ลิขิตแห่งรัก

เตรียมตัวขึ้นเขา

จางต้าหู่ไปแล้ว หลี่ฝูเหยาถอนหายใจเด็กคนนี้ยังคงคิดเผื่อชาวบ้าน ก่อนจะนำจดหมายหนึ่งฉบับส่งให้ซ่งจื่อหรู

"ใต้เท้าเซี่ยท่านนั้นให้คนนำมาให้เจ้า ลองดูเถอะว่าเขาว่าอย่างไรบ้าง"

ซ่งจื่อหรูเปิดอ่านเซี่ยหนานอินกล่าวในจดหมายว่าตอนนี้สถานการณ์ชายแดนทั้งสองไม่สู้ดี งบบรรเทาทุกข์คงไม่อาจมีให้

เรื่องสร้างท่าเรือเขาเห็นด้วยติดขัดแค่งบประมาณ เขามีเงินส่วนตัวจำนวนหนึ่งประมาณแปดหมื่นตำลึง จึงอยากถามซ่งจื่อหรูคิดว่าจะทำเรื่องนี้ได้สำเร็จหรือไม่ หากทำได้จะให้คนนำเงินมาให้

" หลานสี่เจ้ารู้จักกับใต้เท้าท่านนั้นด้วยหรือ" หลี่ไหลฝูเอ่ยปากถามหลานสาว

"เจ้าค่ะท่านปู่ ครั้งก่อนเขามาติดต่อเรื่องมันเทศ ข้าปรึกษาว่าจะสร้างท่าเรือขนส่งสินค้าให้เมืองหลวงและขายไปยังต่างถิ่น และงดเว้นภาษีให้เรา ท่านปู่ใหญ่ใต้เท้าเซี่ยกล่าวว่าดูเหมือนงบบรรเทาทุกข์ไม่มีให้เราแล้ว แต่ใต้เท้าเซี่ยสามารถให้ข้ายืมเงินส่วนตัวเขามาใช้ได้ ท่านปู่ใหญ่รบกวนท่านช่วยไปคุยกับนายอำเภอสักหน่อย ว่าเราสามารถขอยืมทหารมาช่วยก่อสร้างได้หรือไม่ ประการแรกพวกเขาจะได้ควบคุมคนที่ชอบก่อความวุ่นวาย ประการที่สองอำเภอเองก็มีงบไม่พอจะเลี้ยงดูไพร่พล พวกเขาได้กินวันละมื้อแรงถือดาบแทบจะไม่มี จะรบกับผู้ใดได้ ไหนจะลูกเมียกับคนที่บ้านอีก หากยอมมาช่วยเราข้ามีข้าวให้กินวันละสองมื้อ หากเจารจาสำเร็จข้าจะตอบจดหมายใต้เท้าเซี่ยกลับไปเจ้าค่ะ"ประโยคหลังนางเอ่ยกับหลี่ฝูเหยา

"ได้พรุ่งนี้ปู่จะไปอำเภอ หากท่าเรือนั้นสามารถสร้างเสร็จพวกเราก็ลืมตาอ้าปากได้เสียที ส่วนเรื่องให้ชาวบ้านเลี้ยงไก่กับหมูยกให้ปู่เจ้ารับหน้าที่นั้นไปแยกย้ายกันไปทำจะได้เสร็จงานไวๆ"

หลี่ฝูเหยาเอ่ยกับซ่งจื่อหรูก่อนที่เขาและหลี่ไหลฝูจะบอกลานางกลับบ้าน หลี่ไหลฝูมองหน้าหลานสาวพร้อมกับยกมือลูบศีรษะนางแล้วเอ่ยถาม

" หลานปู่ เจ้ารู้จักใต้เท้าเซี่ยท่านนั้นมานานหรือยัง"

"เจอกันสองครั้งเจ้าค่ะ ครั้งแรกที่ตัวตำบลตอนที่ข้ามีเรื่องกับบุตรชายเศรษฐีจาง ครั้งที่สองเรื่องเจรจาแบ่งเสบียงกับทางการ และคงเจอกันบ่อยขึ้นเนื่องจากเรื่องสร้างท่าเรือเจ้าค่ะท่านปู่"

หลี่ไหลฝูถอนหายในที่สุดก็หนีโชคชะตาไม่พ้นสินะ ที่ควรเจอก็ได้เจอเขาบอกลาหลานสาวแล้วก็เดินกลับไปยังหมู่บ้านในใจยังคงกังวลไม่น้อย

ซ่งจื่อหรูเรียกหาจิงเสวียน พริบตาเขาก็มาปรากฏข้ากายนาง ซ่งจื่อหรูเขียนจดหมายให้หมอเมิ่ง พร้อมกับสั่งให้จิงอี้ไปร้านหนึ่งในใต้หล้า

" แม่นางซ่ง เจ้าจะซื้อชุดไฟมาทำไมเยอะแยะ อีกอย่างตอนนี้หน้าร้อน ซื้อชุดใส่นวมมาทำไมกันขอรับ"จิงอี้สงสัย

"จิงอี้ อาหรูนางมีป้าสะใภ้ใกล้คลอด สตรีหลังจากคลอดบุตรต้องอยู่เดือนจำเป็นต้องใช้ขุดไฟเหล่านั้น ในมือนางมีงานมากมายไม่อาจไปได้เจ้าก็อย่าสงสัยนักเลยรีบไปรีบมาเถอะ"

ฮั่วหรานเอ่ย จิงอี้รับคำสั่งแต่ก็ไม่เข้าใจอยู่ดี

จิงอี้ไปแล้วจิงเสวียนจึงเอ่ยถามนางว่าเหตุใดจึงซื้อของเหล่านี้มากมายซ่งจื่อหรูให้เหตุผลว่าจำต้องใช้ตอนขึ้นเขา

"หญ้าเหมันต์นั้นหนาวสมชื่อของมันจริงๆ หากที่ตรงนั้นมีต้นของมันขึ้นอยู่ระยะกว่าสิบจั้งจะหนาวเย็นมาก บนเขากลางคืนอากาศยิ่งหนาวเย็น หากเราเจอมันจำต้องใส่เสื้อผ้าให้หนา ชุดไฟต้องใส่ไว้ในเสื้อให้ร่างกายอบอุ่น"

"ถ้าเช่นนั้นให้ข้าไปแทนอาอี้ดีหรือไม่แม่นางซ่ง"

"อย่าเลย ท่านฝีมือดีกว่าน้องชายข้ารู้ จึงจำเป็นต้องอยู่ดูแลพวกเขาที่บ้าน บนเขาไม่มีอันตรายพี่จิงอี้วิชาตัวเบาไม่แพ้ท่าน แค่พาข้าขึ้นต้นไม้หนีเสือได้ก็พอ"

"แล้วท่านหมอเมิ่งล่ะ เจ้าจะพาเขาไปด้วย" จริงเสวียนไม่แน่ใจจึงถาม

" เมิ่งหยวนมีวรยุทธ์์ เขาถูกพิษชนิดเดียวกับอาสะใภ้แต่เพราะฝึกยุทธ์จึงสามารถสะกดพิษในร่างได้ แต่อาสะใภ้ถูกพิษโดยไม่รู้ แม้จะเจือจางตอนคลอดบุตร แต่พิษงูมักไวต่อกลิ่นหอมของดอกไม้ กำยานนั้นทำให้มันกำเริบไวขึ้น คนวางยานางต้องรอบรู้เรื่องยาพอควร"

จิงเสวียนสังเกตุเมิ่งหยวนแล้วว่าเขามีวรยุทธ์พอควร เพียงแค่ไม่แสดงออกมา จากนั้นก็ไปหาเมิ่งหยวนตามคำสั่ง

ส่วนพรุ่งนี้เช้าซ่งจื่อหรูวางแผนไปยังถ้ำบนเขาชิงลั่วเพื่อนำหมูและไก่ออกมาก่อนที่จางต้าหู่และชาวบ้านจะมาถึง นางจะขุดผลไม้ในมิติออกมาด้วยทำทีว่าขุดเจอบนภูเขา ซ่งจื่อหรูแอบให้หลี่ฝูเหยาจัดการซื้อที่ดินที่ติดกับบ้านนางไว้แล้วถึงแม้จะแค่ห้าหมู่แต่ปลูกผลไม้สลับกับต้นชาก็พอหาเงินได้ เด็กๆที่มาช่วยงานพากันถอนหญ้าเกือบหมด ในเมื่อมีชาวบ้านช่วยขนก็ทำทีเดียวเลย

หลังจากซื้อขายเรียบร้อยก็วางงานให้ท่านปู่จัดการต่อ ส่วนตัวเองไปหาป้าหูที่บ้านเพื่อให้ช่วยทำอาหารมาส่งตอนที่นางไม่อยู่ เดินมาถึงบ้านหลังนึงก่อด้วยอิฐหลังคามุงกระเบื้องอย่างดี บ้านป้าหูและปู่ใหญ่ถือเป็นคนที่มีฐานะดีที่สุดในหมู่บ้าน แต่ทั้งสองบ้านก็ไม่เคยดูแคลนผู้อื่น อีกทั้งยังมีน้ำใจเสมอ

"ท่านป้าหู ท่านอยู่หรือไม่เจ้าคะ ข้าเองจื่อหรูเจ้าค่ะ"

"อยู่ๆๆๆ อ้าวอาหรูหรอกหรือมาๆเข้ามาก่อน" สตรีวัยกลางคน แต่งตัวเรียบง่ายแต่เนื้อผ้าล้วนเป็นของดีมีราคาเปิดประตูรั้วออกมา แล้วเรียกซ่งจื่อหรูให้เข้าบ้าน

"อาหรู ไม่เจอเจ้าตั้งหลายวันคิดถึงมากเลย พรุ่งนี้ข้าจะไปตำบลไปด้วยกันไหม"หูเจียวเกียจคิดถึงเพื่อนรักคนนี้

" สองสามวันนี้ข้ามีธุระน่ะเจียวเจียว สวัสดีเจ้าค่ะท่านป้าหู พอดีข้ามีเรื่องจะรบกวนท่านสักหน่อยไม่ทราบว่าจะสะดวกหรือไม่เจ้าคะ"

ซ่งจื่อหรูเอ่ยกับเพื่อนสนิทจากนั้นก็หันไปคุยกับหูซื่อ

"เกรงใจอันใดกัน เห็นข้าเป็นคนอื่นไปได้ เจ้าว่ามาเถอะป้าย่อมต้องช่วย"หูซื่อเอ่ยขึ้นนางเอ็นดูเด็กสาวตรงหน้าเสมือนบุตรสาวอีกคน

"ท่านป้าเจ้าคะ ข้าจะขึ้นเขาเทียนซานสักสองวัน รบกวนท่านป้าช่วยทำอาหารให้ที่บ้านข้าสักหน่อย ข้าจะให้พี่จิงเสวียนมารับที่นี่เอง ได้หรือไม่เจ้าคะ พอดีอาสะใภ้ฮั่วมาพักบ้านด้วย ส่วนนี่เป็นเงินค่าอาหารเจ้าค่ะ"

ซ่งจื่อหรูส่งเงินให้แต่หูซื่อไม่รับพร้อมดันเงินกลับคืนนางแล้วเอ่ยว่า

"อาหารข้าทำให้เอง เจ้าจะขึ้นเขาก็เพื่อไปเสาะหาเสบียงให้ชาวบ้านมิใช่หรือ ข้าเองไม่มีความรู้แต่อาศัยที่นี่มานานชาวบ้านที่นี่เป็นคนมีน้ำใจ หากพวกเขามีชีวิตที่ดีขึ้นป้าเองก็ยินดี จะรับเงินจากเจ้าได้อย่างไรกัน เจ้าวางใจเถอะข้าจะดูแลเรื่องนั้นเอง ส่วนตัวเจ้าอาหรูเอ๊ยเฮ้อบนเทียนซานนั้นอันตราย ไม่มีใครที่ขึ้นไปแล้วรอดกลับมา ข้าได้ยินผู้นำบอกว่าจะให้คนไปกับเจ้าแต่เจ้าปฏเสธิเพราะไม่รู้ว่าจะเจออาหารแบบใด เช่นนั้นก็ระวังตัวด้วยล่ะ เด็กเพียงนี้กลับต้องมาแบกหน้าที่เรื่องปากท้องผู้คน"

"ขอบคุณท่านป้าหูที่เป็นห่วงเจ้าค่ะ ข้าจะไปกับพี่จิงอี้เขามีวรยุทธ์ส่วนท่านหมอเมิ่งก็เป็นหมอหากเจอสมุนไพรบนเขา อาจให้ชาวบ้านไปเก็บมาขายร้านยาได้ด้วย ข้าไปนะเจ้าคะ ลาแล้วเจ้าค่ะ"

ซ่งจื่อหรูกล่าวขอบคุณนางส่วนหูเจียวเจียวอยากตามมาด้วยแต่วันนี้นางยุ่งจริงๆ

"ไว้ช้าลงเขามาก่อนนะเจียวเจียว วันนี้ต้องเตรียมตัวหลายอย่างข้าไปก่อนนะ"