5
880 Words
เมื่ออีกฝ่ายตอบรับ ไป๋โม่ก็ยิ้มออกมาอย่างดีใจ นางกระโดดขึ้นไปยืนอยู่ข้างหลังฉางคุนด้วยความรวดเร็วเพราะกลัวว่าเขาจะเปลี่ยนใจ ชายหนุ่มไม่ได้รอให้นางยืนตั้งหลักอย่างมั่นคงเขารีบท่องคาถาและควบคุมกระบี่ให้บินไปข้างหน้าด้วยความเร็วที่คาดไม่ถึง
ไป๋โม่ตกใจมากกับการเคลื่อนไหวอย่างกะทันหันจนนางเกือบจะล้มลง หญิงสาวคว้าจับเสื้อรอบเอวของเขาเอาไว้เพื่อให้ตั้งหลักให้ร่างกายยืนอย่างมั่นคง
กล้ามเนื้อบริเวณเอวของฉางคุนเขม็งตึงจากสัมผัสปลายนิ้วของนาง ชายหนุ่มรู้สึกแปลกๆ เล็กน้อย ก่อนจะพูดเสียงเข้ม “ปล่อยข้า!”
"เจ้าก็ควบคุมกระบี่ให้มันช้าลงสิ แล้วข้าจะปล่อยเจ้าไป" ไป๋โม่พูดด้วยความกลัว ถ้านางปล่อยมือแล้วเขาเร่งความเร็วหรือเลี้ยวโค้งอย่างแรงจนเหวี่ยงนางออกไป...
นางก็จะตกลงไปตายข้างล่างน่ะสิ!
ฉางคุนไม่พูดอะไรอีก เขาถอนหายใจออกมาเล็กน้อย แล้วทำตามที่ศิษย์พี่หญิงขอคือลดความเร็วของกระบี่ลง แต่หลังจากผ่านไปสักพักหญิงสาวก็ยังคงไม่ยอมปล่อยมือ "เหตุใดถึงยังไม่ปล่อย” ชายหนุ่มอดไม่ได้ที่จะถาม
"เจ้ายังไม่ได้ตกลงเป็นคำพูดกับข้าเลย" ว่ากันว่าคำพูดมีค่าหนักราวกับทองคำ ต้องให้เขาเอ่ยปากออกมาเท่านั้นถึงจะเชื่อถือได้ ในเวลานี้เมื่อเขาไม่พูดนางจะกล้าปล่อยมือได้อย่างไร
ฉางคุนคิดว่าศิษย์พี่หญิงผู้นี้แสแสร้งแกล้งทำเป็นอ่อนแอต่อหน้าเขา ชายหนุ่มต้องการสั่งสอนนางโดยการใช้คาถาและควบคุมกระบี่ให้บินอย่างฉวัดเฉวียนน่ากลัว
"อ้ายยย!" ไป๋โม่กรีดร้องออกมาเสียงดังเมื่อเห็นเขาควบคุมกระบี่อย่างผาดโผน เพื่อป้องกันไม่ให้ถูกโยนออกไป นางกอดเอวของคนตรงหน้าแน่น
ร่างกายของฉางคุนแข็งทื่อ ร่างกายของสตรีที่อ่อนนุ่มแนบชิดอยู่ที่ด้านหลังของเขา เป็นเพราะว่านางตกใจจึงโถมทั้งตัวเข้ามากอดเขาเอาไว้ เขารู้สึกได้ถึงหน้าอกอันนุ่มหยุ่นของนาง และสองแขนบอบบางสั่นระริกที่กำลังกอดเอวของเขาอยู่
ตั้งแต่ยังเด็กฉางคุนไม่เคยใกล้ชิดกับสตรีนางใดมาก่อน เมื่อโดนไป๋โม่กอดอย่างแนบแน่นเช่นนี้ ร่างกายของเขาก็แข็งทื่อจนเขาลืมที่จะควบคุมกระบี่ที่อยู่ใต้ฝ่าเท้าของเขา
"อ้า~~~" กระบี่ที่ไร้การควบคุมในตอนนี้ได้ร่วงหล่นลงไปด้านล่างทันที ไป๋โม่ตกใจมากจนกรีดร้องออกมาเสียงดัง
ฉางคุนได้ยินเสียงร้องของนาง ก็ได้สติในทันทีเขารีบท่องคาถาและควบคุมกระบี่ให้มั่นคง แต่ใบหน้าของเขาดำมืดราวก้นหม้อ เขาไม่คิดเลยว่าตนเองจะเสียการควบคุมจากการที่ถูกศิษย์พี่หญิงกอด
ไป๋โม่ที่ยังคงตกตะลึงทั้งตัวเกาะเกี่ยวชายหนุ่มเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย ฉางคุนถอนหายใจออกมา ก่อนจะเบือนหน้าไปบอกหญิงสาวที่กำลังเกาะเขาแน่น "ไม่มีอะไรแล้ว"
"ช้าลงหน่อย แล้วข้าจะปล่อยเจ้า" ไป๋โม่อ้าปากค้าง ตอนนี้นางกลัวมากจริงๆ
ฉางคุนควบคุมกระบี่ให้ช้าลงเล็กน้อยตามคำขอของนาง เมื่อไป๋โม่เห็นว่าเขาควบคุมให้กระบี่ช้าลงแล้วนางก็ปล่อยมือจากเขาจริงๆ ใบหน้าของฉางคุนก็เคร่งขรึมลงเล็กน้อย เมื่อเห็นว่านางรักษาคำพูด
"ศิษย์น้อง…ครั้งหน้าถ้าจะเลี้ยว ให้บอกข้าก่อนได้หรือไม่" ไป๋โม่พูดด้วยความกลัว น้ำเสียงของนางไม่พอใจเล็กน้อย ถ้าเขาไม่เลี้ยวกะทันหัน นางคงไม่หวาดกลัวเช่นนี้
ฉางคุนไม่ตอบเพราะเขาก็ไม่ค่อยชอบใจที่ตัวเองสูญเสียการควบคุม จากการที่ถูกสตรีผู้นี้โอกกอด เขาคิดว่าในอนาคตต่อไปจะต้องอยู่ให้ห่างจากนาง ระหว่างพวกเขาไม่จำเป็นที่จะมีเรื่องพูดคุยกันอีก
แม้ว่าอีกฝ่ายจะไม่ตอบนาง แต่ว่าเขาก็ควบคุมให้กระบี่บินไปบนท้องฟ้าอย่างช้าๆ หญิงสาวมองดูทิวทัศน์ที่สวยงามใต้ฝ่าเท้าของนาง ด้วยระยะความสูงนี้สามารถเห็นต้นไม้ บ้าน และทะเลสาบที่ค่อยๆ เคลื่อนผ่านไปใต้เท้าของนาง และบางครั้งก็มีฝูงนกบินผ่านมา หญิงสาวชื่นชอบชีวิตในโลกฝึกตนแห่งนี้มาก
ใช้เวลาไม่นานทั้งสองก็มาถึงหุบเขาต้าไป๋ หลังจากไป๋โม่กระโดดลงจากกระบี่ของฉางคุนแล้ว ชายหนุ่มก็ควบคุมกระบี่ให้บินต่อไปโดยไม่หยุด เขาควบคุมให้มันเคลื่อนไหวไปเร็วมาก ใช้เวลาไม่นานเขาก็หายไปจากระยะสายตากลายเป็นจุดสีดำเล็กๆ
ไป๋โม่ไม่มีโอกาสแม้แต่จะกล่าวขอบคุณ ดูเหมือนชายหนุ่มจะรู้ว่านางใช้ชื่อของท่านอาจารย์มาหลอกเขาให้พาขึ้นมาส่งข้างบนนี้ ดังนั้นเมื่อเขาส่งนางเสร็จก็รีบจากไปโดยไม่หันกลับมามอง
- Writer
