Chapter XII : The truth untold..

3433 Words

. . . . . ‘พาฉันกลับบ้านที..’ . . . . 11 : 40 น. “อืมม.. ริน” ร่างสูงที่ยังคงงัวเงียอยู่บนเตียงควานหาร่างของใครบางคนที่นอนข้างๆเขาแต่กลับพบเพียงวัตถุบางอย่างที่มือสัมผัสได้ ‘หมอนข้าง..’ “หืม..” ชายหนุ่มผงกหัวขึ้นมาหยีตามองแต่ก็มีเพียงความว่างเปล่าข้างกายก่อนร่างสูงจะค่อยๆขยับตัวลุกขึ้นบิดขี้เกียจ “ อือออออออออออ.. ยัยนั่นไปไหนแต่เช้าเนี่ย” ร่างหนางัวเงียไปหยิบกระดาษใบน้อยที่แปะอยู่หน้ากระจก ‘ฉันออกไปซื้อของฝากเดี๋ยวกลับมา’ “ออกไปตั้งแต่ตอนไหนเนี่ย.. จะเที่ยงแล้วด้วย - -a ใครจะทายาให้ฉันล่ะเนี่ย” ร่างสูงเกาตัวเองแกร็กๆพลางเดินไปหยิบขวดยาแล้วเดินไปชะโงกมองหน้าระเบียงหวังว่าจะเห็นคนตัวเล็กอยู่แถวๆนี้แต่ก็ไม่เป็นอย่างที่คิด ร่างสูงเดินตรงไปที่ประตูก่อนจะเปิดแล้วค่อยๆชะโงกหน้าออกไปสำรวจอีกครั้ง “เหมือนจะหิวเลยว่ะ คันก็คัน โว๊ะ เมื่อไหร่ยัยนั่นจะกลับเนี่ย” ชายหนุ่มเดินเตร่ออกมาจากห้องพักพลางเการ่างของตัวเองไปทั่วแต่จู่ๆเสียงที่คุ้นหูก็ดังขึ้น “รัน” หญิงสาวที่โผล่หน้าออกมาจากห้องพักของตนเองร้องทักชายหนุ่มที่เดินเลยผ่านห้องของเจ้าหล่อนไปแล้ว “อ อ้าว แสนดี ห้องเธออยู่แถวนี้หรอ” รันหันกลับไปทักทาย “ใช่ พอดีได้ยินเสียงคนเดินผ่านคล้ายๆนายเลยเปิดออกมาดูแล้วก็เป็นนายจริงๆด้วย ^^” “อ๋อ.. พอดีฉันพึ่งตื่นน่ะ แล้วรินก็ออกไปซื้อของที่ไหนไม่รู้ฉันเลยลองออกมาเดินหาดูเผื่อจะอยู่แถวนี้ ” “หรอ มีอะไรรึเปล่า?” หญิงสาวยังคงยืนเกาะขอบประตูชะโงกหน้าคุยกับชายหนุ่มเพราะชุดที่เธอสวมอยู่นั้นไม่ค่อยเหมาะแก่การออกไปข้างนอกเสียเท่าไหร่ “ก็..ไม่มีอะไรนะ ฉันแค่รู้สึกหิวแล้วก็คันด้วย เลยว่าจะให้รินทายาแล้วก็หายาให้กินหน่อยน่ะ” “อืมม งั้นฉันพอช่วยได้ไหม? ฉันทายาให้ก็ได้นะ มานี่สิ” ไม่ว่าเปล่าหญิงสาวกวักมือเรียกอีกคนให้เข้ามาหา “จะดีหรอ” ร่างสูงยังคงลังเลอยู่แต่ความคันนี่ก็ทวีคูณขึ้นเหลือเกินเขาคันจนแทบอยากจะฉีกร่างกายของตัวเองให้เป็นเสี่ยงๆ “ไม่เป็นไรหรอกน่า มาๆ” “งั้นรบกวนหน่อยนะ” ชายหนุ่มเดินตรงไปหยุดอยู่หน้าห้องนั้นก่อนเจ้าของห้องจะปรากฏร่างออกมาในชุดกระโปรงนอนสีขาวตัวบาง ..บางจนแทบจะเห็นสัดส่วนของเจ้าหล่อนเลยก็ว่าได้ “เข้ามาสิ” แสนดีเปิดประตูรับแขกอย่างคุ้นเคยก่อนจะเชิญให้เข้ามา “อื้ม” ชายหนุ่มเดินเข้าไปอย่างว่างั้น “ไปนั่งบนเตียงเลยเดี๋ยวฉันไปหายาก่อน” “ไม่เป็นไรฉันถือติดมือมาด้วยน่ะ ว่าแต่เธอเถอะพกของแบบนั้นมาด้วยหรอ” รันนั่งลงบนเตียงตามอีกคนบอกอย่างไม่ทันได้คิดอะไร “ก็ถือติดมือมาเผื่อน่ะ มาเที่ยวทะเลเผื่อนายแพ้อะไร” หญิงสาวนั่งลงตรงข้ามชายหนุ่มก่อนจะค่อยๆปลดกระดุมเสื้อนอนร่างหนาออกอย่างถือวิสาสะ “เดี๋ยว...” มือหนาคว้าเข้ากับมือที่กำลังปลดกระดุมเสื้อของเขาอยู่จนคนที่กระทำอยู่ต้องหยุดการกระทำนั้น “อะไรหรอ?” “หมายความว่าเราไม่ได้เจอกันโดยบังเอิญงั้นหรอ..” คิ้วหนาเริ่มผูกเข้าหากันเป็นปมพร้อมจ้องมองหญิงสาวตรงหน้า “เอ่อ..ก็เปล่า” หญิงสาวตอบอย่างเลี่ยงๆไปส่วนร่างสูงเองก็ไม่ได้พูดอะไรต่อแต่มือหนานั่นก็ยังคงไม่ปล่อยให้มือเล็กนั่นทำงานอย่างอิสระ “...” “ปล่อยได้แล้ว ถ้านายไม่ให้ฉันถอดแล้วฉันจะทายาให้นายยังไงหล่ะ” “...”ร่างสูงไม่พูดอะไรเพียงแค่พยักหน้ารับอย่างเข้าใจก่อนจะปล่อยมือออกให้อีกคนทำตามหน้าที่.. “ร่างกายนาย..ดูโตเป็นผู้ใหญ่ขึ้นเยอะเลยนะ” มือเรียวค่อยๆลูบไล้ยาไปตามแผงอกแกร่งเบาๆราวกับว่าสัมผัสนั้นแฝงอะไรไว้บางอย่าง “ก็ต้องโตขึ้นสิฉันไม่ใช่เด็กมัธยมแล้วนะ” “คิกคิก รู้ไหมนายโตแล้วหล่อขึ้นเยอะเลยนะ” ไม่ว่าเปล่าแต่ร่างบางค่อยๆขยับเข้ามาประชิดร่างหนาตรงหน้าทั้งๆที่มือยังคงลูบไล้ไปทั่วแผงอกนั้นอยู่ราวกับต้องการปลุกปั่นอารมณ์อะไรบางอย่าง “ขอบคุณนะ..” ร่างสูงไม่ว่าอะไรเพียงแค่กล่าวขอบคุณออกไปเบาๆแต่มันก็พอให้หญิงสาวที่อยู่ในระยะประชิดได้ยิน แกร๊ก....จู่ๆประตูห้องก็เปิดออกโดยไม่มีสัญญาณ.. “....”โทรศัพท์เครื่องสวยตกลงกระแทกพื้นเสียงดังเรียกความสนใจจากคนในห้องทั้งสองให้หันมาแขกที่บังเอิญเข้ามา... “ริน!!!!!!” รันรีบเด้งตัวออกจากหญิงสาวตรงหน้าแทบจะทันทีแต่นั่นก็ไม่ไวพอที่จะไปตามร่างบางรีบวิ่งหนีไปด้วยความตกใจ “...” ชายหนุ่มอีกคนที่เข้ามาพร้อมรินก็ตกใจไม่ต่างกัน ฮันไม่พูดอะไรทำเพียงส่งสายตาดุดันไปหาเพื่อนรักก่อนจะรีบวิ่งตามหญิงสาวที่วิ่งหนีไป “ริน!” รันรีบเด้งตัวขึ้นเตรียมจะวิ่งตามไปแต่ก็ถูกมือเล็กรั้งไว้ “ให้ฮันไปตามเถอะ ไปตอนนี้เค้าก็ไม่ฟังนายหรอก” “แต่...” รันที่ยังคงมองไปยังประตูที่ว่างเปล่าด้วยความคิดที่สับสนวุ่นวายพร้อมกับหัวใจที่สั่นระรัวอย่างที่เจ้าตัวไม่ทราบสาเหตุ “ให้ฉันทายาให้นายต่อนะ” มือเล็กออกแรงดึงแขนแกร่งที่เจ้าหล่อนรั้งไว้ให้กลับมานั่งที่เดิม “ฉันขอตัวนะ” แต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่ได้ผล ร่างสูงแกะมือเล็กนั่นออกจากการเกาะกุมแขนของเขาก่อนจะหยิบเสื้อตัวเองแล้วกลับไปที่ห้องทิ้งให้เจ้าของห้องคนสวยที่เขาทิ้งมามองตามแผ่นหลังของเขาเดินห่างออกไปเรื่อยๆ “หึ..” หญิงสาวสบถออกมาในรำคอเบาๆ . . . . . . ‘นายหยุดฉันไม่ได้หรอกฮัน..’ . . . . . . . . ‘ของๆฉันมันก็คือของๆฉัน’ . . . . . . . . ระหว่างทางจากสนามบินกลับไปที่บ้าน.. หญิงสาวเอาแต่นั่งซบไหล่ชายหนุ่มข้างๆอย่างอ่อนแรงสายตามองออกไปไกลอย่างไร้เป้าหมาย อาการของร่างเล็กยิ่งทำให้คนที่อยู่ข้างๆเป็นห่วงมากยื่นขึ้นและเขาก็เดาได้ไม่ยากเลยว่าเจ้าหล่อนเองเริ่มมีใจให้กับคนที่ทำให้เธอเจ็บเสียแล้ว.. เมื่อทั้งคู่กลับมาถึงที่หมายร่างหนารีบช่วยยกสัมภาระของเจ้าหล่อนเข้าบ้านก่อนจะมายกของตัวเอง มือใหญ่ทั้งสองค่อยๆประครองร่างเล็กที่เคลื่อนไหวราวกับจะไม่มีแรงเดินให้ไปนั่งลงบนโซฟา “ริน..” “หืม?” เสียงเอื่อยๆครางรับในคอเบาๆ “ให้ฉันอยู่เป็นเพื่อนไหม?” “นายเหนื่อยแล้วนายกลับไปพักเถอะ ขอบใจมากนะฮัน..” หญิงสาวพยายามยิ้มออกมาแต่ไม่รู้ทำไมจู่ๆน้ำตาที่ไม่รู้ว่ามาจากไหนกลับไหลเข้ามาอาบแก้มแทนที่รอยยิ้ม..แม้จะพยายามกลั่นรอยยิ้มออกมาและกลั้นน้ำตาเอาไว้แล้วก็ตาม “...” เมื่อภาพตรงหน้ามันฟ้องแล้วว่าเจ้าหล่อนคงจะอยู่ด้วยตนเองไม่ได้ในตอนนี้เขาเองก็พร้อมที่จะอยู่เคียงข้าง ร่างสูงทิ้งตัวลงข้างๆก่อนจะดึงร่างเล็กนั้นเข้ามากอดไว้แน่นพร้อมลูบหัวอย่างอ่อนโยน.. “ฮึก... ฮือออ ท ทำไมฉันเจ็บขนาดนี้ ..ฮึก ก..ท ทำไมหัวใจฉันมันถึงเจ็บเหมือนมันจะโดนบีบให้แตก ฮืออ” ร่างเล็กที่ซุกอยู่ในอกแกร่งของชายหนุ่มปล่อยโฮออกมาอย่างไม่สามารถกลั้นไว้ได้ “....” ฮันไม่กล่าวอะไรทำเพียงกอดร่างเล็กไว้เพื่อปลอบโยน “ท ทำ ฮึก ..ฮืออ อึก ทำไม ทำไมพวกเขาถึงใจร้ายกับฉันขนาดนี้..ฮึก” คนตัวเล็กร่ำไห้ระบายความอัดอั้นใจออกมาจนความเหนื่อยล้าเข้ามาจู่โจมแล้วค่อยๆพาสติของเธอหายไปทีละน้อย..จนกระทั่งเจ้าหล่อนหลับไปพร้อมคราบน้ำตาทั้งที่อยู่ในอ้อมกอดของฮัน “อย่าร้องไห้อีกเลยได้ไหม.. เธอเจ็บแต่ฉันเจ็บกว่านะ..” นิ้วยาวค่อยๆเกลี่ยพวงแก้มที่ชุ่มไปด้วยน้ำตาของร่างเล็กที่หลับใหลอยู่อย่างทะนุถนอม “ฉันพยายามปกป้องเธอแล้ว.. แต่ฉันก็ทำไม่ได้..ฉันขอโทษนะริน” ร่างหนากระชับกอดคนตัวเล็กไว้แน่นก่อนค่อยๆประครองอุ้มเอาร่างเล็กกลับเข้าไปวางไว้บนที่นอนของเธอพร้อมจัดแจงห่มผ้าให้เรียบร้อย “....” ร่างหนาที่จัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้วได้ผละออกมายืนดูคนตัวเล็กที่อยู่ในห้วงนิทรานั้นห่างๆด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความหม่นหมอง ก่อนร่างสูงจะหยิบโทรศัพท์เครื่องหรูขึ้นมากดออกโทรหาใครบางคน ‘ฮัลโหล นายอยู่ไหนน่ะฮัน’ “ฉันกับรินกลับมาถึงแล้ว” ‘งั้นหรอ ก็ดีแล้วงั้นก็ใช้เวลาอยู่กันสองคนให้มีความสุขล่ะเผื่อนายจะได้เข้าไปอยู่ในใจเธอบ้าง’ “เธอพูดบ้าอะไร ฉันไม่เอาด้วยหรอกนะกับข้อเสนอของเธอและก็เลิกใช้ฉันเป็นเครื่องมือของเธอได้แล้ว!” ‘โถ่..น่าเสียดายนะ’ “หุบปากของเธอไปเลย! ฉันไม่รู้หรอกนะว่าเธอกับรันกำลังจะทำอะไรกันแต่สิ่งที่ฉันกับรินเห็น..มันทุเรศ” ‘หึ.. ฉันบอกนายแล้วว่าฉันไม่หยุดแค่นี้หรอก ถึงแม้ว่านายจะลงทุนตามฉันมาถึงที่นี่นายก็หยุดฉันไม่ได้หรอก’ “....” ร่างสูงกัดฟันกรอดด้วยความโกรธ ‘ฉันรู้นะว่าตอนแรกนายพยายามรั้งฉันไว้ไม่ให้มา แต่ในเมื่อนายรั้งไม่ได้นายก็เลยตามมาด้วยซะเลย แต่น่าเสียดายผลมันก็เหมือนเดิม’ “หยุด..สักที..เธอต้องการอะไร ถ้าต้องการผู้ชายรวยๆฉันเป็นให้เธอได้ แต่เลิกยุ่งกับรันมันสักที!” ‘โถๆ น่าสงสารอะไรขนาดนี้ทำทุกอย่างเพื่อเขาขนาดที่ยอมเอาตัวเองเข้าแลกเลยหรอ’ “เพราะเธอกับฉันมันก็เหมือนผีเน่ากับโรงผุนั่นแหละ เหมาะสมกันดีไม่ใช่หรอ” ‘ก็ถือว่าเป็นข้อเสนอที่ดี งั้นแค่นี้ก่อนนะ บาย’ “....” ร่างสูงพ่นลมหายใจออกมาเบาๆอย่างเหนื่อยอ่อนก่อนจะไปนั่งลงและเผลอหลับไปบนโซฟาตัวใหญ่ . . . . . “ฮัน..ฮัน ตื่นได้แล้ว” มือเล็กค่อยๆเขย่าแขนของร่างใหญ่ที่หลับอยู่บนโซฟา “อืออ..” ตาคมค่อยๆหยีขึ้นมองเจ้าของเสียงเรียกหวานๆนั่นก่อนจะพบรอยยิ้มต้อนรับยามเช้า “^^ ตื่นได้แล้ว ฉันทำกับข้าวไว้รอนายแล้ว” ไม่ว่าเปล่ามือเล็กค่อยๆดึงร่างสูงให้ลุกตามมา “โอ้.. ขอบคุณมากๆเลย เป็นเพื่อนกันมาฉันไม่เห็นจะรู้เลยว่าเธอทำอาหารเป็น” ฮันแกล้งใหญ่คนตัวเล็กใกล้ๆจนเจ้าตัวต้องหันมาส่งสายตาเอ็ดแทนการตอบโต้ “นายเคยสนใจฉันที่ไหนล่ะมีแต่วิ่งตามสาวคนนู้นคนนี้ไปทั่วอ่ะนาย -.-” “ยังจำได้อีกหรอ ฮ่าๆๆ” ร่างสูงยิ้มแหยะๆออกมาก็สมัยนั้นเขาเองก็ใช่ย่อยเหมือนกันแต่ก็ยังมีบ้างที่ติดเป็นนิสัยมาจนถึงตอนนี้ “ได้สิ ก็นายอ่ะชอบไปมีเรื่องเพราะเรื่องผู้หญิงอ่ะแล้วมาลำบากฉันต้องทำแผลให้นายตลอดๆอ่ะ” ร่างเล็กบุ้ยปากออกมาด้วยท่าทางน่ารักๆจนทำให้อีกคนต้องหัวเราะออกมาเมื่อนึกถึงช่วงเวลาเก่าๆ “ก็เธอเป็นว่าที่คุณหมอนี่นา แต่ยังไงก็ขอบคุณนะที่ทำข้าวเช้าให้ เป็นบุญจริงๆจะได้กินฝีมือเธอเนี่ย” “ไม่เป็นไร ถือว่าเป็นคำขอบคุณจากฉันละกันที่พาฉันกลับบ้าน ^^” “อ๋อแค่นั้นไม่เป็นไรหรอก” “งั้นก็ไปล้างหน้าแปรงฟันแล้วมาทานข้าวกันเถอะฉันหิวแล้ว นั่งรอนายตื่นตั้งนาน” “..”ร่างสูงพยักหน้ารับเบาๆก่อนจะไปค้นเอาสัมภาระในกระเป๋าเดินทางของตัวเองและตรงไปยังห้องน้ำ ใช้เวลาไม่นานทั้งคู่ก็มานั่งพร้อมกันอยู่ที่โต๊ะอาหารพลางคุยเรื่องทั้งในอดีตและเรื่องราวช่วงชีวิตต่างๆที่ผ่านมาสู่กันและกันได้ฟัง ช่วงเวลาแบบนี้ฮันรู้สึกได้เลยว่าหัวใจเขากำลังอิ่มเอมเพราะเหมือนได้รู้จักตัวตนของเธอมากขึ้นไปอีก “ว่าแต่วันนี้เธอจะไปรับลูกเลยรึเปล่า เดี๋ยวฉันพาไปก็ได้นะ” คำถามดังกล่าวทำให้ร่างบางเงียบลงอีกครั้งเพื่อขบคิดบางอย่าง “คงยังหรอก..ไม่ใช่ว่าฉันไม่คิดถึงลูกนะ แต่กำหนดกลับของฉันกับรันมันพรุ่งนี้อ่ะ ถ้ากลับก่อนฉันกลัวมันจะผิดสังเกตุน่ะ” ว่าจบคนตัวเล็กก็ลุกขึ้นเก็บถ้วยเก็บจานเพื่อตัดบทสนทนาใดๆที่เกี่ยวข้องกับชายคนนั้นที่เจ้าหล่อนไม่อยากเอ่ยถึงตอนนี้..แม้กระทั่งชื่อของเขา หลังมื้ออาหารเช้าทั้งสองก็แยกย้ายกันทำธุระส่วนตัว ทั้งๆที่เฟรินบอกให้ฮันกลับไปก็ได้แต่เขาก็ยังยืนยันว่าจะอยู่ที่นี่ก่อนเพื่อเป็นเพื่อนเธอ แม้เจ้าหล่อนจะบอกว่าไม่เป็นไรแต่ดูเหมือนว่าชายหนุ่มก็ยังดึงดันจะอยู่เสียให้ได้เธอก็เลยปล่อยเลยตามเลย “ริเอลตอนเกิดนี่แก้มยุ้ยจังเลยนะ น้ำหนักเกินมาตรฐานป้ะเนี่ย” มือหนาค่อยๆเปิดไล่ดูรูปในอัลบั้มรูปของหนูน้อย “ก็นิดหน่อย คุณหมอยังชมเลยว่าตัวโตมาก ฮ่าๆ” “น่ารักจังเลยนะ”ตาคมยังคมจดจ่ออยู่กับรูปภาพมากมายตรงหน้าพลางใช้นิ้วเรียวไล้ตามรูปเบาๆราวกับสามารถสัมผัสแก้มนั้นได้จริงๆ “....” ไม่มีบทสนทนาอะไรระหว่างทั้งคู่เพราะต่างคนก็ต่างดูรูปในหนังสือภาพเล่มหนาอย่างใจจดใจจ่อ “นายกลับไปมันมืดแล้วนะ” “ลืมเวลาไปเลยแหะ อืม..ฉันกลับก็ได้รบกวนเธอเยอะแล้ว” ว่าพลางเงยหน้ามองนาฬิกาแขวนข้างผนังก่อนจะลุกขึ้นไปจัดเก็บของตัวเองลงกระเป๋าเดินทางใบเดิม “ไม่ได้รบกวนอะไรเลยฉันต่างหากที่รบกวนนาย” “ฉันยินดีที่เธอรบกวนฉันนะ (:” ร่างสูงหันมาส่งยิ้มให้อย่างมีนัยหวังให้อีกคนรับรู้ความรู้สึกนี้ “อ เอ่อ.. อื้ม ._. เดี๋ยว ฉันไปส่ง” ร่างบางลุกขึ้นตามร่างสูงที่ลากเอากระเป๋าเดินทางของตัวเองแต่ยังไม่ทันจะได้ก้าวไปไหนเสียงเครื่องยนต์ของรถก็แล่นเข้ามาใกล้เรื่อยๆจนในที่สุดมันก็หยุดลงในโรงรถหน้าบ้าน.. ‘รถรัน...’ “....” หญิงสาวไม่พูดอะไรเพียงแต่เงยหน้ามองชายนุ่มข้างๆ “....” ฮันเองก็ไม่ต่างเขาหันกลับมามองหญิงสาวตัวเล็กข้างๆตัวก่อนที่เสียงเปิดประตูบ้านจะดังขึ้น ‘แกร๊ก...’และมันก็ตามมาด้วยร่างของเจ้าของบ้านอีกคนที่ลากกระเป๋าเดินทางใบโตเข้ามา “ริน...” รันเวย์ชะงักลงหน้าประตูเมื่อเห็นทั้งสองคนยืนอยู่ข้างๆกันและมองมาที่เขา “มึงมาทำอะไรที่บ้านกูอ่ะฮัน” คิ้วหนาเริ่มขมวดเข้าหากันอย่างไม่ค่อยจะพอใจเสียเท่าไหร่ เขาเองก็เริ่มรู้สึกแปลกๆกับเพื่อนรักคนนี้แล้วไม่ว่าจะเป็นการกระทำและสายตาที่มองมายังภรรยาของเขา “มาส่งรินแล้วก็อยู่เป็นเพื่อนริน.. ทั้งคืน” ประโยคหลังราวกับว่าฮันตั้งใจจะยั่วโมโหรันและมันก็ได้ผลเมื่อร่างสูงอีกคนเริ่มหน้าเสีย “หมายความว่ายังไงริน?” คราวนี้รันฮันไปถามภรรยาคนสวยที่เอาแต่ยืนเงียบด้วยสีหน้าราบเรียบและเขาก็ได้กลับมาเพียงความเงียบเหมือนเดิมนั่นแหละ “....” “ก็หมายความว่าอย่างนั้นแหละ ฉันอยู่ที่นี่ตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว” ไม่ว่าเปล่าชายหนุ่มกระตุกยิ้มมุมปากขึ้นมาเล็กน้อยหวังให้อีกคนมีน้ำโหมากกว่าเดิม “ฮัน!! มึง! พูดให้มันดีๆนะเว้ย” ชายหนุ่มปรี่ตรงเข้ามาหาเพื่อนชายตรงหน้าอย่างว่องไวก่อนจะผลักอกหนาของเพื่อนจนอีกคนต้องเซไปด้านหลังเล็กน้อย “กูพูดไม่ดีตรงไหน กูแค่พูดความจริงไม่เชื่อมึงก็ถามรินดิ” “ริน! เธอไม่คิดจะปฏิเสธอะไรหน่อยหรอ” เสียงทุ้มเริ่มแข็งขึ้นแสดงถึงความเกรี้ยวกราดและไฟที่เริ่มปะทุขึ้นในอกของเขา “จะให้ฉันปฏิเสธอะไรในเมื่อมันเป็นความจริง” หญิงสาวตอบไปด้วยสีหน้าเรียบเฉยและน้ำเสียงที่ราบเรียนอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน “ฮัน!!! มึงกลับไปได้แล้ว หมดหน้าที่ของมึงแล้ว!” เสียงดุตวาดขึ้นใส่เพื่อนรักตรงหน้าด้วยความโมโห “ดูแลตัวเองดีๆนะ กินข้าวเยอะๆด้วย” ฮันหันลูบหัวรินเบาๆอย่างอ่อนโยนพร้อมรอยยิ้มบางๆและที่น่าโมโหไปกว่านั้นคือรินก็ยิ้มให้มัน! ทั้งๆที่กับเขาตอนนี้เธอแม้แต่จะมองหน้า “....” ฟันกรามกัดเข้าหากันกรอดมือหนาที่กำหมัดไว้แน่นเพื่อสกัดกลั้นอารมณ์ราวกับกลั้นใจมองภาพตรงหน้า “ฉันไปนะ” “อื้ม! ^^” รินพยักหน้ารับพร้อมกับรอยยิ้มและโบกมือ “...” ส่วนรันเอาแต่มองร่างของเพื่อนที่เดินเข้ามาใกล้เข้ามากขึ้นเรื่อยๆก่อนจะมาหยุดอยู่ข้างๆเขาเพื่อจะพูดอะไรบางอย่าง “อย่าทำให้ผู้หญิงของมึงต้องเสียใจ เพราะความไม่แน่นอนของใจมึง” น้ำเสียงอันจริงจังของฮันถูกกรอกใส่หูรันโดยตรงและนั่นก็ทำให้เขารู้สึกแปลบที่ใจขึ้นมาเล็กน้อยเมื่อภาพใบหน้าที่อาบไปด้วยน้ำตาของคนตัวเล็กมันลอยขึ้นมาในโสตประสาท.. “...” แต่กว่าเขาจะรู้ตัวอีกทีฮันก็เดินออกจากบ้านไปแล้วส่วนรินเองก็เตรียมตัวหันกลับเข้าห้องตัวเองไปโดยไม่ได้ใส่ใจกับการมาถึงของเขาเลย ไม่คิดจะถามด้วยซ้ำว่าทำไมเขาถึงกลับมาก่อนกำหนดทั้งๆที่เป็นวันพรุ่งนี้ “ร ริน..เดี๋ยวสิ” ร่างสูงรีบเดินไปเพื่อรั้งมือเล็กไว้แต่เจ้าของร่างก็เพียงแค่หยุดเดินแต่ไม่แม้จะหันมามองหน้าเขาด้วยซ้ำ “...” “หันกลับมาคุยกันก่อนได้ไหม” “...” ร่างเล็กพ่นลมหายใจออกมาหนักๆหวังให้อีกคนได้ยินก่อนจะหันกลับไปเผชิญหน้า “คือเรื่องนั้นมันไม่ใช่อย่างที่เธอเห็นนะ” “แล้วมันยังไง นายไม่เห็นจะต้องมานั่งอธิบายให้ฉันฟัง ฉันจะไม่ยุ่งเรื่องส่วนตัวของนาย นายอยากจะไปนอนกับใครที่ไหนก็เชิญเลย” “ฉันรู้ว่าเธอกำลังโกรธฉันอยู่..แล้วฉันก็ไม่ได้จะไปนอนกับใครด้วยแค่ให้เขาทายาให้เฉยๆก็เธอไม่กลับมาสักที” “ฉันโกรธแล้วไง นายเคยแคร์ฉันจริงๆด้วยหรอ!” คราวนี้น้ำใสในตาเริ่มคลอขึ้นมาเอ่อล้นดวงตาคู่สวยพร้อมกับน้ำเสียงที่เริ่มสั่นเครือ..นั่นทำให้ร่างสูงตรงหน้ารอบกลืนน้ำลายก่อนจะค่อยๆคลายมือจากข้อมือเล็กนั่น “....” “ขอฉันอยู่คนเดียวเถอะนะ..” ร่างเล็กว่าจบก็หมุนตัวกลับเข้าห้องไปแต่ยังไม่ทันทีประตูจะปิดลงคำพูดขอใครบางคนก็ต้องทำให้เธอหยุดฟัง “ทำไมกับฮันเธอถึงยอมอยู่กับมันได้..แต่พอกับฉันแทบจะไม่อยู่ในสายตาเธอเลย..” ร่างสูงพูดตัดพ้อออกมาเบาๆแต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้คนตัวเล็กรู้สึกใจอ่อนลงสักนิด “นายไม่มีสิทธิ์มาพูดแบบนี้” ว่าจบประตูบานใหญ่ก็ปิดลงใส่หน้าร่างสูงทันที.. . . . . . ‘ฉันขอโทษ..’ . . . . . .

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more