ตอนที่ 5
1639 Words
“น้า... เอ่อ... คุณแม่จะกลับแล้วหรือคะ...”
อรลออร้องเรียก เมื่อเห็นนางราณีเดินลิ่วๆ ผ่านหน้าหล่อนออกไปยังประตูหน้าบ้าน หญิงสาววิ่งตามไป แต่ก็ถูกนางราณีไล่ให้กลับไปนั่งที่
“กลับไปนั่งรออยู่ที่เดิมเลยนะ นัง... เอ่อยายรุ แม่กลับแล้ว ทำตัวดีๆ ล่ะ คุณริคคาโดเขาจะได้เอ็นดู...”
“แต่... คุณแม่อยู่กับอร... เอ่อ รุก่อนไม่ได้หรือคะ...”
คำพูดของอรลออทำให้นางราณีรำคาญสุดๆ จึงหันกลับมาตวาดเสียงดัง จนลิเดียที่พึ่งเดินเข้ามามองด้วยความแปลกใจนั่นแหละ นางราณีจึงรีบทำเสียงนุ่มปกติ
“เอ่อ... ลูกรุจ๋า... อยู่ที่นี่ อย่าดื้อนะจ๊ะ แม่ไปล่ะ”
พูดจบนางราณีก็รีบเผ่นออกจากคฤหาสน์ของริคคาโดอย่างรวดเร็ว โดยไม่คิดแม้แต่จะหันหลังกลับมามองอรลออแม้แต่น้อย
หญิงสาวรู้สึกหดหู่ ความโดดเดี่ยวเดียวดายค่อยๆ ย่างกายเข้ามาใกล้ และมันก็พุ่งใส่หน้าทันทีเมื่อกลับมาเจอะกับสายตาไม่เป็นมิตรของผู้หญิงที่ยืนอยู่ใกล้ๆ
“ขึ้นไปอาบน้ำขัดเนื้อขัดตัวได้แล้ว เร็วเข้าคุณริคคาโดรออยู่...”
ลิเดียแสดงความไม่ชอบใจสตรีตรงหน้าชัดเจน เพราะคิดว่าอรลออคือรุจิรา ผู้หญิงที่หวังจะจับเจ้านายของตนเอง
“ทำไมต้องขัดเนื้อขัดตัวด้วยคะ...”
“ไม่ต้องถามมากได้ไหม ตามมาเถอะ น่ารำคาญ...”
หญิงสาวจำต้องกลืนความสงสัยลงไปในคอจนหมด ก่อนจะเดินหิ้วกระเป๋าเสื้อผ้าตามลิเดียขึ้นบันไดบ้านไปด้วยความเศร้าหมอง
ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน... หล่อนก็ไม่พ้นถูกข่มเหงรังแก ชาติที่แล้วหล่อนคงทำกรรมหนักเอาไว้มาก ชาตินี้ถึงได้ต้องมาใช้เวรใช้กรรมสาหัสแบบนี้
น้ำตาคลอเบ้าแทบจะไหลออกมา ขณะเดินก้าวข้ามธรณีประตูเข้าไปในห้องที่ถูกตกแต่งไว้ด้วยโทนสีฟ้าทั่วทั้งห้อง ห้องนี้กว้างขวาง กว้างกว่าบ้านทั้งหลังที่หล่อนอยู่รวมกับนางราณีและรุจิราซะอีก เตียงนอนก็ใหญ่ และท่าทางจะนุ่มน่านอน ซึ่งแตกต่างจากเสื่อน้ำมันที่หล่อนใช้รองนอนที่บ้านโดยสิ้นเชิง
ลิเดียเห็นอรลออที่อยู่ในคราบของรุจิราทำท่าทางตื่นตาตื่นใจกับห้องนอนของตนเองก็ยิ้มเยาะที่มุมปากอย่างเหยียดหยาม
“อาบน้ำอาบท่าให้เรียบร้อย เดี๋ยวฉันจะเข้ามาช่วยคุณแต่งตัว”
อรลออหันกลับมามอง ตั้งใจจะถามว่าต้องแต่งตัวด้วยเหรอ หล่อนมาแค่รับใช้คุณผู้ชายของบ้านนี้ แต่ก็ทันได้แค่เห็นบานประตูกระแทกเข้าหากันเท่านั้น ลิเดียหายวับไปแล้ว หญิงสาววางกระเป๋าเสื้อผ้าไว้ที่พื้นห้อง ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งบนเตียงนุ่มด้วยท่าทางอ่อนแรง
แปลกใจไม่น้อยกับห้องนอนกว้างขวางแสนสบายที่ได้รับ ทั้งๆ ที่ตัวเองมาในฐานะสาวใช้ดูแลเจ้าของบ้านหลังนี้เท่านั้นเอง
แต่ช่างเถอะ จะยังไงก็ช่าง... ตอนนี้หล่อนควรเก็บข้าวเก็บของให้เรียบร้อยเสียก่อน และจากนั้นก็รีบอาบน้ำตามคำสั่งของผู้หญิงคนนั้น จะได้ไม่ถูกตำหนิเอา
ใช้เวลาไม่นานนักอรลออก็หมดจดอยู่ในชุดอยู่บ้านกลางเก่ากลางใหม่ของตัวเอง ใบหน้ารูปไข่ขาวเนียนไม่ต่างจากสีของน้ำนมสะอาดสะอ้านปราศจากเครื่องสำอางใดๆ เต็มไปด้วยความกังวลใจ คิดไม่ตกว่าตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไปตัวเองจะอยู่อย่างไร เพราะเท่าที่สังเกตเห็น ไม่มีใครเลยสักคนภายในคฤหาสน์หลังใหญ่นี้ที่มองหล่อนด้วยสายตาเป็นมิตร
หญิงสาวถอนใจออกมาด้วยความเหนื่อยอ่อน ขณะทรุดร่างลงกับที่นอนขนาดใหญ่สีหวานอีกครั้ง นั่งรอผู้หญิงคนนั้นอยู่พักใหญ่ ก่อนที่ประตูห้องจะถูกเปิดออก ผู้หญิงคนเดิมก้าวเข้ามา
“อ้าว... อาบน้ำเสร็จแล้วเหรอ นึกว่าจะขัดสีฉวีวรรณนานๆ แบบแม่ผู้หญิงทั่วไป”
ลิเดียมีสีหน้าประหลาดใจนัก เมื่อเห็นอรลออในคราบของรุจิรานั่งหน้าแฉล้มรอหล่อนอยู่บนเตียง
อรลออไม่ได้ตอบคำถามแต่กลับถามอย่างอื่นออกไปแทน “แล้วจะให้อร... เอ่อ รุไปดูแลคุณท่านตอนไหนคะ...”
ลิเดียแสยะยิ้มชิงชัง มองอรลออด้วยสายตารู้ทัน ก่อนจะเบ้ปากตอบ “ดูแล... นี่คุณหมายถึงอะไรมิทราบ... อย่าบอกนะว่าไม่รู้ที่ต้องมาเป็นเมียคุณผู้ชายน่ะ...”
สีหน้าซีดเผือดของคู่สนทนาทำเอาสาวใช้ลิเดียแปลกใจซ้ำเข้าไปอีกระลอกใหญ่ ใบหน้าขาวสะอาดไร้เครื่องสำอางขาวซีดไม่ต่างจากกระดาษ ดวงตากลมโตที่ได้อิทธิพลจากแพขนตายาวงอนดกดำทำให้มันหวานซึ้งเบิกกว้างด้วยความตกใจ ขณะที่กลีบปากสีแดงสดเผยอออกจากกัน
ถ้าไม่ได้ยินมากับหู หล่อนคงไม่มีทางคิดได้ว่าผู้หญิงคนนี้เป็นนางมารร้าย สำส่อน เห็นแก่เงินได้อย่างแน่นอน
ก็ดูสิ... ท่าทางไร้เดียงสาชะมัด!
“มะ... หมายความว่า... เอ่อ...คงไม่ใช่...”
น้ำตาปริ่มขอบตา ขณะที่สมองนึกย้อนไปถึงนางราณีกับรุจิราตัวจริงด้วยความผิดหวังอย่างรุนแรง ไม่เคยคิดเลยว่าทั้งสองคนจะทำกับหล่อนได้ถึงเพียงนี้
“ฉัน...หูฝาดไปใช่ไหมคะ...”
“อย่ามาทำเป็นมารยาหน่อยเลยน่า ตั้งใจจะมาเป็นเมียคุณผู้ชายเพื่อกอบโกยสมบัติอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ อย่ามาแสดงละครน้ำเน่าที่นี่ เพราะคุณไม่มีวันตบตาใครได้หรอก แม้แต่คนใช้อย่างพวกฉัน...”
ลิเดียพูดด้วยน้ำเสียงดูถูกเหยียดหยาม ก่อนจะโยนเสื้อผ้าในมือที่เตรียมมาให้ ลงบนเตียงตรงหน้าของอรลออที่นั่งน้ำตานองหน้าอยู่อย่างสะใจ
หญิงสาวสะดุ้งสุดตัว มือบางยกขึ้นเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมาด้วยความเสียใจ “แต่ว่า... แต่ว่าคุณน้า... เอ่อ คุณแม่บอกว่า...จะให้ฉันมาเป็นคนดูแลท่าน ไม่ใช่...”
เสียงสะอื้นแล่นขึ้นมาจุกอกทำให้คำพูดไม่จบประโยค และนั่นก็เท่ากับเป็นการเปิดโอกาสให้ลิเดียแทรกขึ้นมาเสียงหยามหยัน
“นางบำเรอ...!”
อรลออหน้าซีดสลับแดง ผิดหวังกับราณียิ่งนัก แต่ก็ทำอะไรมากไปกว่านี้ไม่ได้ มือบางยกขึ้นปาดน้ำตาไม่รักดีที่มันไหลมาไม่ขาดสายทิ้งครั้งแล้วครั้งแล้ว แต่ยิ่งเช็ดมันก็ยิ่งไหล กลีบปากอิ่มสีแดงสดจำต้องเม้มเข้าหากันแน่นเพื่อกั้นเสียงสะอื้นที่น่าเวทนาเอาไว้ในอก
“ฉัน... ฉันขอกลับบ้านได้ไหม... ฉัน...”
ลิเดียเบ้หน้ามองเหยียดหยาม “จะกลับไปได้ยังไง แม่คุณเอาเงินไปตั้งยี่สิบล้านแล้ว หรือว่าจะรวมหัวกันเชิดเงินหนีล่ะ...”
อรลออหน้าซีดเผือด “ยี่สิบล้าน.... ไม่จริง”
“จริงสิ ไม่เชื่อไปถามคุณแม่จอมงกของคุณดูได้ อย่าโอ้เอ้... ไปแต่งตัวได้แล้ว คุณผู้ชายรออยู่ เร็วเข้า!”
ลิเดียตวาดไล่ และนั่นก็ทำให้มือบางของอรลออแทบจะคว้าเสื้อผ้าที่กองอยู่ตรงหน้าแทบไม่ทัน หญิงสาวรีบลนลานลงจากที่นอน มองสตรีตรงหน้าอย่างขอความเห็นใจ
“คุณคะ...ถือว่าช่วยฉันสักครั้งเถอะ พาฉันกลับบ้านที...”
“ไม่ได้! คุณต้องอยู่รับใช้คุณผู้ชายจนกว่าคุณผู้ชายจะเบื่อ... และขอบอกนะว่าคุณผู้ชายไม่ใช่ผู้ชายที่เห็นผู้หญิงสวยๆ แล้วจะใจดี คุณเตรียมรับความป่าเถื่อนได้เลย...”
ยิ่งฟังลิเดียพูด อรลออก็ยิ่งช็อก แม้จะตกระกำลำบากมาแสนนาน แต่ก็ไม่เคยคาดคิดมาก่อนเลยว่าตัวเองจะมีต้องมาเจอชะตากรรมเลวร้ายถึงขนาดนี้
“คือ... ฉัน...”
“เข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าซะ ก่อนที่คุณผู้ชายจะโกรธ...”
อรลออน้ำตาไหลพราก ผิดหวังกับคนรอบข้างยิ่งนัก “ชุดนี้... เอ่อ... ฉันคิดว่า...มันก็เรียบร้อยดีอยู่แล้ว...”
ลิเดียกวาดตามองสตรีตรงหน้าตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า ก่อนจะพูดขึ้นเสียงเหยียดหยามไม่แพ้สายตา
“มันเก่ายิ่งกว่าผ้าขี้ริ้วในบ้านหลังนี้เสียอีก ฉันจะรอพาไปส่งที่ห้องของคุณผู้ชาย...”
กลีบปากสีแดงสดเม้มเข้าหากันแน่น ขณะค่อยๆ พยุงร่างของตัวเองมุ่งหน้าไปยังห้องน้ำด้านใน แต่ยังไม่ทันได้ก้าวข้ามธรณีประตู เสียงไม่เป็นมิตรของลิเดียก็ดังขึ้นอีกครั้ง
“แล้วอย่าลืมแต่งหน้าซะด้วยล่ะ มันจืดชืดจนแทบจะแยกไม่ออกอยู่แล้วว่าหน้าผี หรือหน้าคน”
ลิเดียพูดขึ้นทั้งๆ ที่รู้อยู่เต็มอกว่า สตรีตรงหน้านั้นสวยงามไม่ต่างจากเทพธิดาได้โดยไม่ต้องพึ่งเครื่องสำอางเลยก็ตาม
หญิงสาวไม่ได้หันไปมอง แต่ก้าวเข้าไปในห้องน้ำอย่างรวดเร็ว หัวใจแตกสลายไม่เหลือชิ้นดี กระจกเงาบานใหญ่ที่อยู่เหนืออ่างล้างหน้าสีขาวราคาแพงสะท้อนภาพของผู้หญิงคนหนึ่งที่ใบหน้าเต็มไปด้วยคราบน้ำตา ร่องรอยแห่งความโศกเศร้าฉายชัดในดวงตาคู่สวย
สมองคาดเดาไปถึงคุณผู้ชายของสาวใช้ที่หล่อนพึ่งมารู้ทีหลังว่าชื่อลิเดียไปต่างๆ นานา เขาคงจะเป็นชายแก่สูงวัย ร่างกายอ้วนฉุ ที่อยากได้ภรรยาเด็กๆ มาทำให้ชุ่มชื่นหัวใจ
และน้าราณีก็ขายหล่อนให้กับเขาได้อย่างเลือดเย็น ไม่มีแม้จะถามสักคำ แถมยังหลอกล่อด้วยวิธีที่หล่อนไม่อาจจะปฏิเสธได้อีก
เจ็บปวดรวดร้าว... เจ็บลึกเข้าไปถึงในอก แม้แต่จะหายใจก็ยังทรมาน
- Writer
