11
1141 Words
11
“เย็นนี้จะไปเลี้ยงฉลองที่ไหนล่ะ” ทิพย์ธาราเปลี่ยนเรื่องสนทนา
“ยังไม่รู้เลย อาจจะไม่เลี้ยงฉลองก็ได้ อเล็สซานโดรเขาไม่ว่าง เห็นบอกว่าจะไปเวนิสพอดีมีเรื่องด่วนที่ต้องจัดการ” ทิพย์ธารารู้สึกโล่งใจเป็นอันมาก เมื่อรู้ว่าอเล็สซานโดรไปต่างเมือง เพราะนั่นเท่ากับว่าเธอไม่ต้องเจอหน้าเขา
“ไปนานไหม”
“เห็นเขาบอกว่าประมาณสามสี่วัน ว่าแต่เธอถามทำไม” อแมนดาถามกลับด้วยความสงสัย
“อ๋อ!! ไม่มีอะไรหรอกแค่ถามดู จะได้รู้ว่าต้องทำอาหารเช้าเผื่อเขาด้วยหรือเปล่า อย่างวันนี้ก็ทำเผื่อด้วย นึกว่าจะมาทานอาหารเช้าพร้อมอแมนดาอีก” ทิพย์ธาราพูดแก้ตัวทันท่วงที ทำให้อแมนดาคลายความสงสัยลง และไม่สนใจในที่สุด ก่อนจะรับประทานอาหารเช้าที่ทิพย์ธาราเตรียมไว้ให้ จากนั้นจึงเดินทางออกไปทำงาน
ทิพย์ธาราทำงานบ้านด้วยความสบายใจ เมื่อรู้ว่าอสูรตัวร้ายของเธอ จะไม่มาที่นี่หลายวัน หากในใจของเธอภาวนาให้เขาไม่ต้องมาเลยตลอดชีวิตได้ยิ่งดี แต่เรื่องจริงคงเป็นไปได้ยาก
เสียงกริ่งประตูหน้าห้องพักดังขึ้น ทำให้สาวน้อยหัวใจเต้นรัว กลัวเหลือเกินว่าคนที่กดกริ่งจะเป็นอเล็สซานโดร หากเป็นเขาจริงๆ เธอจะต้านทานสัมผัสของเขาได้อีกหรือไม่ หากเขาใกล้ชิดเธอเหมือนครั้งก่อน เธอพยายามชั่งใจว่าจะไปเปิดประตูดีหรือไม่ เพราะไม่รู้ว่าคนที่มาเยือนนั้นเป็นใคร
ทิพย์ธาราก้าวไปที่ประตูอย่างเชื่องช้า เมื่อตัดสินใจที่จะไปเปิดประตู ขาทั้งสองข้างที่ก้าวเดินสั่นเทา ไม่ต่างกับมือที่จับลูกบิดประตูสั่นนิดๆ ทิพย์ธาราสูดลมหายใจเข้าปอดอีกครั้งและผ่อนออกมาเหมือนให้กำลังใจตัวเอง ในขณะที่คนที่อยู่ด้านนอกเคาะประตูแทนการกดกริ่งหลายครั้ง
“ผมเอาดอกไม้มาส่งครับ” พนักงานร้านดอกไม้เอ่ยบอก ก่อนจะส่งดอกไม้สองช่อให้กับทิพย์ธารา และยื่นใบรับสินค้าสองแผ่นให้กับเธอ เพื่อให้ทิพย์ธาราเซ็นรับสินค้าตามกฎของร้าน เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยพนักงานคนนั้น ได้เดินกลับไปทันที ท่ามกลางความโล่งใจของทิพย์ธารา ที่คิดว่าคนที่ยืนเคาะประตูอยู่เป็นอเล็สซานโดร
“ใครส่งมาให้อแมนดาเนี่ย” ทิพย์ธาราเปรย ก่อนจะหยิบการ์ดที่แซมอยู่ในดอกคาร์เนชั่นสีสวยที่ถูกตัดแต่งให้เข้าช่อกัน จนเป็นดอกไม้ช่องามที่มีราคาแพง
‘สุขสันต์วันเกิดครับ’ ข้อความสั้นๆ ที่เขียนไว้บนการ์ดใบเล็กสีขาว ลงท้ายชื่ออเล็สซานโดร ดิมาร์ชี
ส่วนอีกช่อมีขนาดใหญ่กว่าช่อแรกมาก เป็นดอกกุหลาบสีขาวทั้งหมด ทิพย์ธาราคาดคะเนทางสายตาคงไม่ต่ำกว่าสี่สิบดอก เธอจึงหยิบการ์ดขึ้นมาอ่านด้วยความอยากรู้ ว่าจะมีใครส่งช่อดอกไม้ช่อใหญ่กว่าอเล็สซานโดรชายหนุ่มผู้ร่ำรวยมาให้อแมนดา ข้อความทุกตัวอักษรที่ทิพย์ธาราได้อ่าน ทำให้ร่างกายของเธอแข็งทื่อ ช่อดอกไม้ช่อใหญ่หลุดร่วงลงสู่พื้น ในขณะที่ดวงตาคู่สวย จ้องมองที่ข้อความนั้นนิ่ง
‘ดอกกุหลาบสีขาวช่อนี้ มอบให้กับลูกแมวน้อยแสนหวานของฉัน’
ช่อดอกกุหลาบสีขาวนี้ เป็นช่อดอกไม้ที่อเล็สซานโดร มอบให้กับทิพย์ธารา ดวงตาคู่หวานกะพริบถี่ๆ หลายครั้ง ก่อนจะลืมตาอ่านข้อความนั้นอีกหลายครั้งหลายหน อยากให้สิ่งที่อ่านในการ์ดและช่อดอกไม้ช่อนี้มันเป็นแค่ความฝัน ไม่เข้าใจว่าเขาส่งช่อดอกไม้นี้มาเพื่ออะไร เพราะเธอไม่ต้องการ
เสียงโทรศัพท์ที่แผดเสียงดังลั่นห้อง ทำให้ทิพย์ธาราตื่นจากภวังค์ ก่อนจะเดินไปรับโทรศัพท์ ที่อยู่ในห้องรับแขก
“สวัสดีค่ะ” เสียงหวานใสกรอกเสียงใส่โทรศัพท์
“สวัสดีลูกแมวน้อย ได้รับช่อดอกไม้ของฉันหรือยัง” อเล็สซานโดรเอ่ยถาม
“คุณ” เสียงของทิพย์ธาราขาดหายไป เมื่อรู้ว่าปลายสายนั้นคือใคร คำพูดทุกคำพูดถูกกลืนหายเข้าไปในลำคอ เหมือนกับว่าเสียงทรงอำนาจของเขา ดูดกลืนจิตวิญญาณของเธอไปเสียหมด
“ได้รับช่อดอกไม้ของฉัน ถึงกับอึ้งไปเลยเหรอ ที่ฉันโทรมาเพื่อย้ำเตือนว่า เธอเป็นของฉัน ห้ามยุ่งกับผู้ชายคนไหนเวลาที่ฉันไม่อยู่ ไม่งั้นเธอเจ็บตัวแน่” แม้ร่างกายของเขาจะไม่อยู่ตรงหน้า หากแต่น้ำเสียงที่เน้นหนัก แฝงไว้ด้วยความดุกร้าวที่ทิพย์ธาราได้รับ กลับตามมาหลอกหลอน ให้เธอรู้สึกหวาดกลัว
“ฉันไม่ใช่ของคุณ ฉัน ฉันมีแฟนแล้ว” ทิพย์ธาราตัดสินใจปดออกไป เพื่อที่จะให้เขาหยุดระราน
“ผู้ชายคนนั้นเป็นใคร บอกมา ฉันจะได้ไปฆ่ามันถูก แต่ถ้าเธอไม่บอก ฉันจะฆ่าผู้ชายทุกคนที่เธอรู้จักและพูดคุยด้วย บอกมาแม่ลูกแมวน้อย” น้ำเสียงของเขาดังเข้ามาในโสตประสาท มันเหมือนกับว่าแก้วหูของเธอจะแตก เมื่อได้รับฟังน้ำเสียงที่ตะโกนดังลั่นของอเล็สซานโดร
“ฉันไม่บอก” ทิพย์ธาราตอบออกไปเสียงสั่น ก่อนจะวางหูลงที่แป้นโทรศัพท์ทันที ก่อนจะดึงสายรับสัญญาณโทรศัพท์ออกจากตัวเครื่อง เพราะเธอไม่อยากข้องแวะกับชายหนุ่มคนนี้อีกแล้ว
อเล็สซานโดรเขวี้ยงโทรศัพท์มือถือเครื่องเล็กที่อยู่ในมือ ไปที่กำแพงหินอ่อนของทางโรงแรมตามอารมณ์ที่เดือดปะทุถึงขีดสุด ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนทำให้เขาหัวเสียมากขนาดนี้มาก่อน ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนท้าทายเขาอย่างเธอมาก่อน ยิ่งคิดอเล็สซานโดรยิ่งโกรธ อยากจะกลับไปชำระความกับทิพย์ธาราตอนนี้ หากเขาทำได้ ถ้าไม่ติดว่าที่โรงแรมที่เขาถือหุ้นใหญ่อยู่ที่เวนิส มีปัญหากับผู้ถือหุ้นบางรายที่ต้องการขายหุ้นให้กับชาวต่างชาติรายอื่น ชายหนุ่มจึงเดินทางมาที่นี่เพื่อติดต่อซื้อหุ้นจากผู้ถือหุ้นรายนี้ด้วยตัวเอง
“กลับไปฉันจะบีบคอเธอให้ตายคามือเลย แม่ลูกแมวน้อยแสนดื้อ” อเล็สซานโดรเข่นเขี้ยวอยู่ในใจ กระแทกตัวลงนั่งที่โซฟาอย่างแรง จนมันทรุดตามน้ำหนักตัวของเขา ชายหนุ่มจะจัดการเรื่องทางนี้ให้เร็วที่สุด เพื่อที่จะไปจัดการกับทิพย์ธารา ผู้หญิงที่ทำให้เขาคลั่งได้มากขนาดนี้
- Writer
