Chapter XIII : You’re mine!

3184 Words

. . . . ‘ฉันขอโทษ..’ . . . . . . “ครับแม่ ครับ.. กลับมาถึงแล้วครับ” เสียงทุ้มนั่งตอบโต้ผ่านโทรศัพท์เครื่องสวยกับคนปลายสายโดยมีแก้วกาแฟยามเช้าในมือ ‘แล้วเหนื่อยรึเปล่าลูก มาถึงตอนไหนกันเนี่ย’ “ก็เหนื่อยครับ แต่มาถึงสักพักแล้วตอนเช้ามืดครับ” ปากหยักเอ่ยโกหกคำโตก่อนจะยกแก้วกาแฟขึ้นมาจิบ ‘แล้วหนูรินเป็นยังไงบ้าง สนุกกันไหม?’ “ก็..สนุกครับ แต่คงเหนื่อยน่ะยังหลับอยู่เลย” ‘แล้วรันหละลูก ไม่ไปนอนพักบ้างหรอยังเช้าอยู่เลยนะ’ หญิงสาวปลายสายเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วงลูก “กำลังจะไปนอนแล้วหละครับแม่ แต่โทรมาบอกแม่ก่อนดีกว่าว่าถึงแล้วผมกลัวแม่เป็นห่วง” ‘งั้นวันนี้รันกับรินก็พักก่อนก็ได้เดี๋ยวแม่ดูริเอลให้ พรุ่งนี้ค่อยมารับนะ’ “ขอบคุณครับแม่ เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมกับรินจะเอาของฝากไปให้ป๊ากับแม่ด้วยนะครับ” ‘จ้าๆ งั้นแค่นี้ก่อนนะ อ่ะก่อนไปพูดกับริเอลสักหน่อยไหม’ “ริเอลป๊ะป๋ากับมาม๊าคิดถึงหนูนะคะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ป๊าจะไปรับหนูนะ อย่าดื้อกับคุณปู่คุณย่านะคะ” ‘แอ้ๆ~~~’ เด็กน้อยร้องตอบรับราวกับว่ารู้ความหมาย “บายครับแม่” ว่าจบนิ้วยาวก็กดตัดสายพอดี ร่างสูงพ่นถอนหายใจออกมาหนักๆหนึ่งทีเมื่อรู้สึกผิดอยู่ในใจที่ต้องโกหกผู้มีพระคุณไปอย่างนั้นทั้งๆที่เขากับรินกลับมาถึงก่อนหน้านี้แล้วแต่ถ้าบอกความจริงไปก็คงต้องมานั่งอธิบายว่าทำไมต้องกลับมาก่อน บางทีคนเราก็ต้องโกหกกันบ้างเพื่อความสบายใจของใครหลายๆคน ร่างสูงที่นั่งอยู่โซฟาหน้าทีวีเพื่อจิบกาแฟยามเช้าพร้อมดูข่าวสารบ้านเมืองก่อนจะเหลือบไปมองที่นาฬิกาแล้วหันไปมองที่หน้าประตูห้องของอีกคนที่ไม่มีวี่แววของเจ้าของห้องเลยตั้งแต่เมื่อคืน “แปดโมงครึ่งแล้วยังไม่ตื่นอีกหรอ ปกติไม่ตื่นสายนี่” ปากหนาบ่นอุบอิบเบาๆกับตัวเองด้วยความสงสัยแต่ถ้าจะให้ไปเคาะห้องถามเขาเองก็ยังไม่กล้าพอเพราะรู้ตัวดีว่าคนตัวเล็กคงยังไม่อยากจะเจอหน้าเขาตอนนี้ ‘9 : 00 AM..’ แกร๊ก... เสียงเปิดประตูเรียกความสนใจคนที่นั่งอยู่หน้าทีวีให้หันไปมองตามก่อนจะพบร่างบางที่ออกมาพร้อมชุดที่จะออกไปข้างนอก “เธอจะไปไหนน่ะ แม่ฉันบอกว่าวันนี้ให้พักก่อนก็ได้ พรุ่งนี้ค่อยไปรับลูก” ร่างสูงที่หันมามองบอกเพราะคิดว่าเจ้าหล่อนเตรียมตัวจะไปรับลูกแต่คำตอบที่ได้ยิ่งทวีความสงสัยให้เขามากยิ่งขึ้น “อืม” ตอบสั้นๆพร้อมเดินตรงไปยังประตูบ้านเพื่อใส่รองเท้าคู่เก่ง “แล้วเธอจะไปไหนนั่น..” ชายหนุ่มกวาดตามองหญิงสาวในชุดเดรสสีหวานพร้อมกระเป๋าสะพายข้างประจำตัวด้วยความสงสัย “ไปข้างนอก” คนตัวเล็กที่นั่งผูกเชือกรองเท้าโดยที่ไม่ได้หันมามองคนถามเลยแม้แต่น้อย “แล้วเธอจะกลับตอนไหน” “ไม่รู้” “ล แล้วเธอจะไปกับใคร” รู้ดีว่าเป็นคำถามที่ดูเหมือนก้าวก่ายแต่เขาเองก็อดสงสัยไม่ได้ “นายไม่จำเป็นต้องรู้ทุกเรื่อง เราจะไม่ยุ่งเรื่องส่วนตัวของกันและกัน” หญิงสาวพ่นลมหายใจออกมาอย่างหงุดหงิดที่อีกคนเซ้าซี้ไม่เลิกก่อจะหันมาย้ำกฏที่พวกเขาตั้งร่วมกัน “...” ร่างหนาได้แต่กลืนคำถามนั้นลงไปในคอแทบจะทันทีและได้แต่มองตามร่างเล็กที่เดินออกประตูไปโดยไม่มีคำลา.. เขารู้ดีว่ากฏนั้นมีว่าอย่างไรแต่มันก็อดสงสัยไม่ได้ ร่างสูงรีบลุกไปเปิดแง้มม่านดูแต่คิ้วหนาก็ต้องขมวดเข้าหากันโดยพลันเมื่อเห็นรถหรูสีแดงสดที่คุ้นตาจอดรออยู่แล้วภรรยาของเขาก็ขึ้นไปบนรถคันนั้นก่อนที่มันจะเคลื่อนที่ออกไป.. ‘รถของฮัน..’ ไม่รู้ว่าเพราะอะไรมือหนากำเข้าหากันแน่นโดยที่เจ้าของร่างไม่รู้ตัวในขณะที่ตาคมจับจ้องพาหนะสี่ล้อนั่นเคลื่อนไปจนลับสายตา..แต่แล้ววันทั้งวันร่างสูงก็ได้แต่นั่งรอนอนรอก็แล้วแต่ก็ยังไร้วี่แววของคนตัวเล็ก.. “ให้ตายเถอะ เธอคิดจะกลับบ้านกลับช่องกี่โมงกัน” เมื่อหันมองนาฬิกาก็ปาไปหกโมงครึ่งแล้วแต่ประตูหน้าบ้านก็ยังคงเงียบอยู่ . . . . 20 : 15 น. . . . . . แกร๊ก.. เสียงประตูบ้านที่ค่อยๆเปิดออกเรียกความสนใจจากเจ้าของบ้านที่ยืนโกนหนวดอยู่ในห้องน้ำให้ชะงักจากกิจกรรมตรงหน้าก่อนจะแง้มประตูออกมามองว่าใครมาก็พบว่าเป็นเจ้าของบ้านคนสวยอีกคนที่หายหน้าหายตาไปทั้งวัน “กลับมาจนได้นะ นึกว่าจะไปนอนบ้านมันแล้ว” ชายหนุ่มพูดกับตัวเองเบาๆก่อนจะหันกลับมาโกนหนวดต่อแล้วจัดการธุระส่วนตัวให้เรียบร้อย “....” ร่างสูงคาดผ้าเช็ดตัวผืนเดียวออกมานอกห้องก่อนจะกวาดมองไปทั่วห้องนั่งเล่นแต่ก็มีเพียงความเงียบและความว่างเปล่าที่รอเค้าอยู่ ร่างสูงตัดสินใจเดินไปเคาะประตูห้องอีกฝ่ายรอครู่หนึ่งก่อนที่เจ้าของห้องจะมาเปิด “?” คนตัวเล็กไม่พูดอะไรเพียงใช้สายตามองแทนการตั้งคำถาม “เธอไปไหนมา?” เสียงแข็งเอ่ยถามอย่างไม่ค่อยพอใจสักเท่าไหร่ “ไปข้างนอก” ร่างบางตอบกลับมาด้วยสีหน้าเรียบเฉย “ก็ไปข้างนอกน่ะไปไหนมา แล้วไปกับใคร” “เรื่องของฉัน” ตาคู่สวยสบตากับคนตรงหน้าอย่างท้าทายซึ่งท่าทางแบบนี้ยิ่งสร้างความไม่พอใจให้ร่างสูงเป็นอย่างมาก “หึ..คงไปถึงไหนต่อไหนกันมาสินะ” ปากหยักแสยะยิ้มบนมุมปากเล็กน้อยพร้อมแววตาที่ฉายแววความไม่พอใจอยู่เต็มเปี่ยม “นี่นาย อย่ามาหาเรื่องกันดีกว่า ไหนว่าตามสัญญาขะไม่ยุ่งเรื่องส่วนตัวกันไง” “เอากันไปกี่รอบแล้วหละ ถึงกลับบ้านดึกๆดื่นๆ กว่าจะกลับได้คงอาลัยอาวรกันมากใช่ไหม!” ‘เพี๊ยะ!’ “....” ทันทีที่พูดจบมือเล็กก็ฟาดบนใบหน้าคนั่นจนมันสะบัดไปตามแรงตบ “หยาบคาย!! นายกล้าดียังไงมาว่าฉันแบบนี้” น้ำเสียงเล็กเริ่มสั่นเครือพร้อมกับดวงตาที่เริ่มร้อนผ่าวขึ้นมา “เพราะเธอเป็นเยฉัน! คนอื่นเค้าจะคิดยังไงผู้หญิงมีลูกมีผัวแล้วออกไปตะลอนๆกับผู้ชายอื่นตั้งแต่เช้า อาทิตย์ไม่ตกดินก็ไม่เข้าบ้าน!!” ไม่ว่าเปล่าร่างสูงเริ่มย่างกลายเข้าไปในห้องของคนตัวเล็กทีละก้าว “ออกไปจากห้องฉันเดี๋ยวนี้นะ! ทีนายไปทับกับตัวเมียที่อื่นมาฉันยังไม่เคยจะว่านายเลยด้วยซ้ำ!” เสียงเล็กตะคอกใส่คนตรงหน้าอย่างไม่เกรงกลัว “ปากดีนักนะ! ฉันอธิบายไปแล้วเธอเคยจะฟังฉันบ้างไหม!” ร่างหนาเข้าประชิดคนตัวเล็กโดยทันทีแต่ก็ถูกเจ้าตัวผลักออกไปเต็มแรงแต่นั่นก็ไม่มากพอให้เขาออกไปจากพื้นที่ของเจ้าหล่อน “ออกไปนะ! มันก็แค่คำพูด! นายจะพูดยังไงก็ได้ ฉันเชื่อในสิ่งที่ฉันเห็น” “งั้นฉันก็จะทำให้เธอเชื่อและสำเนียกไว้ด้วยว่าเธออยู่ในฐานะเมียฉัน!” ร่างสูงที่โมโหจนเลือดขึ้นหน้ากระชากร่างบางเข้ามากอดก่อนจะกดจูบบดขยี้ปากบางแน่นอย่างดุเดือด อารมณ์ของเขาตอนนี้เปรียบกับสัตว์ร้ายก็ไม่ปาน “อื้อ!! อื้อออออออออออ” ร่างบางดีดดิ้นสุดแรงแต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้หลุดพ้นจากการจับกุมของเขาเลยแต่มันยิ่งทำให้แรงกอดรัดนั่นทวีคูณความแน่นเป็นอีกเท่าตัว แขนแกร่งทั้งสองกอดรัดร่างเล็กเอาไว้แน่นยิ่งเจ้าหล่อนขัดขืนเขายิ่งรัดแน่น..ราวกับจะบดกระดูกเล็กๆนั่นให้แหลกละเอียดก็ไม่ปาน ร่างสูงรีบดันคนในอ้อมกอดให้ล้มลงไปในนอนบนเตียงอย่างรวดเร็วก่อนจะทิ้งร่างของตัวเองลงไปทาบทับด้านบนไว้เพื่อสะกัดกลั้นการหลบหนีของร่างบาง ปากหยักที่บดขยี้ปากบางอย่างดุดันขบริมฝีปากเล็กนั่นจนห้อเลือดโดยที่เขาไม่ได้สังเกตุเลยว่านั่นมันสร้างความเจ็บปวดให้อีกฝ่ายขนาดไหน ทันทีที่ปากหนายกขึ้นเพื่อเปิดโอกาศให้อีกฝ่ายหายใจคนตัวเล็กก็ได้แต่ร้องด้วยความตกใจ “น นาย! นาย จะทำบ้าอะไร! ป ปล่อยฉันนะ” น้ำเสียงสั่นเครือพร้อมร่างกายที่สั่นเทาเป็นเครื่องชี้วัดได้อย่างดีว่าตอนนี้ร่างบางกลัวเขามากแค่ไหน “จะข่มขืนเมียตัวเองมันคงไม่ผิดหรอกเนอะ! หึ!” เพียงจบประโยคเท่านั้นใบหน้าคมก็พุ่งลงไปซุกไซร้ลำคอขาวของหญิงสาวอย่างหื่นกระหาย “กรี๊ดดดดดด !! ออกไปนะ! ฮึก ! อ ออกไปนะรัน ฮืออ! ฉัน ก กลัว ฉันกลัวนายแล้ว” ร่างบางกรีดร้องออกมาพร้อมน้ำตาที่ทะลักออกมาด้วยความหวาดกลัวอย่างสุดขีด แม้ว่าเธอกับเขาจะเป็นสามีกันแต่หลังจากคืนนั้นพวกเขาก็ไม่ได้ทำเรื่องแบบนี้กันอีกเลยและไม่คิดจะทำด้วย แต่ตอนนี้เขากลับทำมัน..แถมทำมันอย่างหน้ามืดตามัวเพราะโดนความโกรธเข้าครอบงำ “หยุดดิ้นสักที! ทีไปเอากับมันทั้งวันยังไปได้ อยู่ให้ผัวเอาดีๆหน่อยไม่ได้รึไง ห๊ะ!?” ร่างสูงผละออกจากซอกคอขาวระหงส์มาตะคอกเสียงดังใส่คนใต้ร่างจนคนตัวเล็กนั่นสะดุ้งจนตัวโยน.. “......! ” “….!” เมื่อตาจ้องตาและดูเหมือนว่าคนตัวเล็กจะสงบลง..แต่มันก็ไม่ได้เป็นอย่างที่คิด! ร่างบางใช้โอกาสนี้ผลักคนตัวใหญ่ออกจากตัวสุดแรง! และดูเหมือนว่ามันจะได้ผล! ร่างสูงหงายตัวลงข้างๆก่อนที่จะหล่อนจะชิงลุกออกจากเตียงอย่างรวดเร็ว! แต่นั่นมันก็ไม่เร็วพอที่จะทำให้หนีพ้นมือใหญ่นั่น “อ๊ะ!!!” ร่างเล็กล้มเสียหลักลงข้างเตียงเมื่อมีมือใญ่มาคว้าข้อเท้าเจ้าหล่อนไว้ได้ “จะหนีไปไหน! จะเอากับผัวทั้งทีทำไมมันยากจังเลยห๊ะ!” ร่างหนาออกแรงดึงคนตัวเล็กกว่าให้กลับขึ้นมาบนเตียงก่อนจะขึ้นไปนั่งคร่อมทับไว้! มือหนาเอื้อมไปคว้าผ้าพันคอที่วางอยู่ข้างเตียงมาก่อนจะกระชากข้อมือเล็กทั้งสองขึ้นและมัดมันไว้กับหัวเตียง “ฮือออออออออออ !! ปล่อยฉันนะรัน!! ฉันเกลียดนาย! ฉันเกลียดนายยยย!! ฮือออ” ยิ่งร่างบางกรีดร้องว่าเกลียดเขาขนาดไหนราวกับว่าเสียงนั่นมันไปกระตุ้นอารมณ์ดิบในตัวเขาให้เดือดดาลขึ้นไปเรื่อยๆ...หมดสิ้นแล้วความสุภาพบุรุษของเขา “หึ!!! ไหนมาลองทำหน้าที่เมียที่ดีหน่อยละกัน” ว่าจบมือใหญ่ก็กระชากชุดนอนตัวบางออกอย่างง่ายดายจนเสื้อด้านบนกระดุมหลุดลุ่นจนเห็นสองเต้าอวบอูมที่ไร้ชุดชั้นในมาปิดบัง “กรี๊ดดดดดดดดดดด อย่านะ! อย่า!” คนตัวเล็กดิ้นพล่านหวังให้หลุดพ้นแต่เหมือนยิ่งดิ้นข้อมือที่โดนมัดไว้มันก็ยิ่งเจ็บและสร้างรอยแดงไว้ทั่วบริเวณ “อื้มมม ! อืมมมม !” เมื่อสองเต้าตูมเผยสู่สายตาเขาเองก็ไม่รอช้าที่จะลิ้นรสมัน ใบหน้าคมรีบซุกลงฟัดสองเต้าใหญ่ที่ส่ายไปมาจากการดีดดิ้นของเจ้าของร่าง มือใหญ่กำบีบเค้นขยำมันอย่างสนุกสนานปากหยักก็ทำหน้าที่ดูดดึงเม้มอย่างกระหาย! ดูดเม้มทึ้งอย่างชอบใจ “รันน! ฮือออ อ๊ะ! อ๊าา ! ฉันเจ็บ” ร่างหวานหยีเข้าเล็กน้อยเมื่อสัมผัสที่เขามอบให้มันไม่ได้วาบวามแต่หากมันคือความเจ็บปวดเสียงมากกว่า “หยุดแหกปากแล้วเก็บเสียงไว้ครางเรียกผัวดีกว่านะ!” ว่าไปทั้งๆที่ปากยังคงนัวเนียกับสองเต้านั้นไม่ห่างพร้อมทั้งมือใหญ่ที่รั้งกระชากกางเกงนอนของร่างบางออกจนเหลือเพียงแพนตี้ตัวน้อยที่ปกป้องของสงวนของเจ้าหล่อนไว้ “อ๊ะ!” ร่างบางสะดุ้งเฮือกเมื่อโดนรุกล้ำพื้นที่ส่วนตัว ขาเรียวยกขึ้นบดบังของรักทันทีตามสัญชาตญาณลูกผู้หญิง “หึ.. อะไรกัน จะมาอายผัวตัวเองทำไม!” ว่าแล้วนิ้วเรียวก็เกี่ยวเอากางเกงในสีหวานออกอย่างง่ายดายจนตอนนี้เหลือเพียงร่างเปลือยเปล่าของหญิงสาวตรงหน้า และเขาเองก็ไม่รอช้าที่จะดึงผ้าเพียงผืนเดียวบนตัวเขาออก..ท่อนแข็งที่กำลังตั้งขึ้นลำโด่ชูชันผงาดโชว์ความแข็งแกร่งเพื่อข่มขวัญหญิงสาวตรงหน้า “เฮือก!.. ” สองขายังคงหนีบกันแน่นพร้อมกับปากเล็กที่ขบกันไว้แน่นและดวงตาที่หลับไว้แน่น “อย่ามาทำเหมือนคนไม่เคย ของมันเคยๆอยู่แล้ว! ” “.....” ไร้การตอบโต้จากคนใต้ร่าง.. “อย่าฉันต้องใช้กำลังนะริน! กางขาออก” “....” แม้รู้ว่ามันคงไม่เป็นการดีแน่ๆที่ไม่ทำตามที่เขาบอกแต่จะทำอย่างไรในเมื่อความกลัวมันแล่นไปทั่วร่างกายจนมันไม่สามารถขยับได้เลย.. มีเพียงหยดย้ำตาที่ยังคงเคลื่อนผ่านแก้มนวลไหลลงมาไม่ขาดสาย.. “ริน!!!” “ฮรึก!..” คนตัวเล็กสะดุ้งเฮือกอย่างแรงก่อนจะโดนร่างสูงดานบนกระชากทั้งสองขาให้กางออกเผยให้เห็นดอกไม้สีสดของหญิงสาว “หึ..” นิ้วยาวสอดใส่เข้าไปเบาๆก่อนจะค่อยๆขยับและเร่งจังหวะขึ้นเรื่อยๆ.. เมื่อเห็นว่าช่องทางรักนั้นพร้อมแล้วต่อไปก็เป็นหน้าที่ของเจ้ามังกรยักษ์ที่รอทำหน้าที่นี้อยู่ เจ้าของร่างจับลำแข็งโด่ที่พร้อมออกรบถูไถเข้ากับปากทางรักเบาๆก่อนจะยัดส่วนหัวนั้นเข้าไป.. “อ๊ะ!! โอ๊ย” คนตัวเล็กร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดเมื่อความเจ็บมันแล่นพล่านไปทั่วทั้งสะโพกกลมทั้งๆที่มันยังเข้ามาไม่ถึงครึ่งลำเสียด้วยซ้ำ “อย่าเกร็งสิ..” เสียงทุ้มเอ่ยอย่างเรียบเฉยๆก่อนจะค่อยๆดันมันเข้าไปเรื่อยๆจนสุดลำใหญ่ “อ๊ะ อ อ๊า!! จ เจ็บ! ฉันเจ็บ!! ” คนตัวเล็กที่ยังคงหลับตาแน่นมีเพียงน้ำตาที่ยังคงไหลออกมาอย่างไม่ขาดสาย..มือเล็กทั้งสองที่ถูกรวบมัดไว้กำแน่นเพื่อระบายความเจ็บปวดที่ถูกหยิบยื่นให้.. แม้ว่าความบริสุทธิ์ของเจ้าหล่อนจะถูกพรากไปแล้ว แม้ว่าเธอจะคลอดลูกแล้วแต่การที่ไม่ได้ทำเรื่องอย่างว่ามานานมันก็มีผลให้ช่องทางที่ไม่ค่อยได้ใช้งานเจ็บปวดได้ไม่น้อย “เดี๋ยวก็ไม่เจ็บแล้ว.. ถ้าเธอเป็นเด็กดี ฉันจะใจดีกับเธอ” ปากหยักว่าพลางสะโพกหนาเริ่มขยับจังหวะเข้าออกเนิ่บๆเพื่อให้อีกคนปรับตัว “อื้ออ! อ๊ะ!” เมื่อดูเหมือนว่าคนตัวเล็กจะปรับตัวได้แล้วสะโพกหนาเริ่มสอบจังหวะเข้าออกเร็วขึ้นเรื่อยๆ.. ร่างเล็กด้านใต้เริ่มสั่นสะเทือนไปมาเพราะแรงกระแทก จนสองเต้าที่ตั้งชูชันนั่นส่ายสะบัดไปตามจังหวะรักของอีกคน “อื้มม!! อ๊ะ ๆ ! อ๊า ซิสส อ๊า~~ แน่นชะมัด” ท่อนแข็งรูดเข้าออกช่องทางสวรรค์อย่างไม่หยุดหย่อนพร้อมกับมือใหญ่ที่กำหมับเข้าที่สองเต้าบีบเค้นขยำเพื่อระบายอารมณ์ใคร่ “อ๊ะ! .. ฮึก.. อื้อ” คนตัวเล็กที่เอือมระอากับการกระทำของอีกคนที่ทำเหมือนเจ้าหล่อนเป็นที่รองรับอารมณ์ใคร่ของเขาได้แต่เบือนหน้าหนีคนตรงหน้าพร้อมดวงตาที่เปียกชุ่ม แม้จะพยายามอดกลั้นขบปากตัวเองไว้ไม่ให้ครางออกมาตามที่อีกคนต้องการ แต่เมื่อไหร่ที่แรงกระแทกนั้นไปโดนจุดกระสันเจ้าหล่อนก็เผลอส่งเสียงออกมา..เสียงที่น่าอาย แม้ใจอยากจะห้ามเพียงใดแต่มันก็ยากเหลือเกิน.. “ซิสสส อูวว ..อ๊า! อ๊ะ! แน่นชะมัด” ร่างหนาที่เสพสมความใคร่จากร่างกายอีกคนโดยไม่ได้สนมจสภาพจิตใจของคนใต้ร่างเลยแม้แต่น้อยครางออกมากระเส่า มือหนาผละจากเต้าตูมมาจับขาเล็กทั้งสองให้กางอ้าออกกว้างเพื่อให้ง่ายต่อการสอดใส่และให้มันลึกกว่าเดิม..เพื่อเตรียมพร้อมรับแรงกระแทกชุดต่อไป.. เกมส์รักดำเนินต่อไปเนิ่นนานจนในที่สุดมันก็มาถึงจุดสิ้นสุดเสียที.. “อ๊ะ! อ๊ะ! อ้า!!! ฮึก! โอ๊ย ย! ” “อื้ออออออออออ ส์ !! ซิสสสสสส อือออออออออออ ส์!” สะโพกหนารัวกระแทกใส่ร่างเล็กตรงหน้าอย่างรุนแรงจนเสียงเนื้อดังกระทบกันดังระงมไปทั่วห้อง ‘พั่บๆๆๆๆๆๆๆ!!!!’ ท้องแกร่งเกร็งขึ้นรูปจนเห็นกล้ามเนื้อหน้าท้องเป็นรอนเพื่อเค้นแรงเฮือกสุดท้ายในการกระแทกก่อนที่ร่างหนาจะกระตุกอย่างรุนแรงสองสามที “อ๊ะ! ซิสสส จ จะเสร็จแล้ว! เสร็จ อ๊า!!” ร่างสูงรัวกระแทกอย่างหนักหน่วงพร้อมกระแทกย้ำลึกๆก่อนจะกระตุกเกร็งอย่างรุนแรงและปล่อยให้น้ำรักสีขุ่นไหลทะลักเข้าสู่ทางสวรรค์อีกครั้ง... “.....” ร่างเล็กใต้ร่างนอนหอบหายใจถี่อย่างเหนื่อยอ่อน..และร่างสูงก็ไม่ต่าง “.....” มือใหญ่เลื่อนขึ้นไปปลดพันธนาการข้อมือเล็กให้เป็นอิสระก่อนจะทิ้งตัวหนักๆลงนอนทับร่างเล็กตรงหน้าโดยที่ไม่ได้พูดอะไร.. “ฉัน..ฮึก..เกลียดนาย” เสียงแหบพล่าปนสะอื้นของคนตัวเล็กเอ่อยออกมาเบาๆแต่มันก็ดังพอให้คนที่นอนหายใจรดลำคอเจ้าหล่อนได้ยิน.. “รีบนอนซะพรุ่งนี้จะได้ไปรับลูก” ร่างหนาเลือกที่จะเพิกเฉยต่อคำพูดนั้น “......” “....” ร่างสูงไม่พูดอะไรแต่มือหนากลับกอดรัดร่างเล็กนั่นไว้กับตัวแน่นราวกับว่ากลัวเจ้าหล่อนจะหายไปอย่างนั้นแหละ.. “...” ทั้งคู่นอนเงียบอยู่อย่างนั้นก่อนที่ลมหายใจทั้งคู่จะกลับมาเป็นสม่ำเสมอและดูเหมือนร่างสูงกำลังจะเข้าสู่ห้วงนิทราไป... แต่จู่ๆเสียงเบาๆบางอย่างที่เล็ดรอดออกมาทำให้อีกคนต้องเม้มปากไว้แน่นเพื่อกลั้นเสียงสะอื้นและน้ำตาที่พรั่งพลูออกมานับไม่ถ้วน.. . . . . . . . . . . ‘เธอเป็นของฉันคนเดียว... จำไว้’ . . . . . . .

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more