สาวใช้บนเตียง

คิรินธาร คือ ตระกูลมหาเศรษฐีอันดับต้นๆ ของเมืองไทย ครอบครัวคิรินธาร ประกอบด้วย นายพิษณุ คิรินธาร เป็นหัวหน้าครอบครัว ซึ่งเขามีภรรยาชื่อ วัชรี คิรินธาร ที่เพิ่งเสียชีวิตไปเพราะอุบัติเหตุทางรถยนต์เมื่อสามเดือนก่อน และเขากับวัชรีมีลูกชายหัวแก้วหัวแหวนด้วยกันหนึ่งคน นั่นก็คือ ลมทะเล คิรินธาร หนุ่มหล่อวัยยี่สิบแปดปี และเขากับภรรยาก็ยังได้อุปการะเด็กสาวเอาไว้หนึ่งคน ซึ่งก็คือ สกาวเดือน เสนาศักดิ์ หลังจากภรรยาเสียชีวิตลงกะทันหัน ทำให้นายพิษณุล้มป่วยเจ็บออดๆ แอดๆ เพราะตรอมใจ ทำให้ลูกชายต้องไปบริหารงานทั้งหมดของบริษัทแทน ระยะเวลาสามเดือนตั้งแต่ภรรยาเสียชีวิตไป พิษณุก็ยังไม่สามารถทำใจได้ เขาเศร้าหมองและกินอะไรไม่ลง ทำให้โรคประจำตัวกำเริบ ซึ่งก็ยังโชคดีที่ได้สกาวเดือนที่เพิ่งเรียนจบพยาบาลมาดูแลอย่างใกล้ชิด “ยาหลังอาหารเย็นค่ะคุณท่าน” “ขอบใจมากนะหนูเดือน” พิษณุรับถ้วยใส่ยาพลาสติกสีขาวขุ่นจากมือของสกาวเดือนขึ้นมาถือเอาไว้ เขาก้มลงมองเม็ดยาจำนวนหลายเม็ดในนั้นอย่างท้อใจ “แค่กินยา ฉันก็อิ่มแล้ว” สกาวเดือนมองผู้มีพระคุณอย่างเป็นห่วง ก่อนจะพูดปลอบใจ “พอคุณท่านอาการดีขึ้น คุณหมอก็คงจะลดยาบางตัวที่ไม่จำเป็นให้แน่นอนค่ะ” พิษณุไม่ได้พูดอะไรออกไป นอกจากอมยิ้มบางๆ และกินยาทุกเม็ดจนหมด “คุณท่านนอนพักผ่อนนะคะ ถ้าต้องการอะไรกดกริ่งเรียกเดือนได้ทุกเวลาเลยค่ะ” คนที่เพิ่งรับถ้วยพลาสติกมาถือเอาไว้ในมือพูดขึ้นอย่างมีน้ำใจ “ขอบใจหนูเดือนมาก ไม่มีอะไรแล้ว หนูเดือนไปพักผ่อนเถอะ” “ค่ะคุณท่าน” หลังจากประคองร่างของพิษณุให้นอนราบลงกับเตียง พร้อมกับดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมถึงหน้าอกของท่านเรียบร้อยแล้ว สกาวเดือนก็เอื้อมมือไปปิดโคมไฟที่หัวเตียง ก่อนจะปลีกตัวออกไป แต่ทันทีที่หล่อนก้าวพ้นธรณีประตูห้องนอนของพิษณุ และปิดประตูห้องลง แขนเรียวของหล่อนก็ถูกกระชากอย่างไม่ปรานี “อ๊ะ!” หล่อนหันไปมองเจ้าของการกระทำป่าเถื่อน ก็พบว่าเป็นคนเดิม “คุณลม...” เขาไม่เคยญาติดีกับหล่อนสักครั้ง เจอหน้าไม่บีบแขนจนเจ็บ ก็ฉุดกระชากลากถูหล่อนไปด่าทอในที่ลับตาคน และตอนนี้เขาก็กำลังทำเช่นนั้นอีกครั้ง ชายหนุ่มผู้มีใบหน้าหล่อเหลาเหมือนเทพเจ้าปั้นแต่ง ลากหล่อนมาหยุดตรงระเบียงที่ตอนนี้ไม่มีคนอยู่ จากนั้นก็ผลักร่างบอบบางของหล่อนแรงๆ จนบั้นท้ายของหล่อนชนเข้ากับขอบระเบียง ร่างกายของหล่อนเจ็บไม่น้อย แต่หัวใจของหล่อนเจ็บปวดมากกว่า ทำไมเขาถึงไม่เคยมองหล่อนในแง่ดีเลย ไม่ว่าหล่อนจะทำอะไร ลมทะเลก็มองว่าเป็นเรื่องต่ำช้าเสมอ แม้กระทั่งการที่หล่อนดูแลเอาใจใส่พิษณุบิดาของเขาที่กำลังเจ็บป่วยอยู่ก็เช่นกัน “ฉันบอกกี่ครั้งกี่หนแล้วว่าอย่าอ่อยพ่อของฉัน สกาวเดือน” เขาแผดเสียงดุกร้าวใส่หน้าของหล่อน ก่อนจะขยับเข้ามาแนบชิด หล่อนอยากจะหนี แต่ก็หนีไปไหนไม่ได้ เพราะด้านหลังคือระเบียง ที่ถ้าตกลงไปก็คงจะคอหักตายแน่นอน “คุณลมคะ เดือน... ไม่ได้อ่อยคุณท่านนะคะ เดือนแค่ดูแลคุณท่านในฐานะพยาบาล... อ๊ะ...” เขายื่นมือมาบีบคอของหล่อน นิ้วของเขากดน้ำหนักลงบนลำคอระหงหนักหน่วงกว่าทุกครั้ง่ที่เขาเคยกระทำ หล่อนอ้าปาก หายใจไม่ออก ใบหน้าซีดเผือดด้วยความหวาดกลัว เขาใจร้าย และทำร้ายหล่อนแบบนี้เสมอ แต่ทำไมนะ ทำไมหล่อนถึงหยุดรักผู้ชายป่าเถื่อนใจเหี้ยมคนนี้ไม่ได้สักที “เธอคิดจะจับพ่อของฉัน อย่าคิดว่าฉันมองไม่ออกนะ” “เดือน... ไม่ได้คิดแบบนั้นค่ะ...” เขาปล่อยมือจากคอของหล่อน และเลื่อนไปสอดนิ้วรองใต้ท้ายทอยแทน จากนั้นก็ใช้นิ้วยาวพันกับเส้นผมของหล่อนและกระตุกแรงๆ จนหน้าของหล่อนแหงนขึ้นสูง “อ๊ะ... เจ็บค่ะคุณลม...” เขาไม่สนใจคำวิงวอนของหล่อน และแม้แต่หยาดน้ำตาที่เต็มไปด้วยความหวาดกลัวของหล่อนเขาก็ไม่สนใจเช่นกัน “แม่ฉันเพิ่งตายไปแค่สามเดือน แต่เธอก็พยายามจะขึ้นมาเป็นแม่เลี้ยงของฉันแล้วเหรอ เธอนี่มันแพศยาจริงๆ เลยนะ!” ทุกคำพูดจากปากหยักสวยของลมทะเลช่างเต็มไปด้วยความเกลียดชัง จนคนฟังอย่างหล่อนสะท้อนใจ หล่อนส่ายหน้าไปมา หยาดน้ำตาไหลรินออกมาเป็นสายอาบสองแก้ม