ลิขิตแห่งรัก

หูเจียวเจียว

หลี่ม่านอวี้ต้มน้ำเสร็จแล้วก็ยกไปผสมในถังไม้ ก่อนจะเข้าไปเรียกเด็กทั้งสาม แต่พวกเขาวิ่งแซงกันออกมาแล้ว หัวฟูเหมือนกับใยข้าวโพดน้ำลายตรงมุมปากยังเป็นคราบ มีเพียงซ่งจื่อห่าวที่ก้าวเดินเรียบร้อย ราวกับบัณฑิตตัวน้อยๆ เสียงเจื้อยแจ้วของซ่งจื่อเย่วกับหลี่ถิงถิงเอ่ยพร้อมกัน

"อรุณสวัสดิ์พี่สาม อรุณสวัสดิ์พี่สี่เจ้าค่ะ"

"อรุณสวัสดิ์พี่สาม อรุณสวัสดิ์พี่ใหญ่ขอรับ/เจ้าค่ะ"

"มาๆพี่สามต้มน้ำให้แล้วมาล้างหน้ากัน พี่สี่ทำอาหารไว้แล้วดูเหมือนจะน่ากินมากๆด้วย"

หลี่ม่านอวี้ใช้ผ้าชุบน้ำเช็ดหน้าซ่งจื่อห่าว จากนั้นก็เช็ดให้ซ่งจื่อเย่ว หลี่ถิงถิงโตแล้วจึงทำเอง จากนั้นก็หวีผมให้น้องๆทั้งสามคน ซ่งจื่อหรูมองภาพหลี่ม่านอวี้ตรงหน้าแล้วถอนหายใจ หากไม่เกิดเรื่องขึ้นก่อนไม่รู้ว่าเด็กดีๆคนนึงจะถูกเลี้ยงให้บิดเบี้ยวแค่ไหน

ก่อนหน้าคงเพราะครอบครัวอบอุ่นเลยยังคงมีภูมิคุ้มกันอยู่บ้าง ที่ยอมและเป็นลูกไล่หลี่อ้ายเสิ่นมาตลอดเพราะปกป้องมารดา สุดท้ายใครกันเล่าที่เป็นคนผิด หญิงชราคนนั้นหรือเพราะความขี้ขลาดอ่อนแอของผู้เป็นพ่อ

"พี่สาม ปล่อยให้พวกเขาช่วยเหลือตนเองเถอะ วันนี้ข้าจะไปตำบลอยากพาท่านไปด้วยท่านให้พี่รองมาอยู่เป็นเพื่อนป้าสะใภ้ใหญ่แทนหนึ่งวันได้หรือไม่" ซ่งจื่อหรูบอกแก่หลี่ม่านอวี้นางพยักหน้าตอบกลับ

"พี่สี่ ข้าอยากไปด้วยเจ้าค่ะ"หลี่ถิงถิงออดอ้อน

"พี่ใหญ่ จื่อเย่วกับน้องเล็กก็อยากไปด้วย ใช่ไหมน้องเล็ก" ซ่งจื่อเย่วเอ่ยปากพร้อมร้องหาพวกทันที ตาสุกใสนั้นจ้องมองอย่างรอคอยความหวัง

"พี่จะไปธุระสำคัญเรื่องพี่ใหญ่กับพี่รอง ไม่มีเวลาดูแลพวกเจ้า อีกอย่างวันนี้อาสะใภ้จะมาพักกับเราสักสิบวัน ท่านอาฮั่วให้เงินมาพี่เลยจะไปซื้อของ พี่สามไปช่วยพี่ถือของไม่ได้ไปเที่ยวเล่นแต่อย่างใด แต่สัญญาขากลับจะซื้อขนมมาฝาก"

"พี่เฟยเซียนจะมาอยู่กับเราหรือขอรับ"

ซ่งจื่อห่าวเอ่ยถามพี่สาวนอกจากพี่ใหญ่กับพี่รองและพี่ห้าเขาชอบพี่สาวคนนี้มากเช่นกัน มีเสียงคนเรียกซ่งจื่อหรูอยู่ตรงที่ประตูรั้ว

"อาหรูเจ้าอยู่บ้านหรือเปล่า ข้าเองเจียวเจียว"

หูเจียวเจียวเรียกขานซ่งจื่อหรู หลี่ม่านนอวี้เกรงว่าเสียงนั้นจะปลูกหลี่หวังซื่อให้ตื่นและอาละวาดจึงรีบไปเปิดประตู หูเจียวเจียวเดินตามหลี่ม่านอวี้เข้ามา เมื่อวานหลี่หานแวะไปบอกว่าวันนี้ซ่งจื่อหรูจะเข้าตำบล จึงถามว่าจะไปด้วยกันไหม

"อาหรู พี่ม่านอวี้ พวกเจ้ากินมื้อเช้าหรือยัง ข้าเอามาเผื่อ พี่ม่านอวี้มารดาท่านเป็นเช่นไรบ้าง เห็นพี่หานบอกว่านางป่วยจะไปขอยากับท่านหมอเมิ่งเมื่อวานนี้"

หูเจียวเจียวเอ่ยถามอย่างไม่เว้นลมหายใจ จนนั่งหอบ

"แม่ข้าดีขึ้นแล้วเพียงแต่บางครั้งนางก็จะนั่งเหม่อ อีกเดี๋ยวพี่รองจะมาอยู่กับนาง พวกเรายังไม่ได้กินข้าวเจ้ากินด้วยกันสิ เจียวเจียวขอบใจเจ้ามากที่ห่วงใยนาง"

หลี่ม่านอวี้ตอบคำถามหูเจียวเจียวในคราเดียว

"ถิงถิง เอาน้ำแกงถั่วลิสงไปให้ป้ารองก่อนเดี๋ยวค่อยกลับมากินหรือว่าจะกินกับลุงรองป้ารองพี่จะได้ตักเพิ่มให้ และบอกพี่รองด้วยว่าให้เขามาอยู่เป็นเพื่อนป้าสะใภ้ใหญ่ ต่อไปนี้ไม่ต้องไปรับจ้างขนหญ้าหมูอีกแล้ว"

ซ่งจื่อหรูบอกสาวน้อยที่ยังคงทำปากยู่ที่อดได้ไปเที่ยวในตัวตำบล ซ่งจื่อหรูหัวเราะกับกิริยาท่าทางฮึดฮัดเหมือนปลาปักเป้าตั้วน้อยๆตอนพองลม

"ข้าจะกลับมากินด้วยเจ้าค่ะ เดี๋ยวพี่อาไช่ก็มา ท่านย่าขายหมูแล้วข้าก็ไม่ต้องหาบหญ้าหมูแล้ว มีเวลาเล่นได้"

หลี่ถิงถิงพูดจบก็คว้าตระกร้าวิ่งกลับหมู่บ้าน จนหลี่ม่านอวี้ต้องตะโกนตามหลังว่าระวังหกล้ม

"จริงสิเจียวเจียว เจ้าไปบ้านญาติสนุกไหม ข้าได้ยินว่าอยู่อำเภอเป่าซาน ที่นั่นเจริญกว่าที่นี่"หลี่ม่านอวี้ถามสาวน้อยตรงหน้า

"ไปเยี่ยมญาติอันใดกันเจ้าคะพี่ม่านอวี้ ข้าว่าท่านแม่ข้านางไปเปิดโรงทานเสียมากกว่า ญาติของนางของขวัญยังไม่ทันวางถึงพื้น ก็เหมือนผีไร้ญาติที่เห็นเครื่องเซ่น ข้าไม่อยากไปหรอก หากไม่ใช่ว่าท่านแม่คะยั้นคะยอ"

หูเจียวเจียวยังจำภาพที่ท่านน้าท่านลุงของฝั่งมารดาโอดครวญถึงความลำบาก ทั้งที่แต่งตัวดีเสียกว่าพวกนางสองแม่ลูก สักพักหลี่ถิงถิงก็จุงมือกับหลี่หานเดินเข้ามา หลี่หานทักทายทุกคน หูเจียวเจียวหน้าแดง จากนั้นก็ก้มหน้าท่าทางเหนียมอาย กิริยาเหล่านั้นไม่สามารถรอดสายตาซ่งจื่อหรูไปได้ หลี่หานแก่กว่านางหกเดือน หูเจียวเจียวแก่กว่านางสามวัน พวกเจ้ามีความรักแล้วหรืออายุยังไม่เต็มสิบสี่ดีเลยนะ หลี่หานยกข้าวไปให้หวังซื่อในห้อง จากนั้นก็ออกมานั่งร่วมวงกับน้องๆ ก่อนจะเอ่ยปากถามซ่งจื่อหรู