ตอนที่ 8

1838 Words

เธอตื่นมาก็เกือบเที่ยงแล้ว แอลก็ไม่รู้ไปไหนเห็นเหมือนกันเพราะไม่ได้ทิ้งข้อความบอกเอาไว้ก่อน แต่เห็นบะหมี่ถุงนึงบนโต๊ะ แอลคงซื้อไว้ให้ก่อนออกไปเพราะกลัวว่าเธอจะหิวและก็หิวจริงๆ เธอจัดการแกะออกแล้วเอามาเวฟทันทีอย่างน้อยก็รองท้องระหว่างแต่งตัวไปเรียนได้ วันนี้เธอขับรถแอลมาถึงมหาวิทยาลัยได้อย่างปลอดภัย ไม่เฉี่ยวไม่ชนใครและไม่ถูกบีบแตรไล่เหมือนช่วงแรกๆที่ขับรถคนเดียว แต่ก็แอบใจหายใจคว่ำมากนะกว่าจะมาถึงที่นี่ได้ “โอ้โห้!! ยัยแอมนี่แกเอารถใครมาขับว่ะเนี่ย” ติน่าทักก่อนคนแรกแล้วเดินมาหาเพื่อนที่ลงจากรถคันหรู แล้วคันเก่าหายไปไหน หรือว่ารถคันนี้จะเป็นของแฟนนะ “รถพี่ชายฉันน่ะ ไปกันเถอะเดี๋ยวอาจารย์แม่ดุเอา” เธอจับมือของติน่าให้ไปห้องเรียนก่อนที่จะถูกซักถามเยอะกว่านี้ วันนี้เธอนั่งเรียนตามปรกตินั่นแหละ แต่แปลกที่คือพี่ไทก้าไม่ไลน์หรือโทรมา คงเบื่อกันแล้วมั้ง! เธอไม่ควรจะแคร์อะไรมากกว่านี้ ตอนนี้แค่มีหน้าที่ตั้งใจเรียนตามที่แอลบอกก็พอ “ติน่าแกเคยเจอใครที่น่ากลัวแต่ก็อยากอยู่ใกล้ป่ะ” เธอว่ามันอาจจะเป็นเรื่องที่โง่ที่สุดที่ถามออกไป เธอแค่อยากรู้เฉยๆเพราะบางครั้งพี่ไทก้าก็น่ากลัว แต่ว่าหลายครั้งก็น่ารักมาก “มีดิ พ่อฉันไง!” “เอาแบบไม่ใช่พ่อไม่ใช่พี่อะไรแบบเนี่ยมีไหม?” “มีดิ เพื่อนเก่าฉันเองแหละ! หมอนั่นนะชอบจ้องฉันยังกับจะกินให้ได้เลย แต่บางที่หมอนั่นก็น่ารักนะ แกมีไรรึเปล่า?” “เปล่า ฉันแค่เห็นแกไม่ยอมมีแฟนสักทีเลยสงสัย เผื่อแกจะหลุดโป๊ะมามั้งไงว่าคุยกับใครอยู่บ้าง” เธอก็แถไปเรื่อยเพื่อไม่ให้เพื่อนถามกลับ “บ้า! ใครจะเอาฉันห่ะ?” “ก็เผื่อมีคนหลงเข้ามาไง” “ให้มีสักคนเถอะ ขอแบบหล่อรวยแล้วก็รักเดียวนะ” สรุปที่แอลหายไปตั้งแต่เช้าคือไปเอารถเธอไปตรวจเช็คและล้างให้เสียเงาวับ แล้วก็ขับมาให้คืนที่มหาวิทยาลัยจากนั้นก็เปลี่ยนเอารถตัวเองไปทำธุระต่อ ตอนนี้เหลือเวลาอีกแค่สองวันเธอก็จะไปไต้หวั่น เธอยังไม่ได้บอกพี่ไทก้าสักคำเลย เธอยังไม่แน่ใจว่าระหว่างเรามันยังเหมือนเดิมอยู่รึเปล่ารึเปล่า ทั้งเรื่องผู้หญิงที่ได้ยินมาเรื่อยๆทั้งบังเอิญและบางคนตั้งใจ ทั้งเรื่องลิปสติกแท่งนั้นที่อยู่ในรถ เขาเก็บเธอให้อยู่ในความลับมาตลอดไม่เคยแนะนำเพื่อนให้รู้จัก ไม่เคยบอกว่าหายไปไหนบ้าง แล้วทุกครั้งที่เบี้ยวนัดก็จะกลับมาพร้อมกับข้ออ้างเดิมๆคืองามยุ่งมาก ตอนนี้เธอสับสนไปหมดแล้ว! ตุ๊บ!! “โอ๊ย!! ขอโทษค่ะ!!” “ทำไมใจลอย?” น้ำเสียงเรียบถามไปด้วยความสงสัย “พี่ไทก้า…” เขามาอยู่นี้ได้ไง “เป็นอะไรรึเปล่า?” แววตาของเธอที่มองเขามันแปลกไป ไหนจะการขยับตัวออกห่างแล้วไม่พูดหรือคุยอะไรต่อ “เปล่าค่ะ แอมแค่คิดอะไรเรื่อยเปื่อย” เธอก้มหน้ามองพื้นแล้วตอบเขาไป “แอมมีอะไรทำไมไม่พูด เก็บเงียบอย่างนี้พี่จะรู้ไหม?” “เปล่าค่ะ แอมจะกลับแล้ว” เธอเดินเลี่ยงออกมาแต่พี่ไทก้าจับแขนเอาไว้และมองหน้าด้วยแววตาดุๆ “ไปรถพี่ เดี๋ยวคันนั้นให้ลูกน้องของพี่ขับไปเก็บ” เขาจับแขนเล็กให้มาพร้อมกัน ยังไงซะวันนี้ก็จะต้องคุยให้รู้เรื่อง เขาขับรถพาแอมไปที่สนามแข่งรถของเพื่อนแทนเพนท์เฮ้าส์ ตอนเย็นแบบนี้อากาศดีเหมาะที่จะคุยว่าเป็นอะไรถึงเมินเฉยใส่กันขนาดนี้ แล้วที่สำคัญจุดที่จอดรถมันเงียบมาก ห่างจากทางเข้าแล้วก็ถนนใหญ่เยอะเลยด้วย “ลงมาที่นี่ไม่มีใครหรอก” “แอมอยากกลับแล้วค่ะ ที่นี่น่ากลัว!” ไม่มีคนอยู่ ไม่มีรถผ่าน มีถนนใกล้ๆด้วยซ้ำ เธอมองรอบๆรถด้วยความไม่ไว้ใจและไม่รู้ว่าทำไมพี่ไทก้าถึงพามาที่นี่ด้วย “เป็นอะไรแอม คุยกับพี่สิ” เขาถามเสียงอ่อนลง “…” “อย่าเงียบแบบนี้ดิ พี่จะเป็นบ้าตายแล้วนะแอม!” “นี่ค่ะ ฝากไปคืนเจ้าของด้วยนะแอมเก็บได้วันก่อน” เธอส่งของที่เก็บเอาไว้ในกระเป๋าตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้ให้พี่ไทก้า “คืนใครแอม?” ลิปสติกใครว่ะ แอมไม่ชอบใช้สีแดงสดนั่นเลยทำให้เธอไม่ซื้อเก็บไว้ นี่มันเป็นลิปสติกสีแดงที่น่าจะผ่านการใช้งานมามากพอสมควร แต่รถเขามีแค่แอมนั่งคนเดียวนะ “ผู้หญิงของพี่มั้งค่ะ แอมเก็บได้ในรถพี่ไทก้า” “ในรถพี่งั้นเหรอ?” ต้องเป็นลีน่าแน่เลย! แล้วแอมตอนนี้ตาก็เริ่มแดงใกล้จะร้องไห้เต็มทนแล้วไง “ฟังนะ ผู้หญิงของพี่มีแอมคนเดียว ตั้งแต่คบกันมาพี่ไม่เคยนอกใจแอมเลยสักครั้ง” เขาจับเธอหันมาประจันหน้ากันแล้วจูบแผ่วเบาแต่ก็ยังได้รสชาติน้ำตาที่ไหลออกมาอยู่ “ไม่ร้องนะคนดี” แอมกอดเขาแน่นแล้วสะอื้นร้องไห้หนัก เดี๋ยวเถอะ! คืนนี้ต้องจัดการพวกเวรที่มันกล้ามาแกล้งเขา “ลิปสติกอันนี้เป็นของเมียเพื่อน วันที่มันยืมรถไปแอมจำได้ไหม?” “อื้ม” นานเท่าไรไม่รู้ที่เขานิ่งให้แอมกอดแบบนี้แล้วถึงพาไปล้างหน้าให้สดชื่นก่อน จากนั้นถึงได้พากลับเพนท์เฮ้าส์ด้วยกัน “ของฝากจากเบลเยี่ยมครับ” มันคือขนมพื้นเมืองซึ่งแอมน่าจะอารมณ์ดีเพราะขนมได้แน่นอนเพราะเธอชอบกินนี่ “ขอบคุณค่ะ เอาไปกินในห้องนอนได้ไหม แบบว่ากินไปทำการบ้านไปด้วย” ที่นี่บ้านเขาจะทำอะไรก็ต้องบอกก่อน แล้วยิ่งเป็นห้องนอนยิ่งต้องบอกเพราะไม่อยากจะถูกดุ ถ้าเป็นคนอื่นอย่าหวังเลยว่าจะยอม แต่เมียแค่ขอแบบนี้ใจก็อ่อนยวบผิดกับหน้าตาแล้ว “เอาเลย แต่อย่าให้มดขึ้นนะ” เขายีผมแอมเบาๆติดจะหมั่นเขี้ยวด้วยซ้ำ เด็กบ้าอะไรน่ารักน่าเอ็นดูมากขนาดนี้ “แล้วพี่ไทก้าจะกลับตอนไหน?” “น่าจะดึกๆ นอนก่อนเลยไม่ต้องรอนะ” เขามาผับเกรย์วูฟเพราะคืนนี้ต้องมีเคลียร์ให้รู้เรื่อง เพื่อนเหี้ยมันต้องโดนสักทีแล้วแหละไม่งั้นไม่จบแน่เรื่องนี้ง่ายๆแน่นอน เมียตีตัวออกห่างแล้วเกือบจะบอกเลิกเลยนะเว้ยถ้าปล่อยไว้นานกว่านี้ ดีนะเราเคลียร์กันได้ก่อนไม่งั้นนะพวกมันโดนหนักกว่านี้ ผลัวะ!! “ไอ้เหี้ย!!” เควินด่ากลับ มันแม่งต่อยเขาจนปากแตก “มึงคิดจะทำห่าอะไรห่ะ!? เมียกูจะบอกเลิกก็เพราะมึงนี่แหละ” เขาชี้หน้าด่าพวกเหี้ย แล้วยกเหล้ามาดื่มต่อพร้อมกับจ้องมองพวกมันที่ล่ะคนอย่างคาดโทษที่แกล้งไม่ดูอะไรสักอย่าง “มึงก็ต่อยพวกมันด้วยดิ กูแกล้งนิดเดียวเอง!” “พูดมาได้นะ!” นิดกับผีดิ!! เมียน้อยใจจนจะหนีไปแล้ว “ความลับพวกมึงกูรู้เยอะนะ” “อ้าวไอ้ห่า!!” เจราลอุธานออกมาแล้วจ้องเพื่อนที่โมโหมากกว่าทุกครั้ง แต่ตอนนั้นไม่ได้คิดว่าจะเป็นแบบนี้นี่หว่า ขอโทษได้ป่ะล่ะ เพราะถ้าไม่หายก็ไม่ขอโทษหรอกมันเสียฟอร์มหมด แต่ก็ไอยากจะถูกต่อยจนปากแตกเหมือนเควินนี่หว่าเพราะกินเหล้าลำบาก “มึงหยุดเลยไอ้สัตว์!! กูพึ่งจะคืนดีกับอริเองจะแฉอะไรเห็นใจกูบ้าง!” ร้อนตัวจนทนไม่ไหวแล้ว ตอนทำแม่งไม่คิดแล้วตอนนี้เลยกลัวว่าเมียจะรู้ ลีโอหยิบเหล้ามาดื่มต่อ “แต่เมียกูเกือบหนีไปเลยนะเว้ย!” อีกสองวันแอมจะไปไต้หวั่นแล้วก็ไปหลายวันด้วย “มึงก็รวบหัวรวบหางดิ” เจราลแนะนำทางออกที่ง่ายที่สุดในตอนนี้ให้กับเพื่อนสนิท “ไม่!” “กูจะคอยดู! ถ้าเมียมึงรู้เรื่องทั้งหมดขึ้นมาจะเกิดอะไรขึ้น แล้วถึงตอนนั้นมึงจะไม่ได้อะไรเลยนะเว้ย แถมเสียใจฟรีๆอีกด้วย” เจราลบอกเพิ่มในเรื่องที่รู้ดีว่ายังไงเมียเพื่อนก็รับตัวตนจริงๆของมันไม่ได้หรอก แล้วความลับต่อให้ปิดเอาไว้แน่นหนาขนาดไหนสักวันก็ต้องเปิดเผยมาแน่นอน เพียงแต่ว่าจะเร็วหรือช้าก็เท่านั้นเอง พอถึงตอนนี้คิดว่าไอ้ไทก้ามันจะมีปัญญาจัดการเหรอเล่นรักเมียมากขนาดนี้! “กูก็เครียดเรื่องนี้แหละ” “มึงก็แค่บอกป่ะ!” ลีโอแนะนำเพิ่ม เพราะเรื่องของเขาเมียก็รู้บ้างถึงจะไม่รู้ทั้งหมดแล้วก็ยังคบกันดีจนมาถึงทุกวันนี้ “ขืนบอกไปแอมได้เลิกกับกูแน่!” “แล้วกูจะดูว่ามึงจะทนได้เท่าไร” เควินบ่นเบาๆด้วยความเข้าใจและไม่เข้าใจในเวลาเดียวกัน เรื่องแบบนี้ยิ่งปิดยิ่งอึดอัดเปล่าๆแต่ถ้าเปิดเผยไปก็มีสิทธิ์ว่าจะถูกบอกเลิกด้วย สงสารเพื่อนที่เจอความรักแบบนี้นะ แต่เรื่องของตัวเองก็เอาไม่รอดเหมือนกัน เวลาล่วงเลยไปถึงตีสามกว่าๆ เขากลับมาถึงเพนท์เฮ้าส์ตอนนี้แอมน่าจะหลับไปแล้ว แต่จำเป็นต้องหลับบนพื้นแบบนั้นไหม เขาอุ้มคนตัวเบาหวิวไปนอนบนเตียงแล้วเก็บการบ้านของเธอเอาไว้ให้เรียบร้อย แอมเป็นคนขี้เซามากขนาดถูกจูบแล้วก็ยังไม่ตื่นเลย นี่ถ้าแอบดูดนมก็คงไม่ตื่นหรอก รู้ไหมว่าตอนนี้เธอน่าลักหลับที่สุดเลย จะทนได้ถึงตอนไหนนะ “อย่าทิ้งพี่ไปนะ” เขาจูบหน้าผากแอมแผ่วเบาแล้วไปอาบน้ำมานอนกอดเมียดีกว่า ไม่ได้กอดตั้งอาทิตย์กับอีกหนึ่งวันคิดถึงจนแทบบ้าตายเลย เกิดมาไม่เคยติดใครกลับต้องมาติดเมีย แต่เธอน่ารักมากขนาดไหนใครจะห้ามใจไหวได้ละ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more