ระหว่างทางที่เดินทางไปยังจุดแรกที่เธอได้ทะลุมิติมายังยุคนี้ จางซูเจินพยายามจดจำเส้นทางเผื่อเอาไว้ในกรณีที่ตนเองยังไม่ได้กลับไป จะได้จำเส้นทางที่มาได้
โชคดีที่เส้นทางนั้นเป็นถนนสายหลัก เลี้ยวเพียงไม่กี่ครั้งและมีสัญลักษณ์และชื่อถนนให้จดจำได้ง่าย
เมื่อรถจอดหญิงสาวก็เห็นอาคารที่เคยเห็นตอนที่วิ่งออกมาจากตรอกได้ หญิงสาวยิ้มออกมาด้วยความดีใจรีบลงจากรถแล้ววิ่งไปยังเส้นทางนั้น
“นั่นคุณจะไปไหนซูเจิน บ้านสหายลี่อยู่ทางนี้” เขาร้องเรียกภรรยาเมื่อเห็นว่าหญิงสาวกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปยังถนนฝั่งตรงข้าม
“รอพ่ออยู่นี่นะเสี่ยวอิง อย่าลงจากรถล่ะ” เขาบอกลูกสาวที่นั่งงงงวยอยู่ จากนั้นก็รีบตามภรรยาไป
จางซูเจินไม่อยากจะพูดคำร่ำลาเพราะมันจะทำให้เด็กหญิงเสียน้ำตา เธอรีบเข้าไปในตรอกคับแคบนั่นแต่ก็ไม่มีประตูอยู่ตรงสุดทางเดิน มีเพียงประตูไม้เก่าๆ ที่เป็นของบ้านหลังอื่นเท่านั้น
“คุณมาตรงนี้ทำไมซูเจิน เรากลับกันเถอะ”
