พันธะรัก(ร้าย)นายหัวภูรินทร์

ตอนที่16

"วันนี้ทำไมดูซึมๆล่ะกาหยู?"

ธยาดาเห็นกาหยูเงียบแปลกๆไปเลยเอ่ยถามขึ้นมา

"เปล่า ไม่มีอะไรหรอกจ้ะ แค่เห็นพี่ยาดากับลูกทำให้กาหยูนึกถึง..."

กาหยูหยุดพูด เพราะมีก้อนบางอย่างจุกขึ้นมาที่ลำคอ เหมือนคนกำลังสะกดกลั้นน้ำตาเอาไว้

"นึกถึงเรื่องอะไร?"

"ความจริงกาหยูกับพี่กล้าแต่งงานกันเพราะว่า...กาหยูตั้งท้อง..ไม่ได้เกิดจากความรักแต่อย่างใด พี่กล้าแค่ต้องการรับผิดชอบกาหยูเท่านั้น"

กาหยูหลบหน้าหลบตา น้ำเสียงที่เอ่ยออกมามีแต่ความสั่นพร่า ธยาดาขมวดคิ้วอย่างสงสัย ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นระหว่างสองคนนี้

ความจริงก็สงสัยอยู่บ้าง กล้า..ที่เพิ่งแตกเนื้อหนุ่มได้ไม่นานก็มีเมียเสียแล้ว แต่ถึงจะนึกสงสัยแค่ไหนก็ทำได้เพียงแค่เก็บไว้ในใจ ไม่กล้าซักไซ้ไล่เลียงถามเรื่องที่เป็นเรื่องส่วนตัวของคนอื่น

"เล่าให้ฉันฟังได้นะกาหยู หากว่ามันเป็นเรื่องที่เธออยากจะหาใครสักคนเพื่อที่จะระบายออกมา พี่สาวคนนี้ยินดีจะรับฟังเสมอ"

ธยาดาแตะไหล่ของกาหยูเบาๆ ระหว่างที่เดินมาถึงบ้านใหญ่พอดี

"ได้จ่ะพี่ยาดา แต่ว่าวันนี้คงไม่ได้แล้วล่ะ เพราะว่าเรื่องมันยาว กาหยูต้องรีบไปโรงอาหารเพื่อไปเอาข้าวให้พี่กล้าก่อนจ่ะ"

"อ้อ ฉันลืมไปเลย"

"โล่งอกไปที..นายหัวยังไม่กลับมา กาหยูฝากคุณหนูดีกับพี่ยาดาด้วยนะจ้ะ"

กาหยูชะเง้อดูตรงลานจอดรถยังไม่เห็นรถของนายหัวภูรินทร์กลับมา หญิงสาวถึงกับถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก

"ฝากทำไมกัน หนูดีเป็นลูกฉัน ฉันดูแลได้ เธอรีบไปเถอะ เดี๋ยวฉันหาข้าวให้หนูดีกินเสร็จก็จะกลับเหมือนกัน"

หนูดีหันมายิ้มหวานให้แม่ป้ายแดงเมื่อได้ยินประโยคที่ธยาดายอมรับเต็มปากเต็มคำว่าลูก ถึงจะเป็นเด็กน้อยก็ใช่ว่าจะไม่เข้าใจที่ผู้ใหญ่นั้นพูดกัน

"งั้นกาหยูไปก่อนนะพี่"

กาหยูยกข้อมือขึ้นดูนาฬิกาก็รีบปลีกตัวเดินมุ่งหน้าไปโรงอาหารทันที ธยาดารีบจูงมือลูกสาวเดินเข้าบ้าน

"หนูดี อยากกินอะไรเป็นพิเศษรึเปล่าจ้ะ เดี๋ยวแม่ยาดาทำให้กิน"

"หนูดีอยากกินข้าวไข่เจียวค่ะ"

สาวน้อยตอบด้วยประกายตาระยิบระยับ ตื่นเต้นที่แม่ยาดาจะทำกับข้าวให้กิน ธยาดาเดินเข้ามาในบ้านที่มีแม่บ้านชาวพม่าที่เพิ่งรับเข้ามาอยู่ด้วยหนึ่งคน

ธยาดาเดินเข้าครัวรีบจัดแจงทำอาหาร ไม่ลืมที่จะทำเผื่อสามีเก่าด้วย ของที่เขาชอบทั้งนั้น ไม่ว่าจะเป็นแกงส้มปลากะพง ผัดคะน้าปลาเค็ม น้ำพริกกะปิหมูทอด ของโปรดที่ภูรินทร์กินกี่ครั้งก็ชมเปาะไม่หยุดปากว่าไม่มีใครทำอร่อยเท่าธยาดา

"แกงนี้เดี๋ยวพอนายหัวกลับมา ดาวค่อยอุ่นให้นายหัวกินตอนร้อนๆนะจ้ะ?"

แม่บ้านชาวพม่าพยักหน้าตามคำสั่ง ถึงแม้จะไม่รู้ว่าธยาดาเป็นใคร แต่เจ้าหล่อนดูไม่เหมือนชาวบ้านธรรมดาๆ จึงเกรงอกเกรงใจไปโดยปริยาย

"หนูดีคะ กินเสร็จแล้วแม่ยาดาก็จะกลับแล้วนะ หนูดีขึ้นไปบนห้องได้แล้วจ่ะ ค่ำแล้วเดี๋ยวคุณพ่อกลับมาจะถูกจับได้ว่าแอบมาหาแม่ยาดา อาจจะโดนคุณพ่อโกรธเอาได้นะคะ"

ธยาดาเอามือเท้าคางมองสาวน้อยตรงหน้าที่กำลังละเมียดละไมกินขนมคุ้กกี้อย่างช้าๆ หลังจากที่กินข้าวเสร็จเรียบร้อยแล้ว

"คุณพ่อกลับดึกค่ะ แม่ยาดาช่วยเล่านิทานให้หนูดีฟังก่อนได้มั้ยคะ?"

น้ำเสียงและแววตานั้นอ้อนวอนซะจนธยาดาใจอ่อนยวบ เธอไม่สามารถอดทนกับสายตาไร้เดียงสาคู่นั้นได้เลย ก็เลยต้องยอมเสี่ยงไปตามระเบียบ

"อืม อย่างนั้นก็ได้จ่ะ งั้นไปกันเลย"

"เย้!"

สาวน้อยดีใจวิ่งนำหน้าขึ้นชั้นบนไปก่อน

"หนูดี อย่าวิ่งค่ะ เดี๋ยวตกบันได"

ธยาดาตะโกนตามหลัง แต่สาวน้อยหาฟังไม่ ทำให้คนเป็นแม่ถึงกับต้องวิ่งตามร่างอวบจ้ำหม้ำไปให้ทัน เสียงหัวเราะกรี๊ดกร๊าดดังอยู่ตลอดเวลา เนื่องจากสองแม่ลูกวิ่งไล่จับกันอยู่ชั้นบน บ้านที่ดูเงียบเหงาดูเหมือนจะกลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง

"ใครทำกับข้าว?" ภูรินทร์เห็นกับข้าวถึงกับชะงัก กับข้าวเมนูแบบนี้ จัดจานสวยงามแบบนี้มีคนเดียวในโลกเท่านั้น

"เอ่อ คือว่า..."

เมื่อเห็นว่าแม่บ้านดาวหน้าเริ่มถอดสีแถมยังอึกๆอักๆ ภูรินทร์ที่รู้อยู่แล้วเต็มอกว่าเป็นใครก็ไม่อยากถือสาหาความ เขาโบกมือเป็นสัญญานว่าไม่เป็นไรทันที จะหาความกับแม่บ้านที่เพิ่งเข้ามาทำงานใหม่ๆก็ไม่ใช่เรื่องเท่าไหร่

"ช่างเถอะ แล้วหนูดีล่ะ"

"น่าจะหลับไปแล้วค่ะ"

"ลูกฉันกินข้าวเรียบร้อยแล้วใช่มั้ย?"

"ค่ะ เรียบร้อยแล้วค่ะนายหัว"

ภูรินทร์พยักหน้ารับทราบ และไม่ได้ถามอะไรต่อ เพราะตอนนี้เขาอยากจะจัดการกับอาหารบนโต๊ะ เมนูโปรดของเขานานโขแล้วที่ไม่ได้ลิ้มลอง

"แอบมาทำกับข้าว นึกว่าฉันเดาไม่ออกเหรอ ว่าเธอเป็นคนทำ"

ภูรินทร์กินไปพูดกับตัวเองไป ไม่ได้โกรธที่ธยาดามาทำกับข้าว เพราะเขาตั้งใจให้ธยาดามาทำหน้าที่แม่บ้านแทนนุ้ยที่โทรมาขอพักงานชั่วคราวเนื่องจากพ่อเสีย ต้องไปจัดการเรื่องงานศพและปัญหาเรื่องที่บ้าน

"อร่อยเหมือนเดิมแหะ"

กินไปแอบเผลอปากชมไป ความเกลียดชังครั้งแรกๆมันพร่องไปตั้งแต่ตอนไหน ภูรินทร์แทบจะไม่รู้ตัว รู้ตัวแต่ว่าที่วันนี้เขารีบกลับเพราะหน้าของธยาดาลอยมาไม่หยุดหย่อน แทบจะทุกลมหายใจที่เขาคิดถึงผู้หญิงคนนั้น แต่พอได้สติ ความเกลียดชังและโกรธแค้นก็กลับมาเหมือนเดิม ภูรินทร์ไม่ใช่ไม่รู้ตัวว่าหลังจากที่ผู้หญิงคนนี้กลับมา ตัวของเขานั้นเข้าใกล้อาการไบโพล่าเต็มทีแล้ว

ผ่านไปครึ่งชั่วโมง

"เก็บเลย ฉันอิ่มแล้ว"ภูรินทร์รวบช้อนพร้อมหยิบทิชชู่มาเช็ดปาก มืออีกข้างลูบท้องเบาๆด้วยความอิ่มสุดๆ แม่บ้านดาวเดินมาเก็บโต๊ะตามคำสั่ง ในขณะที่ภูรินทร์ลุกขึ้นเพื่อเดินขึ้นชั้นสองของบ้านเพื่อไปอาบน้ำพักผ่อน ดาวถึงกับชะงักเพราะอาหารบนโต๊ะแทบจะไม่เหลือเศษอาหาร หรือคำเปรียบเปรยที่คนใต้ชอบพูดกันคือประโยคที่ว่า กินไม่เผื่อหมา

"วันนี้นายหัวคงหิว"

แม่บ้านดาวส่ายหน้าไล่ความสงสัย ว่าเป็นเพราะนายหัวหิวหรือเพราะในทุกๆวันเธอทำอาหารไม่อร่อยกันแน่ แต่ดาวคิดเข้าข้างตัวเองว่านายหัวคงหิวมากกว่า ฝีมือธยาดาก็คงงั้นๆแหละ อดคิดอิจฉาธยาดาไม่ได้ สวยก็สวยหยาดเยิ้มแถมฝีมือทำอาหารก็อร่อย ไหนจะคุ้กกี้ที่หล่อนหิ้วมาฝากอีก ผู้หญิงอะไรทั้งสวยทั้งเก่ง

ภูรินทร์เดินขึ้นมาชั้นบนแต่ไม่ลืมที่จะแวะห้องของลูกสาวก่อน

แอ๊ด!

ภูรินทร์เปิดประตูเข้าไปอย่างแผ่วเบาเนื่องเกรงว่าอาจจะทำให้ลูกสาวตัวน้อยตื่นขึ้นมา

แต่ทว่า!

ที่ภูรินทร์เห็นตรงหน้าคือภาพแม่ลูกที่นอนหลับในท่าที่ธยาดานั่งพิงพนักอยู่กับหัวเตียงในมือถือหนังสือนิทานค้างอยู่ ส่วนหนูดีหลับอยู่ในท่าที่นอนหนุนตักแม่ คงจะเผลอหลับไปในขณะที่กำลังเล่านิทาน

ภูรินทร์ถอนหายใจ เขาไม่รู้จะทำอย่างไรดี ความรู้สึกมันยากที่จะอธิบาย มันก็ดีที่ธยาดามาทำหน้าที่แม่ของลูกเสียบ้าง แต่หลายวันมานี้หนูดีเอาแต่ร่ำร้องหาธยาดา จนเขาหนักใจ เนื่องจากเกรงว่า สักวันแล้วธยาดาจะทิ้งหนูดีไปอีก เขายังไม่ไว้ใจเธอตอนนี้