“น้องหญิง ขอน้ำกินได้หรือไม่” เขาเอ่ยย้ำด้วยน้ำเสียงแหบพร่า
“เอ๊ะ ทะ ท่าน ขอน้ำกิน แล้วเหตุใดถึงเอาแต่ จ้องหน้าอกผู้น้อย อยากถูกควักลูกตาหรืออย่างไร”
เฉิงอี้คังไม่โกรธ หากยกยิ้มตรงมุมปาก สายตาเขาดูแพรวพราวเจ้าชู้ยิ่งนัก “หากใจร้ายกับบิดาของสามแฝด เจ้าคงเป็นปีศาจจิ้งจอก หรือไม่ก็สตรีใจทรามที่สุดในใต้หล้าแล้ว”
เหลียงม่านฉีทำเสียงฮึ ในลำคอ เขาช่างพูด และล่อลวงเก่ง สมแล้วที่เดี๋ยวนั่งรถเข็น เดี๋ยวแสร้งปล่อยข่าวว่าตัวเองสามวันดี สี่วันไข้ คนผู้นี้ ช่างเป็นบุรุษเจ้าเล่ห์มีมารยาล้านเล่มเกวียน
“ข้าจะออกไปเอาน้ำชาให้ท่านดื่ม”
“อย่าเพิ่งไปไหน แค่มีเจ้า ข้าก็หายคอแห้งแล้ว”
เป็นยามนั้นที่เหลียงม่านฉีอดทนไม่ไหว นางใช้กำปั้นน้อยๆ ทุบหัวไหล่หนา และเฉิงอี้คังทำหน้าเหมือนเจ็บปวดเหลือแสน ซึ่งใบหน้าเดียวกันนี้มิต่างจากหลานปิงยามถูกทำโทษ
“โอ้ หากทำบุรุษรูปงามเจ็บ ใจน้องหญิงไม่เจ็บมากกว่าหรอกหรือ”
