“เชื่อได้แค่ไหนกันคะ” น้ำเสียงเอ่ยถามไม่มั่นใจ ทั้งสายตาเอียงอาย กับรอยยิ้มเขินของน้องทำให้วาโยถอนหายใจแรง
“เชื่อพี่เถอะทูนหัว น่ารักขนาดนี้ พี่ไม่มีสายตาไปมองใครแล้วล่ะ”
พลอยไพลินกลั้นยิ้มจนปวดแก้ม หญิงสาวดันอกแกร่งเบาๆ
“กลับบ้านกันเถอะค่ะ” คนเขินเปลี่ยนเรื่องเฉไฉ ก่อนที่เธอจะเขินจนละลายไปกับสายตาหวานฉ่ำของเขา
“เชื่อพี่ไหม เชื่อพี่บ้างหรือเปล่า” วาโยรวบกุมสองมือนุ่มของน้องไว้ด้วยมือเดียว เขารุกถามซ้ำย้ำเอาคำตอบ
“อื้อ! เชื่อก็ได้ค่ะ” พลอยไพลินเบี่ยงหน้าหนีจมูกโด่งของคนที่ก้มลงมาถามจนใบหน้าแทบจะชนกัน
“พูดแบบนี้เหมือนไม่เชื่อกันเลย แบบนี้ต้องง้างปากเอาคำตอบชัดๆ”
“อุ๊ย! เชื่อแล้วค่ะ เต็นเชื่อพี่โยแล้ว” พลอยไพลินเบี่ยงหน้าหลบเป็นพัลวัน เมื่อคนถามจะใช้ปากของเขาง้างปากของเธอเพื่อขอคำตอบที่ชัดเจน
วาโยยิ้มพึงพอใจ เขาหลุบตามองปากหวานๆของน้อง ใช้นิ้วโป้งไล้เบาๆบนกลีบปากอิ่ม พลอยไพลินรู้ว่าเ
