Chapter 16
986 Words
Visible
Chapter 16
Nagpunta ako sa lugar na yun.
Ang lugar kung saan walang makakakita sa akin.
Ang lugar kung saan magiging invisible ako sa mga tao.
Sa likod ng school building.
Pero alam kong kahit anong pilit kong maging invisible…
“Snow…” I heard that beautiful voice.
…ay mananatili parin akong visible sa mga mata nya…
“Go away” ang sabi ko.
Nakaupo ako ngayon sa ilalim ng isang puno habang yakap-yakap ko ang mga binti ko.
He sigh saka sya naupo sa harapan ko para maging magka-level ang mga mukha namin. Pero hindi ko sya tinignan.
“Why do you keep on pushing me away?” he asked.
Hindi ako sumagot.
“Ginagawa ko naman ang lahat para mapansin mo ako…para makita mo ako…pero bakit itinutulak mo parin ako palayo?” he continued and there is pain in his voice.
Hindi parin ako sumagot kaya napahinga sya uli ng malalim at parang walang lakas na napaupo sa tabi ko.
“You know what…?” he continued. “Seventeen years old palang ako pero kailangan ko ng maging perfect sa paningin ng lahat ng tao. Dahil sikat ako. Dahil ang lahat ng mga mata all over the world ay sa amin lang nakatingin…”
Then he looked at me. “…I’ve been visible to billions of people in the world that’s why I’m asking you now Snow…why can’t you see me? Why can’t I be visible to you when all this time, I did my very best to be seen by you…hindi ako nag-effort na makita ng ibang tao pero bakit sayo? Parang kahit anong gawin ko ay hindi mo parin ako makita? Bakit kahit anong pilit ko ay hindi ko parin mabuksan ang mundo mo?”
Hindi parin ako sumagot. At matagal na panahon pumagitna sa amin ang katahimikan.
And then…
“Dahil…” I whispered. “…dahil ayaw kitang makita…at ayoko ring makita mo ako…”
Napalingon sya sa akin.
“Buong buhay ko pinilit kong maging invisible sa lahat ng tao dahil wala akong trust kahit kanino. Dahil naisip ko na pare-pareho lang ang mga tao. Darating sila pero in the end ay iiwan ka rin nila…na ganun lang kadali para sa kanila ang iwan ka…pero…”
Tinignan ko sya at nanatili naman syang nakatitig sa akin mula sa tabi ko.
Agad naman akong yumuko dahil ayokong makita ang magiging reaksyon nya sa mga sasabihin ko…
Dahil alam ko na…
Alam ko na kung bakit ako umiyak kanina…
“…simula ng dumating ka sa buhay ko…” I continued while not looking at him. “Bigla nalang akong nagulantang. Dahil yun ang unang beses na may nakapansin sa akin. Na may nakakita sa akin. Na may nakaalam na nag-i-exist ako. At hindi ko alam kung bakit lagi nalang bumibilis ang t***k ng puso ko sa tuwing nakikita kita…hindi ko alam kung bakit umiinit ang mga pisngi ko sa tuwing nginingitian mo ako…hindi ko alam kung bakit masaya ako pag kasama kita…ang dami kong bagong naramdaman pero hindi ko alam kung ano ang mga iyon…ang dami kong gustong sabihin sa’yo pero---”
Naputol ang sasabihin ko nang bigla nalang nya hinawakan ang magkabilang pisngi ko at naupo sya sa harapan ko para magkaharap kami.
At napatulala ako sa gwapo nyang mukha na ngayon ay seryosong nakatingin sa akin. At ang mga mata nya…ang mga mata nya na mas lalong gumanda dahil sa kulay ng papalubog na araw…
And those questions came out from his lips…
“Do you love me Snow?” he asked.
Naramdaman kong uminit ang mga pisngi ko dahil sa tanong nya.
“H-hindi ko---”
“I’m asking you again Snow, do you love me?”
This time ay natahimik na ako habang nakatingin sa mukha nya.
Tama…
Alam ko na kung bakit ako umiyak kanina…
Alam ko na kung ano ang kasagutan sa mga tanong na paulit-ulit kong itinatanong sa sarili ko…
Kung bakit bumibilis ang t***k ng puso ko pag nakikita ko sya…
Kung bakit namumula ang mga pisngi ko sa tuwing nginingitian nya ako…
Kung bakit masaya ako sa tuwing kasama ko sya…
At kung bakit…
I looked at him directly in his eyes. At alam kong hindi na nya kailangan ang kasagutan ko dahil nakikita na nya yun sa mga mata ko…
…kung bakit hindi ko masagot ng diretso ang tanong nya…
He smiled at me. “Yes, I know”
And his eyes is so beautiful with the rays of the orange sunlight that’s coming from the sunset.
Then…nakita kong unti-unti nyang inilapit sa mukha ko ang mukha nya.
Because now…
All of those things…
“UWAAAAAAAAAHHHH!! Teacher! Teacher! Si Snow! Pinatay nya si Mr. Kuneho! UWAAAAAAAHHHH!!!”
Yes, all of those things…
“MAMA! WAG MO AKONG IWAN! MAMA!”
“WALA KA TALAGANG KWENTA! PINAPALAMON KA NA NGA WALA KA PANG NAITUTULONG SA BAHAY NA ‘TO!!”
…doesn’t even matter now.
Because now all that matters to me…
I closed my eyes…
At unti-unti kong naramdaman ang pagdampi ng malambot na bagay na yun sa labi ko…
Yes, all that matters to me now is his soft lips that gently pressed on my lips…
At ngayon naiintindihan ko na kung bakit ako napaiyak kanina…
It is because…
Because…
Finally…
Yes, finally…
Jeon Jungkook, the leader of BTS has finally succeded in opening the locked gates of my invisible world.
to be continued...
- Writer
