“เชิญครับเชิญ เรื่อง ‘ผัวเมีย’ ไม่มีใครยุ่งหรอกคุณ อยากจะร้องก็ร้อง แต่เก็บแรงเอาไว้ดีกว่าไหม”
รัชนิชลถอยหลังไปเรื่อยๆ โดยที่ชายหนุ่มเดินตามมาติดๆ กลิ่นอายพิศวาสลอยคละคลุ้ง เธอจะหาทางหนีเอาตัวรอดจากเหตุการณ์น่าหวาดหวั่นนี่ได้อย่างไร จนปลายเท้าสะดุดพรมเช็ดเท้าหน้าเตียงนอนและล้มลงไปบนเตียงนุ่มๆ โดยที่ชายหนุ่มกระโจนตามมาติดๆ เขาท้าวสองแขนกางกั้นร่างเน่งน้อยเอาไว้ ดวงตายาวรีหรี่ปรือเต็มไปด้วยกระแสพิศวาสบาดจิต จนเธอสะท้อนสะท้านเรือนกายสั่นระรัว
“คุณไม่สมควรทำแบบนี้นะคะ”
“ผมน่าจะทำอย่างนี้ ตั้งแต่วันแรกที่เจอคุณด้วยซ้ำน้ำค้าง ผมปล่อยให้เสียเวลาทำไมนานขนาดนี้ก็ไม่รู้!!?”
ชายหนุ่มเอ่ยเสียงหนักๆ ก่อนจะลดใบหน้าลง เขาแนบหน้าผากตัวเองกับหน้าผากโหนกนูน มองสบนัยน์ตาคู่คมที่สั่นไหวระรัว
“มันไม่สมควรเกิดขึ้นซ้ำอีกครั้ง คุณยังมีเรื่องที่ต้องสะสาง ไม่ใช่คิดแต่เห็นแก่ได้”
“ใช่ผมต้องไปสะสางปัญหานั่นแน่น
