ตอนที่ 7 จุดเริ่มต้น
1003 Words
ขนมสามร้อยชิ้นถูกขนวางไว้ตรงเบาะหลัง และช่องเก็บสัมภาระของรถ เนตรอัปสรตรวจดูความเรียบร้อยอีกครั้ง แล้วรีบนั่งเบาะหน้าเพื่อเดินทางไปส่งตามความต้องการของลูกค้า นวฤทธิ์ทำหน้าที่สารถี ให้พ่อกับแม่เฝ้าร้าน
รถจอดตรงลานกว้าง สองคนเปิดประตูลงมา นวฤทธิ์นำรถเข็นมากางออก แล้วหยิบกล่องโฟมบรรจุขนมมาวางไว้ เนตรอัปสรถือถุงขนมติดตามจนถึงหน้าบริษัท พนักงานรักษาความปลอดภัยออกมารอบรับ พร้อมหญิงสาวหน้าตาสะสวย เธอยกมือไหว้ แล้วรับของ
“ขอบคุณมากค่ะ” เนตรอัปสรบอก
“นี่ค่าขนมของคุณค่ะ” พนักงานสาวส่งซองใส่เงินให้ เนตรอัปสรรับมา ก่อนหยิบกระดาษโน้ตส่งให้มาอีก “ส่วนนี้เป็นออเดอร์ของวันพรุ่งนี้นะคะ”
นวฤทธิ์คลี่ยิ้มออกมาด้วยความยินดี เนตรอัปสรสบตาน้องแล้วระบายยิ้ม
“ได้ค่ะ พรุ่งนี้ส่งตรงนี้ที่เดิมใช่ไหมคะ”
“ใช่ค่ะ”
สองคนเดินกลับมาที่รถ แล้วเปิดประตูประจำที่คนขับ นวฤทธิ์เคลื่อนรถออกเพื่อกลับร้านทันที
การกระทำของทั้งสองอยู่ในสายตาของประธานบริษัท เขานั่งอยู่ในรถไม่ห่างกันมากนัก เมื่อนวฤทธิ์เคลื่อนรถส่วนตัวออก เขาเลยหันไปสั่งลูกน้อง
“วิฑูรย์ออกรถขับไปให้เฉี่ยวท้ายคันหน้านั้น!”
คนถูกสั่งหันมาสีหน้าสับสน “แน่ใจเหรอครับท่านประธาน”
“สั่งให้ทำอะไรก็ทำไป!”
“ครับๆ ได้ครับ”
รถเคลื่อนออก ไล่จี้รถคันหน้าติด ก่อนเหยียบคันเร่ง
โครม!
เจ้าของรถคันหน้าชะงักเมื่อทรวงอกกระแทกหน้ารถ นวฤทธิ์มองผ่านกระจกเห็นคนขับรถที่ชนก้าวลงมา เขาเลยเปิดประตูแล้วตรงไปหาเพื่อเจรจา
“ขอโทษด้วยครับ” วิฑูรย์บอก แล้วยิ้มแห้งๆ
“รถก็ไม่มีนะครับ ทางก็กว้าง คุณไม่น่าชนเลย!” นวฤทธิ์บ่น
“เรียกประกันดีกว่าครับ”
ทินภัทรมองลูกน้องพูดคุยกับศัตรู ดวงตาเรียวคมหรี่ลง เมื่อเห็นหญิงสาวเปิดประตูลงมา เนตรอัปสรเห็นแต่ในรูป ตัวจริงกลับงดงามยิ่งกว่า นับวันเธอยิ่งผุดผาดจนหัวใจเขาเต้นไม่เป็นจังหวะ ถ้าหากเราไม่ได้เป็นศัตรูกัน เขาคงจริงจังกับผู้หญิงคนนี้แน่นอน
“ตกลงกันได้หรือยังฤทธิ์” เสียงหวานถามน้อง แล้วมองคนขับรถคันที่ชน วิฑูรย์จ้องมองใบหน้างดงามของหญิงสาวที่มาสมทบ ทำเอาใจเขาสั่นทีเดียว
“เรียกประกันสิครับ!” นวฤทธิ์บอกเสียงแข็ง คนได้ยินสะดุ้งแล้วรีบยกมือถือมากดโทรหาประกันทันที
“คงนานแน่ใช่ไหมฤทธิ์” คนเป็นพี่ถามเสียงเครียด
“ก็คงสักพักครับพี่เนตร”
“พี่นั่งแท็กซี่กลับไปก่อนแล้วกัน เป็นห่วงพ่อกับแม่อยู่ร้านกันแค่สองคน”
“ครับ”
เนตรอัปสรกลับไปหยิบกระเป๋ามาสะพาย แล้วเดินตรงไปยังป้ายรถเมล์หน้าบริษัททันที ทินภัทรรีบข้ามจากเบาะหลังแล้วนั่งด้านหน้าแทน ขับเคลื่อนรถออกไปอย่างรวดเร็ว จนนวฤทธิ์งุนงงกับสิ่งที่เกิดขึ้น เช่นเดียวกับวิฑูรย์
ร่างบางหยุดยืนรอรถ สายฝนเริ่มเทกระหน่ำลงมา เธอถอนหายใจมองสายฝนด้วยความเศร้า เหมือนย้อนกลับไปสู่วันวาน ครั้งเมื่ออยู่บ้านเก่า ที่เคยเดินกลับบ้านกับพี่ทิน พี่ชายแสนดี ในวันนั้นเขายอมเปียกเพื่อกางร่มให้
ซ่า!
ยังไม่ทันได้ละความคิด น้ำข้างทางกระเด็นมาใส่ร่างบนป้ายรถเมล์จนเปียกโชก รถคันนั้นจอดนิ่ง ทินภัทรจ้องมองแล้วขบกรามแน่น
แค่นี้มันยังน้อยไป!
เขานึกคำรามในใจ แล้วเคลื่อนรถออกไป ปล่อยให้หญิงสาวยืนอ้าปากค้างอยู่ตรงนั้น
ดนัยกวาดตามองหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ หน้าตาหล่อเหลา อดชื่นชมในความสามารถไม่ได้ ยิ่งเห็นเขานั่งเคียงบุตรสาวยิ่งทำเอาหัวใจคนเป็นพ่อพองโต คบหากันมาก็หลายปี เขาอยากให้ดาวรีย์เป็นฝั่งเป็นฝาเสียที ถ้าได้แต่งกันผู้ชายเพียบพร้อมเช่นทินภัทร ยิ่งส่งเสริมกันมากขึ้นไปอีก
“คุณพ่อตามทินมาทำไมเหรอคะ” หญิงสาวถาม แล้วสบตาบิดาเพื่อฟังคำตอบ
“พ่อมีธุระอยากจะคุยกับทินหน่อยน่ะ”
“เรื่องอะไรเหรอคะ” คนเป็นลูกยังคงซักไซ้
ดนัยยิ้มอ่อนโยน แล้วหันมองว่าที่ลูกเขย
“กับยัยดาว คบหากันมานานเท่าไหร่แล้วล่ะ”
“เกือบห้าปีแล้วครับ” ทินภัทรตอบตามตรง
“แล้ว.. มีแพลนจะขอลูกสาวอาบ้างไหม” ดนัยถามแล้วจ้องมอง สีหน้าจริงจัง คนถูกถามแววตาเรียบนิ่ง ภาพใครบางคนผุดขึ้นมา มันไม่มีทางเป็นไปได้เลย
“มีครับ” เขาตอบแล้วเหลือบมอง “ผมขอหลายครั้งแล้ว แต่ดาวยังไม่ตอบตกลงเลยครับ”
คนเป็นพ่อหันมองลูกสาวเลิ่กคิ้วสูงด้วยความสงสัย
“อยากขึ้นคานเหรอยัยดาว เพอร์เฟคขนาดทิน ลูกยังไม่เอาอีก”
หญิงสาวหัวเราะแผ่ว “แหมพ่อคะ ใครจะอยากโสด ดาวแค่อยากทำงานอีกสักพักน่ะค่ะ”
“ทำอย่างกับทินจะเลี้ยงลูกไม่ได้”
“ตอนนี้ดาวยังสวยอยู่นี่คะ ต่อไปแต่งงานก็ต้องมีลูก ให้ดาวไปเดินแบบจะมีใครดู จริงไหมคะ”
“ไม่มีใครดูดาวก็ไปทำงานกับทินสิ เราน่ะเป็นผู้บริหารเหมือนกันไม่ใช่เหรอ”
ทินภัทรอมยิ้ม เหมือนเห็นผู้มีพระคุณคุยกับบุตรสาวด้วยความเอ็นดู ทำให้นึกถึงเรื่องในอดีต ช่วงเวลาที่มีพ่ออยู่ มันมีความสุขมากเหลือเกิน ข้างบ้านเป็นเพื่อนสนิทกัน คอยไปมาหาสู่จนเกิดเป็นความรักความผูกผัน จนหัวใจเขาคิดเกินเลยไปไกล ตอนนี้มันกู่ไม่กลับ แต่ก็ไม่อาจทำอะไรได้ นอกจากเก็บความเจ็บปวดไว้แล้วก้าวต่อ
คนสวยเบ้ปากทันที “ดาวไม่อยากทำงานบริหารนี่คะพ่อ ดาวชอบทำงานบันเทิงมากกว่า”
- Writer
