พันธะรัก(ร้าย)นายหัวภูรินทร์

ตอนที่15

"แม่ยาดาคะ มาเล่นน้ำกับหนูดีสิคะ"

เท้าเล็กๆตีน้ำจนขึ้นฟอง พรางเรียกธยาดาว่าแม่เต็มปากเต็มคำ แต่เรื่องที่สัญญากันไว้คือเรียกได้เฉพาะตอนที่อยู่กันสองคนเท่านั้น

"ขึ้นได้แล้วลูก มาเถอะ เดี๋ยวเป็นหวัดนะ"

"กาหยูว่า เราควรพาคุณหนูกลับได้แล้วล่ะพี่ยาดา เดี๋ยวนายหัวมามีหวังจบเห่กันหมด"

ธยาดาลืมนึกข้อนี้ไป วันนี้เธออยู่กับหนูดีทั้งวัน แต่ถึงยังไงก็ไม่หนำใจอยู่ดีอยากจะอยู่กับลูกในทุกๆช่วงเวลามากกว่า แล้วแบบนี้ธยาดาจะทิ้งหนูดีไปไหนได้

นอกจากจำยอมอยู่ภายใต้พันธนาการของเขาอย่างไม่มีข้อแม้ใดๆ ตราบใดที่ยังหาหลักฐานมาสู้รบกับเขาไม่ได้ ธยาดาก็ไม่มีสิทธิ์โต้แย้งใดๆ

"นั่นสิ หนูดี ขึ้นมาได้แล้วลูก"

หนูน้อยรีบขึ้นมาจากแอ่งน้ำที่เป็นวังน้ำตื้นเล็กๆอยู่ไม่ไกลกับที่พักเท่าไหร่ เธอไม่กล้าพาหนูดีไปอาบที่ลำธารเนื่องจากฝนเพิ่งแล้งน้ำในลำธารยังข้นขุ่นเป็นสีชาเย็นไม่น่าอาบ

แต่ตรงนี้เป็นแอ่งน้ำฝนสะอาด เธอขอช่วยให้กล้ามาขุดและเทปูนเอาไว้เหมือนสระน้ำเล็กๆเพื่อรองรับน้ำฝนที่ไหลมาจากภูเขาเอาไว้ใช้รดน้ำต้นไม้ และเอาไว้ใช้ทำธุระต่างๆโดยที่ไม่ต้องเดินไปถึงลำธารให้ผัวบ้ามารังแกได้อีก เพราะอาบน้ำทีไร เขาก็โผล่มาทุกที

"แต่หนูดียังไม่อยากกลับ หนูดีนอนที่นี่ได้มั้ยคะ นะๆๆคะ แม่ยาดา พี่กาหยู"หนูดีอ้อนวอน ดูท่าแล้วจะติดธยาดามากจนไม่อยากกลับ

"ไม่ได้ค่ะคุณหนูดี คุณพ่อไม่อนุญาต เอาไว้พี่กาหยูจะแอบพามาอีกนะคะ"

ประกายตาหนูดีหม่นลงเมื่อไม่ได้รับอนุญาตให้อยู่ด้วย เด็กน้อยไม่อยากกลับไปนั่งเหงาอยู่คนเดียวในห้อง เนื่องจากผู้เป็นบิดากลับบ้านดึกทุกวัน สาวน้อยเลยเอาแต่คิดถึงแม่ อยากมีแม่เหมือนคนอื่นๆเขาบ้าง

"ก็ได้ค่ะ"

ตอบเสียงอ่อนฟังดูแล้วน่าสงสารจับใจ

"งั้นเดี๋ยวแม่ยาดาไปส่งนะคะ"

ธยาดารู้สึกสงสารลูกเลยต้องยอมเสี่ยงไปส่ง เอาเถอะอย่างน้อยโดนจับได้ก็แค่คนป่าเถื่อนปล่อยหมาออกจากปากสักตัวสองตัว ค่อยแสร้งทำหูทวนลมเอา

"เย้! โอเคค่ะ "

ธยาดารีบอุ้มลูกมาเช็ดตัวกับผ้าขนหนูแล้วแต่งตัวให้ใหม่ ในขณะที่กำลังหวีผมยาวสลวยของหนูดี ธยาดาก็นึกขึ้นมาได้

"อีกสามวันวันเกิดหนูดีแล้ว แม่ยาดามีของขวัญให้ล่วงหน้าจ่ะ"

ธยาดาลุกขึ้นไปเปิดกล่องแล้วหยิบหมวกใบจิ๋วสีชมพูที่เธอตั้งใจถักไว้ให้ลูก เอามาสวมให้หนูดี หนูดียิ้มร่าดีใจใหญ่

"น่ารักจัง ลูกสาวใครน้า"

"ลูกพ่อภูรินทร์ค่าา"

ธยาดาจับแก้มป่องทั้งสองข้างของลูกพร้อมกับดึงไปกอด กาหยูที่มองภาพคู่แม่ลูกได้แต่แอบปาดน้ำตาแล้วปาดน้ำตาอีก วันนี้กาหยูดูซึมๆและเงียบกว่าปกติ

"หนูดีชอบจังเลยค่ะ แล้วหนูดีจะเอามาใส่บ่อยๆ เอาไปอวดยัยแก้มที่โรงเรียนด้วยค่ะ "

"จ้า ไปกันเถอะ เดี๋ยวแม่ไปส่งนะ "

ธยาดาลุกขึ้น จัดแจงของทุกอย่างให้เข้าที่เป็นระเบียบเรียบร้อยเหมือนเดิม มองดูนาฬิกาเพิ่งจะสี่โมงเย็น ยังพอมีเวลาที่เธอจะหาข้าวหาน้ำให้ลูกกินก่อนที่ภูรินทร์จะกลับมา

"กาหยูไปกันจ่ะ"

"ค่ะๆ"

ทั้งหมดพากันเดินกลับ เนื่องจากธยาดาอยากพาลูกเดินเล่นไปด้วย วันนี้ธยาดารู้สึกมีความสุขมากๆในรอบเดือนที่กลับมาอยู่ที่นี่

"ขอบใจนะกาหยูที่ยอมเสี่ยง"

"ไม่เป็นไรหรอก พี่หยุดขอบใจฉันสักทีเถอะ ได้เห็นพี่กับหนูดีมีความสุข กาหยูก็พอใจแล้ว"

"อืม" ธยาดาพยักหน้า มือเรียวของเธอยังคงจูงมือเล็กๆของลูกสาวเดินไปเรื่อยๆ

"ว่าแต่เมื่อคืน นายหัวมาค้างกับพี่เหรอ?"

กาหยูกระซิบกระซาบเล่นเอาคนถูกถามเลิ่กลั่ก แก้มขาวนวลเปลี่ยนเป็นสีเลือดฝาดทันควัน

"อะไร ที่ไหนกัน พี่นอนคนเดียว"

ตอบเสียงสูงไม่สบตากาหยูที่มองธยาดาด้วยรอยยิ้ม

"แน่ะ เสียงสูงขนาดนี้ใช่จริงๆด้วย"

"หยุดเลยกาหยู เดินไปเลย ดูต้นทางด้วยนายหัวของกาหยูน่ะเป็นหมาบ้า จับได้ขึ้นมาก็มาหาเรื่องฉันอีก"

"หาเรื่องจนเช้าเลยรึเปล่า?"

กาหยูยังคงแซวไม่หยุด ปากก็อมยิ้มราวกับกำลังจิ้นพระเอกนางเอกในซีรีส์ก็ไม่ปาน

"ไม่กลัวฉันมาจับนายหัวสุดหล่อของเธอไว้ให้ลูกสาวนายห้างอย่างคุณกานดาแล้วเหรอจ้ะ?"ธยาดาย้อนกลับ รู้สึกหมั่นไส้เล็กๆ

"แหม!พี่ยาดาก็ กาหยูตาต่ำมองคนผิดไป ขอโทษน้า แห่ะๆ"กาหยูยิ้มแห้งๆเอามือลูบผมแก้อาการเขินๆเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ในวันนั้น

"เค้าก็สวยเซ็กซี่ดีออก แต่ถ้าได้มาเป็นนายหญิงของไร่ภูรินทร์จริงๆ ฉันก็อดที่จะเป็นห่วงลูกไม่ได้"

เป็นครั้งแรกที่ธยาดารู้สึกไม่อยากให้ผู้หญิงคนไหนมาแทนที่เธอกับลูก ก็ตรงนั้นมันเป็นของเธอมาก่อน แต่ทว่า! มันคงเป็นไปไม่ได้อีกแล้วที่จะกลับมาแบบเดิม

'อยากยืนตรงนั้น ที่ฉันเคยยืน'

อยู่ๆเสียงเพลงก็แว่วมา ไม่รู้ว่าธยาดาหูเพี้ยนหรือว่ามีคนเปิดจริงๆกันแน่ แต่ฟังดูแล้ว..มันปวดใจอะไรปานนั้น

อยู่ๆความทรงจำเก่าๆก็ผุดขึ้นมา ช่วงเวลาแห่งความสุขเหล่านั้นธยาดารู้สึกหวงแหนมันที่สุด