10
1182 Words
10
“อร่อยจังพี่ลูกแมว” วิภาดาพูดใบหน้าฉาบรอยยิ้ม ทิพย์ธาราหยิบเศษขนมปังที่ติดอยู่ข้างแก้มของน้องสาวออกอย่างเบามือ ก่อนจะวางมือบนศีรษะของน้องสาว
“อร่อยก็กินซะ เดี๋ยวพี่ไปทำมักกะโรนีให้กินนะ แล้วนี่พี่เดชยังไม่กลับอีกเหรอ”
“ยังค่ะ พี่เดชสั่งไว้ว่าจะไปบ้านจาลโก้ กลับดึกหน่อยค่ะ” วิภาดาตอบเสียงใส ก่อนจะจัดการกับขนมปังคำสุดท้าย ทิพย์ธารารู้สึกไม่สบายใจที่น้องชายคบหากับจาลโก้ ที่ทำตัวเกเรเยี่ยงนักเลงหัวไม้ และบ่อยครั้งที่เดชดวงมีรอยฟกช้ำดำเขียวกลับมาบ้าน ซึ่งเธอเองพยายามห้ามปรามหลายครั้งแล้ว แต่ไม่เป็นผลนัก ทิพย์ธาราตั้งใจว่าคืนนี้จะพูดเรื่องนี้กับน้องชายให้รู้เรื่อง ก่อนที่จะเกิดเรื่องราวใหญ่โตขึ้นมา เพราะเธอรู้สึกสังหรณ์ใจอะไรบางอย่างว่า ต้องเกิดเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นกับเดชดวงแน่นอน
ทิพย์ธารานั่งสัปหงกอยู่ที่เตียงนอนค่อนข้างเก่า ที่เธอใช้หลับพักผ่อนกับน้องสาว หากแต่สะอาดสะอ้านเพราะได้รับการดูแลอย่างดี เธอนั่งคอยน้องชายจนเวลาล่วงเลยไปกว่าเที่ยงคืนแล้ว หากแต่ยังไม่มีวี่แววว่าเดชดวงจะกลับบ้าน จนกระทั่งเวลาตีสองบานประตูของห้องพักจึงถูกเปิดออก ทิพย์ธาราจึงสะดุ้งตัวตื่นทันทีที่ได้ยินเสียงพวงกุญแจที่ห้อยอยู่ที่กระเป๋าเป้ใบเล็กของน้องชาย ที่ดังกระทบกันเสียงดัง
“กลับมาดึกจังเลยเดช” ทิพย์ธาราเอ่ยถามน้องชาย
“ก็บอกวิไว้แล้วไงว่ากลับดึก” เดชดวงตอบอย่างไม่ใส่ใจ
“พี่ไม่อยากให้เดชคบกับจาลโก้เลย พวกนั้นเป็นพวกอันธพาลนะ พี่กลัวว่าจาลโก้จะพาเดชไปในทางที่ไม่ดี” ทิพย์ธาราพยายามตักเตือนน้องชายด้วยความหวังดี หากแต่เด็กหนุ่มวัยสิบแปดปีที่อยู่ในช่วงคึกคะนอง หาได้ฟังคำตักเตือนไม่ กลับรู้สึกรำคาญมากกว่า
“ผมก็ไม่เห็นว่าจาลโก้จะไม่ดีตรงไหนเลย และอีกอย่างผมโตพอที่จะตัดสินใจได้เองว่าใครดีไม่ดี จะคบใครหรือไม่คบใคร พี่แมวไม่ต้องห่วงผมหรอก เอาเวลาไปห่วงน้องสาวปัญญาอ่อนของพี่เถอะ”
“ทำไมไปว่าวิแบบนี้ วิเค้าไม่ได้ปัญญาอ่อนเสียหน่อย แค่วิเค้าช้ากว่าเด็กคนอื่นเท่านั้นเอง” วิภาดามีอาการผิดปกติทางสมอง เธอรับรู้ช้ากว่าเด็กรุ่นเดียวกัน ทำให้เรียนหนังสือร่วมกับเพื่อนชั้นเดียวกันลำบาก เนื่องจากต้องดูแลอย่างใกล้ชิด ทิพย์ธาราจึงให้วิภาดาอยู่แต่ในบ้าน สอนน้องสาวให้อ่านออกเขียนได้ด้วยตัวของเธอเอง ทิพย์ธาราตั้งใจจะพาน้องสาวไปรักษาตั้งแต่รู้ว่า น้องสาวมีอาการทางสมองที่ช้ากว่าปกติ หากแต่ค่ารักษาพยาบาลที่นี่แพงมาก ลำพังเธอหาเลี้ยงน้องๆ ทั้งสอง แทบจะไม่พอแล้ว พี่สาวที่แสนดีตั้งใจว่าเมื่อเดินทางกลับเมืองไทย ทิพย์ธาราจะพาน้องสาวไปรักษาตัวทันที เพราะทางคณะแพทย์บอกว่ามีทางรักษาหาย หากกระตุ้นสมองให้ตื่นตัวกว่านี้ และได้รับการเอาใจใส่จากผู้ปกครอง แม้ว่าจะต้องใช้เวลานานก็ตามที
“มันก็เหมือนกันนะแหละ พี่แมวเอาเวลาไปดูยัยวิเถอะ ผมโตแล้วดูแลตัวเองได้ พรุ่งนี้ขอเงินค่าหนังสือด้วยนะ ยังไม่ได้ซื้ออีกเล่มหนึ่ง เอาเงินวางไว้ให้ผมบนโต๊ะก็แล้วกัน เอาสักห้ายูโรนะ”
“ห้ายูโรเชียวหรือ” ทิพย์ธาราพูดด้วยน้ำเสียงตกใจ ไม่คิดว่าหนังสือเรียนจะแพงขนาดนี้
“หนังสือเรียนนะพี่แมว ไม่ใช่ขนม มันก็ต้องแพงเป็นของธรรมดา” เดชดวงพูดอย่างไม่สนใจพี่สาวที่ทำหน้าไม่สู้ดีนัก เพราะนั่นเท่ากับว่าทิพย์ธาราต้องเอาเงินที่เก็บออม มาให้น้องชายที่กำลังเรียนหนังสือ หากแต่ทิพย์ธาราไม่เคยรู้เลยว่าน้องชาย ไม่เคยนำเงินที่ขอพี่สาวไปใช้ในเรื่องการเรียนตามที่ร้องขอเลย แม้แต่ครั้งเดียว
“ได้ พี่จะเอาวางไว้ให้ที่โต๊ะหน้ากระจกก็แล้วกัน แล้วตั้งใจเรียนด้วยล่ะ กลับไปเมืองไทยคงได้ต่อมหาวิทยาลัยเลย” ทิพย์ธาราพูดอย่างมีความหวังว่า น้องชายจะได้เรียนต่อในระดับปริญญา ตามที่เธอคาดหวังไว้ เดชดวงได้ยินคำพูดของพี่สาว เขาได้แต่อึ้งเล็กน้อย ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่อชำระล้างร่างกาย เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นและไม่ได้ยินคำพูดของทิพย์ธารา
เช้าวันใหม่ทิพย์ธาราเดินทางมาทำงานที่ห้องพักของอแมนดาตามปกติ ในใจหวาดหวั่นว่าจะเจอกับชายหนุ่มนามว่าอเล็สซานโดรอีกหรือไม่ ร่างบางภาวนาไปตลอดทาง ขออย่าให้ได้เจออสูรร้ายคนนี้เลย ทิพย์ธาราทำงานอย่างไม่เป็นสุขนัก เพราะได้เวลาที่อเล็สซานโดรจะมาที่นี่ทุกวัน จนกระทั่งเวลาล่วงเลยไปกว่าสิบห้านาที เธอจึงมั่นใจว่าชายหนุ่มไม่มาที่นี่แน่นอน ทำให้เธอรู้สึกโล่งใจเป็นอย่างมาก
“อแมนดา สุขสันต์วันเกิด” เสียงหวานใสของทิพย์ธาราดังขึ้น เมื่อร่างของอแมนดาเดินออกมาจากห้องนอน เพื่อเดินทางไปทำงาน
“ขอบใจมากทาร่า เธอจำวันเกิดฉันได้แม่นเหมือนทุกปีเลยนะ”
“ทำไมจะจำไม่ได้ล่ะ คนที่ชื่นชอบเธอก็จำได้ทุกคนนะแหละ อย่างเช่นวิลสันไง”
“เฮ้อ!! อย่าพูดถึงตาเฉิ่มคนนี้ได้ไหม รำคาญจังเลย” สำหรับสายตาของอแมนดา วิลสันเป็นเพียงชายหนุ่มหน้าตาดี แต่ไม่ร่ำรวยพอที่จะให้ชีวิตเธออยู่อย่างสุขสบาย ตามที่ใจเธอหวัง และที่สำคัญเขาไม่ใช่ชายในอุดมคติของเธอ
“แต่เขาชอบอแมนดามากเลยนะ จริงใจด้วย ไม่เหมือนคนบางคนที่ต้องการอแมนดาแค่ตัว” เธออยากให้อแมนดารู้ว่า อเล็สซานโดรไม่เคยจริงใจด้วย เพราะเขามีอแมนดาอยู่แล้ว แต่ก็ยังหาเศษหาเลยกับเธอบ่อยครั้ง ตามแต่โอกาสจะอำนวย มีหรือที่ชายหนุ่มคนนี้จะไม่มีผู้หญิงอื่นข้างกาย
“ฉันรู้ว่าเธอหมายถึงอะไรและถึงใคร แต่ฉันรักเขา รักอย่างที่ไม่เคยรักใครมาก่อน แม้จะรู้ว่าเป็นเพียงอาหารว่างของเขาเท่านั้น แต่ฉันก็หวังว่าความรักที่ฉันมีให้ สามารถเปลี่ยนจิตใจที่ด้านชาของเขาได้” อแมนดาพูดอย่างมีความหวัง ดวงตาของเธอเปล่งประกายเมื่อพูดถึงอเล็สซานโดร และนั่นทำให้ ทิพย์ธารารู้ว่า คงไม่อาจเปลี่ยนความตั้งใจของนางแบบสาวได้ สิ่งที่เธอทำได้เพียงเป็นกำลังใจให้อแมนดาเท่านั้น
- Writer
