ตอนที่18
1302 Words
"ทำอะไรน่ะภู ปล่อยยาดา คุณไม่สบายอยู่นะ"
"ไม่สบาย แต่ไม่ได้เซ็กส์เสื่อม"
ธยาดาอ้าปากจะตอบโต้ แต่โดนเรียวปากหยักของเขาก้มลงมาปิดสนิท ลิ้นอุ่นเปียกชุ่มเซาะซอนไปตามแนวฟัน
แรงกระตุ้นดังกล่าวทำให้ธยาดาถึงกับเกร็ง ร่างกายเริ่มสั่นเทิ้มด้วยความปรารถนาระหว่างที่ริมฝีปากแนบประกบกัน โพรงปากอ่อนนุ่มเสียดสีกันอย่างเร่าร้อนและหนักหน่วง ธยาดาหลับตาพริ้มไม่อาจทัดทานภูรินทร์ได้แม้แต่ครั้งเดียว
ในขณะจูบเสื้อของเธอก็ถูกปลดออกอย่างไม่รู้ตัว สัมผัสร้อนเร่าที่ภูรินทร์มอบให้ราวกับว่าเขาได้หายจากอาการป่วยไข้ไปแล้วราวกับปลิดทิ้ง
"ภู คุณ มะ ไม่ สบายอยู่นะ"
ธยาดาพยายามผลักหน้าอกของเขาออก ภูรินทร์นิ่งอึ้งไป ลืมไปว่าถ้าเขาทำอะไรมากไปกว่านี้ธยาดาจะต้องติดไข้หวัดจากเขาแน่ ภูรินทร์ปล่อยธยาดาให้เป็นอิสระจากอ้อมกอด พร้อมกับยื่นเสื้อให้เธอสวมใส่
"อืม กลับไปนอนห้องลูกเถอะ"
ธยาดาแม้จะงง กับท่าทางที่เปลี่ยนไปกะทันหันของเขาแต่ก็ไม่รีรอที่จะรีบเผ่นออกไปจากห้อง ก่อนที่จะถูกเขารังแกซ้ำสอง
ภูรินทร์มองตามร่างบอบบางไป เอนกายพิงลงบนหัวเตียงนอน เขาค่อยๆพ่นลมหายใจออกมา ระบายความสับสนที่ก่อตัวขึ้นภายในใจ
ณ ตอนนี้ทราบแน่ชัดแล้วว่า หัวใจของเขายังเป็นของธยาดาเพียงคนเดียว ไม่ได้เป็นของกานดาหรือว่าใคร แต่เขายังโกรธแค้นเธอมากมาย
ระยะเวลาห้าปีมันไม่ใช่น้อยๆเลยที่เขาต้องทนทุกข์ทรมานกับพิษรักร้าย
"จะไม่มีวันปล่อยคุณไปอีกแน่ๆ ธยาดา"
ภูรินทร์เอ่ยขึ้นมาเบาๆ เขาไม่รู้จะทำอย่างไร รู้แต่เพียงว่าความแค้นยังคงดำเนินต่อไป จะไม่มีวันที่จะลืมเลือนสิ่งที่ธยาดาทำไว้ เขาเจ็บปวดห้าปี แต่ธยาดาจะต้องเจ็บปวดไปตลอดชีวิต
เช้าวันต่อมา
"คุณพ่อ!"
ภูรินทร์เข้ามาในขณะที่ธยาดากำลังแต่งตัวให้หนูดีอย่างละเมียดละไม ธยาดาหันไปมองเขาทั้งแต่หัวจรดเท้า ไม่เหลือคราบคนป่วยเมื่อคืนแล้ว อะไรจะหายเร็วปานนั้น
ร่างกายของเขาฟื้นฟูได้ดียิ่งกว่าหุ่นยนต์ ขอบอกขอบใจธยาดาหน่อยสักคำก็ไม่มี มีแต่แววตาเย็นเยียบสะท้อนกลับมาในทุกครั้งที่สบกัน
"คะ พ่อเอง"
"อย่าว่าพี่ยาดานะคะ หนูดีขอร้องให้พี่ยาดามาเอง"
"อืม พ่อยังไม่ได้ว่าอะไรเราเลย มีใครใส่ร้ายพ่อใช่มั้ย?"
พูดกับหนูดีแต่ปรายตามองผู้เป็นเมียรักในรอยแค้นไม่หยุด รู้สึกอบอุ่นใจอย่างประหลาดที่ได้อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาแบบนี้เป็นครั้งแรก
"หนูดีมีหมวกสวยๆด้วยค่ะ พี่ยาดาให้หนูดีเป็นของขวัญวันเกิด"
หนูดีสวมหมวกอวดผู้เป็นพ่อ พรางคลี่ยิ้มกว้างน่ารัก
"วันนี้ น้ากานดาจะมาฉลองวันเกิดกับเรา เพราะฉะนั้นแต่งตัวสวยๆนะคะ ลูกสาวพ่อ"
"ฮึ! หนูดีไม่ชอบผู้หญิงใจร้ายคนนั้น"หน้ากลมๆบูดบึ้งขึ้นมาเมื่อผู้เป็นพ่อเอ่ยถึงคนที่ไม่ชอบหน้า
ธยาดายืนดูพ่อลูกสนทนากันเงียบๆ มันเป็นภาพที่น่ารักและอบอุ่นจนเธอถึงกับแอบน้ำตาซึมออกมา
"ไม่ต้องปากดีเลย แค่ทำตัวสงบเสงี่ยมก็พอแล้ว เข้าใจที่พ่อพูดใช่มั้ยคะ?"
เด็กน้อยถอนหายใจออกมาอย่างรู้สึกเซ็ง ปากดีเหมือนใครน่ะเหรอ เหมือนแม่ไม่มีผิดเพี้ยน
"ก็ได้ค่ะ"
"โอเค งั้นลงไปกินข้าวได้แล้ว พ่อมีเรื่องจะคุยกับ แม่...เอ้อ พี่ยาดาเค้า"
ภูรินทร์เผลอหลุดปากคำว่าแม่ออกมา ธยาดาถึงกับอมยิ้ม หลุดบ่อยๆก็ดีนะ นายหัวตัวร้าย หญิงสาวค่อนคอดเขาอยู่ในใจ
"คุณพ่อ ห้ามดุพี่ยาดานะ ไม่งั้นหนูดีโกรธ"
หนูดีกางแขนยืนขวางปกป้องผู้เป็นมารดา
"ไปได้แล้ว แม่จอมยุ่ง ไม่มีใครทำร้ายพี่ยาดาของเราหรอก"
"ดีค่ะ พี่ยาดาคะ ถ้าคุณพ่อรังแกต้องมาบอกหนูดีนะคะ"
"จ้ะ ไปเถอะ"
หนูดีเดินออกไปอย่างอิดออด เพราะไม่ค่อยไว้ใจผู้เป็นบิดาสักเท่าไหร่นัก ก่อนที่จะเปิดประตูออกไป ยังหันกลับมามองเป็นระยะๆ
"ลูกดูจะชอบคุณมาก"
"คุณแน่ใจแล้วเหรอว่าจะคบกับคนที่ลูกไม่ชอบ"
ธยาดายืนกอดอก สบตาเขากลับ หน้าสวยก็เชิดขึ้นเล็กน้อย ประกาศบอกให้รู้ว่าฉันไม่กลัวคุณหรอก
"แต่ถ้าหนูดีรู้ความจริงเรื่องแม่ คนที่หนูดีเกลียดอาจจะไม่ใช่กานดา"
ภูรินทร์ยิ้มมุมปากมองธยาดาอย่างคนที่ถือไพ่เหนือกว่า
"เอาเลยค่ะ จะให้แกเกลียดยาดาก็เอา ถ้ามันจะช่วยให้ภูหายแค้น"
"ไม่ต้องมาท้าทายฉันหรอก ลูกต้องได้รู้ความจริงแน่ วันนี้วันเกิดหนูดี เราจะฉลองกัน กานดาเขาไม่ชอบคุณ เพราะฉะนั้นกลับที่พักของคุณไป ค่อยกลับมาช่วงเย็นๆก็แล้วกัน"
"ค่ะ ลืมไปว่ายาดามันเป็นคนนอกของคุณไปแล้ว"
ธยาดาส่งสายตาเจ็บปวดให้เขาอย่างชัดเจน ก่อนจะเดินออกไปอย่างเร็ว ภูรินทร์มองตามธยาดาไปจนลับสายตา แววตาเจ็บปวดของธยาดาเมื่อสักครู่ทำไมมันถึงได้สะท้อนกลับมาหาเขา ภูรินทร์เอามือจับหน้าอก
"ปวดใจงั้นเหรอ?"
เขาทรุดนั่งลงบนเตียงของหนูดี กะจะพูดทำร้ายจิตใจธยาดาแต่กลับเป็นตัวของเขาเองที่เจ็บปวด
"พี่ยาดา"
เสียงกาหยูเดินขึ้นมาบนบ้านพัก ธยาดาที่นั่งพิงประตูอยู่รีบเช็ดน้ำตาออกเป็นพัลวัน
"เป็นอะไรอ่ะพี่?"
"เปล่า กาหยูไม่ไปไหนเหรอจ้ะวันนี้?"
"ไม่จ้ะ พอดีนายหัวให้ไปช่วยจัดงานวันเกิดให้คุณหนูดี แล้วพี่ไม่ไปเหรอจ้ะ?"
"เขาไม่ให้พี่ไป"
บอกเสียงอ่อน หลบตากาหยู
"ใจร้าย! นายหัวจะใจร้ายเกินไปแล้วนะ"
"อย่าไปว่าเขาเลย เขาคงเกลียดพี่มาก"
"โธ่ พี่ยาดา"
อยู่ๆธยาดาก็คิดอะไรขึ้นมาได้
"กาหยู พี่ขอยืมมอไซค์กาหยูได้มั้ย?"
"พี่จะไปไหนเหรอ?"
"อ๋อ วันนี้มีตลาดนัดพี่จะออกไปซื้อของ"
กาหยูนิ่งคิดนิดนึง ก่อนจะพยักหน้า เพราะวันนี้มีตลาดนัดตรงสี่แยกไฟแดงข้างตัวอำเภอ ที่อยู่ห่างไปประมาณสิบกว่าโลไม่ได้ไกลมาก แต่ถ้าเดินไปก็จะไกลโขอยู่เหมือนกัน
"ให้กาหยูไปเป็นเพื่อนมั้ย?"
"ได้ไงกัน กาหยูไป นายหัวต้องมาหาเรื่องพี่อีก"
"งั้นพี่รีบไปรีบกลับนะ วันนี้พี่กล้าก็น่าจะอยู่ในงานกับนายหัว ไม่มีใครอยู่คอยจับผิดพี่หรอก"
"ขอบใจนะ"
ธยาดาไม่ได้จะหนีไปไหนอย่างที่กาหยูเป็นกังวล เธอแค่จะไปพบหมอตะวัน เธอมีเรื่องที่จะพูดจาขอร้องหมอตะวันให้ช่วยหน่อย แม้จะเสี่ยงกับการที่จะโดนภูรินทร์โกรธ แต่ธยาดาไม่มีทางเลือก ขืนอยู่เฉยๆเธอก็ไม่สามารถที่จะหาหลักฐานอะไรได้เลย ยิ่งในป่ายางพาราแบบนี้อีก
- Writer
