บทที่ 5 ยามทศVS.คุณหนูมุกอันดา

1874 Words

มุกอันดาและสิบทิศต่างก็จมอยู่กับความคิดของตัวเอง ว่าจะทำอย่างไรให้ไม่ต้องแต่งงานเพราะเวลาก็บีบรัดเข้ามา มุกอันดากำลังจะเรียนจบแล้วและวันนี้เป็นวันสอบวิชาสุดท้าย มุกอันดามาพักและเตรียมตัวอ่านหนังสือสอบที่คอนโดของตัวเอง เช้าวันรุ่งขึ้นจึงรีบตื่นอาบน้ำแต่งตัวไปสอบแต่เมื่อมาถึงลานจอดรถ รถมินิคูเปอร์คันสวยกลับสตาร์ทไม่ติด “เอ๊ะ! ......รถเป็นอะไรทำไมสตาร์ทไม่ติด น้ำมันก็ไม่เห็นจะหมด” มุกอันดาพูดบ่นกับตัวเอง “แล้วจะทำอย่างไรดีวะเนี่ย ฉันต้องไปสอบนะ รถจ๋าอย่าดื้อสิลูก” มุกอันดาพูดกับรถแล้วก็พลันหันไปเห็นพนักงานรักษาความปลอดภัยกำลังเดินออกมาจากหลังเสาต้นใหญ่ที่ลานจอดรถ “พี่ยาม พี่ยามค่ะ” มุกอันดาเรียกยาม แต่ดูเหมือนยามคนนั้นไม่ได้รู้เนื้อรู้ตัวว่ามีลูกบ้านของคอนโดเรียกจึงทำให้มุกอันดาเรียกซ้ำอีก “พี่ยาม คือช่วยหนูหน่อยค่ะ รถหนูเสีย พี่ซ่อมรถเป็นไหมคะ” มุกอันดาร้องตะโกนถามยามคนนั้นแต่ดูเหมือนเขาจะไม่ได้ใส่ใจมุกอันดาเลย มุกอันดาจึงเดินเข้าไปหายามคนนั้นใกล้ๆ แล้วพูดอีก “พี่ยามรถหนูเสีย ซ่อมรถเป็นไหมคะ ช่วยหนูหน่อย หนูรีบจะไปสอบ” มุกอันดาเดินเข้าไปคุยกับสิบทิศ “เอ่อผม? .......ยาม อ๋อ! ......ครับยามครับ ผมดูให้ครับคุณ” สิบทิศพูดทวนเรียกสติให้ตัวเองแล้วไปดูรถให้มุกอันดา ย้อนไปก่อนหน้าที่สิบทิศจะเดินลงจากรถ เขาขับรถกระบะคันเก่ามาจอดที่คอนโดแห่งนี้ เพื่อมาเอาเอกสารที่ลืมไว้ วันนี้เขาตั้งใจจะเข้าไซน์งาน แต่พอจอดรถเขาหิวน้ำเลยหยิบน้ำอัดลมขึ้นมาเปิดฝาแล้วยกขึ้นดื่ม ด้วยความเร่งรีบทำให้น้ำอัดลมหกใส่เสื้อยืดของเขาจนเปียก สิบทิศจึงถอดเสื้อออกและหยิบเสื้อยูนิฟอร์มพนักงานรักษาความปลอดภัยที่โยธินให้ไว้วันก่อนขึ้นมาใส่ จนเป็นเหตุให้มุกอันดาเข้าใจผิดคิดว่าเขาเป็นยาม “หม้อแบตเตอรี่รถยนต์น่าจะเสื่อมนะคุณ หรือไม่คุณก็เปิดไฟในรถทิ้งไว้” สิบทิศพูดบอกมุกอันดาหลังจากที่ได้ตรวจเช็กรถดูแล้ว “แบตเสื่อมหรือคะ แล้วต้องทำไงคะพี่ยาม” มุกอันดาถามน้ำเสียงร้อนใจเพราะปกติแล้วขับรถเป็นอย่างเดียวแต่ไม่เคยเข้าใจระบบกลไกของเครื่องยนต์หรือเคยเจอเหตุการณ์รถสตาร์ทไม่ติดมาก่อน “ก็ต้องโทรเรียกช่างมาเปลี่ยนแบตครับ แต่คุณคงต้องคอยหน่อย” สิบทิศพูด “รอไม่ได้หรอกค่ะพี่ยาม หนูมีสอบตอนเช้า งั้นพี่ยามช่วยวอเรียกแท็กซี่ให้หน่อยสิคะ” มุกอันดาขอช่วยให้สิบทิศช่วยเรียกแท็กซี่ให้ แต่สิบทิศก็ไม่รู้ว่าจะเรียกยังไง เขาไม่มีวออะไรอย่างที่มุกอันดาบอกเลย แต่เห็นความสวยและการพูดจาของมุกอันดาแล้วก็ทำให้สิบทิศอยากทำความรู้จักจึงพูดออกไปว่า “ผมไม่มีวอแล้วครับคุณ วอผมอยู่ที่ป้อมยามแล้ว คือพอดีผมออกเวรแล้วครับ แต่ถ้าคุณรีบไปสอบจริงๆ และไม่รังเกียจรถกระบะคันเก่าของผม ผมรับอาสาไปส่ง คุณจ้างผมไปส่งที่มหาวิทยาลัยได้นะครับใกล้ๆ” สิบทิศมองเข็มมหาวิทยาลัยที่ติดอยู่ที่หน้าอกของมุกอันดาก็ทราบทันทีว่าเรียนอยู่มหาวิทยาลัยชื่อดังแถวๆ สยาม “ไปส่งฉันได้จริงๆ หรือคะ ฉันจ้างพี่ยาม1พันเลยค่ะ นี่ค่ะเงิน ไปกันเลยนะคะอีก40นาทีฉันต้องเข้าห้องสอบ” มุกอันดาพูดและหยิบกระเป๋าในรถมาถือไว้และควักเงินส่งให้สิบทิศ สิบทิศรับเงินมาแบบขัดเสียไม่ได้ “เยอะไปครับ แค่นี้เอง” สิบทิศพูดขึ้น “ให้พิเศษค่ะ เพราะทำให้พี่ยามเสียเวลา แทนที่จะออกเวรแล้วได้กลับไปนอน” มุกอันดาพูดด้วยความเกรงใจ “ถ้าอย่างนั้นก็ขอบคุณครับ รถผมเก่าหน่อยนะครับ พอนั่งได้ใช่ไหม” สิบทิศพูด “นั่งได้ค่ะ สบายมาก ขอบคุณมากที่มาส่งไม่อย่างนั้นฉันคงเข้าห้องสอบไม่ทันแน่ๆ เลยค่ะ” มุกอันดาพูด “ไม่เป็นไรครับ ว่าแต่คุณเรียนสาขาอะไรหรือครับ” สิบทิศถาม “เรียนสถาปัตยกรรมค่ะ พวกออกแบบอะไรพวกนี้ละคะ วันนี้เป็นวันสอบวิชาสุดท้ายของฉันเลย ถ้าคุณไม่ช่วยมาส่งฉัน ฉันคงแย่ ขอบคุณนะคะ” มุกอันดาพูดขอบคุณด้วยความเกรงใจ “ไม่เป็นครับ ขอให้คุณทำข้อสอบได้นะครับ” สิบทิศพูด “ขอบคุณค่ะ จริงๆ ฉันก็อยากเรียนต่ออีกสักปีนะ ไม่ค่อยอยากจะเรียนจบเท่าไหร่เหมือนกัน” มุกอันดาพูด “อ้าว! ทำไมละครับ” สิบทิศถาม “อ๋อ ไม่มีอะไรหรอกค่ะฉันพูดไปอย่างนั้นแหละ คือฉันอยากเรียนต่อด้วยค่ะ” มุกอันดาพูด “ดีจังครับ เรียนต่อเลยครับผมเห็นด้วย” สิบทิศพูดและคิดในใจว่าเด็กสถาปัตยกรรมมหาวิทยาลัยมีชื่อเสียงขนาดนี้ ฝีมือต้องดีแน่ๆ อยากจ้างมาทำงานที่วิศวะโยธินกุลให้ช่วยออกแบบห้องคอนโดเสียหน่อย “ค่ะ ถ้าฉันมีโอกาสเรียนต่อคงเรียนต่อค่ะ” มุกอันดาพูด “คุยกันทั้งนานแล้ว ยังไม่รู้จักชื่อกันเลยผมชื่อทศนะครับแล้วคุณละครับชื่ออะไร” สิบทิศถาม “ยินดีที่ได้รู้จักพี่ยามทศ ฉันชื่อมุกค่ะ เดี๋ยวพี่ยามช่วยจอดตรงประตู2ก็ได้ค่ะ ฉันสอบตึกนี้ ขอบคุณมากนะคะ” มุกอันดาพูดและยกมือไหว้ขอบคุณ และรีบเก็บของลงจากรถเพราะจอดนานไม่ได้ ข้างหลังมีรถขับมาจ่อแล้ว มุกอันดารีบลงจากรถและรีบเดินเร็วๆขึ้นตึกเรียนไป สิบทิศยิ้มน้อยๆ รู้สึกถูกใจ ถูกชะตากับสาวน้อยคนนี้ สวยหวานยิ้มสวย และไหว้สวย ไหว้เขาทั้งๆ ที่เข้าใจว่าเขาเป็นแค่ยามเท่านั้น สิบทิศไปกลับรถและขับตรงไปยังซอยอังรีดูนังต์ เพื่อขึ้นทางด่วนใกล้ๆ ตั้งใจไปไซน์งาน แต่สายตากลับเหลือบไปเห็นกระเป๋าสตางค์ของมุกอันดาวางอยู่ตรงเบาะนั่ง เขาจึงวนกลับและแวะนั่งดื่มกาแฟรอเพื่อเอากระเป๋าคืนให้มุกอันดาหลังสอบเสร็จ แต่พอเปิดกระเป๋าสตางค์ออกดูเห็นบัตรประชาชน “นางสาวมุกอันดา อัครเดชา นามสกุลอัครเดชาเหรอ ทำไมนามสกุลเหมือนเจ้าสัววิชัย อัครเดชาเลยนะ” สิบทิศพูดเบาๆ กับตัวเอง และหยิบมือถือในกระเป๋ากางเกงออกมาโทรคุยกับยงยุทธลูกน้องคนสนิท “ยุทธ ฉันส่งข้อความไปทางไลน์แล้วแกช่วยไปฉันการให้ฉันหน่อย วันนี้ฉันไม่เข้าไซน์งานนะจัดการงานแทนฉันด้วย” สิบทิศสั่งงานลูกน้องของตัวเองเสร็จก็วางโทรศัพท์ และนั่งคอยมุกอันดาสอบเสร็จเพื่อจะได้คืนกระเป๋าเงินให้มุกอันดา นั่งคอยไปเกือบ2ชั่วโมงมุกอันดาก็เดินลงมาจากตึก สิบทิศที่นั่งคอยอยู่แล้วจึงรีบเดินเข้าไปหา “อ้าวพี่ยาม ทำไมยังอยู่อีกละคะ” มุกอันดาที่เดินลงมาพร้อมกับทิพย์อาภาถามขึ้น “คุณลืมกระเป๋าเงินไว้บนรถผม ผมกลัวคุณไม่มีเงินกลับบ้านเลยมานั่งคอยคุณก่อน” สิบทิศบอกมุกอันดาและส่งกระเป๋าสตางค์คืนให้ “ตายจริง ฉันน่าจะรีบเลยเก็บมาไม่หมด ขอบคุณพี่ยามมากนะคะ” มุกอันดารับกระเป๋ามาและพูดขอบคุณ “ไม่เป็นไรครับ แล้วคุณสอบโอเคหรือเปล่า” สิบทิศถาม “ดีค่ะ ขอบคุณมากนะคะ อย่าหาว่าฉันดูถูกคุณนะคะนี่คะ ค่าเสียเวลาที่คุณต้องมานั่งคอยฉันและไหนจะต้องมานั่งอดนอนอีก” มุกอันดาพูดพร้อมกับเปิดกระเป๋าเงินหยิบเงินในกระเป๋ามา3พันส่งให้สิบทิศ “ไม่เป็นไรครับคุณ ถึงผมจะจนขับรถคันเก่าๆ แต่รถผมไม่ต้องผ่อน ผมเป็นยามแต่ก็ไม่เป็นหนี้ผมไม่ได้ลำบากอะไร คุณเก็บเงินคุณไว้เถอะแต่ถ้าคุณจะมีน้ำใจเลี้ยงข้าวผมสักมื้อ มื้อเย็นแถวๆ คอนโดก็ได้ครับ” สิบทิศพูด “เอาอย่างนั้นก็ได้ค่ะ งั้นฉันขอบคุณ คุณอีกครั้งขอตัวก่อนนะคะ” มุกอันดาพูด “แล้วคุณจะกลับยังไง ให้ผมไปส่งคุณไหม” สิบทิศยังคงถามด้วยความเป็นห่วง “ไม่เป็นไรค่ะ คุณกลับไปนอนพักเถอะค่ะ ออกเวรแล้วยังไม่ได้นอนเลย ฉันให้เพื่อนไปส่งที่บ้านจะได้ให้คนที่บ้านไปซ่อมรถด้วย ยังไงเย็นนี้ฉันเลี้ยงข้าวคุณแน่ๆ ค่ะ” มุกอันดาพูดกับสิบทิศ “ได้ครับ คุณมุกอันดา” สิบทิศพูดและส่งยิ้มให้ “งั้นฉันขอตัวก่อนนะคะ ขอบคุณอีกครั้งค่ะ” มุกอันดาพูดและส่งยิ้มให้ และเดินจากไปพร้อมกับทิพย์อาภาเพื่อนสาวคนสนิท เมื่อเดินไปถึงรถทิพย์อาภาก็เริ่มถามด้วยความอยากรู้ทันที “ผู้ชายงานดี หน้าตาดีคนเมื่อกี้คือใคร ตอบฉันมา” ทิพย์อาภาถาม “ยามที่คอนโดของฉันเอง เมื่อเช้ารถเสีย เขาอาสามาส่ง ทำให้ฉันได้เข้าห้องสอบทัน และยังเก็บกระเป๋าสตางค์มาคืนเพราะฉันทิ้งไว้ในรถเขา” มุกอันดาเล่าเพื่อน “ยามเหรอแก?...... แต่ก็เออ เห็นอยู่ว่าใส่ชุดยาม แต่ว่างานดีเป็นบ้าเลยวะ ทำไมยามสมัยนี้หน้าตาดีขนาดนี้วะแก” ทิพย์อาภาพูด “เออช่างเขาเถอะจะงานดี งานไม่ดีก็เรื่องของเขา อายุอานามดูจากหน้าตาน่าจะอายุเยอะแล้วนะ เขาคงมีลูกมีเมียแล้วแหละ เขามีน้ำใจช่วยฉัน ฉันก็ต้องทำดีกับเขาก็แค่นั้นนะ” มุกอันดาพูด “แล้วถ้าเขายังไม่มีเมียละแก แกอย่าได้เผลอไปชอบยามเข้านะเว้ย เพราะถ้าเป็นอย่างนั้นมีหวังปู่กับพ่อแกได้เล่นงานแกตายแน่” ทิพย์อาภาพูดขึ้น “รู้แล้ว ฉันไม่ได้อยากจะมีผัวตอนนี้ จะผัวจน ผัวรวยก็ไม่ได้จะอยากมีทั้งนั้น” มุกอันดาพูด “เออ ให้มันจริงอย่างที่ปากพูดเถอะ ฉันก็กลัวแกจะหลงยามรูปงามเข้าให้” ทิพย์อาภาบอกเพื่อนกึ่งเตือนสติ “อยู่มาถึงปานนี้แฟนยังไม่มีสักคน ฉันไม่ไปเสียท่าให้ยามหรอก” มุกอันดาพูด “จ๊ะ แม่คุณหนูมุกอันดา อย่าเสียท่าให้ยามก็แล้วกัน” ทิพย์อาภาพูด

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more