พิกุลตื่นขึ้นมาบนเตียงแคบของตัวเองในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวใหญ่ความยาวถึงต้นขา เมื่อคิดถึงเรื่องเมื่อคืนใบหน้างัวเงียก็แดงก่ำ ไม่อยากเชื่อว่าเธอจะกล้าทำเรื่องน่าอายขนาดนั้น
ข้างตัวว่างเปล่าไม่มีคนที่ทำรักด้วยกันมาทั้งคืน แม้เสี้ยววินาทีแรกจะรู้สึกวูบไหวในใจแต่พิกุลก็ดึงสติตัวเองกลับมาโดยเร็ว มือเล็กควานหาโทรศัพท์เพื่อดูเวลาแล้วก็ต้องตกใจเมื่อมีสายเรียกเข้าจากน้องชายเป็นสิบสาย ไม่รอช้านิ้วเรียวรีบกดโทรกลับทันที
“ฮัลโหล”
(“พี่แม่เข้าโรงพยาบาล แต่-”)
“ว่าไงนะ !”
(“แม่เข้าโรงพยาบาลแต่ว่า-”)
“จะรีบไปเดี๋ยวนี้”
พิกุลวางสายอย่างรีบร้อนโดยไม่ฟังความต่อ ร่างเล็กรีบพยุงตัวเองเข้าไปอาบน้ำอาบท่า และมุ่งตรงไปยังโรงพยาบาลที่น้องชายส่งโลเคชั่นมาให้ แต่เมื่อมาถึงแล้วพิกุลก็ต้องขมวดคิ้วตรงหน้าเธอคือโรงพยาบาลเอกชนขนาดใหญ่ แม้โรงพยาบาลแห่งนี้จะอยู่ไม่ไกลจากบ้านเธอแต่ครอบครัวเราก็ไม่เคยเข้ารับบริการเลยส
