ปมรักลิขิตปรารถนา

ที่บ้านอัครเดชา  “อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา แล้วเมียแกกับลูกสาวอีกคนของแกทำไมไม่มากินข้าวด้วยกันละเจ้าวิชาญ เดี๋ยวให้ใครไปตามที่เรือนขาวด้วยนะ ฉันมีเรื่องจะแจ้งให้ทราบพร้อมกัน” เจ้าสัววิชัยถามบุตรชายถึงลูกสะใภ้รองและหลานสาวอีกคน “ครับคุณพ่อ ผมให้คนไปตามคุณรุ้งกับยายมุกให้เลยครับ” วิชาญบอกพ่อของตัวเอง “ณุไปตามพี่มุกให้เองครับคุณปู่” วิษณุพูดบอกปู่ของตัวเอง “ไม่ต้องไปเจ้าณุ แกเป็นคนใช้หรือไง เดี๋ยวให้นังนุ้ยมันไปตามสองคนนั้นเอง” นางวิภาภรรยาหลวงของนายวิชาญพูดขึ้นน้ำเสียงไม่ใคร่จะพอใจลูกชายของตัวเอง “ไม่เป็นไรครับแม่ ผมไปตามพี่มุกเอง จะรบกวนให้พี่มุกช่วยดูโครงงานให้ณุด้วย” วิษณุบอกแม่ และลุกขึ้นไปตามมุกอันดาเองทันที ไม่สนใจสายตาไม่พอใจของแม่และพี่สาวทั้งสองคน “น้ารุ้ง พี่มุกครับคุณปู่ให้ณุมาตามไปกินข้าวที่ตึกใหญ่ครับ” วิษณุพูดบอกนางรุ้งพราวและพี่สาว “มีเรื่องอะไรหรือเปล่าคุณณุ ท่านเจ้าสัวถึงให้มาตามน้ากับมุก” นางรุ้งพราวถามวิษณุ “บอกว่ามีเรื่องแจ้งให้ทราบโดยทั่วกันครับน้ารุ้ง” วิษณุบอก “งั้นน้าขอตักหลนปูม้าไปขึ้นโต๊ะให้คุณท่านลองชิมหน่อยนะ เสร็จแล้วไปกันเลยค่ะ” รุ้งพราวบอกกับลูกเลี้ยง “ครับ เอ่อ....พี่มุกครับ ณุมีเรื่องให้พี่มุกช่วย คือณุทำโครงงานยังไม่เสร็จเลย พี่มุกช่วยณุหน่อยนะครับ” วิษณุบอกพี่สาวพร้อมกับขอร้องให้พี่สาวช่วย “ได้สิณุ จะเอามาทำที่เรือนขาววันไหนละเดี๋ยวพี่ช่วย” มุกอันดารับคำ “วันนี้หลังมื้อค่ำเลยได้ไหมครับพี่มุก” วิษณุบอกพี่สาว “ได้จ้ะ” มุกอันดารับปากว่าจะช่วยน้องชายของตัวเอง “มากันแล้วเหรอ นั่งลงกินข้าวก่อนฉันมีเรื่องจะแจ้งให้ทราบ” เจ้าสัววิชัยพูดขึ้น “ค่ะคุณท่าน คุณท่านมีอะไรให้รุ้งกับลูกช่วยก็บอกได้เลยค่ะ” รุ้งพราวพูดกับพ่อสามี “กินข้าวก่อนเถอะ หิวกันแล้ว” ย่าพิสมัยพูดบอกหลานสาวและลูกสะใภ้รอง เมื่อกินข้าวไปได้สักพักเจ้าสัววิชัยก็พูดขึ้น “เจ้าสัวประวิทย์ เพื่อนของฉันเขาสู่ขอยายมุกให้กับหลานชายของเขา ฉันเองเห็นว่าก็เหมาะสมกันดีเลยตอบตกลงเขาไป” เจ้าสัววิชัยพูดบอกกับทุกคน “แล้วทำไมต้องเป็นยายมุกค่ะคุณพ่อ ยายลักษณ์ยายมี่ก็ยังไม่ได้แต่งงาน ทำไมเจ้าสัวประวิทย์ท่านถึงเจาะจงว่าต้องเป็นยายมุก” นางวิภาถามน้ำเสียงไม่พอใจ ด้วยกลัวลูกเมียน้อยจะได้ดีกว่าลูกสาวของตน “คุณวิภาพูดถูกนะคะคุณท่าน ลูกสาวของรุ้งยังเรียนไม่จบเลย” รุ้งพราวพูดสนับสนุนความคิดของเมียหลวงของสามี “ก็เพราะทางนั้นเขาเจาะจงมาว่าต้องเป็นยายมุก ยายลักษณ์ กับยายมี่อายุเยอะสามสิบกันแล้ว ประวิทย์อยากให้เหลนมาเกิดเร็วๆ จึงเจาะจงยายมุกมา” เจ้าสัววิชัยพูด “แต่มุกยังเรียนไม่จบ และมุกก็อยากเรียนต่อไม่อยากแต่งงานไปเป็นแม่พันธุ์ออกลูกให้ใครนะคะคุณปู่ พี่ลักษณ์กับพี่มี่อายุเหมาะสมที่จะแต่งงานแล้ว ทำไมไม่เป็นพี่ๆ ละคะ มุกจะแต่งงานก่อนพี่ๆ ได้อย่างไร อีกอย่างมุกไม่ได้รักหลานชายเพื่อนของคุณปู่นะคะ” มุกอันดาบอกปู่ของตัวเอง “ฉันไม่ได้จะให้แกแต่งเสียทันทีตอนนี้ แต่จะให้แกแต่งตอนแกเรียนจบ เหลือเทอมสุดท้ายแล้วไม่ใช่เหรอ” เจ้าสัวพูดกับหลานสาว “แต่ว่า!....... คุณย่าช่วยมุกด้วยสิคะ มุกไม่อยากแต่ง คุณย่าบอกคุณปู่ให้มุกหน่อยสิคะ” มุกอันดาพูดขอร้องย่าให้ช่วยพูดกับปู่ “ปู่คุยกับย่าแล้ว แล้วย่าเองก็เห็นด้วยนะยายมุก หลานเจ้าสัวประวิทย์เขาเป็นหลานชายคนเดียวนะ เขารวยมากแต่งกับเขาไปมุกจะสบายไปตลอดชีวิตเชื่อย่าเถอะ ปู่กับย่าตอบตกลงกับเขาไปแล้ว ยังไงก็ต้องแต่ง” คุณหญิงพิสมัยพูดแสดงความปรารถนาดีต่อหลานสาว จนทำให้หลานสาวอีกสองคนคือวิไลลักษณ์ และลักษมี แสดงสีหน้าไม่ค่อยพอใจแต่ก็มิอาจพูดสิ่งใดออกมาได้ หลังจากมื้ออาหารเย็นที่บ้านเรือนขาว มุกอันดาก็นั่งคุยปรึกษากับแม่ “แม่ค่ะยังไงมุกก็จะไม่แต่งงานกับคนที่มุกไม่ได้รัก และเขาเองไม่ได้รักมุก มุกจะไม่แต่งงานยอมเป็นเมียใครเพราะเงื่อนไข แม่ต้องช่วยมุกนะคะ” มุกอันดาบอกแม่ของตัวเอง “แม่จะช่วยมุก มุกใจเย็นๆนะ เรายังมีเวลาจนกว่ามุกจะเรียนจบนะลูก ระหว่างนี้เราก็ช่วยกันคิดหาทางกันไปนะ แม่จะไม่ยอมให้มุกต้องมาเจอชะตากรรมแบบแม่ ถ้าตอนนั้นคุณยายไม่ป่วยหนักและเพราะบุญคุณที่คุณย่าช่วยเหลือคุณยาย แม่จะไม่ยอมแต่งงานมาเป็นเมียรองอย่างเด็ดขาด มันไม่มีหรอกครอบครัวจะเป็นสุขถ้าผัวมีเมียหลายคน” รุ้งพราวพูด “มุกจะไม่ยอมเป็นเมียหนึ่ง หรือเมียสองของใครค่ะแม่ มุกจะต้องได้เป็นเมียเดียว” มุกอันดาพูดกับแม่ ในใจก็คิดหาหนทางเพื่อไม่ต้องแต่งงาน ฝังบ้านของสิบทิศเอง วันนี้ท่านเจ้าสัวประวิทย์ก็เรียกหลานชายมาคุยเรื่องที่อยากให้หลานชายแต่งงาน มีเหลนทวดให้ได้เห็นก่อนตาย "เจ้าทศ ปู่อยากให้แกแต่งงาน จึงได้ไปสู่ขอหลานสาวปู่วิชัยมาให้เป็นเมียแก แกอายุเยอะแล้วนะ 31 ปีแล้วแต่งงานแล้วมีเหลนให้ปู่หลายๆ คนจะได้ให้พวกมันช่วยทวดทำงานบริหารงานกิจการของ วิศวะโยธินกุลให้เจริญก้าวหน้าต่อไป"เจ้าสัวประวิทย์บอกหลานชาย “ผมยังไม่พร้อมครับปู่ ยังไม่อยากแต่งงานครับ ผมยังไม่อยากหาห่วงมาผูกคอ” สิบทิศบอกปู่ “แต่ย่าใหญ่ว่าทศอายุพร้อมจะมีลูกมีเมียได้แล้วนะลูก ถ้าทศได้เห็นหน้าว่าที่เจ้าสาวทศจะเปลี่ยนใจ ย่าไปเห็นมาแล้วกับตาตัวเอง ว่าที่เจ้าสาวของทศสวยมาก คม ขาว ถ้าทศเห็นจะหลงรักแน่ๆ” ย่าใหญ่พูด “ผู้หญิงสวยๆ ผมเห็นบ่อยครับ มีเงินก็ทำสวยแค่ไหนก็ได้ ของจริงของปลอมดูไม่ออกเลยครับย่าใหญ่” สิบทิศพูด “ไม่รู้ละเจ้าทศ ปู่สู่ขอไว้แล้ว จะผิดคำพูดไม่ได้ ถ้าแกยังไม่มีใครแกต้องแต่งกับหลานเจ้าสัววิชัย แกมีเวลาอีกแค่6เดือนในการเตรียมตัว รอให้ว่าที่เมียแกเรียนจบก็เท่านั้น นี่เป็นคำสั่งนะ” เจ้าสัวประวิทย์ยื่นคำขาด “แต่ว่าผม!.....ผมยังๆ ไม่อยากแต่ง” สิบทิศยังคงค้านไม่ยอมแต่ง “อายุขนาดนี้แล้วต้องแต่ง แกเป็นหลานคนเดียวของฉันจำไว้ ฉันอยากให้แกมีลูก ให้เหลนของฉันได้เกิดมา และเติบโตมาสืบทอดกิจการของฉัน มันเป็นหน้าที่ของแกในฐานะหลานชายคนเดียวของฉัน จำไว้นะตาทศ มีลูกให้ได้หลายๆ คน ดูปู่สิมีพ่อแกคนเดียว พอสิ้นบุญพ่อแกแล้วปู่เหลือแกคนเดียว สมบัติเรามากมาย แกต้องมีลูกให้ออกมาช่วยใช้สมบัติที่ปู่เพียรหามันมา จำไว้นะรอหนูมุกเรียนจบแกต้องแต่งงานทันที” เจ้าสัวประวิทย์พูด “ครับ ถ้าปู่อยากได้หลาน หาคนมารับอุ้มบุญไหมครับ ผมให้น้ำเชื้อ” สิบทิศพูดกับปู่ “แกมีน้ำเชื้อฉันรู้ แต่ฉันอยากได้ไข่จากแม่ที่มีชาติตระกูล ไม่ใช่ไข่ใครก็ไม่รู้ แกต้องแต่งงานตามที่ฉันสั่งเจ้าทศ” ประวิทย์พูด “แม่ก็เห็นด้วยกับคุณปู่นะทศ ทศอายุเยอะแล้ว ลืมอดีตเสียบ้างเถอะทศ ผู้หญิงไม่ได้โลเลหลายใจ เห็นแก่เงินเหมือนกันทุกคนหรอกนะลูกเชื่อแม่เถอะ ปล่อยวางเสียบ้าง หาความสุขในตอนนี้ อย่านึกถึงอดีตและกังวลถึงอนาคตที่ยังมาไม่ถึงเลยนะลูก” มะลิวัลย์พูดบอกลูกชาย “ครับแม่” สิบทิศรับคำอย่างขัดเสียมิได้