ตอนที่ 2
1014 Words
“เดือนอธิบายไปหลายครั้งแล้วนะคะ เดือนไม่เคยคิดแบบนั้นค่ะ”
“คำพูดของเธอ กับการกระทำของเธอมันสวนทางกัน อย่าคิดว่าฉันไม่เห็นนะว่าเธอมองพ่อฉันยังไง”
นี่เขาเกลียดหล่อนมาก จนพาลคิดไปว่าหล่อนคิดจะจับพิษณุเลยอย่างนั้นเหรอ
หล่อนจะทำแบบนั้นทำไม ในเมื่อคนที่หล่อนแอบรักคือเขา
“เดือน... ยืนยันคำเดิมค่ะ เดือนไม่ได้มีความคิดน่ารังเกียจแบบนั้นเลย...”
“ฉันไม่มีวันเชื่อคำพูดของผู้หญิงยากจนที่ฝันอยากเป็นคุณนายผู้ร่ำรวยอย่างเธอหรอก สกาวเดือน ผู้หญิงอย่างเธอมันหน้าด้านหน้าทน แม้แต่ผู้ชายแก่ๆ ก็เอาไม่เลือก”
นี่หล่อนจะต้องทำยังไงนะ จะต้องทำยังไงดี ลมทะเลถึงจะเลิกมองหล่อนในแง่ร้ายสักที
“งั้น... เดือนจะออกไปจากที่นี่ก็แล้วกันค่ะ”
หล่อนเห็นเขาชะงักไปชั่วขณะ แต่ไม่นานก็หัวเราะเยาะออกมา
“คนอย่างเธอกล้าจะเดินออกไปจากที่นี่จริงๆ เหรอ ฉันไม่เชื่อคำพูดของเธอหรอก”
“เดือน... จะไปจริงๆ ค่ะ จะไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด คุณลมจะได้สบายใจ”
หล่อนพูดเสียงสะอื้น น้ำตาแห่งความเจ็บช้ำไหลรินไม่หยุด
เขาจ้องมองสบตากับหล่อน มองด้วยแววตาเดือดดาลและชิงชัง
“งั้นก็ทำให้ได้อย่างที่พูดก็แล้วกัน ฉันจะคอยดู”
แล้วเขาก็ปล่อยมือจากเส้นผมของหล่อน และก็ผละออกห่าง
“รีบออกไปจากบ้านของฉันให้เร็วที่สุด”
“ค่ะ”
สกาวเดือนตอบรับทั้งน้ำตา มือเล็กยกขึ้นป้ายน้ำตาบนแก้มหลายครั้ง
ลมทะเลจ้องมองหล่อนอยู่อีกอึดใจ เขาก็ก้าวยาวๆ เดินจากไปทันที
ร่างอรชรของสกาวเดือนทรุดลงกับพื้น และยกมือขึ้นปิดหน้าร่ำไห้ด้วยความเจ็บปวดทรมาน
เช้าวันต่อมา สกาวเดือนรอจนลมทะเลออกไปทำงานแล้ว หล่อนจึงเข้าไปหาพิษณุที่นั่งรับลมอยู่ที่ระเบียงไม้ชั้นสอง
“คุณท่านคะ เดือน... ขอรบกวนเวลาสักครู่นะคะ”
“อ้าว หนูเดือน... ได้สิ... มีอะไรก็พูดกับฉันได้เลย”
พิษณุใจดีกับหล่อนมาก และก็เมตตาหล่อนมาก ตรงกันข้ามกับลมทะเลเหลือเกิน
หล่อนไม่เข้าใจเลยว่าทำไมลมทะเลถึงได้รังเกียจรังงอนหล่อนนัก ทั้งๆ ที่หล่อนก็ไม่เคยทำอะไรไม่ดีกับเขาแม้แต่นิดเดียว
“เดือน... เอ่อ...”
สกาวเดือนคุกเข่าลงกับพื้น ตรงหน้ารถเข็นของพิษณุ
หล่อนลำบากใจไม่น้อยที่ต้องพูดในสิ่งที่ไม่ต้องการออกไป
“มีอะไรเหรอ มีอะไรลำบากใจบอกฉันได้ทุกอย่างเลยนะหนูเดือน”
“คือ... เดือน... จะมาขอ... เอ่อ... ลาออกน่ะค่ะ”
สีหน้ายิ้มแย้มของพิษณุถูกแทนที่ด้วยความตื่นตกใจในทันที
“อะไรนะหนูเดือน นี่อย่าล้อฉันเล่นแบบนี้สิ”
“คือเดือน... ไม่ได้ล้อเล่นค่ะ เดือนจะมาขอลาออกจริงๆ แต่เดือนติดต่อเพื่อนที่เป็นพยาบาลเอาไว้ให้แล้วนะคะ เพื่อนเดือนจะเข้ามาดูแลคุณท่านต่อจากเดือนค่ะ”
“ไม่เอาอ่ะ ฉันไม่เอาใครทั้งนั้นแหละ ฉันต้องการให้หนูเดือนดูแลฉัน...”
หล่อนก็ไม่เคยคิดจะทิ้งพิษณุไปไหน แต่เพราะลมทะเลไม่ต้องการ หล่อนจึงไม่อยากจะฝืนทนอยู่ในเขาเกลียดต่อไป
“เดือน... มีความจำเป็นต้องไปจริงๆ ค่ะคุณท่าน”
“ไหนบอกฉันสิ ว่ามีความจำเป็นอะไร เหตุผลน่ะ”
“เดือน...”
ถ้าบอกออกไปว่า มันคือความต้องการของลมทะเล พิษณุจะรู้สึกยังไงนะ
แต่หล่อนบอกไม่ได้หรอก เพราะไม่ต้องการให้พ่อกับลูกทะเลาะกัน
“เดือน... ได้งานที่โรงพยาบาลที่อยู่ไกลจากที่นี่มากน่ะค่ะ”
“ที่นั่นให้เงินเดือนเท่าไหร่ ให้มากกว่าที่ฉันให้เหรอ หนูเดือนถึงจะทิ้งฉันไปน่ะ”
“คือ... ไม่ใช่... เรื่องเงินหรอกค่ะ...”
“แล้วเรื่องอะไรเหรอ หนูเดือนถึงจะทิ้งฉันไป”
“คือ...”
“ฉันไม่อนุญาต ให้ฉันตายก่อน หนูเดือนค่อยไปทำงานที่อื่น”
“คุณท่านคะ เดือน...”
“เดี๋ยวฉันจะขึ้นเงินเดือนให้ด้วย จากสามหมื่นเป็นห้าหมื่นเลย”
หญิงสาวได้ยินก็ตกใจมาก
“คุณท่านคะ เงินเดือนของเดือนพอใช้อยู่แล้วค่ะ ไม่ต้องขึ้นหรอกค่ะ”
“เอาเป็นว่าตามนี้นะ หนูเดือนจะไปไหนไม่ได้ จะต้องอยู่ดูแลฉันจนกว่าฉันจะตาย”
“คุณท่านคะ คือเดือน...”
“หนูเดือนมีอะไรก็ไปทำเถอะ ฉันจะนั่งรับลมคนเดียวสักพัก”
เมื่อชายสูงวัยตัดบท สกาวเดือนจึงไม่สามารถโต้แย้งอะไรได้อีก นอกจากปลีกตัวเดินจากไปเงียบๆ เท่านั้น
เมื่อสกาวเดือนเดินหายไปแล้ว พิษณุก็เรียกแม่บ้านมาพบทันที
“แม่นิ่ม ฉันสงสัยว่าทำไมจู่ๆ หนูเดือนถึงจะมาลาออกไปทำงานที่อื่นกะทันหันแบบนี้”
“เมื่อคืนดิฉันเดินขึ้นไปชั้นสอง แล้วก็บังเอิญได้ยินคุณลมกับหนูเดือนคุยกันเรื่องนี้อยู่พอดีเลยค่ะ”
“พวกเขาคุยอะไรกัน ไหนเล่ามาสิแม่นิ่ม”
“ดิฉันได้ยินไม่ชัดนักนะคะ ได้จับใจความว่า คุณลมต้องการให้หนูเดือนออกไปจากที่นี่ค่ะ”
“อะไรนะ เจ้าลมเนี่ยนะไล่หนูเดือน”
“ใช่ค่ะ ดิฉันได้ยินเต็มสองหูเลย แต่คุณท่านอย่าไปตำหนิคุณลมนะคะ เพราะถ้าคุณลมถูกตำหนิ ก็จะพาลไปโกรธหนูเดือนเข้าอีก”
พิษณุถอนใจยาวๆ และก็รู้สึกประหลาดใจไม่น้อย
“มันเป็นแบบนี้ไปได้ยังไง ฉันเคยคิดว่าเจ้าลมมันชอบหนูเดือนเสียอีก”
“ดิฉันก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ แต่รู้ว่าหนูเดือนน่าสงสารมากเลยค่ะ”
“ฉันก็สงสารหนูเดือนเหมือนกันแหละ ยิ่งได้รู้ว่าไอ้ลูกชายตัวดีมันฟาดงวงฟาดงาใส่แบบนี้ ฉันก็ยิ่งสงสารมากขึ้น”
ชายสูงวัยถอนใจออกมาหลายครั้งด้วยความไม่สบายใจ
- Writer
