ตอนที่ 4
1093 Words
“เข้าไปสิ นั่งรออยู่ในนี่แหละ เดี๋ยวน้ามา...”
ร่างอรชรในชุดที่รุจิราบริจาคให้สดๆ ร้อนๆ เมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้ถูกผลักให้นั่งลงกับโซฟาในบ้านหลังใหญ่ไม่ต่างจากพระราชวังที่เคยเห็นในทีวีอย่างไม่ปรานี
“น้าณี... เอ่อ... คุณแม่คะ... รุไม่...”
อรลออที่ถูกบังคับให้กล้ำกลืนฝืนทนอยู่ในคราบของรุจิราพยายามร้องเรียกนางราณีที่กำลังเดินตามผู้หญิงสองคนขึ้นบันไดไปชั้นบนด้วยความหวาดกลัว ทั้งๆ ที่เตรียมใจมาแล้ว แต่พอเอาเข้าจริงๆ ก็อดสั่นไม่ได้
“รออยู่นี่แหละ...!” นางราณีหันมาสั่งเสียงดุ
อรลออจำต้องนั่งเงียบ ตาปรอย มองตามร่างของนางราณีที่เดินห่างออกไปด้วยความกริ่งเกรง ความอ้างว้างแปลกประหลาดเหมือนกำลังจะดาหน้ากันเข้ามาหา ความหนาวเย็นจากเครื่องปรับอากาศชั้นดีทำให้ร่างบางสั่นสะท้านจนต้องยกมือขึ้นกอดอก
นางราณีเดินตามสาวใช้สองคนขึ้นบันไดมายังห้องใหญ่ห้องหนึ่งที่ดูหรูหราและโอ่อ่าที่สุดเท่าที่เคยเห็นมา บ้านหลังนี้ถูกจัดแต่งอย่างลงตัวด้วยวัสดุแพงระยับ ตั้งแต่พรมที่หล่อนกำลังยืนอยู่ หรือแม้แต่ราวบันไดที่ทำจากทองเหลืองอย่างดี
ประตูไม้สักที่ถูกแกะสลักเป็นลวดลายงดงามถูกเปิดออก ร่างของหล่อนถูกดันให้ก้าวข้ามธรณีประตูเข้าไป และสายตาของหล่อนก็พบกับเก้าอี้หนังสีดำขนาดใหญ่ตัวหนึ่งที่มีผู้ชายร่างใหญ่นั่งหันหลังให้กับหล่อนอยู่
“ฉันมารับค่าสินสอดยี่สิบล้านค่ะ...”
คำพูดของหล่อนทำให้ผู้ชายคนนั้นหันกลับมา และนางราณีก็เอามืออุดปากไว้ไม่ทัน จึงส่งเสียงร้องออกมาอย่างตกใจ เมื่อเห็นใบหน้าของผู้ชายตรงหน้าเต็มตา
“ว๊าย...! ผีหลอก...”
“ตบปากเดี๋ยวนี้...”
สาวใช้สองคนที่ยืนขนาบข้างยกมือขึ้นตบปากหล่อนอย่างแรงถึงสองครั้ง นางราณียกมือขึ้นปิดปากของตนเองไว้ด้วยความหวาดกลัว พลางคิดในใจว่าดีแล้วที่ส่งนังอรลออมาอยู่กับไอ้สัตว์ประหลาดนี้แทนลูกสาวของตนเอง เพราะไม่อย่างนั้นรุจิราคงจะเหมือนตกนรกทั้งเป็น
“เรียกใหม่... นี่คือคุณริคคาโด...”
“เอ่อ... คุณริคคาโด...”
นางราณียอมทำตาม เพราะอยากได้เงินเร็วๆ จะได้รีบออกไปจากบ้านที่มีเจ้าของหน้าผีเสียที
คนอะไรหน้ามีแต่รอยแผล แถมยังตาข้างหนึ่งยังบอดอีก ผมเผ้าก็ไม่ต่างจากพวกมนุษย์ยุคหินที่ไม่เคยสระเคยตัดแต่ง มันน่ากลัวจนเห็นแล้วขนลุกซู่ไปหมด
“ลูกสาวของคุณมาแล้วใช่ไหม...”
แต่แปลกนัก... ทำไมน้ำเสียงกระด้างที่เล็ดลอดริมฝีปากหยักนั้นออกมาถึงได้ฟังดูไพเราะยิ่งนัก แตกต่างจากใบหน้าอัปลักษณ์นั้นอย่างสิ้นเชิง
“ยะ... อยู่ข้างล่าง... รออยู่ข้างล่างค่ะ...”
เหมือนกับเห็นรอยยิ้มหยันจากมุมปากที่อยู่ในกรอบของหนวดเครารุงรังนั้น แต่นางราณีไม่คิดจะใส่ใจอยู่แล้ว หล่อนรีบเอ่ยถามหาสิ่งที่ต้องการซ้ำอีกครั้ง
“ฉันมารับค่าสินสอด...”
และในบัดดลกระดาษแผ่นหนึ่งก็ปลิวมาใส่หน้าหล่อน นางราณีรีบคว้าเอาไว้ แต่ก้มลงมอง และดวงตาของหล่อนก็ต้องเบิกค้าง รอยยิ้มพึงพอใจระบายอยู่ทั่วริมฝีปาก
เงินยี่สิบล้าน...
“นี่คือค่าตัวของลูกสาวของคุณ รับไปซะ... แต่ขอบอกไว้อย่างนะว่า คุณจะไม่มีวันยุ่งเกี่ยวกับลูกสาวของคุณได้อีกตลอดเวลาที่หล่อนอยู่ในบ้านหลังนี้...”
“แน่นอนค่ะ ฉันยกมัน... เอ๊ย... ยายรุให้กับคุณ...”
ริคคาโดแสยะยิ้มเหยียดหยาม ก่อนจะหันไปหาสาวใช้คนสวยที่งามไม่ด้อยไปกว่านางงามจักรวาลอย่างแคทเธอรีน
“เคทส่งแขก...”
“เชิญกลับไปได้แล้วค่ะ...”
แคทเธอรีนรีบเชิญนางราณีให้ออกไปจากห้องของเจ้านายทันทีซึ่งนางราณีเองก็ไม่คิดจะขัดข้อง หล่อนเดินอมยิ้มจูบเช็คเงินสดจำนวนยี่สิบล้านออกไปอย่างอารมณ์ดี
ชายหนุ่มเห็นแล้วก็แทบอยากจะอาเจียน ขณะใช้มือใหญ่ทึ้งวิกผมที่ใส่ไว้บนศีรษะออกมาวางไว้บนโต๊ะไม้ตรงหน้า ก่อนจะตามด้วยรอยแผลเป็น หนวดเครา และผ้าปิดตาที่ไม่ต่างจากที่พวกโจรสลัดตาเดียวใช้นัก
และเมื่อสิ่งแปลกปลอมถูกแกะออกจนหมด ชายหนุ่มรูปงามราวกับเทพบุตรก็ปรากฏกายขึ้น จนลิเดียสาวใช้อีกคนที่ยังยืนรอรับคำสั่งอยู่ถึงกับตกตะลึง ไม่ใช่ว่าหล่อนไม่เคยเห็นริคคาโดตอนปกติอย่างนี้ แต่มันเห็นทีไรก็ใจเต้นอย่างนี้ทุกทีสิน่า...
หล่อเกินคำบรรยายจริงๆ...
“พาเจ้าสาวของฉันไปขัดกลิ่นความโลภออกให้หมดนะลิเดีย จากนั้นก็พาขึ้นไปส่งยังห้องที่ฉันเตรียมไว้ให้...”
“ค่ะ คุณผู้ชาย...”
สาวใช้เดินออกไปแล้ว ร่างสูงใหญ่ที่สูงถึงหกฟุตกับอีกสี่นิ้วจึงยืนตระหง่านขึ้น รัศมีความอำมหิตฉาบฉายไปทั่วร่างกำยำ เสื้อเชิ้ตลำลองขนาดพอดีตัวสีน้ำตาลไหม้ที่สวมใส่อยู่ ช่วยเน้นลอนกล้ามเนื้อ ที่ซ่อนอยู่ภายใน ให้เป็นรูปเป็นร่างออกมา
สมบูรณ์แบบ... นี่คือคำพูดที่ผู้หญิงทุกคนที่เขาเลือกขึ้นเตียงด้วยมอบให้
ช่วงขาเพรียวไร้ไขมันและเต็มเปี่ยมไปด้วยพละกำลังมหาศาลก้าวอ้อมออกมาหยุดยืนอยู่หน้าโต๊ะไม้โบราณที่ตัวเองนั่งอยู่ด้านหลังเมื่อครู่นี้ ดวงตาคมกล้าเต็มไปด้วยความเหยียดหยาม เมื่อสมองวาดภาพแม่สาวที่ยอมแม้กระทั่งขายตัวเองให้กับผู้ชายอัปลักษณ์ดั่งรูปที่เขาส่งไปให้อย่างรุจิรา
อยากเห็นตัวจริงนัก... ว่าจะสวยแค่ไหน
เพราะเท่าที่อ่านในประวัติที่นักสืบส่งมาให้ เจ้าหล่อนฟาดผู้ชายมาเกือบทั้งเมือง นี่ถ้าเอาผู้ชายเหล่านั้นมานอนเรียงต่อกัน ก็น่าจะได้ระยะทางหลายกิโลเมตรเลยทีเดียว
ริคคาโดยิ้มเหยาะอยู่ภายในใจ ก่อนจะนึกเสียดายที่นักสืบไม่ได้ส่งรูปของแม่รุจิราจอมสำส่อนนี่มาให้ดูด้วย แต่ไม่เป็นไร เพราะอีกไม่นาน... เขาก็จะได้เห็นตัวเป็นๆ ของหล่อน และรับรองว่าหล่อนได้ช็อกตาตั้งแน่ๆ...
- Writer
