เด็กบ้าอะไรน่ารักชะมัด
“แค่กๆ” แค่นึกถึง สตรอว์เบอร์รีที่เคี้ยวอยู่ติดคอจนเพชรนิลไอหน้าดำหน้าแดง ชายหนุ่มทุบอกตัวเองแรงๆหลายครั้งทั้งไอถี่ไม่หยุดกระทั่งชิ้นสตรอว์เบอร์รีหลุดออกมาอยู่ในมือ
“คิดว่าจะกลัวเหรอ จะกัดกินกลืนลงท้องให้หมดเลย” เพชรนิลแก้แค้นผลไม้สีแดงรสหวานด้วยการส่งชิ้นที่อยู่ในมือเข้าไปในปากใหม่แล้วเคี้ยวเร็วๆก่อนกลืนลงท้อง แล้วหันไปหยิบมากินอีกจนหมด ดวงตาคู่คมมองตะกร้าใบน้อยว่างเปล่าอย่างสะใจ
“ให้มันรู้ซะบ้างว่าใครเป็นใคร คิดว่าติดคอแค่นี้แล้วกระต่ายน้อยจะไม่กล้ากินเหรอ หึ!”
พลอยไพลินยืนหันรีหันขวางอยู่หน้าตึกของบริษัทคู่หมั้น หญิงสาวนั่งรถไฟฟ้ามาจากบริษัทของตัวเอง เธอลงสถานีที่อยู่ไม่ไกลตึกนี้มากนัก เดินต่ออีกไม่กี่นาทีก็มาถึงหน้าตึกแล้ว
“แล้วจะบอกพี่โยว่ามาทำไม” พลอยไพลินทำหน้ายุ่งเมื่อคิดได้ว่า เธอหาเหตุผลให้ตัวเองได้แล้วว่าควรมาหาเขาเพราะอะไร แต่เธอยังไม่มีเหตุผลให้เขา
