ลิขิตแห่งรัก

ข่าวคราวท่านอ๋อง1

ห้องตกแต่งวิจิตรงดงาม เชิงเทียนลวดลวยอ่อนช้อน เครื่องเรือนดูบรรยาดาศในห้องล้วนดูมีพลัง ด้านบนชายคนหนึ่งสวมชุดสีทองลายมังกรนั่งอ่านฎีกาที่วางอยู่บนโต๊ะ ข้างๆมีชายชราคอยโบกแส้พัดให้ มีเสียงจากคนที่อยู่ด้านนอก

"ทูลฝ่าบาท หลิวกุ้ยเฟยขอเข้าเฝ้าพะย่ะค่ะ"หานกงกงกราบทูล

"หลิวกุ้ยเฟยหรือดึกป่านนี้นางมีธุระอะไร หานกงกงให้นางเข้ามา" บุรุษชุดทองสั่งคนข้างๆ

"แต่ว่าฝ่าบาทองครักษ์ทั้งสองรอรายงานอยู่นะพะย่ะค่ะ"

"เชิญนางเข้ามาเถอะกงกง ให้เกาฟ่านกับเกาหม่ารอก่อน"

หรือ"รับด้วยเกล้าพะย่ะค่ะ เชิญหลิวกุ้ยเฟยเข้าเฝ้าได้"

เสียงแหลมคล้ายสตรีก็ไม่เชิงของหานกงกงตะโกนอนุญาติคนด้านนอก ชั่วอึดใจก็มีสตรีร่างระหงเกินเข้ามายามที่นางก้าวเดินนั้นเหมือนดั่งเทพธิดา อ่อนช้อยอ่อนหวานยิ่งนัก ด้านหลังมีสตรีอีกสองคนถือถาดทองเหลืองตามในถาดมีชามวางอยู่

"ฝ่าบาท ดึกมากแล้วยังทรงอ่านฎีกาอยู่อีกหรือเพคะ หม่อมฉันทำน้ำแกงไก่ตุ๋นโสมมาถวาย ไห่ถังยกเข้ามาให้ข้า"หลิวกุ้ยเฟยสั่งนางกำนัลที่เดินตาม

"เพค่ะกุ้ยเฟยเหนียงเหนียง"

สาวใช้ประคองถาดมาใกล้อีกคนยกชามน้ำแกส่งให้หลิวกุ้ยเฟย นางรับมาจากนั้นก็เดินมาข้างจ้าวเทียนหยู ก่อนจะวางลงพร้อมตักน้ำแกงใช้มือพัดเบาเพื่อให้คลายร้อน

"กุ้ยเฟยเจ้าวางไว้เถอะข้ายังไม่หิวห้องเครื่องเพิ่งจะส่งของว่างมามื่อสักพักเอง นี่ก็ดึกแล้วใยจึงยังไม่นอนอีก"

"หม่อมฉันเป็นห่วงฝ่าบาท ได้ยินว่าจ้าวอ๋องยังมีชีวิตอยู่ และติดต่อมาแล้วเป็นเรื่องจริงหรือเพคะ นั่นเป็นเรื่องดีจริงๆหากฮองเฮาทราบคงดีพระทัยไม่น้อย"

"กุ้ยเเฟยเจ้าไปเอาข่าวจากที่ใดมา หากหย่งเอ๋อร์ติดต่อมาเหตุใดข้าจึงไม่รู้มิใช่สกุลหลิวของเจ้าคิดว่าพวกเขาตายแล้วหรอกรึจึงได้ขอถอนหมั้นกับหรงเอ๋อร์ "

"ฝ่าบาท อย่าทรงกริ้วเลยพะย่ะค่ะถนอมพระวรกายด้วย" หานกงกงเอ่ยเตือน

"หม่อมฉันเองแค่สงสารนาง ปีนี้หลิวเยี่ยนเอ๋อร์อายุ15แล้ว หากนานวันแต่งไม่ออกชีวิตนี้ของนางคง"

"หลิวซิ่วเอ๋อร์ ข้าเห็นแก่ที่เราร่วมเรียงเคียงหมอนกันมายี่สิบปีเรื่องวันนี้จะถือว่าข้าไม่ได้ยิน"

ยังไม่ทันจะได้พูดต่อข้างนอกก็มีขันทีด้านนอกขานกล่าวเข้ามา

"ฝ่าบาท เฉินหมัวมัวขอเข้าเฝ้าพะย่ะค่ะ"

"หานกงกงท่านไปเชิญนางเข้ามาที"

หญิงชราอายุประมาณหกสิบปีแต่ยังดูแข็งแรงเดินเข้ามา จ้าวเทียนหยูละจากโต๊ะทรงอักษรเดินลงมารับนางสีหน้ายิ้มแย้ม เหมือนว่าเมื่อสักครู่เขาไม่ได้มีเรื่องขุ่นมัวแต่อย่างใด จับมือเหี่ยวย่นคู่นั้นเอ่ยวาจาอ่อนโยน จ้าวเทียนหยูประคองเฉินหมัวมัวให้นั่งเก้าอี้ด้านข้าง คนทั้งหมดจึงต้องยืนข้างๆ อีกด้าน

"แม่นมเฉิน ดึกแล้วเหตุใดยังไม่นอนอีกสุขภาพสำคัญยิ่งหรือว่าตำหนักซู่ฟางเกิดเหตุอันใด"

"หม่อมฉันถวายพระพรฝ่าบาทพระสนมเองก็อยู่ที่นี่ด้วย ฝ่าบาทไทเฮาช่วงนี้เสวยน้องลงหม่อมฉันเกลี้ยกล่อมก็ไม่เป็นผล อยากจะขออนุญาติพระองค์ ให้ไท่จื่อหยุดพักสักสามวันไปคุยเป็นเพื่อนไทเฮาได้หรือไม่เพคะ"

"เสด็จแม่ทรงคิดถึงฉีเอ๋อร์หรือ ได้ข้าจะให้เขาพักสักสามวันแล้วกัน "

"ฝ่าบาทตั้งแต่เกิดเรื่องท่านอ๋องขึ้นพระองค์ก็ไม่ไปหาพระนาง ฝ่าบาทฟังหม่อมฉันสักหน่อยเถอะสายใยแม่ลูกตัดไม่ขาด ไทเฮาแค่เป็นห่วงท่านอ๋องที่ยังไม่ทราบชะตากรรมตอนนี้บุตรที่ยังอยู่ก็มีเพียงพระองค์ อย่าทรงทิฐิอีกเลยเพคะ"

จ้าวเทียนหยูพยักหน้าพร้อมกับรับปากแม่นมเฉิน นางเลี้ยงเขากับน้องชายมาตั้งแต่ยังเป็นองค์ชายนอกวังหากมิใช่เฉิงอ๋อง ก่อกบฎรัชทายาทองค์ก่อนมีส่วนร่วม ตำแหน่งฮ่องเต้คงไม่ใช่ของเขา เขาและน้องชายยังคงเป็นอ๋องนอกวัง

"ได้ข้ารับปากท่านข้าจะหาเวลาไปเฝ้าเสด็จแม่ ช่วงนี้ลำบากแม่นมแล้วท่านค่อยๆเดินนะ หานกงกงรบกวนท่านแล้วช่วยส่งแม่นมเฉินที"

หลังจากพ้นห้องทรงอักษรหลิวหมัวมัวก็ต่อว่าเฉินหมัวมัวทันที

"แม่นมเฉิน ไทเฮาไม่เสวยท่านกลับไม่มีปัญญาถึงขั้นต้องมารบกวนฝ่าบาทเชียวหรือ ในวังคงไม่ใช่ขาดแคลนหมอหลวงกระมัง"

"หลิวหมัวมัว คำพูดเจ้าช่างระคายหูนักมารดาคิดถึงบุตร ผู้อาวุโสคิดถึงหลานๆมีสิ่งใดไม่ถูกหรือ ไทเฮาคิดถึงไท่จื่อไม่เกี่ยวกับที่ข้ามีปัญญาหรือไม่"

"ท่านเป็นแม่นมของฝ่าบาทหรือเซียวฮองเฮากันแน่ ข้าเห็นเข้าออกตำหนักฮองเฮามากกว่าตำหนักคุณหนิงเสียอีก"

"กุ้ยเฟยเหนียงเหนียง ฮองเฮาพระวรกายอ่อนแอแต่ไม่ได้หมายความว่าวังหลังจะละเลยกฎเหล่านั้นได้ เหนียงเหนียงหากทรงสั่งสอนคนของพระนางไม่ได้ก็มิสู้ให้ตำหนักฉางชิงช่วยสั่งสอนดีหรือไม่เพคะ"เฉินหมัวมัวไม่ตอบคำถามหลิวหมัวมัวแต่หันมาถามหลิวกุ้ยเฟยแทน

"แม่นมหลิว เฉินหมัวมัวกล่าวถูกแล้ว ไทเฮาอายุมากย่อมที่โรคหว้าเหว่เป็นธรรมดา ท่านอย่าตำหนิเฉินหมัวมัวเลย ตั้งแต่ท่านอ๋องหายไปไทเฮาก็ประชวนทุกสามวัน อีกอย่างองค์ชายสามไม่ได้เจอหน้าไทเฮานานแล้วพรุ่งนี้มิสู้ไปเข้าเฝ้าไทเฮาเสียพร้อมกัน จะได้คลายความเศร้าของพระนาง ท่านว่าอย่างไรเฉินหมัวมัว"

"กุ้ยเฟยเหนียงเหนียงดึกแล้วกระหม่อมมีหน้าที่ส่งแม่นมให้ถึงตำหนักซู่ฟาง ขอตัวก่อนนะพะย่ะค่ะหากฝ่าบาทเรียกใช้แต่กระหม่อมไม่อยู่กระหม่อมอาจมีโทษได้ กระหม่อมทูลลา" หานกงกงเอ่ยขัดจังหวะทั้งสองก่อนจะผายมือเชิญเฉินหมัวมัวให้เดินนำหน้า

"เหนียงเหนียง นางก็แค่แม่นมคนนึง มีสิทธิ์อะไรมาสั่งสอนท่าน"หลิวหมัวมัวเอ่ยกับเจ้านายอย่างไม่พอใจคนที่เพิ่งเดินจากไป

เฉินหมัวมัวไปไกลแล้ว หลิวกุ้ยเฟยหน้าดวงตาแดงก่ำ แค่ขี้ข้าของไทเฮากล้าไม่ไว้หน้านาง

"ขนาดข้าฝ่าบาทยังไม่เคยประคองแต่กับอ่อนโยนกับนางท่านคิดว่าอย่างไร ป้าหลิวพรุ่งนี้ท่านกลับบ้านเชิญท่านพ่อเข้าวังสักหน่อย"

"เพคะเหนียงเหนียง"