ลิขิตแห่งรัก

เจราจาขายหมูและไก่

หลังจากลงจาเขาชิงลั่วซ่งจื่อหรูพาน้องๆกลับบ้าน จากนั้นก็นั่งกินมื้อเช้า จิงเสวียนล้วงบางอย่างมาส่งให้ซ่งจื่อหรู เป็นกล่องไม้ยาวแกะสลักงดงามกล่องนึง นางรับมาจากนั้นก็เปิดออกดู เห็นปิ่นปักผมหยกสีเขียวมรกตอันหนึ่ง หยิบขึ้นมาส่องก็เห็นประกายจากหยกคล้ายเกลียวคลื่นดูแล้วงดงามยิ่งนัก แต่ก็ไม่เข้าใจว่าเหตุใดจิงเสวียนจึงมอบให้นาง

"พี่จิงเสวียนเหตุใดพี่จึงให้ของสิ่งนี้แก่ข้า มันมีค่ามากเกินไป อีกทั้งข้ายังเด็กไม่คู่ควรหรอกเจ้าค่ะ ข้าเองก็ไม่ได้คิดกับท่านเช่นชู้สาว" ซ่งจื่อหรูแปลกใจ

"แม่นางซ่งล้อเล่นแล้วท่านอย่าเข้าใจข้าผิด นี่เป็นของที่คุณชายของข้าให้นำมามอบแด่แม่นางซ่งขอรับ คุณชายกล่าวว่าของชิ้นนี้จะงามก็ต่อเมื่ออยู่กับท่าน"จิงเสวียนรีบแก้ตัว

"อาหรู หรงเอ๋อร์อุตส่าห์มีน้ำใจเจ้ารับไว้เถอะ อีกอย่างตอนนี้เจ้าก็หมั้นหมายกันแล้วถือเสียว่านี่เป็นสินสอดก็แล้วกัน"

"แต่ว่าอาสะใภ้ ข้ายังเด็กอยู่เลยนะเจ้าคะ"

"พี่ใหญ่ท่านก็อายุสิบสี่แล้ว แม้ว่าท่านปู่จะกลับมาแล้ว แต่ตอนนี้เราใช้แซ่ซ่งมิใช่แซ่หลี่เรื่องคู่ครองท่านตัดสินใจเองได้"

ซ่งจื่อห่าวที่เงียบมาตลอดเอ่ยขึ้นมา เมื่อซ่งจื่อห่าวพูดจบก็นั่งกินข้าวต่อเงียบๆ ฮั่วเฟยเซียนมองหน้าคนนั้นที คนนี้ทีแล้วเอ่ยขึ้น

"พี่สะใภ้ ท่านพี่ข้าชอบท่านจริงๆนะท่านเชื่อข้าสิเจ้าคะ ท่านพี่ชอบท่านจริงๆ"

ซ่งจื่อหรูถอนหายใจ แม้จะพูดจนน้ำลายแห้ง เด็กคนนี้ก็ยังคงเรียกนางว่าพี่สะใภ้อยู่ดีก่อนจะรับกล่องไม้มาเก็บไว้ หลังจากกินข้าวเรียบร้อยก็สร้างค่ายกลต่อ นางบอกเด็กๆในหมู่บ้านว่าสามวันนี้นางไม่สามารถให้พวกเขามาเล่นที่นี่ได้นางมีงานต้องทำ แต่ก็สั่งให้เด็กๆไปขุดรากบัวมาทำผงแป้งไว้กิน

ตอนนี้ชาวบ้านสามหมู่บ้านไม่ขุดรากบัวก็ไล่จับกุ้ง หลังจากที่ซ่งจื่อหรูพาเด็กไปงมหอยขมวันก่อนมาทำอาหาร ตอนนี้ในหมู่บ้านนับถือนางเป็นเทพแห่งอาหารไปเรียบร้อยแล้ว หยิบจับอะไรก็กินได้เสียทุกอย่าง ตอนนี้ทุกบ้านมีอาหารไม่อดเหมือนเมื่อก่อนอีก มีเนื้อกินแม้หอยกับกุ้งจะตัวเล็กแต่อย่างไรเล่าแม้แต่ยุงก็ยังมีเนื้อไม่ใช่หรือ

จิงอี้กับจิงเสวียนเป็นลูกมือในการทำงานของนาง จิงเสวียนอดทึ่งกับฝีมือนางไม่ได้ ค่ายกลนี้หากใครหลงเข้ามา โอกาสออกไปไม่มีทางเลย

" แม่นางซ่ง บ้านเจ้ามีเพียงสามหมู่หากพวกเขาหลงอยู่ในนี้ ไม่นานก็คงออกไปได้อยู่ดี"จิงอี้เอ่ยหลังจากช่วยสร้างค่ายกล

" ผิดแล้วอาอี้ ค่ายกลนี้ไม่ได้ขังคน หากเจ้าหลงเข้ามายิ่งหาทางออกเท่าไหร่มันจะยิ่งผลักเจ้าออกไป นางวางค่ายกลตั้งแต่ชายน้ำมาจนถึงประตูรั้ว คนที่เข้ามารู้ตัวอีกทีอาจถูกผลักออกไปอยู่ถ้ำเสือดงหมาป่าบนเขาเทียนซานแล้วก็ได้"

จิงเสวียนอธิบายแก่น้องชาย ยามเซินแล้ว วันนี้ไหว้บรรพบุรุษทำของกินมากมายจึงไม่ต้องทำมื้อเย็นเพียงแค่นำมาอุ่นเท่านั้น มีเสียงเรียกอยู่ด้านนอก นางจำได้เป็นเสียงปู่ใหญ่หลี่ฝูเหยา นางจึงเก็บเครื่องมือ เดินไปเปิดประตูก็เห็นหลี่ฝูเหยาเดินเข้ามาพร้อมกับจางต้าหู่และปู่ของนางหลี่ไหลฝู

"สวัสดีเจ้าค่ะท่านปู่ใหญ่ ท่านปู่ ท่านอาจาง พวกท่านมาแล้ว"

" นังหนูสี่ เถ้าแก่จางที่ตำบลมาบอกข้าว่าเขาต้องการพบกับเจ้าน่ะ ข้าก็เลยพามา"หลี่ฝูเหยาเอ่ยขึ้น

"วันก่อนพี่สาวเจ้านำจดหมายมาให้ บอกว่าเจ้าเป็นคนฝากมา"จางต้าหู่เอ่ยขึ้น

" ท่านอาจาง ท่านจำที่ข้าบอกได้ไหมว่าหากท่านรับซื้อหมูข้าจะจัดหามาให้ ท่านบอกว่าขอแค่เลี้ยงดูสะอาด ไม่มีโรคระบาดท่านก็รับซื้อ"ซ่งจื่อหรูถามเขา

"อืมใช่ เหมือนจะมีเรื่องเช่นนี้จริง ว่าแต่เจ้าเลี้ยงหมูจริงๆหรือ มากน้อยเท่าใดกัน"

ซ่งจื่อหรูต้องการนำหมูและไก่ในมิติออกมา จึงเอ่ยแก่ทุกคนว่า

"ข้าแอบเลี้ยงบนเขานะเจ้าค่ะ เลี้ยงไว้หลายสถานที่ บางตัวขายได้แล้ว ยังมีไก่อีกหลายตัว ชาวบ้านก็อดอยาก หากรู้ว่าข้ามีพวกมันอยู่ เด็กเช่นข้าจะรักษาไว้คงไม่ไดั เดิมทีรับจ้างผู้อื่นเลี้ยง แต่อยู่ๆเขาก็บอกว่าต้องเดินทางไปต่างแคว้นไม่สามารถเลี้ยงต่อได้จึงจำใจยกให้ข้าเจ้าค่ะ ท่านย่ากับอาสี่ของข้าก็เป็นคนละโมบจึงต้องปิดบัง ตอนนี้ท่านปู่ข้ากลับมาแล้วข้าจะให้ท่านปู่ออกหน้าพวกนางจะได้ไม่กล้า หากท่านพร้อมก็มาจับไปได้เลยเจ้าค่ะ ส่วนที่ยังไม่ถึงเวลาขายก็แบ่งให้ชาวบ้านนำไปเลี้ยงต่อ ท่านปู่ขออภัยด้วยเจ้าค่ะข้าเองก็ไร้ทางเลือกท่านย่าบีบบังคับทุกหนทางจริงๆ" ประโยคหลังนางหันไปพูดกับหลี่ไหลฝู

"ได้ พรุ่งนี้ข้าจะพาคนมาช่วยจับ ที่ขายได้ข้ารับซื้อ ที่ยังไม่ถึงเวลาเจ้าก็เลี้ยงต่อไป ตอนนี้เนื้อหมูหายากมาก คนยังไม่มีจะกินจะเลี้ยงพวกมันได้อย่างไร เศรษฐีพวกนั้นอยากกินเนื้อแต่ก็ไม่มีเนื้อให้กินจึงราคาแพง" จางต้าหู่รับปากช่วงนี้เนื้อสัตว์ขาดแคลนจริงๆ เด็กคนนี้คือฟ้ามาโปรดโดยแท้

"ขอบคุณเจ้าค่ะ พรุ่งนี้ยามอู่(11.00-12.59)เจอกันนะเจ้าคะ"