ตอนที่ 9

1829 Words

วันนี้เธอต้องไปเรียนกับอาจารย์ที่ไม่ชอบเลย อาจารย์คนนี้ชอบมองเธอแปลกๆเหมือนว่ากำลังคิดอะไรอยู่ แล้ววันนี้น่าจะเลิกห้าโมงเย็นซึ่งตอนนั้นคนในอาคารนี้จะน้อยมาก “เดี๋ยวสิ! อาจารย์มีอะไรจะคุยด้วยหน่อย” “มีอะไรเหรอคะ?” “เรื่องรายงาน” “ได้ค่ะ” เธอนั่งรออยู่ในห้องเรียนต่อระหว่างที่อาจารย์หารายงานของเธอที่พึ่งจะส่งไปเอง รายงานมีปัญหาเหรอ? คนอุตส่าห์ตั้งใจทำจนดึกดื่นกว่าจะได้นอนก็เกือบเช้าแล้ว ผ่านไปราวๆสิบห้านาที อาจารย์ก็ยังหารายงานของเธอไม่เจอเลย แล้วตอนนี้ก็ไม่มีคนอื่นอยู่ด้วยเลยรู้สึกว่ามันวังเวง Tyga : เลิกรึยังพี่รอที่หน้าตึก Am : รออาจารย์อยู่ Tyga : เดี๋ยวขึ้นไปรอหน้าห้องดีกว่า Tyga : เย็นแล้วเป็นห่วง Am : โอเคค่ะ ฉันเดินไปหาอาจารย์ที่หารายงานฉันไม่เจอสักทีทั้งที่ผ่านไปหลายนาทีแล้วนะ ไม่รู้ว่ามันจะหายากอะไรขนาดนั้นแค่รายงานเล่มเดียวเอง มันเสียเวลาที่ต้องคอยแล้วตอนนี้เธอก็รู้สึกหิวจนกระเพาะจะทะลุแล้วด้วย “ให้ช่วยไหมคะ?” “ก็ดีพอดีอาจารย์ลืมเอาแว่นมา” เพราะลืมใส่แว่นเลนมองอะไรไม่ค่อยเห็นสินะ แต่ว่าทำไมอาจารย์มองเธอแปลกๆด้วยล่ะ โดนเฉพาะหน้าอก เธอรื้อหารายงานตัวเองจนเจอในเวลาไม่ถึงห้านาทีด้วยซ้ำ ความจริงน่าจะหาเจอตั้งนานด้วยซ้ำเพราะมันแค่ไม่กี่สิบเล่มเอง “นี่ของฉันค่ะ” เธอส่งรายงานให้อาจารย์ ตุ๊บ!! “โอ๊ย!! จะทำอะไร!?” เธอล้มนั่งบนเก้าอี้เพราะอาจารย์เป็นคนผลักแล้วยังเอามือกั้นไว้ไม่ให้ลุกหนีอีก “เธอแม่งเอ็กส์ว่ะ เห็นแล้วมีอารมณ์ตลอดเลย” “ถอยไปนะ!! แฟนฉันกำลังมา” “เชื่อก็โง่สิ!” เธอใช้แรงทั้งหมดผลักหน้าตัวเขาออกไปล้วรีบก้าวขาวิ่งหนีไปทางประตู แต่ก็ถูกอาจารย์วิ่งเร็วกว่าเข้ามาดักหน้าก่อนจะจับแขนเธอลากกลับไปอีกแล้วเหวี่ยงลงพื้น หันไปมองอีกทีอาจารย์ก็พยายามถอดเสื้อผ้าตัวเองออกอย่างเร่งรีบ “รู้ไหมเธอมันน่าเอาขนาดไหน!” “ไอ้โรคจิต!!” อาจารย์เข้ามากระซิบริมหู มันน่าขยะแขยงน่ากลัวอย่างบอกไม่ถูก เธอได้แต่ภาวนาให้พี่ไทก้ามาถึงเร็วๆ ตุ๊บ!! “ไปตายไป๊!!” เธอถีบอาจารย์ที่กำลังถอดเข็มขัดออกแล้ววิ่งหนีอีกครั้ง แต่ก็ช้าเกินไปอีกแล้ว! “เก่งนักนะมึง!!” มือใหญ่กระชากผมยาวกลับเข้ามาในห้องแล้วพยายามจะนั่งคร่อมทับให้ได้ เด็กนี่ขัดขืนอย่างหนักแล้วดิ้นไม่หยุดจนโต๊ะและเก้าอี้ล้มลงหลายตัว เผียะ!! ตุ๊บ!! “โอ๊ย...เลือด!” เธอถูกตบจนล้มหัวกระแท็กเหลี่ยมโต๊ะจนเลือดออกมา และเธอกลัวเลือดมากจนสติหลุด “กรี๊ด…..ปล่อยนะ!!” เธอสะบัดขาให้หลุดออกจากมือสกปรกที่พยายามกดให้ลงไปนอนบนพื้น ตุ๊บ!! “อ๊าก…” เท้าเล็กถีบเข้าเต็มเป้าแล้วถีบซ้ำที่หน้าจนล้มลงด้วยความเจ็บและจุกในเวลาเดียวกัน แต่ไม่มีทางจบเพียงเท่านี้แน่นอนเพราะไม่อย่างนั้นทุกอย่างจะพังหมดแน่ แอมรีบวิ่งหนีออกไปได้ด้วยความกลัวมาก ขาเรียวเล็กก้าวไปด้วยความเร็วมากกว่าปรกติ แล้วหันไปมองด้านหลังด้วยความกลัวมากเพราะไม่รู้ว่าจะอีกฝ่ายวิ่งตามมาทันรึเปล่า ตุ๊บ!! “กรี๊ด...อย่ามาจับฉันนะ!!” แต่หันมาอีกทีก็ถูกดึงเข้าไปกอดแน่นไม่รู้ว่าเป็นใครกันแน่ เธอพยายามดิ้นแต่แรงที่มีก็แทบไม่เหลืออยู่แล้ว “เกิดอะไรขึ้น!?” เขาเดินออกมาจากลิฟท์ก็มีถูกวิ่งชนจนหลบไม่ทัน แอมวิ่งหนีอะไรมาก็ไม่รู้แต่เธอไม่มีสติเลย เขากอดเธอเอาไว้แต่แอมก็พยายามดิ้นหนีเหมือนว่ากำลังกลัวอะไรอยู่ “แอมพี่เอง!!” สุดท้ายจับหน้าเธอให้มองกันแล้วตบแก้มเบาๆเรียกสติมา “พี่ไทก้า! ฮื่อ…” ในที่สุดพี่ไทก้าก็มาสักที อยู่ดีแอมก็ร้องไห้ออกมา มือที่จับหน้าเธอไว้แล้วรู้สึกแปลกๆ พอหงายมือดูปรากฏว่าเป็นเลือด นั่นทำให้เห็นว่ามีเลือดไหลซึมออกมาตามไรผมและกรอกหน้า แก้มก็เป็นรอยมือบวมแดงชัดเจน!! “ใครมันทำ!!” “อาจารย์จะข่มขืนแอม!! พี่ไทก้าพาแอมหนีไปเร็วๆแอมกลัวฮื่อๆ” ตอนนี้เธอสติหลุดไปหมดแล้ว ตัวก็สั่นเทิ้มจนควบคุมไม่ได้เลย “มากับพี่!” เขาอุ้มแอมเดินไปห้องที่แอมเรียนทันที แอมยิ่งตัวสั่นมากขึ้นแล้วร้องไห้หนักขึ้นเรื่อย แต่เขาขอเวลาแค่ไม่นานให้การกระทืบมันให้จมตีนก่อน “รอพี่ตรงนี้นะ มีอะไรกรี๊ดดังๆ” เขาวางแอมที่หน้าห้องเรียน แต่แอมยังจับมือแน่นไม่ยอมปล่อยออก “ไม่เอานะ! ไม่ทิ้งแอมนะพี่ไทก้า!” “แค่สิบนาที พี่ขอนะ” “สัญญานะ” เธอชูนิ้วก้อยมาเขาก็เกี้ยวก้อยสัญญาไว้ แต่ก่อนจะไปเขาถอดเสื้อแจ็กเก็ตให้คลุมตัวแล้วจูบหน้าผาก ไทก้าเดินเข้ามาให้ห้องเรียนและจัดการปิดประตูล็อกเรียบร้อย ในตอนนี้ใครก็มาช่วยมันไม่ได้หรอก ถึงจะมีเวลาแค่สิบนาทีแต่รับรองได้ว่าหยอดน้ำข้าวต้มแน่! ผลัวะ!! อักก.. ตั๊บ เพล้ง! เขาหยิบเก้าอี้ขึ้นมาฟาดกลางตัวมันจนมันล้มลง ตวัดเท้าเตะเข้ากลางแสกหน้าแล้วกระทืบซ้ำๆที่ท้องมันเอาให้ไม่เหลือแรงพอจะทำร้ายใคร ตับแตกตายแน่มึง! เขาลากมันมาต่อยไปหลายหมัด และสุดท้ายหยิบขวดแก้วมาฟาดหัวมันอีกทีจนเลือดสาดออกมา “โทษฐานที่มึงกล้ามาแตะต้องเมียกูอีก!!” ผลัวะ!! เขาเต๊ะซ้ำไปอีกครั้ง แม้ใจจริงอยากจะกระทืบต่อแต่ตอนนี้จะสิบนาทีตามที่บอกเมียแล้ว เขาเช็ดเลือดที่ติดมือก่อนจะออกไปจากห้องนี้ให้สะอาดเท่าที่จะสะอาดได้ เพราะไม่งั้นเด็กขี้กลัวได้หัวใจวายตายแน่ คนบ้าอะไรกลัวเลือด กลัวเข็ม กลัวหลายสิ่งหลายอย่าง ทำไมประจำเดือนมาไม่เห็นกลัวเลือดว่ะ!! พี่ไทก้าพาเธอแวะทำแผลที่คลินิกใกล้เพนท์เฮ้าส์ก่อนแล้วถึงค่อยกลับกลับ เกือบเสียตัวแล้วไง! อาจารย์หื่นคนนั้นจะเป็นหนักขนาดไหนก็ไม่รู้เพราะได้ยินแค่เสียงก็หวาดเสียวแล้ว “ซื๊ดด…เจ็บอ่ะ” มันแสบนะขนาดแผลเล็กมาก “ไปหาไรกินกันก่อนแล้วกินยานะพี่ไทก้า” เธอต้องการของกินอร่อยๆมาช่วยปลอบใจอย่างสาสม “วันนี้แวะไปผับด้วยนะ” “จริง?” เขาผีเข้ารึเปล่า! คบกันมาตั้งเกือบปีพี่ไทก้าไม่เคยชวนเธอไปเที่ยวแบบนั้นเลยสักครั้ง “อื้ม...พี่ไม่อยากให้ใครว่าแอม” “เอ้า! แล้วที่ผ่านมาพี่ไปนอนกับแอมที่คอนโดไม่มีใครรู้เหรอคะ?” เมื่อก่อนพี่ไทก้าชอบหาเรื่องมาค้างที่คอนโดเธอบ่อยๆ แต่จะมาในช่วงที่แอลไม่อยู่ “รู้สิ พี่แค่อยากทำอะไรให้ชัดเจนกว่านี้” “อ่อ…” เธอลากเสียงยาวติดจะกวนหน่อยแล้วมันก็ได้ผลด้วย เพราะพี่ไทก้าคิ้วขมวดแล้วอมยิ้มบางๆ “อย่ากวนดิแอม กินไปเลยเดี๋ยวยิ่งผอมๆอยู่” ต้องให้ดุใช่ไหมห่ะเด็กน้อยคนนี้ แล้วดูยิ้มหวานขนาดนี้ไม่เกรงใจคนอ่อนไหวอย่างเขาเลยนะว่าจะละลายหมดแล้ว เธอแอบบ่นบ่อยๆว่าเขาทำตัวเหมือนพ่อคนที่สาม แถมยังดุหน่อยๆและหึงหวงเธอที่สุด เขาพาเมียมาที่ผับตั้งแต่พึ่งจะเปิด คนอย่างเขาเข้าออกที่นี่จนลูกน้องจำได้หมดแล้ว จะมีวันนี้แหละที่มีคนแอบมองเพราะเขาไม่เคยพาใครมาด้วยโดยเฉพาะผู้หญิง หรือเมื่อก่อนตอนยังไม่มีเมียอย่างมากก็แค่หาเอาแถวนี้เพราะไม่ชอบผูกมัดกับใคร หรือบางทีโทรเรียกสักคนมาตอนเมา “เหี้ย!! มึงพาใครมาว่ะ!” ลีโอก่อนคนแรกและทำหน้าเหว่อเหมือนเห็นผีงั้นแหละ แต่ก็ไม่แปลกใจหรอก “นี่เหรอว่ะ น้องขี้งอนของมึง!” เจราลปล่อยปากหมาอีกแล้ว แต่มันห้ามไม่ทันนี่หว่า “ขาวสัตว์!!” “ห่าเอ้ย! กูว่าแล้วคนจะเอามึงอยู่ต้องงานดีมาก” “มองก็พออย่ามาแตะต้อง!!” พวกมันก็แม่งจะเดินมาจับเมียเขาดู คือหวงเว้ย! ตอนนี้ใครแตะเนื้อต้องเธอได้เจอตีนแน่ เขาพาแอมเดนขึ้นไปห้องที่ชั้นสามที่มีแต่ลูกค้าระดับวีไอพี ทั้งพวกที่อยากดื่ม อยากดูแค่นั้น คุยธุรกิจส่วนตัว หรือพวกที่มีเงินมาเปิดห้องแบบนี้แล้วควงเด็กมาด้วยหลายคนเพื่อทำกิจกรรมอย่างว่าแบบไม่มีคนนอกรู้ ก็เสี่ยทั้งหลายนั่นแหละลูกค้าประจำ “เพื่อนพี่ไทก้าน่ากลัวจัง” ท่าทางแต่ล่ะคนดูไม่ธรรมดาเลย “นี่หนูไม่ต้องกลัวพวกพี่หรอกน่า พี่จะบอกนะว่าในหมู่พวกเราไอ้ไทก้ามันน่ากลัวสุดแล้ว!” “ใช่ มันนะเลว…” ตุ๊บ!! เขาเตะไอ้เจราลทันก่อนจะพ่นคำพูดหมาออกมาให้แอมต้องคิดมาก แล้วถึงจะเป็นเรื่องจริงแต่ก็ยังไม่อยากให้แอมรู้หรอก เขาอยากจะขอเวลาให้เธอได้รักกันมากกว่านี้พอจะยอมรับตัวตนเลวร้ายนั้นได้ไหว ทำครอบครัวคนอื่นร้าวฉานพวกมันถนัด เลยต้องใช้ส้นตีนเรียกสติ! “แค่นี้ต้องรุนแรง” “พี่ชื่อเควินนะเป็นเจ้าของที่นี่เอง ต่อไปมาเที่ยวที่นี่นะรับรองว่าปลอดภัยสุดแล้วครับ” “มึงอย่าเก๊กไอ้เควิน เรื่องลิปสติกกูยังไม่จบ!” “หนูอายุเท่าไรครับ?” เจราลหันมาถามเมียเพื่อนและจำได้ว่านี่คือเพื่อนของเมีย “พึ่งจะอายุยี่สิบปีเอง มีอะไรรึเปล่าคะ?” “ยี่สิบ!! เชี้ย! นึกว่าเด็กอายุสิบแปด” หน้าเด็กอะไรขนาดนี้ว่ะ แต่ก็ไม่แปลกหรอกที่เพื่อนจะหวงมาก “อย่าสนพวกมันเลยแอม ถ้าง่วงก็บอกพี่นะ” “ค่ะ” เธอเล่นโทรศัพท์ไปมาและคุยกับเพื่อนพี่ไทก้าบ้าง แต่พวกเขาพูดกันได้สุดมากจริงๆ เธอเลยได้แต่ยิ้มเก้อกับคำหยาบคายสารพัดที่พูดใส่กันและไม่ได้โกรธกันด้วย คงเหมือนกับเพื่อนของแอลล่ะมั้ง!

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more