ลิขิตแห่งรัก

ขุดมันเทศ2

ด้านซ่งจื่อหรูที่มาถึงต้นไหวเห็นชาวบ้านมากมายมายืนรอ ในมือมีเครื่องมือบนหลังสะพายตระกร้าก็เข้าไปทักทาย

อรุณสวัสดิ์ท่านปู่ไป๋ ท่านปู่หวัง ท่านปู่สาม ท่านปู่ห้า และทุกคนเจ้าค่ะ"

"มาแล้วๆๆๆแม่หนูสี่นางมาแล้ว"

"แม่หนูสี่พวกเราตื่นเต้นเลยมาแต่เช้าคงไม่รบกวนมื้อเช้าเจ้าหรอกนะ"

ซ่งจื่อหรู"ไม่รบกวนเจ้าค่ะ เอ่อ ท่านน้าท่านอาที่ตั้งครรภ์ อย่าขึ้นเขาเลยนะเจ้าคะ อยู่ที่นี่คอยดูของที่แบกลงมาดีกว่า ทางบนเขาอันตรายยิ่งนัก"

มีหญิงตั้งครรภ์หลายคนรวมถึงหวงซู่ป้าสะใภ้รองอีกด้วย เด็กคนนี้คิดรอบคอบเสียจริงๆผู้นำสามหมู่บ้านชื่นชมนาง เมื่อทักทายกันเสร็จก็พากันขึ้นเขา ซ่งจื่อหรูพาเหล่าสตรีไปถึงดงเกาลัด มีเกาลัดหลายสิบต้น พวกนางใช้ตะเกียบคีบขึ้นมาเนื่องจากซ่งจื่อหรูเคยให้ดูแล้วว่ามีหนามแหลม

จากนั้นก็พาเหล่าชายฉกรรจ์ไปชุดมันเทศ ตกบ่ายมันเทศและเกาลัดก็กองพะเนินเต็มลาน ซ่งจื่อหนูคิดว่าน่าจะใช้เวลาสองถึงสามวัน ใครจะรู้ว่าพวกเขาทำเสร็จในวันเดียว ดูถูกความอดอยากไม่ได้จริงๆ นางละจากกลุ่มคนไปหากรีดยางไม้ได้หลายกระบอกจะเอามาทำคบเพลิง ขุดต้นเหมยกุ้ยมาหลายต้น นำเถาวัลย์มามัดเป็นสองกองแล้วหาไม้มาเหลาเสียทั้งสองด้านหาบลงไป ที่โยนเข้ามิติอีกเป็นร้อยต้น ชาวบ้านยืนอึ้ง เรี่ยวแรงเด็กคนนี้ช่างมหาศาล

"แม่หนูเจ้าเอาแต่ขนดอกไม้ มันกินได้หรือ"

"ท่านยายท่านนี้ ข้าจะเอาไปปลูกริมรั้วเจ้าค่ะ เหมยกุ้ยนี้หนามยาวยิ่งนัก นอกจากดอกสวยแล้วยังกันขโมยได้อีกเจ้าค่ะ"

ลานต้นไหวเต็มไปด้วยเสบียง เกวียนของหลี่ฝูเหยาเคลื่อนมาถึงก็ยามเซินแล้ว

มีสตรีวัยกลางคนและเด็กชายอายุห้าขวบกับเด็กสาวอายุเท่ากันกับนางเมื่อมาถึงก็รีบลงจากเกวียนมาหาซ่งจื่อหรูทันที

"อาหรู ๆๆ โอ๊ยข้าคิดถึงเจ้าแทบตาย"หูเจียวเจียววิ่งมากอดนาง

"เจียวเจียว จื่อเทาพวกเจ้ากลับมาแล้ว ท่านป้าหูเดินทางราบรื่นไหมเจ้าคะ"

"โอ๊ยอาหรูเอ๊ย ป้านั่งจนคอเคล็ดเอวเคล็ดไปหมด กว่าจะแหวกผู้คนออกมาได้ โชคดีเจอเกวียนท่านผู้นำไม่เช่นนั้นป้าคงถึงเอายามจื่อกระมัง"

"เกิดอะไรขึ้นหรือท่านผู้นำ" ชาวบ้านเอ่ยถาม

"เฮ้อ ไม่มีอะไรหรอกไม่รู้ว่าจินปู่เตี้ยนไปได้ลายปักมาจากไหน เหล่าคุณหนูฮูหยินต่างๆแย่งซื้อผ้าเช็ดหน้าถุงหอมถุงเงินกันวุ่นวายยังมีเขียงหมูขอเถ้าแก่จาง เครื่องในพะโล้ส่งกลิ่นหอมคนแย่งกันซื้อจนแถวยาวถึงประตูป้อม กว่าเกวียนพวกข้าจะผ่านมาได้ทุลักทุเลเอาการเชียวล่ะ"

"เอ๋ ปกติจินปู่เตี้ยนเป็นร้านเล็กๆตั้งแต่ฮวาเหยียนเปลี่ยนคนดูแล ร้านอื่นไปก็ทยอยปิดตัวเหลือแค่จินปู่เตี้ยนร้านเดียว"

"เพ้ย ถุย คุณหนูรองอะไรนั่นข้าว่าไม่ใช่คนดีหรอก วันก่อนลูกสาวข้าไปซื้อด้ายปักกับนางชั่งละ50อีแปะจากเดิม30อีแปะสามารถปักผ้าเช็ดหน้าได้ถึง20ผืน นางจึงซื้อผ้าสำหรับปักผืนละ5อีแปะ ปากบอกรับซื้อราคา30อีแปะทุกชิ้น ถึงเวลาส่งงานกลับกดเหลือเพียงผืนล่ะ5อีแปะบอกว่าลวดลายไม่นิยม"

"ใช่ วันก่อนจ้าไปซื้อผ้าตัดเสื้อให้ลูกชายที่กำลังจะไปสอบ เดิมพับละ80อีแปะ วันนั้นร้านฮวาเหยียนขาย150อีแปะ นี่มันปล้นกันชัดๆ"

ซ่งจื่อหรูได้ฟังก็รู้แล้วว่าผ้าเช็ดหน้าที่นางเป็นคนวาดลวดลายนั้นขายดีเพียงใด เอ๊ะตัดชุดใหม่ใช่ต้องตัดจริงๆด้วย

"หลานสี่ ทุกอย่างเรียบร้อยหรือไม่"

"เรียบร้อยเจ้าค่ะปู่ใหญ่ เดิมทีข้าคิดว่าน่ะจะสองวันกว่า ใครจะรู้ว่าข้าดูแคลนความสามารถทุกคนเสียแล้ว"

"ฮ่าๆๆ แม่หนูสี่คนนี้ช่างเจรจา เอาละพวกเรากลับกันก่อน พรุ่งนี้เช้าค่อยมานับจำนวนแล้วแบ่งกันอีกที วันนี้ก็หยิบไปคนละสามหัวก่อนเถอะ"

ผู้นำสามหมู่บ้านเห็นตรงกัน ซ่งจื่อหรูยินดี นางทะลุมิติมาอยู่ในที่ๆผู้คนเอื้ออาทรต่อกันไม่แก่งแย่ง ชาวบ้านไปแล้วป้าหูส่งกล่องขนมให้นาง หลังจากได้ยินเรื่องราวจากหลี่ซ่งเหวินมาบ้างตอนขากลับ แต่เขาก็ไม่ได้พูดหมด

"ดีแล้วๆ ข้าไม่อยู่ยังกังวลว่าเจ้าจะกินอะไร ตอนข้าเดินทางยังนึกเสียใจว่าให้หมั่นโถวเจ้าน้อยเกินไป"

"ท่านป้า หมั่นโถวสามลูกนั้นต่อลมหายใจข้าสามพี่น้องจริงๆเจ้าค่ะ ไม่ได้น้อยไปแต่อย่างใดเลย"

"เอาล่ะๆ ได้เวลาหุงหาแล้วแยกย้ายกันเถอะ" หลี่ฝูเหยาโบกไม้โบกมือ

หลี่ฝูเหยามองหน้าซ่งจื่อหรูพร้อมกับพยักหน้าให้ เป็นอันรับรู้ว่าทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว มีคนนำกล้าไม้ไปไว้ที่บ้านให้นางแล้ว ซ่งจื่อหรูเดินมากลางทางก็เจอเข้ากับหลี่ต้าโจวที่ถือไหสุราเดินเอียงซ้าเอียงขวา พอเห็นซ่งจื่อหรูก็ตรงเข้ามาด่าด้วยน้ำเสียงเมามาย และยืนโก่งคออาเจียนข้างทาง

"อีลูกคนทรยศ เจ้ายางมีหน้ามาอยู่ในหมู่บ้านอีกเหรอเอิ๊ก อ๊วก" หลี่ต้าโจวน้ำเสียงอ้อแอ้

"ลุงใหญ่ท่านว่าใครลูกคนทรยศกันหรือ ว่าข้าหรือว่าตัวท่านเอง"

"เจ้ามันลูกคนทรยศ ไอ้หลี่ต้าซานฮ่าๆๆๆ"

ซ่งจื่อหรูมองดูชายตรงหน้าที่นอนแผ่ลงไป เขาอายุไม่ต่างกับท่านอาฮั่วแต่คนๆนี้กับเหมือนชายชราวัยหกสิบ นางนั่งลงพูดกับเขาพอได้ยินกันสองคน

"ลุงใหญ่ไม่ว่าท่านจะดื่มจนเมาหรือแกล้งเมาข้าไม่สนใจทั้งนั้น ท่านเกลียดพวกข้าท่านเกลียดท่านพ่อที่ด่วนจากไปทิ้งให้ท่านเผชิญกับความอัปยศนั้นผู้เดียว ตอนนี้สภาพภรรยาท่านเหมือนคนก็ไม่ใช่ผีก็ไม่เชิง ท่านเป็นบุตรคนโตต้องสืบสกุล ท่านจะยอมให้คนอื่นที่ไม่ใช่สายเลือดสดุลหลี่ ที่เพียงอาศัยยืมแซ่ของท่านปู่มาชุบมือเปิบทุกอย่างจริงหรือ ท่านแซ่หลี่ข้าก็แซ่หลี่ ใครเป็นศัตรูกับเราท่านแยกแยะได้หรือยัง พี่ใหญ่ใกล้สอบแล้วท่านควรทำอะไรเพื่อเขาบ้าง หากท่านขี้ขลาดข้าก็จะเป็นคนแย่งเอาทุกอย่างที่ควรเป็นของพี่ชายข้าคืนมาเอง สตรีคนนั้นท่านไม่อาจทำลายนางได้ แต่เชื่อเถอะข้าซ่งจื่อหรูทำได้"

ซ่งจื่อหรูเดินจากไปแล้ว ทิ้งให้หลี่ต้าโจวนอนมองท้องฟ้าน้ำตาค่อยๆไหล

"ท่านพ่อกลับบ้านเถอะ ท่านปู่อยู่ข้างนอก บ้านหลี่จะขาดท่านไปไม่ได้"หลี่หานได้ยินน้องสี่พูดทุกอย่างก่อนจะเดินมาหาบิดาที่นอนแผ่อยู่กลางทาง

"อาหาน วันนั้นเจ้าก็เห็นใช่หรือไม่?"

หลี่หานไม่ตอบเข้าพยุงบิดาขึ้นมาประคองพาเดินกลับไปทางบ้าน