ตอนที่ 4
1077 Words
แม้จะซุกตัวอยู่ในห้องพักเรียบร้อยแล้ว แต่ประตูห้องก็ถูกทุบแรงๆ คล้ายกับจะพังเข้ามาเสียให้ได้
ใบหน้าหวานของสกาวเดือนซีดเผือดไม่มีสีของเลือดเลยแม้แต่น้อย เพราะหล่อนรู้ดีว่าคนที่กำลังทุบประตูห้องอยู่คือใคร
ลมทะเล...
คนที่กล้าทุบประตูโดยไม่เกรงใจหน้าอินทร์หน้าพรหมมีแค่เขาคนเดียวเท่านั้นแหละ
“ถ้าไม่เปิดประตู ฉันพังเข้าไปแน่!”
น้ำตาไหลเอ่อล้นคลอที่ขอบตา แต่ก็ไม่แกร่งกล้าพอที่จะขัดคำสั่ง
หล่อนรวบรวมสติ และกัดฟันก้าวเดินไปเปิดประตูให้กับเขา
พอบานประตูกว้างออก คนที่อยู่ด้านนอกก็แทรกตัวเข้ามา และใช้ส้นเท้ากระแทกประตูให้ปิดตามหลังเสียงดังสนั่น
สกาวเดือนสะดุ้งสุดตัวด้วยความตกใจ หล่อนค่อยๆ ขยับถอยหลังหนีลนลาน
ใบหน้าหล่อจัดของลมทะเลตอนนี้แดงเข้มเพราะโทสะ
ดวงตาของเขามีแต่เปลวเพลิงอัดแน่นอยู่ภายในนั้น
เขาย่างสามขุมเข้ามาหา ในขณะที่หล่อนทำได้แค่เพียงถอยหลังหนีไปเรื่อยๆ เท่านั้น
“คุณ... ลม... มี... อะไรจะใช้... เดือนเหรอคะ ว๊ายยยย!”
หล่อนกรีดร้องเสียงดังเพราะตกใจมาก เมื่อมือใหญ่ยื่นมากระชากแขนของหล่อนเต็มแรง จนร่างอรชรถลาเข้าไปปะทะเรือนกายทรงพลังโดยอัตโนมัติ
“คุณลม... เดือนกลัว...”
หล่อนพยายามโก่งตัวหนี แต่ก็ทำไม่สำเร็จ เพราะมือใหญ่ของเขาตอนนี้ตวัดรัดรอบเอวคอดกิ่วเอาไว้เช่นกัน
“นอกจากคุณพ่อของฉันแล้ว เธอก็ยังอ่อยผู้ชายไปทั่วสินะ”
“คุณลม... พูดอะไรคะ เดือนไม่เข้าใจ”
“อย่ามาทำหน้าซื่อตาใส ผู้หญิงอย่างเธอ แค่อ้าปาก ฉันก็เห็นไปถึงลำไส้ใหญ่แล้ว อยากถีบตัวเองให้ขึ้นไปอยู่สูงๆ ใช่ไหมล่ะ”
“คุณลม... เดือนไม่ได้คิดอะไรแบบนั้นเลยนะคะ”
“ไม่ได้คิดแบบนั้น แต่เธอก็อ่อยไอ้กฤษ จนมันซื้อดอกไม้มาให้ถึงบ้าน”
“ไม่ใช่นะคะ คุณกฤษช่วยซื้อมาจากเด็กค่ะ แล้วก็ไม่รู้จะให้ใครก็เลยให้เดือน อ๊ะ...”
แทนที่เขาจะเชื่อคำอธิบายของหล่อน แต่เขากลับยกมือขึ้นบีบคอของหล่อนแทน
“คุณลม... อึก... เดือน... หายใจไม่ออก อึก...”
นิ้วของเขาออกแรงกดบนชีพจรบริเวณลำคอ ดวงตาก็จ้องลึกเข้ามาในดวงตาที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัวของหล่อน
“คุณ... ลม... เดือน...”
แต่ก่อนที่หล่อนจะหายใจไม่ออก เขาก็ปล่อยมือจากลำคอ และเลื่อนไปบีบที่ต้นแขนแทน
“ฉันไม่เข้าใจเลย ว่าทำไมผู้ชายถึงตามมารยาของผู้หญิงแพศยาแบบเธอไม่ทันกันสักคน”
ในสายตาของลมทะเล หล่อนคงแพศยามากสินะ เขาถึงได้เกลียดชังขนาดนี้
“เดือน... จะต้องทำยังไงคะ คุณลมถึงจะเลิกทำร้ายเดือนแบบนี้สักที”
“ก็เลิกอ่อยผู้ชายไปทั่วสิ”
“เดือนคงเลิกไม่ได้ เพราะเดือนไม่เคยทำแบบนั้นค่ะ”
“ไม่ได้ทำ แล้วทำไมผู้ชายรอบๆ ตัวฉันถึงคลั่งไคล้เธอนัก สวยเหรอ? ก็ไม่ได้สวยอะไรนักหนา ดังนั้นเหตุผลเดียวที่ผู้ชายสนใจเธอก็เพราะเธออ่อยพวกเขายังไงล่ะ”
น้ำตาแห่งความน้อยใจไหลรินออกมาอาบสองแก้ม กลีบปากอิ่มสีแดงระเรื่อสั่นเทาเพราะก้อนสะอื้นเล็ดลอดออกมา
“เดือน... ไม่ได้ทำอะไรแบบนั้นจริงๆ ค่ะ”
หล่อนพยายามวิงวอนให้เขาเชื่อ แต่ดูเหมือนว่าลมทะเลจะเกลียดหล่อนจนไม่คิดจะเชื่ออะไรอีกแล้ว
“แต่งตัวให้เชยกว่านี้ หน้าก็ไม่ต้องแต่ง ดูสิว่าต่อจากนี้ไป จะมีใครสนใจเธออีกไหม”
“เดือน... ไม่เคยแต่งหน้าค่ะ”
ลมทะเลจ้องมองใบหน้าหวานของผู้หญิงที่เขากำลังบีบเคล้นต้นแขนอยู่อย่างสำรวจตรวจตรา ก่อนจะพบว่าหล่อนไม่ได้แต่งหน้าจริงๆ
ไม่ได้แต่งหน้า แล้วทำไมใบหน้าของหล่อนขาวเนียนแบบนี้ล่ะ แก้มก็อมชมพูมีเลือดฝาด แถมปากอิ่มเต็มของหล่อนก็มีสีแดงระเรื่อเหมือนสีของผลเชอรี่สุก
“งั้นก็ทำยังไงก็ได้ให้ตัวเองขี้เหร่”
“...”
“ฉันหมายถึง ขี้เหร่กว่าที่เป็นอยู่ตอนนี้”
ลมทะเลปล่อยมือจากต้นแขนของสกาวเดือน ก่อนจะมองไปที่เตียงเล็กๆ ของหล่อน เขาเห็นช่อดอกไม้ที่กฤษดาให้วางอยู่บนนั้น
กรามแกร่งของเขาขบกันแน่น ก่อนจะรีบเดินไปคว้าช่อดอกไม้นั้นโยนลงกับพื้น ก่อนจะใช้ฝ่าเท้าขยี้จนแหลกเหลว
สกาวเดือนพูดอะไรไม่ออก ทำได้แค่เพียงมองการกระทำบ้าระห่ำของลมทะเลด้วยความตกใจระคนหวาดกลัว
พอเขาใช้ปลายเท้าขยี้ช่อดอกไม้จนเละแล้ว เขาก็หันมาจ้องหน้าหล่อนเขม็ง
“ห้ามรับดอกไม้จากผู้ชายคนไหนอีก จำใส่กะโหลกเอาไว้ด้วย”
“ค่ะ”
หล่อนไม่เข้าใจเลย ทำไมลมทะเลถึงได้โมโหอะไรขนาดนี้
“อ้อ แล้วก็อย่าให้ฉันเห็นใส่กางเกงขาสั้นจนปิดตูดไม่มิดแบบนี้อีกนะ”
กางเกงขาสั้นที่หล่อนใส่ ความยาวมันแทบถึงหัวเข่าเลยนะ แล้วทำไมเขายังหาว่าปิดก้นไม่มิดได้ล่ะ
“ค่ะ”
“แล้วเสื้อด้วย อย่าใส่พอดีตัวนัก จะอวดให้ผู้ชายทั้งโลกรู้หรือไงว่าตัวเองนมใหญ่น่ะ”
คำพูดหยาบคายของเขาทำให้เกิดความร้อนบนสองแก้มนวลโดยอัตโนมัติ
“ค่ะ”
หล่อนจะโต้แย้งอะไรได้ล่ะ นอกจากก้มหน้ารับคำสั่งของเขา แม้จะไม่เข้าใจในทุกอย่างที่เขาทำก็ตาม
เขายืนจ้องหน้าหล่อนอยู่อีกพักใหญ่ จึงเดินหายออกไปจากห้องนอน
สกาวเดือนรีบวิ่งไปล็อกประตูด้วยความลนลาน และก็ภาวนาให้ลมทะเลไม่ย้อนกลับมารังแกตัวเองซ้ำอีก
เมื่อมั่นใจว่าคนป่าเถื่อนไม่ย้อนกลับมาแน่นอนแล้ว หล่อนก็เดินโซซัดโซเซกลับไปที่เตียงนอน น้ำตาไหลพรากอาบสองแก้ม
หล่อนไม่เข้าใจเลย ไม่เข้าใจเลยจริงๆ ว่าทำไมลมทะเลถึงได้จงเกลียดจงชังหล่อนมากมายขนาดนี้ ทั้งๆ ที่เมื่อก่อนเขาก็เหมือนจะเอ็นดูหล่อนด้วยซ้ำ แต่ตอนนี้ทุกอย่างกลับเปลี่ยนแปลงไป เปลี่ยนไปจนน่าตกใจ
น้ำตาอุ่นๆ ไหลลวกสองแก้มจนเปียกปอน และไม่ว่าจะยกหลังมือขึ้นป้ายขึ้นปาดเช็ดมันยังไง มันก็ไม่ยอมแห้งเหือดแม้แต่น้อย
- Writer
