“ได้”
สมภพเดินออกมานอกบ้าน เห็นแววตาเพื่อนมองผู้หญิงคนนี้แล้วหนักใจแทน ขนาดเขาไม่ค่อยสันทัดเรื่องความรักยังรู้เลยว่าทินคิดยังไงกับผู้หญิงอย่างเนตรอัปสร เพียงแต่หมอนั่นไม่ยอมรับหัวใจตัวเอง
ร่างบางถูกวางไว้บนเตียงกว้าง ดวงตาเรียวคมทอดมองใบหน้า ระหว่างเขากับเธอมันมีความรู้สึกมากมาย ทุกวันเราพูดคุยกัน ไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยครั้ง กลายเป็นความคุ้นเคย เขามีความสุขทุกครั้งที่ได้อยู่ใกล้ เคยคิดถึงขนาดขอเธอเป็นแฟน หากเข้ากันได้ดีอยากสานสัมพันธ์สร้างครอบครัว เนตรอัปสรเป็นคนดี และเธอยังเป็นที่รักของครอบครัวเขาอีกด้วย
เขาทรุดกายลงบนเตียงมองดูคนไม่ได้สติ แต่เขาไม่อาจให้ครอบครัวยุ่งเกี่ยวกับเธอและน้องชายได้อีก เพราะระหว่างเรามันได้กลายเป็นศัตรูไปแล้ว ความแค้นฆ่าพ่อ ให้หลงลืมคงเป็นไปไม่ได้ พ่อคือทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตของเขา เมื่อใดที่ได้ตัวน้องสาวกลับมา จะยอมปล่อยเธอเป็นอิสระ
“อืม...” เสียงครางแผ่ว ลำค
