ตอนที่ 7

3644 Words

หลังจากพี่ไทก้าออกไปผับของเพื่อนเธอก็นั่งคิดหนักคนเดียว วันนี้ตอนกลับเธอเจอลิปสติกในรถของพี่ไทก้า นั่นแสดงต้องมีผู้หญิงคนอื่นที่ไม่ใช่เธอนั่งก่อนหน้านี้ แต่เธอก็ไม่กล้าจะถามอะไรเพราะกลัวคำตอบ เธอพยายามนิ่งที่สุดแล้วค่อยๆคิดว่าควรจะเอายังไงต่อดีในเรื่องของเรา เขายืนยันเสมอว่ามีแค่เธอคนเดียวที่รัก แต่ไม่มีอะไรไว้ใจได้เลย! Cupcake : เที่ยวไหม? Am : ไปดิกำลังเซ็งเลย Cupcake : ร้านเดิม โต๊ะเดิม Am : โอเค แต่งตัวสวยๆนะแล้วเจอกัน พี่ไทก้าไปเที่ยวได้ เธอก็เที่ยวได้เหมือนกัน คืนนี้จะเอาให้เต็มที่เลยเพราะไปกับคัฟเค้กซึ่งคอแข็งกว่าเธอมาก แล้วน่าจะกลับได้อย่างปลอดภัย หรือไม่ก็หาโรงแรมนอนเอาก็ได้ คืนนี้ให้เหล้าดูแลความเครียดไปก่อนแล้วกัน เธอขับรถมาถึงผับของรุ่นพี่คัฟเค้กที่ไม่ได้ไกลมาก ที่นี่คนเยอะมากไม่ต่างจากผับของเกรย์วูฟเลย แต่แต่งร้านคนล่ะสไตล์กันนะแถมส่วนใหญ่ลูกค้าจะเป็นนักศึกษามากกว่าวัยทำงาน “มานานรึยัง?” คัฟเค้กมาถึงพอดี “ถึงเมื่อกี้เอง ดูแลแอมด้วยนะถ้าหากเมา” “แต่ถ้าเค้กเมาก็ดูแลเค้กด้วยนะแอม” มันเหมือนเป็นข้อแลกเปลี่ยนนะ แต่ถ้าเมาทั้งคู่ล่ะทำไง โทรหาแอลแค่นั้นจบ! เธอนั่งดื่มเงียบๆกับคัฟเค้กแล้วเต้นบ้างนิดหน่อย พอสังเกตเห็นว่ามีคนแอบมองอยู่หลายคนเลย บ้างคนก็ยกแก้วเหล้าชูให้แต่เธอทำเนียนว่าไม่เห็น บางทีเขาอาจจะกำลังสนใจคัฟเค้กก็ได้เพราะเซ็กซี่มากกว่าหลายเท่าเลย “ยกเอาอย่างเดียวเดี๋ยวก็เมาหรอก!” คัฟเค้กจับแก้วไว้ “ช่างแม่ง เมาก็เมาเลยดิจะกลัวอะไร!” เธอเริ่มมึนๆแล้วนะ แต่ไม่เป็นไรหรอก เหล้าแค่นี้ไม่น่าทำให้เมาได้ง่ายๆหรอก “ทะเลาะกับพี่ไทก้าฉันช่วยไม่ได้นะแอม” “ไม่ทะเลาะหรอก” “งั้นแล้วแต่เลย” ในขณะเดียวกันไทก้านั่งดื่มกับเพื่อนตามปรกตินั่นแหละ คืนนี้เจราลก็ควงเด็กมาด้วย เควินก็มีลีน่าคลอเคลียอยู่ ส่วนลีโอเอาแต่ยกอย่างเดียวเลย เขาก็นั่งยกเหล้าเป็นเพื่อนมันเหมือนกัน ทำไมมันไม่สนุกเหมือนทุกครั้งว่ะ “มึงสองตัวเป็นเหี้ยไรว่ะ” เควินมันถามเพราะไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับเพื่อนที่เอาแต่นิ่งเงียบ เขามองแต่ไม่สนใจพวกมันหรอก แล้วหันมาดื่มต่อไปเรื่อยๆดีกว่า อีกสักแป๊บค่อยกลับไปหาเมียเพื่อขอโทษที่ให้หาเรื่องทั้งที่มันไม่ควรเลย ไอ้แอลเป็นพี่ชายที่อยู่กับแอมตลอดแทบทุกช่วงเวลา คอยดูแล คอยเอาใจใส่และตามใจ ส่วนเขาเป็นแฟนที่พึ่งจะคบกันมาได้ไม่ถึงถึงปีด้วยซ้ำ แถมยังไม่ถูกกับพี่ชายเธอมากๆจนแทบจะตีกันตลอดที่เจอกัน ความจริงตอนนี้เขาควรจะอยู่ดูแลแอมมากว่า รู้สึกผิดจังว่ะ! “เหี้ยแล้วไงมึง!!” “อะไรว่ะเจราล” มันก็ตกใจแปลกๆเขาเลยสนใจ “เมียมึงกับเด็กกูไปเที่ยวไหนว่ะ” เจราลส่งโทรศัพท์เพื่อนให้เพื่อนดูด้วยความไม่มั่นใจ “เด็กดื้อ!” ดูจากภาพก็รู้ว่าว่าเมามากพอสมควร แล้วไปตอนไหนทำไม่บอกกัน ไหนจะแคปชั่นอ่อยอีก ‘กินเหล้าแล้วเมา กินเราแล้วมัน’ ใครสั่งใครสอนให้โพสต์แบบนี้ว่ะ!! “กูไปจัดการก่อน” “กูไปด้วยต้องคุยกับเด็ก!” เจราลลุกขึ้นเดินตามเพื่อนไปทันที แล้วไม่ได้สนใจเด็กอีกคนที่นั่งตักก่อนหน้านี้ เขาขับรถออกมากับเจราลตรงไปที่ผับด้วยความเร็วสูง ความหวงมันแล่นพล่านจนคุมตัวเองแทบไม่ไหว แล้วโทรศัพท์ก็ไม่มีข้อความจากเมียตอบกลับมาจนน่าเป็นห่วง นี่เขาใจดีมากเกินไปใช่ไหมเลยทำแบบนี้ เด็กบ้า! แอมเต้นเบาๆตามปรกติกับเพื่อน แต่ผ่านไปสักพักรู้สึกว่าอากาศมันร้อนมากเลยเข้าไปห้องน้ำถอดเสื้อคลุมออกเหลือแค่สายเดี่ยวกับกระโปรงสั้นเลยเข่าขึ้นมาพอประมาณ พอเดินออกมาคัฟเค้กมันนั่งซึมอยู่คนเดียวสงสัยจะเมาแล้ว “คัฟเค้กเป็นอะไร” “ฉันเศร้าอะแอม ฉันอยากเป็นแฟนนะเว้ยไม่ใช่คนคุยแบบนี้” น้ำเสียงอ้อแอ้เพ้ออกมาถึงปัญหาที่กำลังประสบอยู่ “ฉันก็เศร้าเหมือนกัน ฉันรู้สึกเหมือนว่าพี่ไทก้ามีคนอื่นซ่อนอยู่” พูดแล้วมันเศร้านะแต่ทำไงได้ละ เธอหยิบแก้วขึ้นมายกเหล้าเข้มๆดื่มดีกว่าเผื่อจะลืมได้บ้าง “หนีไปมิลานกับฉันไหม?” “ไปมิลานงั้นเหรอ ฉัน…” “จะไปไหนกัน!!” เธอหันไปตามเสียงแล้วพยายามมองหน้าแต่ไม่ชัดเลย คัฟเค้กก็ไปกับใครไม่รู้เร็วมากเลยสงสัยจะรู้จัก แล้วใครไม่รู้มานั่งกับเธอแทนด้วยสีหน้าดุ แต่น้ำเสียงกับแววตาแบบนี้คุ้นมาก “กลับได้แล้ว!!” “ไม่! ฉันจะกลับกับแอล!” ภาพทุกอย่างมันโครงเครงไปหมด แล้วนี่เป็นใครเหรอถึงมาสั่งกันน่ะ รู้ไหมว่าพี่ชายของเธอดุนะเดี๋ยวกลับมาแล้วจะฟ้อง “งั้นดื่มต่อไปเลย ดื่มเต็มที่เลยเดี๋ยวดื่มเป็นเพื่อน” “พูดดี” เขารีบมาสุดๆเพราะเป็นห่วง พอมาถึงแอมก็เมามากแล้ว ส่วนเจราลมันก็พาคัฟเค้กกลับทันที ตอนนี้เหลือแต่แอมนี่แหละที่ดื้อด้านจะรอไอ้แอลท่าเดียว เธอนี่เมาแล้วเลอะเทอะจริงๆ แต่เท่านั้นยังไม่พอเพราะว่าจำหน้าเขาไม่ได้ ได้ยินคือจะไปมิลานงั้นเหรอ? “แอล…ไปส่งแอมหน่อยดิ” “ป่ะ!” มือเล็กๆจับแขนเขย่าแล้วยังเรียกผิดคิดว่าเป็นพี่ชายอีกด้วย เขาจ่ายเงินเสร็จก็ประคองแอมออกมา ความจริงจะอุ้มก็ได้นะแต่กระโปรงมันสั้นมากขืนอุ้มขึ้นเห็นแก้มก้นแน่ “พี่ไทก้า...ไปไหนอ่ะ” “แอลจองตั้วยัง” “ร้อนอะแอล! “อย่าถอดออกดิแอม!!” “เอาหน้าอกออกไปพี่จะขับรถ!!” เสื้อคลุมตัวใหญ่ร่วงลงไปเพราะเธอโวยวายว่าร้อน แต่ไอ้ที่ล้นทะลักออกมากำลังจะทำให้ตบะแตกจนเผลอใจทำเรื่องเหี้ยๆ เขาหยิบเสื้อมาคลุมตัวแอมใหม่อีกครั้งหลังจากที่เจ้าตัวสิ้นฤทธิ์หลับไป เขาต้องพยายามข่มใจให้นิ่งแล้วขับรถไปเพนท์เฮ้าส์ให้ได้โดนที่ไม่แวะโรงแรมก่อน หน้าอกของเธอที่เขารู้ว่ามันใหญ่ก็แต่ก็ไม่คิดจะใหญ่มากขนาดนี้ แล้วกระโปรงที่ว่าสั้นแล้วดันถลกขึ้นมาจนเห็นกางเกงซับในอยู่ แล้วมันหมิ่นเหม่กับเนินสามเหลี่ยมตรงนั้นของเธอด้วย ชุดอะไรแทบปิดไม่มิด! เด็กบ้าอะไรว่ะ! หลับแล้วยังยั่วกันได้อีก! ในที่สุดก็ถึงเพนท์เฮ้าส์อย่างปลอดภัยสักที เขาต้องอุ้มแอมไปขึ้นลิฟท์ แล้วเด็กที่เมาหลับดันปรือตามองก่อนที่จะยกมือขึ้นมาคล้องคอกันแบบไม่มีความกลัวเลย ถ้าเป็นเวลาปรกติคิดเหรอว่าจะรอดมือไปได้ ยั่วอะไรขนาดนี้แม่คุณ!! “พี่ไทก้าขา…แอมร้อนจังเลย” “ไม่เกเรนะคะพี่ไทก้า อย่า…” เขาเดินขึ้นบันไดไปห้องนอนด้วยความเร่งรีบเพราะกลัวว่าจะห้ามใจตัวเองไม่ไหว ก่อนจะวางแอมลงบนเตียงสีเทาเข้มด้วยความโล่งอกที่ไม่ทำอะไรลงไปตามอารมณ์พลุกพล่าน พรุ่งนี้ต้องเคลียร์กันแน่แอม! ฟอด… “แอลอย่าาา…” “เฮ้อ…เมื่อไรจะเลิกคิดถึงแต่พี่ชายสักทีนะแอม” เขาหอมแก้มเธอฟอดใหญ่ แต่แอมยังเรียกชื่อไอ้แอลอยู่นั้นแหละ เมื่อก่อนว่าเกลียดมันแล้วแต่ตอนนี้ดูเหมือนจะเกลียดมากกว่าเดิมหลายเท่าเพราะแอมสนใจมันมากกว่าเขา ไอ้หน้าควายเผือก!! ในตอนนี้แอมหลับไปแล้วเหลือแค่เขาที่ยังไม่หลับและไม่รู้สึกง่วงด้วย น้องชายมันก็แตกตื่นจนอ่อนไม่ลงเล่นเอาปวดหนึบไปหมดแล้ว ทั้งหมดนี้เป็นเพราะแอมคนเดียวเลย! นี่ถ้าไม่รักมากคงเอากันเสร็จไปหลายน้ำแล้ว เธอทำให้เขาทรมานว่ะ! ตุบ!! “แอม!! เมาก็นอนไปดิจะกวนพี่อีกทำไม!?” อยู่ดีๆก็พลิกตัวมานอนกอด แต่ว่ามือของเธอน่ะวางป๊าบเข้าให้ที่น้องชาย แถมยังจับไว้อีกเหมือนของเล่น เป็นไงละที่รัก ของพี่ใหญ่เกินมือเล็กๆใช่ไหมล่ะ! “พี่ไทก้า...แอมจะกินแซลมอน!” “นอนเถอะแอม…พี่ขอร้อง!” เมาแล้วเพ้อถึงของกินแบบนี้มันได้เหรอ? แล้วมือเธอก็กำน้องชายผมไว้ไม่ยอมปล่อยอีกหาก หรือว่าเธออยากจะลองชิมรสชาติของเขาดูบ้าง กินเหล้าทุกวันไม่มีทางหวานหรอกนะ แต่ขมก็ต้องกลืน! เขาจำเป็นต้องแกะมือเล็กๆนี้ออกแล้วไปจัดการตัวเองให้เรียบร้อยไม่อย่างนั้นคงได้จัดการเธอแน่ จากนั้นก็เดินไปล้มตัวลงนอนบนเตียงกอดเมียตัวแสบด้วยความเอ็นดูแล้วหอมแก้มไปอีกหลายฟอดด้วยความรักใคร่ ไม่รู้ว่าพรุ่งนี้เธอจะตกใจไหม หรือจะแก้ตัวยังไงเรื่องไปเที่ยวในคืนนี้ แต่เขาจำเป็นต้องดุแอมบ้างก่อนจะนิสัยเสียมากไปกว่านี้ เช้าแล้วเหรอ!? คำถามแรกแล่นเข้ามาในหัวของเธอ! เธอมองไปรอบๆห้องด้วยความรู้สึกมึนเบลอไปหมด ที่นี่รูปเธอด้วยเหรอแล้วมีตั้งแต่เมื่อไร ถ้าเธออยู่ห้องนอนแล้วพี่ไทก้าหายไปไหน แล้วเมื่อคืนคัฟเค้กล่ะเป็นยังไงบ้าง “โอ๊ย…ปวดหัว! ทำไมจำอะไรไม่ได้เลย” “ใครให้ไปกินเหล้าแบบนั้น” เขาเดินมาจากห้องน้ำพันผ้าเช็ดตัวผืนหนึ่งไว้กันโป๊ แล้วแอมก็หลบตาไม่กล้ามองกัน “…” “ถามก็ตอบสิคนสวย” “ก็เบื่อค่ะ อยากไปเที่ยวบ้าง!” เอาจริงๆตอนนี้พี่ไทก้าน่ากลัวมาก พูดก็แบบขรึมๆนิ่งๆด้วยน้ำเสียงแข็งแต่ไม่กระด้าง ที่สำคัญคือเขายังไม่แต่งตัวเลยด้วย “แล้วทำไมไม่ไปกับพี่ล่ะแอม ไปกับเพื่อนสองคนแล้วเมาจนจำอะไรไม่ได้มันดีแล้วเหรอ?” “ที่พี่ไปเที่ยวแอมยังไม่เคยว่าเลยนะ พี่จะว่าแอมทำไม!” ทำไมรู้สึกว่าเขาเป็นพ่อคนที่สามแล้วล่ะ “พี่โตแล้ว พี่ดูแลตัวเองได้” “…” เธอก็โตแล้วเหมือนกัน อายุยี่สิบปีไม่ใช่เด็กสักหน่อย “ถ้าไม่ใช่พี่ไปหาป่านนี้แอมจะไปถึงไหนต่อไหนแล้วเคยคิดไหม ต่อไปนี้ห้ามเที่ยวกลางคืนอีกเด็ดขาดถ้าไม่มีพี่ไปด้วย!” “แอมโตแล้วพี่ไม่มีสิทธิ์มาสั่ง!!” “แอม!” เขาเดินไปบนเตียงแล้วผลักไม่แรงมากให้เธอนอนลงแล้วขึ้นคร่อมทันที เห็นทีคงต้องสั่งสอนแบบจริงจังจนเห็นภาพถึงจะได้จำว่าทำแบบนั้นมันอันตรายขนาดไหน “พี่จะ...อื้อ” เขาจูบเธอไปทันทีโดยอาศัยจังหวะที่ตกใจอ้าปากร้องแล้วสอดลิ้นไปดูดรสชาติในปากเธอ แอมยังอ่อนหัดในทุกๆเรื่องเพราะถูกปกป้องมากเกินไป แล้วประสบการณ์ในชีวิตเธอก็น้อยนิดจนมองไม่เห็นอันตรายรอบตัวที่จะเกิดขึ้นได้ทุกเมื่อ และเธอจะเอาแต่ใจตัวเองยังไงก็ได้แต่ควรคำนึงถึงสิ่งที่ตามมาบ้าง ตั้งแต่คบกับมาเก้าเดือนกว่าเราพึ่งเคยจูบกันแบบนี้เป็นครั้งที่สองเอง แล้วจากประสบการณ์โชกโชนนั้นทำให้รู้ได้ไม่ยากว่าแอมยังไม่เคยจูบมาก่อน และไม่เคยมีแฟนเลยด้วยซ้ำ แคว๊ก! “กรี๊ด…อื้อ!!” เขาฉีกเสื้อสายเดียวเธอออกแล้วจูบซ้ำไปอีกรอบด้วยความตั้งใจ ผิวกายขาวซีดจนเห็นเส้นเลือดสีน้ำเงินจางๆ หน้าอกใหญ่มากเกินไป บาร์ซิลิโคนสีเนื้อถูกดึงออกแล้วโยนทิ้งเหมือนของไร้ค่า ตอนนี้มันไม่จำเป็นต้องใช้และแอมตัวเริ่มสั่นขึ้นเรื่อยๆ “ต่อไปอย่าพูดแบบเมื่อกี้อีกพี่ไม่ชอบ จำไว้!” เขาลุกขึ้นแล้วดึงผ้าเช็ดตัวออกมาคลุมตัวให้เธอ จากนั้นก็เดินตัวเปล่าเปลือยไปเลือกเสื้อผ้ามาใส่ เธอพูดมาได้ไงว่าเขาไม่มีสิทธิ์! เขาเดินออกมานั่งรอด้านนอก เที่ยงนี้ถือว่าได้กำไรจากแอมมาเยอะแล้ว ไม่รู้ป่านนี้จะอายขนาดไหน แล้วครั้งนี้ถ้าเขาห้ามใจตัวเองไม่ไหวคงได้ขืนใจแอมไปแล้ว แต่ก็ไม่รู้จะอดทนรอได้นานแค่ไหนเหมือนกัน รู้บ้างไหมว่าอยากจะกลืนกินไปทั้งตัวจนแทบบ้า เมื่อไรจะใจอ่อนสักทีว่ะ!! เธอได้แต่นั่งตัวสั่นในอ่างอาบน้ำ ทำไมพี่ไทก้าเปลี่ยนไปมากขนาดนี้ แล้วเวลาโกรธก็น่ากลัวมากด้วย เมื่อกี้เธอเกือบจะเสียตัวอยู่แล้วเชียว แต่ก็ดีที่เขาหยุดไว้ทัน เธอยังไม่พร้อมสำหรับเรื่องนั้นแล้วก็ไม่รู้ด้วยว่าจะพร้อมเป็นของเขาตอนไหน จริงๆพี่ไทก้ารักเธออย่างที่พูดรึเปล่า เรื่องที่เจอลิปสติกในรถของเขาก็ยังไม่เคลียร์เลย! แอลบอกเสมอว่าพี่ไทก้าเป็นคนโหดร้ายขนาดไหนและทำอะไรร้ายๆมาบ้าง แต่เธอยังไม่เคยเห็นเลยสักครั้งว่าเลวร้ายถึงขนาดนั้นเลยเหรอ สมมุติว่าเธอเห็นด้านมืดนั้นแล้วจะยังกล้าคบกับเขาอยู่ไหม อีกข้อคือแอลบอกว่าพี่ไทก้าเห็นเธอเป็นแค่ของเล่นแก้เหงาไม่อย่างนั้นคงเปิดตัวไปนานแล้วว่ามีแฟน แต่นี่เขายังทำตัวปรกติเหมือนไม่มีใครแถมมีผู้หญิงเข้าหาตลอดเลยด้วย พี่ชายเตือนเธอก็ควรจะเชื่อบ้างไม่ใช่รึไง หนักใจจริงๆนะ “หรือจะจริงอย่างที่แอลบอก!” “ไอ้แอลบอกอะไรแอม!” “กรี๊ด… ออกไปเลยนะ” เธอยกมือมาปิดหน้าอกตัวเองไว้ พี่ไทก้าออกไปทันที เธอรีบอาบให้เสร็จเร็วๆเพราะกลัวว่าเขาจะเข้ามาตามแบบนี้อีก ครั้งต่อไปจะไม่ลืมล็อคประตูเป็นอันขาด ควรจะเอายังไงกับคนเอาแต่ใจตัวเองแบบเขาดี หนักใจจริงๆเลยนะ! หลังจากวันนั้นที่พี่ไทก้าลวมลามเธอเขาก็หายไปเลย ทิ้งเธอให้อยู่ที่เพนท์เฮ้าส์ของเขา จะกลับก็ไม่ให้กลับเพราะมีลูกน้องหน้าโหดตามคุมแจ แอลก็ยังอยู่ต่างจังหวัดไม่มั่นใจว่าจะกลับมาตอนไหน เธอบอกว่าย้ายมาอยู่กับพี่ไทก้าแล้วแอลสวดหนัก ไม่ยอมท่าเดียว! คิดว่าเย็นนี้แอลน่าจะรีบกลับมาเอาตัวเธอไปค้างที่คอนโดเพราะรู้ว่าอยู่คนเดียว แล้วแอลไม่ไว้ใจใครเลยด้วย “แอมเฮียจะมาคืนนี้แล้วนะ” “แต่พี่ฉันมาเย็นนี้นะ ฉันจะไป!” เธอไม่สนหรอกว่าใครจะกลับมา ตอนนี้นั่งเก็บของใช้บางส่วนลงกระเป๋าในขณะที่ลูกน้องพี่ไทก้าก็หาทางโน้มน้าวให้เปลี่ยนใจอยู่รอก่อน แ “ถ้าเฮียไทก้าโมโหล่ะ?” “ก็ไม่เกี่ยวกับฉันนี่” “แอมช่วยหน่อยดินะ” “ไม่!” ลูกน้องพี่ไทก้าคนนี้เฝ้าดูเธอทุกตารางเมตร แถมยังเก่งเรื่องเกลี่ยกล่อม แต่ครั้งนี้ไม่ได้ผลหรอก แอลขับรถมารับแล้วแวะร้านอาหารก่อนจากนั้นก็แวะซื้อขนมไปกินที่ห้อง ระหว่างทางแอลก็เอาแต่บ่นเรื่องที่เธอยังคบกับพี่ไทก้าอยู่ แล้วเรื่องที่เธอย้ายไปอยู่โดยไม่บอกให้พี่ชายเข้าใจว่าย้ายไปอยู่นานตามที่พี่ไทก้าขอและไม่มั่นใจว่าจะย้ายออกตอนไหน แอลไม่พอใจมากแต่ก็พยายามจะไม่อารมณ์เสีย พูดง่ายๆคือตอนนี้แอลบ่นยังกับพ่อเลย คงเป็นพ่อคนที่สอง “คอนโดพี่ก็มีไม่มาอยู่!” “ก็ตอนนั้นมันวุ่นวายนี่ แล้วจนถึงตอนนี้ยังจับตัวคนร้ายไม่ได้เลยนะว่าต้องการอะไรกันแน่ ของมีค่าก็ไม่ได้หายไปเลยสักชิ้นเดียว เหมือนเข้ามาระบายอารมณ์มากกว่าด้วยซ้ำ พี่ไทก้าเป็นห่วงไม่อยากให้อยู่คนเดียว เข้าใจแอมนะ?” “พี่จองตั๋วจองโรงแรมแล้วนะ ที่ไต้หวั่นห้ามเบี้ยวนะ” “อื้ม” ไม่ใช่ว่าไม่อยากไปนะ แต่ว่าเดือนหน้านี้คือวันเกิดของพี่ไทก้าด้วยสิ เธอไม่น่าปากไวเลยจริงๆ “มาเล่นเกมส์กันแล้วค่อยนอนนะ” “อืม พรุ่งนี้เรียนบ่ายใช่ไหม?” “ใช่ มีอะไรรึเปล่าแอล” “ขับรถพี่ไปนะ จะได้ขับรถเก่งเร็วๆไง” มันจะดีเหรอแอล? นั่นมันรถคันโปรดราคาหลายสิบล้านเลยนะ เกิดเธอขับแล้วคว่ำขึ้นมาจะทำไงล่ะ เธอก็ได้แค่คิดแต่ไม่ได้พูดอะไรออกไปเพราะเกมได้เริ่มแล้ว เราเล่นเกมด้วยกันพร้อมกับกินขนมแล้วพูดคุยหลายเรื่อง จนเวลาผ่านไปถึงห้ามทุ่มนิดๆเปลือกตาก็หนักจนขยับไม่ไหว แอลบอกให้เธอไปนอนทันทีแต่เมื่อเข้ามาให้ห้องเสียโทรศัพท์ก็ดังขึ้นถี่ๆไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นใคร Tyga : พี่ชายแอมมันขาดความอบอุ่นนักรึไง Tyga : พรุ่งนี้เดี๋ยวพี่ไปหานะ Tyga : กลับมาอยากนอนกอดก็หนีกันไป Tyga : อย่านอนดึกนะ Tyga : คิดถึงจัง มาหาหน่อยสิยู่หน้าคอนโด ข้อความจากพี่ไทก้ามาเป็นชุดเลย อยู่หน้าคอนโดงั้นเหรอ? ลองลงไปดูก็ได้หวังว่าจะไม่หลอกกันนะเพราะในเวลานี้น่ากลัวมาก เธอลงลิฟท์มาที่ล๊อบบี้ก็ไม่เจอใครสักคนเดียว เลยเดินออกมาถึงได้เห็นรถปอร์เช่สีแดงสดจอดอยู่คันเดียว แต่ก็ไม่รู้ว่าใครเลยคิดว่ากลับดีกว่า หมับ! “กรี๊ด...อื้อ!!” เธอถูกกอดจากด้านหลังแล้วถูกปิดปากอุ้มไปรถที่จอดอยู่ใกล้ๆ “เงียบได้แล้ว พี่เอง!” “เล่นอะไรเนี่ย!” หัวใจเกือบวายเพราะพี่ไทก้านี้แหละ! ไม่รู้ว่าเล่นบ้าอะไรตอนนี้แถมสถานการณ์ตอนนนี้ก็ไม่เป็นใจด้วย “ทำไมไม่อยู่ที่เพนท์เฮ้าส์มานอนกับมันทำไม?!” กลับมาไม่เจอเธอคอยอยู่มันน่าหงุดหงิดมาก แล้วยิ่งรู้ว่าใครเป็นคนมาแย่งแอมไปยิ่งรู้สึกทนไม่ไหวเลยขับรถมาถึงที่นี่ แล้วถ้าแอมไม่ลงมาหาเขาก็จะหาทางขึ้นไปหาเธอให้ได้ “ก็มานอนกับพี่ชายมันผิดตรงไหน?” เมื่อก่อนเธอก็มาค้างกับแอลบ่อยมากนะ เรียกได้ว่ามาทุกอาทิตย์เลย “ผิด! แอมเป็นของพี่ก็ต้องอยู่รอพี่สิ” “พูดบ้าๆ แอมไม่ใช่สิ่งของนะ” พูดบ้าอะไรเนี่ย เธอไม่ใช่สิ่งของนะที่จะมีใครเป็นเจ้าของได้ ตรรกะของพี่ไทก้ามันผิดเพี้ยนไปหมดตั้งแต่เมื่อไรกันเนี่ย “แอมอย่าดื้อดิ ทำไมไม่น่ารักเหมือนเมื่อก่อนว่ะ” “ใช่สิ! ฉันมันงี่เง่าไม่เคยน่ารักอยู่แล้วนี่!” “แอม!” “ไปแล้วนะง่วงมาก” เธอรีบวิ่งลงจากรถไปขึ้นลิฟท์ทันทีเพราะกลัวว่าพี่ไทก้าจะตามมา ไม่รู้สิว่ามันเกิดอะไรขึ้นตั้งแต่วันนั้นพี่ไทก้าก็หายไปอาทิตย์หนึ่งเต็มๆ กลายเป็นว่าเธอยกเลิกนัดทั้งหมดเพื่อจะมาฉลองปีใหม่คนเดียว จะไปไหนมาไหนก็มีคนของเขาตามประกบตลอดเวลาจนน่าอึดอัด เขาทำให้เธอร็สึกว่าตัวเองเป็นนักโทษมากกว่าคนรัก และเรื่องวันนั้นทำให้เธอกลัวเขาไม่หาย ทำไมคบกันมาหลายเดือนแล้วทุกอย่างมันแย่ขนาดนี้ ความสัมพันธ์แสนเปราะบางไม่รู้จะขาดวันไหน ผิดที่เธอ ผิดที่เขา หรือผิดที่เราทั้งคู่กันแน่ เขากลับมาถึงแทนที่จะได้กอดอุ่นๆจากเมีย แต่ปรากฎว่าไอ้แอลมันมารับแอมไปก่อนหน้าแล้ว ลูกน้องแต่ล่ะตัวก็แม่งไม่ได้เรื่อง แล้วนี่จะไปไต้หวั่นแต่ไม่คิดจะบอกกันสักคำเลย ถ้าวันนั้นที่เจราลไม่พาเมียไปเปิดตัวเขาก็คงไม่รู้อะไรเลย แล้วดูแอมจะโกรธหนักเข้าไปอีกที่หายหัวไปหนึ่งอาทิตย์เต็ม เขาเบี้ยวนัดเธออีกแล้ว! เรื่องที่ไปทำมันไม่สามารถบอกแอมได้จริงๆ แอมเป็นเด็กที่ถูกดูแลอย่างดี ถูกสอนให้มองแต่สิ่งดีๆตลอด หรือเรียกว่าโลกสวยเลยก็ได้ เธอต่างกับไอ้แอลและต่างกับเขามากจนกลัวว่าแอมจะรับไม่ได้แล้วหนีไปจากชีวิต เขารักเธอมากเกินไป และ…กลัวว่าจะเสียเธอไปในสักวัน

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more