“ซีขอโทษนะคะ”
“พี่เองก็ … ขอโทษครับ”
เหมือนว่าความสัมพันธ์ของพี่ปีร์กับเด็กคนนั้น จะเพิ่งเกินเลยเมื่อไม่นานมานี้เอง เพราะก่อนหน้านี้พี่ปีร์ไม่เคยแสดงสีหน้าแบบนี้ให้เห็นเลย เขาคงรู้สึกผิดที่ทำลงไปแบบนั้น แต่คนที่ควรรู้สึกผิดต่อเขามันฉันนี่ ฉันก็มีอะไรกับชาร์ล ในตอนที่ยังคบหากับพี่ปีร์อยู่
“สรุปว่าระหว่างเรา กลับไปเป็นแค่คุณหมอกับคนไข้นะคะ”
“ … ครับ”
“ถ้าอย่างนั้น เรามาเริ่มทดสอบเลยไหมคะ”
“ครับ”
พี่ปีร์รีบหยิบแบบทดสอบมาให้ฉัน ซึ่งมันเป็นการวัดระดับอาการป่วยของฉันอย่างเช่นทุกที ซึ่งหัวข้อในการทดสอบแต่ละครั้งก็ไม่เหมือนกัน เมื่อทำแบบทดสอบเสร็จ เราก็พูดคุยกันต่อ ซึ่งส่วนใหญ่เกี่ยวกับการรักษาทั้งนั้น
ชั่วโมงต่อมา
“แน่ใจนะครับ? ว่าไม่ต้องให้คนขับรถของพี่ไปส่ง?”
พี่ปีร์ถามขณะเดินออกมาส่งฉันที่หน้าห้อง ฉันส่ายหน้าไปมา ยิ้มให้คนตัวโตวางใจ แม้ฉันจะยังกลัวการเดินทางโดยใช้รถโดยสารสาธารณะ แ
