อุบัติรักไฟกาล

บทที่1. นักข่าวคนใหม่ รัชนิชล เบญจามาภรณ์ นักข่าวคนใหม่ประจำสำนักพิมพ์สยามถิ่น เดินใบหน้ายับยุ่งเข้ามาภายในห้องทำงานของบรรณาธิการข่าว เมื่อเลขานุการสาวสวยหน้าห้องเดินไปตามถึงห้องทำงานของเธอ เธอเริ่มต้นทำงานที่สำนักพิมพ์สยามถิ่นแห่งนี้ ตั้งแต่เรียนจบมาใหม่ๆ ด้วยหน้าตาค่อนข้างไปทางดูดีจึงถูกเก็บตัวไว้ในสำนักงาน เพื่อเป็นขวัญกำลังใจให้เหยี่ยวข่าวหนุ่มๆ ได้มีแรงฮึด รัชนิชลทำเกี่ยวกับการวางแบบหัวข้อข่าว ซึ่งหญิงสาวก็พอใจในหน้าที่ของตัวเอง “พี่แทน...ให้คนไปตามน้ำค้างมาทำไมคะ? มีเรื่องอะไรให้น้ำค้างช่วยทำหรือเปล่าคะ” รัชนิชลเอ่ยปากถามแทนคุณทันทีที่เปิดประตูเข้ามาภายในห้อง แทนคุณบรรณาธิการหนุ่มใหญ่เงยใบหน้าขึ้นมองลูกน้องสาววัยใส หนุ่มใหญ่เปิดยิ้มกว้างเอ่ยเชื้อเชิญให้รัชนิชลนั่งลงบนเก้าอี้ด้านหน้าโต๊ะทำงาน เพื่อแจงอธิบายเนื้องานที่ได้รับมอบหมายมาจากเจ้าของสำนักพิมพ์อีกที ให้อีกฝ่ายรับรู้ “นั่งก่อนน้ำค้าง เรื่องมันยาว...จะได้คุยกันให้จบๆ ไปเลยในวันนี้ พี่กำลังปวดหัวชิบเป๋ง!!? เกี่ยวกับเรื่องที่ไปรับมาน่ะ น้องๆ ทุกคนออกพื้นที่กันหมด ไม่มีใครเหลือสักคนเดียว แต่กลับมีคำสั่งด่วน!!” แทนคุณบ่นด้วยความหัวเสีย รัชนิชลจึงทรุดนั่งเบื้องหน้าพี่ใหญ่แห่งสำนักพิมพ์ เธอรอฟังเรื่องที่แทนคุณจะบอกกล่าว ด้วยความใจจดใจจ่อ “มีงานด่วนนะน้ำค้าง!!? คุณประสบเกียรติ กำชับกำชามาอย่างหนัก แต่นักข่าวของเราก็ออกไปทำงานข้างนอกจนหมดแล้ว ตอนนี้ไม่มีใครว่างพอจะทำงานที่คุณประสบเกียรติพึ่งจะสั่งการลงมาได้ พี่นึกถึงน้ำค้างน่ะ ก็เลยอยากจะเรียกมาถามความเห็นก่อน สนใจอยากออกไปนอกพื้นที่บ้างไหมล่ะ” “สนใจซิพี่แทน!!? แต่ต้องไปไกลไหม ต้องบุกป่าฝ่าดงมากหรือเปล่า ถ้าสมบุกสมบันมากเกินไปนัก น้ำค้างก็ไม่อยากไปหรอกค่ะ” รัชนิชลเอ่ยปากถามอย่างกระตือรือร้น เมื่อเธอร่ำเรียนมาเกี่ยวกับสื่อสารมวนชล ก็อยากจะออกไปผจญภัยด้านนอกเหมือนๆ กับนักข่าวรุ่นพี่ๆ มันเป็นประสบการณ์ที่น่าตื่นเต้น “ไม่หรอกน่า... แต่ก็ไกลเหมือนกันนะ ไปสูงถึงยอดดอยเพื่อทำสารคดีเด็ก...เกี่ยวกับการศึกษาของเด็กบนดอยน่ะ อาจจะไปนานสักหน่อย จนกว่าทางนู้นเขาจะทำเสร็จ เราแค่ไปประสานงานให้เขาก็พอ พี่เห็นน้ำค้างอยู่ว่างๆ คงอยากจะออกไปผ่อนคลายด้านนอกบ้าง จมอยู่กับตัวหนังสือจนไม่ได้เห็นธรรมชาติกลางขุนเขา ยังคงความงดงามหลงเหลือมีให้มอง สนใจไหมล่ะ” แทนคุณอธิบายหน้าที่ๆ รัชนิชลต้องไปทำ เพื่อประสานงานกับทีมงานที่ถูกส่งมาจากฮ่องกง “ไม่ใช้งานของเราหรือพี่แทน...” รัชนิชลขมวดคิ้วแน่น จ้องมองใบหน้าแทนคุณอย่างสนใจ “อืม...ไม่ใช่หรอก ของฮ่องกงน่ะ แต่นายสั่งมาก็ต้องทำเหมือนเดิม คอยตามดูแลประสานงานแล้วก็คอยเป็นล่ามแปลภาษาให้เขาเป็นบางครั้ง แต่ภาษาเขาก็ดีพอตัวเชียวล่ะ” แทนคุณบอกลูกน้องสาวอย่างเซ็งๆ งานในหน้าที่ตัวเองก็เยอะจนกองท่วมหัว ยังมีคำสั่งเร่งด่วนเข้ามาอีกจนคนทำงานแทบจะไม่มีเหลือให้ทำ “ก็ได้ค่ะ ออกไปหาความรู้ด้านนอกบ้างก็คงดี น้ำค้างไปให้พี่แทนเองค่ะ” รัชนิชลพยักใบหน้าตกลง ยินยอมทำหน้าที่นี้ให้กับสำนักพิมพ์และเพื่อหาประสบการณ์ในการออกทำงานนอกพื้นที่ “ดีเลย! เอาข้อมูลเอาไปศึกษาดูนะ จะได้รู้ว่าทางนู้นเขาต้องการอะไรบ้าง เดินทางวันพุธ เตรียมของไปเยอะๆ สักหน่อยอาจจะเกือบสามวัน จนกว่างานเขาจะเสร็จนั่นล่ะ น้ำค้างจะได้ไปเที่ยวยอดดอยด้วยไง อากาศเย็นสบายดีเก็บรูปสวยๆ มาฝากด้วยล่ะ เก็บไว้ทำคอลัมน์ซุบซิบ” แทนคุณส่งเอกสารเกี่ยวกับเนื้องานให้รัชนิชลเอาไปศึกษาดู เธอก็รับมาแต่ด้วยดี พยายามศึกษาความต้องการของฝ่ายที่จะมาทำสารคดีเรื่องนี้อย่างละเอียด “น้ำค้างไปนะพี่แทน มีแค่นี้ใช่ไหมคะ” รัชนิชลกล่าวลาเมื่อเสร็จธุระเรื่องงาน จะได้มีเวลาศึกษาข้อมูลก่อนการเดินทางไปทำงาน “อืม...ไปเถอะ” แทนคุณโบกมือไล่ เมื่อเสร็จเรื่อง ชายหนุ่มรีบก้มใบหน้าทำงานที่ค้างอยู่ต่อเพราะมันเร่งด่วนพอๆ กัน รัชนิชลถือเอกสารในมือ เธอกลับมานั่งศึกษาข้อมูลต่อที่ห้องทำงานตัวเอง คิ้วโก่งดังคันศรขมวดแน่นเมื่ออ่านข้อมูลในเอกสารแนบมาไปได้พอสมควร ความต้องการของฮ่องกงคือการเข้าไปค้นหาแนวทางของการศึกษาของเด็กบนดอย เพื่อตีแผ่ให้โลกรู้ถึงความล่าช้าของกระบวนการทางราชการที่กว่าจะยื่นมือเข้าไปให้ความช่วยเหลือ มันช้าเสียจนคนในถิ่นห่างไกล หลงไปกับคำลวงของผู้ก่อการร้ายที่แฝงตัวตามตะเข็บชายแดน รัชนิชลอ่านแทบทุกตัวอักษรเพื่อจะได้ทะลุถึงใจความสำคัญและสิ่งที่ทีมงานต้องการ เธอวนอ่านข้อมูลทั้งหมดจนเกือบได้เวลาเลิกงาน จึงรีบเก็บของบนโต๊ะเตรียมตัวกลับบ้านเหมือนคนอื่นๆ เมื่อรัชนิชลอาศัยอยู่ในหอพักแห่งหนึ่งใกล้ที่ทำงานเพราะเป็นการประหยัดค่าเดินทางที่ต้องแบกรับไว้ทุกๆ วัน หญิงสาวมีถิ่นกำเนิดในจังหวัดหนึ่งของภาคกลาง แต่ความที่ขาดทั้งพ่อและแม่ เนื่องจากท่านทั้งสองคนเสียชีวิตไปแล้วเพราะอุบัติเหตุทางรถยนต์พรากผู้มีพระคุณทั้งสองไปจากรัชนิชลชั่วนิรันดร สาวน้อยจึงอยู่ภายใต้การดูแลของสองตายายที่ไม่ใช่ญาติก็เหมือนเป็นญาติสนิท เพราะทั้งสองท่านคอยดูแลมรดกชิ้นสุดท้ายที่เหลืออยู่ของพ่อกับแม่ไว้ให้รัชนิชล ทั้งที่พี่น้องทั้งฝ่ายพ่อและฝ่ายแม่กระเ**ยนกะหือรือที่จะขายทอดตลาด เพื่อนำเงินมาส่งเสียให้รัชนิชลเรียนต่อ คำเอ่ยอ้างฟังไพเราะแต่การกระทำที่เห็นแก่ตัวแสดงออกมาให้เห็นจนรัชนิชลไม่อาจยอมรับได้ ดีแต่ว่าสงสารตาผันและยายสายรัชนิชลจึงคัดค้านเสียงแข็งไม่ยอมให้ฝูงญาติของตัวเองขายสมบัติชิ้นสุดท้ายทิ้ง หลังจากที่ทยอยขายสมบัติของพ่อและแม่ไปจนเกือบหมด เหลือแค่ที่ดินในจังหวัดอยุธยาติดกับแม่น้ำเจ้าพระยาสายหลัก ปลูกพืชผักผลไม้หาเลี้ยงตัวและคอยดูแลพื้นที่สวนแห่งนั้นแทนบิดาผู้วายชนม์ รัชนิชลถอนลมหายใจด้วยความเหนื่อยอ่อน เมื่อนึกถึงปูมความหลังที่ผ่านเลยไปแล้ว หญิงสาวถูกตัดญาติขาดมิตร เพราะเรื่องแค่นี้เอง!! เธอถูกเมินเฉยจากญาติพี่น้องที่เหลืออยู่ เพราะขัดความประสงค์ของทุกคนที่พร้อมใจกันรุมทึ้งจนรัชนิชลแทบไม่เหลือสมบัติของพ่อและแม่ติดตัว แววตาของผู้เป็นป้ามองรัชนิชลอย่างเกลียดชัง เมื่อสาวน้อยลุกขึ้นมาประท้วงคัดค้านหัวชนฝาไม่ยอมให้ขายที่ดินผืนสุดท้าย ลุงป้าน้าอา ตัดรัชนิชลออกจากกลุ่มของตัวเองอย่างไม่มีเยื่อใย เธอจึงต้องดิ้นรนด้วยตัวเอง โดยได้รับความช่วยเหลือจากตาผันและยายสายที่เป็นแค่ลูกจ้างคอยดูแลสวนของพ่อ เงินเก็บของสองตายายส่งเสียให้รัชนิชลเรียนจบโดยไม่ต้องรับความช่วยเหลือของญาติที่คอยตามมาเย้ยหยัน หญิงสาวจึงนับถือสองตายายเป็นญาติผู้ใหญ่ ให้ความเคารพเหมือนเป็นตากับยายแท้ๆ ทุกวันหยุดรัชนิชลจะต้องกลับไปบ้านที่อยุธยา เพื่อนอนฟังเสียงนกเสียงแมลงที่อยู่ในสวน ผ่อนคลายความตึงเครียดจากเมืองกรุง ที่เต็มไปด้วยฝุ่นควันและเสียงอึกกะทึกคึกโครม ตาผันกับยายสายจะเตรียมของอร่อยๆ ไว้รอรับ ทั้งปลาเผาน้ำพริกผักต้มที่รัชนิชลไม่มีโอกาสได้รับประทาน เพราะเหนื่อยแสนสาหัสกว่าจะแบกสังขารกลับมาถึงห้องพักได้ รัชนิชลอมยิ้มเมื่อนึกถึงสองตายาย ความอบอุ่นในชีวิตอย่างสุดท้ายที่เหลืออยู่ ทดแทนอ้อมกอดของพ่อกับแม่ที่จากไป “คิดถึงตากับยายชะมัด!! สิ้นเดือนว่าจะกลับไปหาเสียหน่อย ดูซิ!! ...มาติดงานเสียอีก อดกินปลาเผากุ้งเผาเลย กลับมาจะลากลับไปนอนกอดตากับยายซักอาทิตย์ เอาให้หายคิดถึงเลยเชียวล่ะ” รัชนิชลบ่นเบาๆ บนรถเมล์ที่อัดแน่นด้วยผู้คนเป็นปลากระป๋องชีวิตในเมืองกรุงหรูหราแสนสบาย แต่ที่คนภายนอกไม่รู้ว่ามันมีแต่การแก่งแย่งแข่งขัน ไร้ความรักและความอบอุ่น ไม่เหมือนถิ่นชนบทที่เต็มไปด้วยน้ำใจกับความเอื้อเฟื้อ