บทที่ 5
ท่านแม่แต่งงานกับข้านะ
ไม่ได้ฝันไป
“ท่านแม่ ฟื้นเร็วๆ นะขอรับ”
เด็กชายหยุดยืนอยู่ข้างเตียง มองใบหน้างดงามทว่าซีดขาวของมารดาด้วยความรู้สึกห่วงใย ก่อนจะค่อยๆ วางดอกเหมยกุ้ยสีเหลืองลงข้างหมอน หมายใจว่ากลิ่นหอมหวานของดอกไม้จะช่วยให้มารดาเลี้ยงรู้สึกดีขึ้น
แม้เด็กชายจะพยายามเข้มแข็ง แต่เมื่อเห็นมารดานอนนิ่งไม่ขยับกาย ขอบตาก็พลันร้อนผ่าว หยาดน้ำใสร่วงเผาะๆ อาบแก้มกลมๆ จนเปียกชุ่ม
“เสี่ยวจ้าว”
โหวเซียวหยางยอบกายลงแล้วอุ้มเด็กชายตัวเล็กเอาไว้ในอ้อมแขน โดยไม่ได้เอื้อนเอ่ยคำใด ใช้เพียงสัมผัสอบอุ่นแทนการปลอบโยนทว่าเด็กชายกลับยิ่งสะอึกสะอื้นกว่าเดิม
“เพราะข้า... เพราะข้าท่านแม่จึงหลับไม่ตื่นเช่นนี้ ฮึก...ฮือ ฮือ”
“มารดาของเจ้าตั้งใจช่วยชีวิตเจ้าเอาไว้ หัวใจของนางแข็งแกร่งไม่หวั่นเกรงอันตราย นับว่าน้ำใจของนางประเสริฐนัก ดังนั้นนางคงไม่สบายใจหากรู้ว่าเจ้ากล่าวโทษตัวเองเช่นนี้ อย่าร้องไป
