ศิษย์พี่หญิง...ท่านหนีข้าไม่พ้นหรอก!

ระดับขั้นพลังปราณ 1 ผู้ฝึกตน ระดับ 1-10 2 ก่อตั้งรากฐาน 3 หลอมรวม (พระเอกกับนางเอกอยู่ขั้นนี้) 4 ก่อกำเนิด ระดับต้น กลาง สูง 5 ขั้นจอมยุทธ์ ระดับต้น กลาง สูง 6 ขั้นปรมาจารย์ 7 ขั้นจักรพรรดิ 8 ขั้นหลอมรวมสรรพสิ่ง 9 กึ่งเซียน 10 เซียน ?ใส่ไว้เพื่อให้ไม่งง แต่ไม่ค่อยเน้นเท่าไหร่ค่ะ เน้นฉากเลิฟซีนซีน 555? ?ไรท์กลับมาแล้วค่ะหลังจากหายไปหลายอาทิตย์ คิดถึงกันบ้างไหมคะ อิอิอิ? ❤️นิยายกาวๆ ไม่ค่อยเน้นเนื้อหาสาระใดๆ ?นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นตามจินตนาการของผู้เขียน ชื่อตัวละคร สถานที่ เหตุการณ์ต่างๆ ในเรื่องเป็นเพียงเรื่องสมมุติเท่านั้น ผู้อ่านโปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน? แสงแดดยามบ่ายส่องกระทบใบหน้าเมื่อเธอเปิดประตูออกจากบริษัทแห่งหนึ่ง วันนี้มีนัดสัมภาษณ์งาน และดูเหมือนว่าครั้งนี้เธอจะถูกปฏิเสธอีกตามเคย ไป๋โม่ยื่นใบสมัครงานไปหลายบริษัทและถูกเรียกมาสัมภาษณ์ และทุกครั้งฝ่ายทรัพยากรบุคคลก็จะให้คำตอบว่า  "เราจะติดต่อกลับไปในภายหลังนะคะ" ไป๋โม่รู้ว่านี่คือการปฏิเสธอย่างสุภาพ เธอถอนหายใจออกมา รู้สึกเศร้าใจเล็กน้อย ในอ้อมแขนกระชับซองเอกสารสำหรับสมัครงานแน่น  หลังจากเรียนจบมหาวิทยาลัยด้วยผลการเรียนที่ยอดเยี่ยม ตัวเธอคิดว่าจะสามารถหางานได้อย่างง่ายดาย แต่ตอนนี้มันกลับไม่เป็นไปตามที่คาดไว้ เธอว่างงานมาเป็นเวลาสองเดือนแล้ว โชคยังดีที่เธอไม่มีพ่อแม่คอยกดดันอยู่เบื้องบน เธอจึงไม่ค่อยเครียดมากเท่าไหร่ที่ยังหางานประจำทำไม่ได้ ในช่วงเวลานี้เธอจึงอาศัยงานที่จ่ายค่าแรงรายวัน อย่างการไปเป็นพนักงานร้านอาหารเพื่อประทังชีวิตไปพลางๆ ก่อน  แต่ถึงเธอจะไม่เครียด แต่ในใจก็รู้สึกไม่ได้ที่จะเศร้าใจอยู่บ้าง เพราะเพื่อนที่เคยไปเดินสายสมัครงานด้วยกัน ตอนนี้ก็ได้งานทำกันไปเกือบทุกคน ด้วยความท้อใจเธอจึงพิมพ์ระบายเข้าไปในแชทของกลุ่มเพื่อนร่วมคณะ ท้ายที่สุดก็มีความเห็นของเพื่อนคนหนึ่งพิมพ์ขึ้นมา  "เธอลองไปทำศัลยกรรมดูสิ บางทีถ้าหากหน้าตาดีขึ้น ทางบริษัทอาจจะรับเธอเข้าทำงานก็ได้นะ" หญิงสาวถอนหายใจออกมาหลังจากที่ได้อ่านประโยคนั้น เธอออกจากช่องแชทโดยที่ไม่ได้ตอบอะไรกลับไป จากนั้นก็เปิดกล้องโทรศัพท์ขึ้นมาส่องดูใบหน้าที่แสนคุ้นเคยของตนเอง "ดูเหมือนว่าฉันต้องไปทำหน้าใหม่จริงๆ สินะ" ไป๋โม่รู้ดีว่าเธอไม่ได้เป็นคนสวย แต่เธอคิดว่าบางทีความสามารถทางด้านการเรียนอาจจะพอลบจุดด้อยในข้อนี้ของตนเองได้บ้าง แต่ความเป็นจริงแต่ตอกย้ำให้เธอรู้ตัวว่าบางทีความสวยอาจเป็นสะพานทำให้ตัวเธอทำอะไรสำเร็จได้ง่ายขึ้น  หญิงสาวปิดหน้าจอแล้วถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ เธอเดินทอดน่องไปช้าๆ ด้วยความเบื่อหน่าย ระหว่างรอที่จะข้ามถนนไปอีกฝั่งที่มีสวนสาธารณะ เธอก็ได้ยินเสียงกรีดร้องของผู้คนดังขึ้นมา "อ้า~~~" ที่ถนนมีรถบรรทุกขนาดใหญ่หักหลบรถมอเตอร์ไซค์ที่กำลังข้ามถนน แต่ว่ารถดูเหมือนจะควบคุมไม่ได้มันพุ่งตรงมาที่เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ สองคนที่อยู่ไม่ไกลจากเธอ... แต่เพราะพวกเธอยังเด็กเกินไป เด็กน้อยทั้งสองต่างยืนนิ่งโดยไม่ขยับด้วยความงุนงง   ไป๋โม่กรีดร้องออกมาด้วยความตกใจ และร่างกายของเธอก็ขยับไปเอง เธอรีบวิ่งไปผลักเด็กหญิงทั้งสองออกไปให้พ้นรัศมีของรถบรรทุกที่กำลังขับพุ่งชนเข้ามา… ตู้ม!!! "มีคนโดนรถชน!" "ไปช่วยเร็ว!" "ใครก็ได้แจ้งรถพยาบาลหน่อย!"  ไป๋โม่รู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดอย่างรุนแรง หญิงสาวได้ยินเสียงคนกรีดร้องโวยวาย หลังจากนั้นหูเธอก็อื้อ ท้ายที่สุดก็ไม่ได้รับรู้อะไรอีก… และในช่วงเวลาที่ไม่มีใครสังเกตเห็น ดวงไฟขนาดเท่ากับเมล็ดถั่วเขียวก็ลอยออกจากหน้าผากที่เต็มไปด้วยเลือดของไป๋โม่ พุ่งขึ้นไปบนฟ้าอย่างรวดเร็ว... ? ตอนแรกมาแล้วจ้า ฝากกดใจกดเม้นท์เป็นกำลังใจให้ไรท์ด้วยนะคะ ?