ลิขิตแห่งรัก

มือเท้าท่านสั้นยาวเพียงใดมีแต่ท่านที่รู้

ยามอิ๋นแล้ว(03.00-05.00)ซ่งจื่อหรูก่อไฟ ลุกสนเหลือไม่มาก โชคดีตอนที่รื้อรั้วออกพอได้ฟืนมาหลายมัด ไฟติดก็ต้มน้ำต้มกระดูกหมู ในห้องยังไม่ได้กลบหลุมไฟ จึงคงเหลือขี้เถ้าอยู่ โกยขี้เถ้าออกมานำไปร่อนจากนั้นก็ถือคบเพลิงเดินไปริมลำธารนั่งล้างล้างเครื่องใน พริกที่เก็บวันก่อนยังมีอยู่ ล้างถั่วลิสงเรียบร้อย กอไผ่อยู่ไม่ไกลถือไฟส่องหาพื้นดินที่นูนออกมาฝนเพิ่งจะหยุดแค่สองวัน หน่อไม้ยังไม่แก่ ขุดได้มาสามหัว แกะแล้วล้างทุกอย่างเรียบร้อยจึงเดินเข้าบ้าน

โชคดีที่ชาวบ้านช่วยกันทำเตาให้ใหม่สามารถใช้ได้ถึงสองเตา

น้ำซุปเดือดแล้วหั่นใส่ถั่วลิสงในน้ำซุปปรุงรสให้พอดี หั่นหน่อไม้ซอยเป็นเส้นเรียบร้อยหันไปจัดการกับไส้หมู นำมานึ่งจนนิ่มแต่ไม่เละจนเกินไป แบ่งผัดใส้หมูกับหน่อไม้เส้นใส่พริกหนึ่งที่อีกที่สำหรับเด็กๆ แล้วหุงข้าวต่อ เสียงกุกกักอยู่ที่ประตูรั้ว ซ่งจื่อหรูกำลังจะลุกไปดูก็เห็นหลี่ม่านอวี้เดินออกมา

"น้องสี่เหตุใดตื่นเช้าเพียงนี้ เดี๋ยวพี่ไปดูเอง เจ้าทำงานในมือต่อเถอะ"หลี่ม่านอวี้บอกนาง

"เพิ่งจะเข้ายามเหมาใครกันมาแต่เช้ามืด พี่สามท่าน ถามให้แน่ใจก่อนเปิดประตู "

สักพักหลี่ม่านอวี้เดินกลับมา พร้อมกับหลี่ต้าโจวที่เดินตามหลัง ซ่งจื่อหรูถอนหายใจ คงคิดตกแล้วมั้งจึงเอ่ยทักทาย

"อรุณสวัสดิ์เจ้าค่ะลุงใหญ่"

"เจ้าสี่ ข้ามาดูป้าสะใภ้ใหญ่เจ้านะ นางเป็นเช่นไรบ้าง"หลี่ต้าโจวเอ่ยเสียงเบา

"นางสะเทือนใจน่ะ ท่านมาก็ดีอีกสามวันจะสอบถงเซิง เดิมทีต้องรออีกสิบวันแต่ทางการมีการเปลี่ยนแปลง หากปีนี้พี่ใหญ่ยังไม่ลงสอบสถานศึกษาจะไล่ออก พวกเขาไม่ให้นักเรียนอยู่เกิน5ปี และข้าต้องการให้ท่านเป็นคนพาไป"

"ข้าๆหรือ ข้าจะทำได้อย่างไรกัน"

"สอบถงเซิงกับซิ่วไฉไม่กำหนดว่าต้องเป็นคนจากสำนักศึกษา ครั้งนี้พี่รองจะสอบด้วย พวกท่านไปด้วยกัน"

"พี่รองรู้หนังสือด้วยหรือน้องสี่" หลี่ม่านอวี้เอ่ยถาม

"ยามกลับบ้านพี่ใหญ่มักแอบสอนพี่รองเสมอ พี่รองหัวดี แม้ว่าพี่ใหญ่ไม่ได้กลับบ้านมาปีกว่าเขายังคงจำได้ดี วันนี้ข้าจะติดเกวียนลุงซ่งเหวินเข้าตำบล ลุงซ่งเหวินจะไปเมืองเป่าซานข้าจะให้เขาจองที่พักไว้ให้ พวกท่านเดินทางทีหลัง จะได้ไม่มีคนสงสัย"

"เจ้าสี่เหตุใดไม่ไปพร้อมกันเลย สำนักศึกษาต้องพาไปมิใช่รึ "

หลี่ต้าโจวเอ่ยถามไม่เข้าใจที่ซ่งจื่อหรูพูด ในเมื่อจ่ายค่าเล่าเรียนแล้วเหตุใดไม่พาไปกัน หลี่ม่านอวี้จึงอธิบาย

"ท่านพ่อ อาสี่รีดไถเงินพี่ใหญ่ไม่ยอมให้เขามีเงินจ่ายค่าเข้าสอบ ครั้งนี้น้องสี่จ่ายให้ ถ้าเดินทางพร้อมกันอาจมีปัญหาจึงให้ไปทีหลัง ว่าแต่น้องสี่หากไปทีหลังจะเข้าสอบทันหรือ"

"อย่ากังวลเลยข้าาย่อมมีหนทาง ลุงใหญ่บอกไว้ก่อนว่าที่ผ่านมาข้าไม่ติดใจแต่ต่อไปข้าไม่อยู่เฉยแน่ ลุงใหญ่ท่านทำตัวดีๆเถอะ"

ซ่งจื่อหรูพูดไปพร้อมกับจัดสำรับลงตระกร้า

"น้องสี่เจ้าวางใจเถอะจากนี้ไปข้าจะคอยดูแลเขาเอง หากท่านกล้าเหลวไหลอีกต่อให้ต้องถูกไล่ออกจากหมู่บ้านข้าก็จะให้นางไม่ได้มีชีวิตที่ดี"

หลี่ม่านอวี้เอ่ยขึ้นพร้อมจ้องมองบิดาด้วยสายตาจริงจัง ดูท่าเรื่องนั้นอาหานคงบอกทุกคนแล้วเขาจึงพยักหน้าและสัญญาว่าจะกลับตัว

ซ่งจื่อหรูจัดตระกร้าเรียบร้อยก็ส่งยื่นให้หลี่ต้าโจว

"ลุงใหญ่ในเมื่อจะกลับตัวทั้งทีงั้นวันนี้ท่านก็ทำความดีอย่างแรกด้วยการไปส่งสำรับให้ท่านปู่เก้าแทนข้าที"

"เจ้าสี่ ในสายตาเจ้าลุงใหญ่เป็นคนไม่ดีมากเลยหรือไงกัน"

"มือเท้าของท่านสั้นยาวแค่ไหน มีเพียงตัวท่านที่รู้เหตุใดต้องถามข้า พี่สามฝากต้มน้ำให้เด็กๆล้างหน้าตอนเช้าหน่อย ข้าจะไปดูรดน้ำต้นไม้ที่ปลูกเมื่อวาน"

ซ่งจื่อหรูพูดเสร็จก็เดินออกไป หลี่ม่านอวี้นั่งลงเติมฟืนต้มน้ำ หลี่ต้าโจวกำลังก้าวจะพ้นประตูก็ได้ยินหลี่ม่านอวี้พูดเบาๆ

"ท่านพ่อ ต่อให้ท่านแม่เป็นเช่นไรนางก็คือภรรยาท่าน น้องสี่บอกว่าหากสอบขุนนางประวัติต้องขาวสะอาด พวกเราจึงยังละเว้นคนผู้นั้นอยู่ ท่านอย่าทำอะไรบูมบ่ามที่เป็นการทำลายพี่ใหญ่กับพี่รอง"

ซ่งจื่อหรูนำถังน้ำเข้ามาตักน้ำในมิติออกไปรดต้นเหมยกุ้ย ฟ้าเริ่มสางแล้วจึงหยุด โสมที่มีใกล้หมดแล้ว มิติที่มีไม่ใช่เหมือนในนิยายที่ข้าวของงอกเองได้ คงต้องขึ้นเขาเทียนซานจริงเสียที ตอนมาถึงเห็นสมุนไพรเยอะมาก

"เฮ้อ ถ้าถอดวิญญาณได้เหมือนตอนมาถึงคงไม่ต้องเหนื่อยปีนเขาหรอก อยู่ในนี้แล้วไม่อยากออกไปเลยรู้สึกอบอุ่นดีจัง"

***ตึงๆๆๆๆเสียงวิ่งลงบันไดดังลั่น ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่ง หน้าตาดีเหมือนนายแบบกำลังยกแก้วนมขึ้นดื่ม

"เบาๆสิอาตี๋ เดี๋ยวก็สำลักหรอก เฮ้อโตแค่ตัวจริงๆ"คุณยายเอ่ยเตือน

"คุณยายวันนี้มีเซ็นสัญญากับกลุ่มทุนตะวันตกน่ะครับผมเลยรีบ"

"แล้วทำไมถึงตื่นสายกัน นอนดึกหรือลืมตั้งนาฬิกาปลุก"

"ผมฝันดีน่ะครับ ฝันเห็นอาเจ๊อยู่ในไร่คุณปู่ เลี้ยงไก่เลี้ยงหมู มีความสุข แต่ทำไมอาเจ๊ต้องแต่งตัวประหลาดก็ไม่รู้ อีก10วันจะเชงเม้งแล้วผมซื้อตั๋วเครื่องบินเรียบร้อยแล้วครับ"

"อาหมวยจากไปปีกว่าแล้วเหรอ เวลาผ่านไปไวจริงๆ หลานไปเถอะอย่าขับรถเร็วแล้วกัน"

ซ่งอวิ๋นห่าวเรียนสาขาเกษตรเพื่อมาช่วยงานพี่สาวที่ไร่ หลังจากอุบัติเหตุครั้งนั้นเขาจึงย้ายมาอยู่ไทย ทำธุรกิจแปรรูปผลิตผลทางการเกษตร ส่งออกต่างประเทศ อีก10วันต้องบินกลับไปเซ่นไหว้บรรพบุรุษและพี่สาวของเขาซ่งเหลียนฮวา