“มองอะไรไม่ทราบ”
“อยากมอง”
สิ้นเสียงอัศวินก็มองคนในอ้อมแขนอยู่อย่างนั้นจนพิกุลเริ่มกระอักกระอ่วน ร่างบางขืนตัวออกแต่คนด้านหลังกลับกระชับอ้อมแขนแน่นขึ้นกว่าเดิม
“ดื้อเป็นบ้า ไหนแม่เธอบอกว่าเป็นเด็กดี”
“ฮะ...พูดอะไรของคุณ”
“หึ ได้ยินว่าชมฉันให้แม่ตัวเองฟังเยอะเลยนี่” อัศวินพูดเสียงอารมณ์ดี เมื่อเช้าที่เขาได้อยู่กับแม่พิกุลตามลำพังเจ้าตัวขอบคุณเขานับครั้งไม่ถ้วน ทั้งเรื่องที่ให้ยืมเงินไปใช้หนี้และที่ดูแลพิกุลเป็นอย่างดี
ไม่รู้หญิงสาวไปพูดอะไร ผู้เป็นแม่ถึงได้ขอบคุณเขาเสียยกใหญ่ แต่เท่าที่ฟังเขาคิดว่าเธอคงเชยชมเขาไปไม่น้อย
“แล้วจะให้พูดไปตรง ๆ หรือไง” เธอต้องพูดไปอย่างนั้นให้แม่สบายใจสิ จะให้ไปบอกว่าตัวเองโดนคนตัวโตนี่รังแกงั้นเหรอ
“แล้วก็ปล่อยเลยฉันจะไปทำงานแล้ว”
“เดี๋ยวไปส่ง”
“ไม่เป็นไร ฉันไปเองได้ อ๊ะ”
“จะให้ฉันไปส่งหรือจะเอากันอีกรอบแล้วค่อยไปทำงาน” ไม่พูดเปล่ามือหนายังรั้ง
