GRAPH [4] หงุดหงิดไม่หาย
912 Words
@วันต่อมา
"จีด้า! ทำไมวันนี้สภาพไม่โอเคเลยล่ะ" แก้มใสรีบทักเพื่อนเมื่อเห็นว่าวันนี้อีกฝ่ายดูผิดปกติไป ไม่ใช่เพียงน้อยนิดแต่มันมาก มากอย่างกับคนโดนรุมโทรมมาก็ไม่ปาน
"ก็เมื่อคืน ไม่เหมือนวันแรกเลยว่ะแก้ม ไม่รู้ว่าพากันไปอดอยากมาจากไหนทั้งที่วันก่อนยังทำเหมือนไม่ค่อยหิวกันอยู่เลย" พอแอปเปิลสลบไปก็เหลือเธอเพียงคนเดียวที่ต้องทนให้คนทั้งสองอย่างคุณเจไดกับคุณเคมาระบายอารมณ์ใส่แทน แต่อยู่ดีๆคุณกราฟที่ลุกออกไปแล้วเขากลับเข้ามาใหม่และเป็นเขาเองที่ทำให้สภาพของเธอเป็นถึงขนาดนี้
"เลิกเหอะจีด้า" แก้มใสบอกเพื่อนด้วยความเป็นห่วง อีกทั้งรอยช้ำตามตัวตามคอยังมีให้เห็นชัดเจน เธอเดาว่ามันไม่ใช่รอยดูดแต่เป็นรอยมือ คล้ายๆกับเพื่อนเธอโดนบีบคอมายังไงยังงั้น
"ฉัน..เลิกไม่ได้ นอกจากค่าเทอมของฉันยังมีของน้องอีกนี่แกก็รู้" ไหนจะค่ารักษาพยาบาลพ่อตัวเอง โรคร้ายที่ต้องใช้ทั้งเวลาตัดสินใจรีบเร่งแต่ก็ต้องใช้เงินมากมายเหมือนกัน เธอยอมทำงานที่มันขายศักดิ์ศรีซึ่งในบ้านไม่มีใครรู้ ขอเพียงแค่ให้มันง่ายต่อการตัดสินใจของหมอก็พอ
"แล้วหากวันหนึ่งแกป่วยขึ้นมาล่ะจีด้า ที่บ้านแกจะเป็นยังไง"
"ไม่รู้สิ มันยังไม่ถึงวันนั้น เอาเป็นว่าตอนนี้ฉันรอดออกมาก็แล้วกัน"
แก้มใสทั้งสงสารทั้งเห็นใจเพื่อนสาว แต่จะให้เธอทำยังไงได้ ถึงไม่เห็นด้วยอยู่บ่อยครั้งแต่ก็เคารพในการตัดสินใจ ในเมื่อเพื่อนเธอเลือกแล้วเธอก็คงต้องปล่อย คอยเป็นห่วงอยู่ห่างๆก็แล้วกัน
"แล้วแกล่ะไม่เหนื่อยเหรอ ทำงานไม่ได้ตังค์" จีด้าถามกลับ เพราะสภาพของแก้มใสก็ไม่ได้ต่างจากเธอนักหรอก เหมือนคนพักผ่อนไม่เพียงพอก็ไม่ปาน
"เหนื่อยสิ ยังไม่รู้เลยว่าถ้าเงินเก็บก้อนนี้หมดจะเอาเงินที่ไหนใช้ระหว่างนี้ดี" เมื่อพูดถึงเงินและงานตัวเองแล้วเธอยิ่งเหนื่อยใจ ยิ่งคิดยิ่งปวดหัว ถ้าถูกรางวัลสักงวดจะไปโปะให้มันจบๆไป
"ให้ยืม"
"ไม่เอา แกก็ทำงานมั้ยล่ะ" ดูสภาพเพื่อนเป็นถึงขนาดนี้ร้อยเดียวเธอยังไม่อยากได้เลย ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะโดนมากขนาดไหน แล้วผู้ชายกลุ่มนั้นจะวิปริตแค่ไหนกันถึงชอบใช้ความรุนแรงนัก
"ถ้าไม่อยากลำบากแกก็มาทำเหมือนฉันสิ กัดฟันทนสักสามสี่ครั้งก็น่าจะมีตังค์พอเรียนจบอยู่"
"แต่แกบอกหลายคนไม่ใช่ไง"
"อืม หลายคนแต่ได้เยอะก็ยอมอ่ะ" ก็เงินมันหาง่ายนี่นา อีกทั้งยังได้เยอะ แต่ก็ไม่เคยได้อยู่ในกระเป๋านานหรอกด้วยเหตุผลอย่างที่บอกไปแล้ว
"แล้วแก..หาลูกค้าจากไหนเหรอ" แก้มใสถามเพื่อนลอยๆ ถึงจะบอกว่าไม่สนใจแต่ยอดเงินนั่นมัน..
"มีกลุ่ม โพสต์รูปตัวเองลงไปแล้วรอจนกว่าจะโดนเลือก"
"แบบนี้คนก็รู้หมดเลยสิจีด้าว่าเรา...เอ่อ.."
"อืม แต่ถ้าแกอยากจะทำจริงๆฉันถ่ายรูปให้แกได้นะเอาแบบไม่เห็นหน้า ที่เหลือก็แล้วแต่โชคชะตาน่ะแหละ" เพราะถ้าไม่เห็นหน้าลูกค้าเขาก็กลัวว่าจะไม่ตรงปก ของอย่างนี้มันคงต้องลองเสี่ยง แต่แก้มใสคงไม่ทำหรอกเพราะฉะนั้นเธอคงบอกได้เท่านี้
"กูถามหน่อยไอ้กราฟ" เคเอ่ยขึ้น
"เรื่อง?" กราฟเคาะบุหรี่ลงที่รองราคาแพงก่อนจะรอฟังเพื่อนพูดต่อ
"มึงไปอดอยากปากแห้งมาจากไหนวะ ทำไมถึงได้ทำผู้หญิงคนนั้นปางตายขนาดนี้" เขากับเจไดถึงกับต้องลากหญิงสาวแอปเปิลลงไปส่งด้านล่างเพราะจีด้านั้นก็แทบหมดแรง
"ปกติ"
"เอ่อ! ปกติมึงแต่มันไม่ใช่อย่างคนปกติเขาทำกัน"
"แล้วพวกมึงดีตาย ผู้หญิงก็แค่ที่ระบายอารมณ์ไหม คิดทำไมให้เยอะ"
"เอ่อว่ะ" เคที่เข้าใจแล้วว่าเมื่อก่อนพวกเขาเคยคุยกันไว้ว่ายังไง หญิงสาวเหล่านั้นต่างได้ค่าตอบแทนไป ส่วนพวกเขาได้ความสุขมันก็วินๆกันทั้งคู่อยู่แล้ว
"แต่นั่นกูว่าไม่ใช่นะ" เจไดที่ฟังอยู่เอ่ยขึ้นบ้าง
"อะไรวะไอ้เจ" เคถาม
"ก็ไม่แน่ใจว่าจะเกี่ยวกับนักศึกษาในร้านอาหารหรือเปล่าอ่ะดิ ถึงได้ทำอารมณ์เพื่อนกูเป็นแบบนี้ หึหึ"
"นี่กูพลาดอะไรไปเหรอวะเนี่ย"
"รู้มาก!" ความจริงเขาหงุดหงิดตั้งแต่คราวอยู่ในร้านอาหารนั่นแหละยอมรับ ทำไมผู้หญิงคนนั้นกับท่าทางซื่อบื้อมันชวนเขาหงุดหงิดได้ทั้งวันไม่หาย อีกทั้งเขาไม่ชอบเลยที่มีคนเรียนมอเดียวกันกับเขาลดตัวลงมาทำงานอะไรแบบนี้ ทั้งที่มหาลัยมันมีหน้าตา แต่ยัยนี่ต้องมาทนทำงานให้ขายขี้หน้า เรียกกว่าเป็นสิ่งที่ไม่น่ามองเลยด้วยซ้ำ
- Writer
