ลิขิตแห่งรัก

ช่วยเหลือ

แสงอาทิตย์เริ่มรำไรตอนนี้น่าจะยามเฉิน( 07.00-08.59) เนื่องจากอยู่ในป่ามีต้นไม้รกครึ้มจึงทำให้แสงสว่างรอดลงมายาก เมื่อวานขึ้นเขาตอนบ่ายมากแล้วจึงยังเข้าไม่ลึกนัก ทำให้พอเห็นแสงอาทิตย์บ้าง ซ่งจื่อหรูเก็บเปลขึ้นก่อนจะไต่ต้นไม้ลงมา จิงอวี้และเมิ่งหยวนกระโดดทีเดียวก็สมารถยืนลงพื้นอย่างง่ายดาย

" ไปล้างหน้ากันเถอะ ข้านำอาหารแห้งมาด้วย เดินไปค่อยหาล่ากระต่ายป่าหรือไก่ป่าสักตัวไว้มื้อหน้า"

"แม่นางซ่ง หากล่าไม่ได้เล่า สัตว์ป่าล่าง่ายถึงเพียงนั้นเชียวหรือ ท่านหมอเมิ่งล่ะท่านได้เตรียมอาหารมาบ้างหรือไม่"

จิงเสวียนเอ่ยถามผู้ชายตรงหน้า เขาขึ้นเขากับท่านอ๋องอยู่บ่อยครั้งแม้ว่าในบรรดาองครักษ์เขาจะมีฝีมือ แต่กับสัตว์ป่าเขากับล่าไม่เคยได้สักตัว เมิ่งหยวนไม่ตอบคำถามเขา แต่เดินไปทางลำธารเพื่อล้างหน้า

"แม่หนูซ่งเจ้าไม่เติมน้ำสักหน่อยหรือ ป่าลึกไม่รู้ว่าจะเจอลำธารอีกตอนไหน หากน้ำหมดพวกเราจะลำบาก"

ซ่งจื่อหรูส่ายหน้านางมีมิติอยู่แล้วแค่ล้วงออกมาก็ใช้ได้ แต่ที่ไม่เติมนางมีเหตุผลมากกว่านั้น

"ข้ายังมีน้ำอยู่เจ้าค่ะ รีบกินแล้วเดินต่อเถอะต้องขึ้นไปข้างบนอีกสักพักน่าจะถึงตอนค่ำๆ"

ซ่งจื่อหรูเอ่ยกับทั้งสองคน จิงอี้เดินตามคอยระวังให้นางระหว่างทางทั้งสามคนไม่มีใครคุยกัน จนเดินมาสักพักซ่งจื่อหรูทำมือให้สัญญานว่าหยุดเดิน นางได้ยินเสียงคนร้องครวญครางเบาๆ จึงเงี่ยหูฟัง

"พี่จิงอี้ ข้าเหมือนได้ยินเสียงคนร้องครางคล้ายคนกำลังบาดเจ็บ"

"ข้าก็ได้ยิน เช่นกัน แต่ว่าแม่นางซ่งกลางป่าเช่นนี้ อีกทั้งนายพรานฝีมือดียังไม่กล้าขึ้นมา แล้วใครเล่าจะมาส่งเสียงกัน คงมิใช่โจรภูเขากระมัง"

"แม่หนูซ่ง ข้าว่าอาจจริงเช่นพ่อหนุ่มจิงอี้คนนี้กล่าว บนเขาลึกเช่นนี้คนธรรมดาที่ไหนจะมาเดินเล่นกัน"

ซ่งจื่อหรูเองก็คล้อยตามแต่บางอย่างทำให้นางฉุกคิดหรือว่าจะเป็นท่านอาฮั่ว กับฮั่วเฟยหรง จึงหยิบหน้าไม้ในตระกร้าออกมา บอกจิงอี้ให้รออยู่ที่นี่ หากนางส่งสัญญานค่อยตามไป จากนั้นซ่งจื่อหรูก็เดินไปตามเสียง

พอพ้นพุ่มไม้ก็เห็นบุรุษสองคนถูกล้อมด้วยหมาป่า คนที่ตัวโตกว่าท่าทางบาดเจ็บ หมาป่าคงได้กลิ่นคาวเลือดพวกมันจึงพากันออกมาเจอเหยื่อที่กำลังบาดเจ็บเข้าพอดี

หมาป่าตัวนึงกระโจนเข้าใส่หนุ่มน้อยที่ป้องกันบุรุษที่บาดเจ็บ ก็ชักกระบี่ใส่มันจนหมาป่าถูกคมกระบี่บาดเจ็บ อีกสองตัวเห็นว่าหนุ่มน้อยเองก็บาดเจ็บจึงจะโจมตีพร้อมกัน

ซ่งจื่อหรูเล็งหน้าไม้ไปทางหมาป่าตัวที่ใกล้พวกเขาที่สุดก่อนจะยิงออกไป นางฝีมือแม่นมากเคยได้แชมป์ยิงธนูสมัยมหาลัย ระยะแค่นี้ไม่พลาด หมาป่าตัวแรกล้มลงสิ้นใจตัวที่อยู่ใกล้ๆก็หันกลับมาทางนาง

"คุณชายระวังด้วย "

บุรุษที่บาดเจ็บอยู่ร้องเตือนซ่งจื่อหรูชักมีดสั้นออกมา ทันทีที่หมาป่าจู่โจมกระโจนเข้าหานางก็ม้วนตัว ก่อนจะใช้มีดสั้นเสือกเข้าที่ท้องของหมาป่าใช้แรงกรีดมีดจนเป็นทางยาว หมาป่าใส้ทะทักตายทันที

ส่วนตัวที่กระโจนใส่หนุ่มน้อยตรงหน้า เมื่อเห็นเพื่อนของมันนอนแน่นิ่งก็ร้องหอนจนดังลั่นป่า ซ่งจื่อหรูเห็นท่าไม่ดีจึงส่งสัญญานเรียกจิงอี้มา นางนึกถึงตอนที่คุณปู่ให้มาสำรวจเมื่อครั้งแรกที่มาถึงที่นี่ก็จำได้ว่าเดินไปอีกหน่อยก็มีถ้ำ

"พี่จิงอี้ ช่วยพวกเขาหน่อยเจ้าหนูเจ้าเดินไหวหรือไม่"

"ข้าไม่ใช่เด็กอย่ามาเรียกข้าว่าเจ้าหนูนะ เจ้าเองตัวเล็กกว่าข้าอีก"

ซ่งจื่อหรูแบกคนบาดเจ็บขึ้นหลัง ส่วนจิงอี้กับเมิ่งหยวนคอยเดินตามนาง จิงอี้เห็นหน้าทั้งคู่ก็ถึงกับตกใจเพียงแต่ไม่สามารถพูดคุยได้ในตอนนี้

"นี่พ่อหนุ่มน้อย ตอนนี้ควรไปได้แล้ว มีศพหมาป่านอนตายอยู่สองตัวกลิ่นคาวเลือดจะดึงสัตว์ร้ายตัวอื่นมา อีกอย่างเจ้าตัวนั้นเพิ่งจะเรียกพวกมาเพิ่มหากเจ้าอยากอยู่ข้าก็ไม่ขัดหรอกนะ"

ซ่งจื่อหรูพูดจบก็แบกร่างคนเจ็บเดินนำหน้าสักพักพวกเขาก็มาถึงถ้ำ เมิ่งหยวนจุดคบเพลิงจากนั้นก็เดินนำหน้าเข้าไป ซ่งจื่อหรูวางคนเจ็บลงก่อนจะให้จิงอี้ไปหาใบไม้แห้งมาปูเพราะพื้นถ้ำกลางคืนจะเย็นมาก เมิ่งหยวนไปเก็บสมุนไพรมาห้ามเลือด ซ่งจื่อหรูนำน้ำในมิติที่กรอกไว้ในน้ำเต้าเทล้างแผลที่ถูกธนูยิง ก่อนที่หนุ่มน้อยจะเอ่ยห้าม

"นี่หยุดนะไอ้หนู เจ้าจะทำอะไรพี่ชายข้าเอามือของเจ้าออกไปเดี๋ยวนี้นะ เจ้ารู้ไหมพวกข้าเป็นใคร"

ซ่งจื่อหรูรำคาญแต่ก็ไม่พูดอะไร นางแต่งตัวเป็นบุรุษเพื่อง่ายต่อการปีนป่ายจึงไม่อยากถือสา ก่อนจะพูดกับหนุ่มน้อยตรงหน้า

"สิ่งที่ข้าจะทำมีสองอย่าง หนึ่งดึงลูกธนูออกช่วยชีวิตพี่ชายเจ้า สองในกรณีที่พี่ชายเจ้าเกิดไม่รอด ตรงนี้คือทิศมังกรหากฝังพี่ชายเจ้าตรงนี้ลูกหลานเขาจะเจริญรุ่งเรือง"

ซ่งจือหรูเห็นจิงอี้หอบใบไม้กลับมาก็ตรงเข้าไปในถ้าเพื่อปูพื้น เสียงแหบแห้งจากคนเจ็บเอ่ยเบาๆ

"น้องห้า อย่าเสียมารยาท นางอุตส่าห์ช่วยเราจากหมาป่าพวกนั้น"

"พี่จิงอี้ฝากดูพวกเขาหน่อยข้าเห็นมีผลไม้ตอนที่เรามา วันนี้คงต้องพักที่นี่แล้ว ซากหมาป่าอยู่ไม่ไกลมันคงยังป้วนเปี้ยนอยู่ ท่านดูแลพวกเขาก่อนรอท่านหมอเมิ่งกลับมา"

ซ่งจือหรูต้องการเข้าไปในมิติเด็ดผลไม้ออกมา จึงต้องออกให้พ้นสายตาของผู้อื่นเห็นเมิ่งหยวนก้มๆเงยมองหาสมุนไพร สายตานางมีแววสังหารเล็กน้อยก่อนจะปรับให้เป็นปกติ แล้วเดินไปอีกทาง