ศิษย์พี่หญิง...ท่านหนีข้าไม่พ้นหรอก!

4 ซ้อนท้ายกระบี่

ไป๋โม่รีบเร่งฝีเท้าเดินจากไป เพราะกลัวว่าตนเองจะไปขัดขวางช่วงเวลาที่พระเอกนางเอกกำลังบ่มเพาะความรู้สึกต่อกัน

หญิงสาวเดินไปอย่างไร้จุดหมาย และเมื่อมองขึ้นไปบนยอดเขาอันสูงชันเสียดยอดฟ้า นางก็รู้สึกท้อแท้ใจมากเพราะมันสูงเกินกว่าที่เธอจะปีนไปถึง และต่อให้ปีนขึ้นไปได้จริงๆ ก็คงตกเขาลงมาตายเสียก่อน

ไป๋โม่ยืนอยู่ที่เดิมอย่างหมดหนทาง นางจะต้องยืนเช่นนี้จนถึงมืดค่ำหรือไม่ ขณะที่นางกำลังคิดหาวิธีในการขึ้นเขานางก็เดินต่อไปรอบๆ บริเวณเผื่อว่าจะโชคดีได้พบกับเพื่อนร่วมสำนักและขอซ้อนท้ายกระบี่ขึ้นไปบนยอดเขาได้

แต่โชคร้ายยิ่งนัก เวลาผ่านไปนานมากจนดวงอาทิตย์ใกล้ลับขอบฟ้า ไป๋โม่ก็ยังคงพเนจรอยู่ในป่าเพียงลำพัง เมื่อนางกำลังจะนั่งพักเหนื่อยอยู่ที่โคนต้นไม้...ทันใดนั้นเธอก็เห็นเงาร่างสีดำกำลังฝึกกระบี่อยู่ในป่า!

กระบี่ของเขายืดหยุ่นราวกับมีชีวิต สามารถฟันใบไม้ที่ร่วงลงมาได้โดยไม่พลาดเป้า อีกทั้งท่วงท่าก็ยังดูสง่างามมากอีกด้วย!

ไป๋โม่เฝ้าดูชายหนุ่มที่กำลังร่ายรำกระบี่ด้วยท่วงท่าอันงดงาม สายตาของนางเต็มไปด้วยความชื่นชม โดยที่ไม่รู้ตัวกระบี่ที่เต็มไปด้วยไอสังหารก็พุ่งตรงมาที่นางอย่างรวดเร็ว!

เมื่อฉางคุนเห็นว่าคนที่แอบมองอยู่คือศิษย์พี่หญิงไป๋โม่ ชายหนุ่มก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นค่อยๆ เก็บกระบี่กลับมา สายตาที่มองไป๋โม่เต็มไปด้วยคำถาม

ไป๋โม่รู้สึกอับอายเล็กน้อยในใจ แต่นางยังคงมีสีหน้าเย็นชา นางหวังว่าจะพบเพื่อนร่วมสำนักเดียวกันจะได้ขอให้พานางกลับสำนักไปด้วย แต่นางไม่คาดคิดว่าจะได้พบกับฉางคุน "เหตุใดศิษย์น้องซูถึงไม่ได้อยู่กับเจ้า"

บรรยากาศในตอนนี้ตึงเครียดจริงๆ เพื่อสร้างความผ่อนคลาย ไป๋โม่จึงหยิบยกเรื่องอื่นๆขึ้นมาพูดคุย แต่อันที่จริงนางก็อยากรู้เหมือนกันว่าทำไมพระเอกกับนางเอกถึงละทิ้งโอกาสที่จะอยู่ด้วยกันตามลำพัง

ฉางคุนตอบคำถามโดยหันหลังให้กับนาง "ศิษย์น้องซูกลับสำนักไปก่อนแล้ว ถ้าศิษย์พี่ไม่มีธุระอันใดแล้ว...ข้าขอตัวไปฝึกกระบี่ก่อน" หลังจากนั้นในป่าก็มีเสียงกระบี่วาดผ่านดังขึ้นอีกครั้ง

ไป๋โม่ไม่ยอมพลาดโอกาสที่จะติดตามเขา ในเวลานี้ดวงอาทิตย์ใกล้จะตกดิน และนางก็กลับไปที่สำนักคนเดียวไม่ได้ หากว่ามืดค่ำไปกว่านี้ไม่รู้ว่าในป่าจะมีสัตว์ประหลาดหรืออันตรายอะไรอีก ดังนั้นนางจึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องหน้าด้านเฝ้าดูชายหนุ่มรูปงามร่ายรำกระบี่

หญิงสาวปืนขึ้นไปบนต้นไม้ ดูเหมือนว่าร่างกายนี้จะมีความคล่องตัวมากกว่าแต่ก่อน นางสามารถปีนขึ้นต้นไม้โดยที่ไม่รู้สึกเหน็ดเหนื่อยอะไร จากมุมมองที่สูงกว่าบนต้นไม้ทำให้หญิงสาวมองเห็นฉางคุนได้ชัดเจนยิ่งขึ้น

หลังจากที่ฉางคุนฝึกกระบี่ต่อไปอีกสักพัก เขาก็รู้ว่าไป๋โม่ไม่ได้จากไป แต่นั่งอยู่บนต้นไม้และมองดูเขา ผู้หญิงบนต้นไม้มีร่างกายอรชรงดงาม เธอแกว่งขาของตนเองบนต้นไม้ไปมา ทำให้กระโปรงผ้าพริ้วไหวไปตามจังหวะ ดวงตาของนางมองมาที่เขานั้นแสดงความชื่นชมอย่างไม่ปิดบัง และเขาไม่เห็นแวตาดูถูกเหยียดหยามที่นางเคยมีให้กับเขาอีก

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้คิ้วของชายหนุ่มขมวดเล็กน้อยด้วยความเคร่งเครียด

เมื่อเห็นท่าทางของฉางคุน หญิงสาวก็คิดว่านางรบกวนการฝึกฝนของเขา "ศิษย์น้อง เจ้าฝึกต่อไปเถอะ ข้าจะนั่งบนต้นไม้อยู่นิ่งๆ ไม่รบกวนเจ้าแน่นอน" ฉางคุนขมวดคิ้ว เขาคาดเดาไม่ออกว่านางทำเช่นนี้มีจุดประสงค์ใดกันแน่

"ศิษย์น้อง นั่นเจ้าจะไปไหน!" ไป๋โม่เห็นว่าฉางคุกำลังจะเดินจากไป นางรีบกระโดดลงจากต้นไม้ด้วยความกลัวว่าเขาจะทิ้งนางไว้ที่นี่และจากไปคนเดียว

"เปลี่ยนที่" ฉางคุนตอบออกไป

ไป๋โม่คิดว่าตนเองรบกวนเขาจริงๆ แต่นางปล่อยเขาไปแบบนี้ไม่ได้ หญิงสาวคิดหาวิธีที่จะเกลี้ยกล่อมให้เขาพานางขึ้นไปบนเขา ทันใดนั้นนางก็เกิดความคิดที่ยอดเยี่ยมขึ้นมา “ศิษย์น้อง จู่ๆ ข้าก็นึกขึ้นได้ว่าท่านอาจารย์ของข้าขอให้เจ้าไปที่หุบเขาต้าไป๋”

ฉางคุนได้ฟังก็โยนกระบี่ขึ้นไปในอากาศ มันขยายใหญ่ขึ้นจนชายหนุ่มขึ้นไปยืนบนนั้นได้ โดยปกติปรมาจารย์หลิงซ่ง มักจะดูแลเขาเป็นอย่างดี ในบางครั้งก็ยังมอบเคล็ดวิชาหายากให้กับเขาบ้าง ถึงแม้ว่าเขาจะไม่ใช่สิทธิ์สายตรงของท่านเลยก็ตาม เมื่อได้ยินศิษย์พี่หญิงพูดชายหนุ่มจึงเชื่อนางโดยไม่สงสัยอะไร

ไป๋โม่เงยหน้าขึ้นมองฉางคุน เครื่องแบบสำนักสีฟ้าโปร่งของเขาปลิวไสวไปตามสายลม ชายหนุ่มเอามือข้างหนึ่งไพล่หลัง ท่วงท่าสง่างามราวกับเซียน ต่อให้นางจะมองจากมุมนี้ใบหน้าของเขาก็ยังคงดูดี

หญิงสาวรีบสลัดความคิดชื่นชมออกไป นางยิ้มออกมาอย่างดีใจ หลังจากเดินเตร่อยู่ข้างนอกเป็นเวลานาน ในที่สุดนางก็สามารถกลับไปที่กระท่อมของตนเองได้ หญิงสาวเลียนแบบชายหนุ่มโดยการดึงกระบี่ออกมาและโยนขึ้นไปบนอากาศ แต่ดาบไม่ได้ใหญ่ขึ้นเหมือนของฉางคุน อีกทั้งยังตกลงบนพื้นส่งเสียงดัง

เคร้ง!

ไป๋โม่มีสีหน้าลำบากใจ นางสามารถใช้กำลังภายในเปิดก้อนหินออกจากปากถ้ำได้ แต่นางยังไม่สามารถควบคุมให้กระบี่บินได้อย่างใจนึก หญิงสาวเก็บกระบี่เข้าไปในฝักและพูดอย่างเคร่งขรึม "เป็นเพราะข้าเพิ่งออกจากการฝึกบำเพ็ญ พลังวิญญาณในร่างกายยังแปรปรวนควบคุมไม่ได้ ศิษย์น้องพาข้าขึ้นไปบนเขาด้วยได้หรือไม่"

ฉางคุนเผยสีหน้าเหลือเชื่อออกมา แต่เขาก็ยังเชิญนางให้ขึ้นมาบนกระบี่ของเขา "เช่นนั้น…ท่านก็ขึ้นมาเถอะ"