“ตาจ๋ายายจ๋า น้ำค้างไปตลาดนะจ๊ะ”
“อืม...เอ่อ ไปหวีผมหวีเผ้าก่อนดีไหมลูก มันออกจะยุ่งไปนิด”
อารามรีบร้อนเมื่อได้ยินเสียงคนเดินเข้ามาในเขตบ้าน เธอจึงรีบกระโจนออกมาจากห้องนอนไม่ได้ดูสภาพร่างกายให้ดีเสียก่อน จนทำให้ผู้ใหญ่ทั้งสองท่านรับรู้เหตุการณ์ที่ผ่านไปแล้ว ดวงตากลมโตวาววับ เธอสะบัดค้อนใส่ชายหนุ่มและผลุนผลันเดินเข้าไปสำรวจตัวเองผ่านกระจกเงา
“พ่อหนุ่ม!! จะเอายังไงต่อล่ะพ่อ”
เพราะความเป็นห่วงของสองตายาย จนอดใจเรียบๆ เคียงๆ เอากับแคสเตอร์ไม่ได้
“ตากับยายไม่ต้องห่วงนะครับ ผมพร้อมที่จะรับผิดชอบน้ำค้างและลูกน้ำ จะทำให้ถูกต้องทุกอย่าง จะล้างอายให้เธอพ้นข้อนินทา ผมรักเธอครับ”
ตาผันยายสายยิ้มแป้น ไอ้หนุ่มนี่ดูไม่เหลาะแหละ คงไม่มาหลอกคนแก่ให้ดีใจเล่นๆ หลาน เหลนจะได้พบกับความสุขเสียทีหลังจากที่ต้องทนตกเป็นขี้ปากคนอื่นๆ มาแสนนาน มันเป็นสัจธรรมของชีวิต “ความผิดของเห็นเท่าภูเขาเลากา ความผิดของเราบ
