บ้านไร่สายสวาท

แม่

ฟาร์มสวนยาง

ปราณีมองสภาพเมาไร้สติของลูกชายด้วยความรู้สึกเจ็บปวดหัวใจเกินจะกล่าว นึกไปถึงตัวเองตอนที่ถูกพ่อของเขานอกใจ ความรู้สึกเจ็บปวดมันคงไม่ต่างกัน แต่ตอนนั้นเธอมีเขาแล้ว เธอจึงไม่กล้าแสดงความอ่อนแอให้เขาได้เห็น เธอทนและทนกับความเจ้าชู้ของพ่อเขาจนเขาอายุได้เจ็ดขวบ ความอดทนของเธอถึงขาดสะบั้น จบชีวิตคู่ด้วยกันเพียงแค่นั้น

ตอนนั้นเธอไม่ได้เอาเขาไปด้วยเพราะถูกปู่กับย่าของเขา ที่เป็นชาวจีนฮ่องกงที่อพยพเข้ามาทำกินในเมืองไทยขอร้องเอาไว้ เนื่องจากมีลูกชายและหลานชายเพียงคนเดียวที่จะสืบทอดทรัพย์สมบัติที่หลังขดหลังแข็งทำสะสมไว้ของตระกูล เธอจึงจำใจทิ้งลูกชายเอาไว้  แต่เธอยังโชคดีกว่าแม่คนอื่นๆ เพราะมีโอกาสได้พบปะกับลูกชายอยู่เสมอๆ โดยผ่านทางปู่กับย่า และเมื่อเธอได้แต่งงานใหม่กับสามีชาวอเมริกัน สามีใหม่ของเธอก็ยังยินดีที่จะให้เธอไปมาหาสู่กับลูกชาย แม้กระทั่งตอนที่ไปเรียนต่อก็ยังให้เขาไปพักอยู่ด้วยกัน ทำให้ความสัมพันธ์ของลูกๆ และสามีเธอเข้ากันได้ดีมาก

เมื่อเขาเรียนจบก็กลับมาช่วยงานบิดาและเริ่มศึกษาการทำฟาร์มเลี้ยงหอยเป๋าฮื้อ เริ่มจากทดลองเลี้ยงจนได้ผลเป็นที่น่าพอใจ แล้วจึงเริ่มเลี้ยงจริงๆ จังๆ ลงทุนกู้เงินก้อนใหญ่จากธนาคารมาเปลี่ยนสภาพสวนยางครึ่งหนึ่งให้เป็นฟาร์มเลี้ยงหอย เพียงแค่สามปีก็สามารถใช้หนี้ธนาคารไปได้ถึงครึ่งหนึ่ง.. แต่ทำไมคนที่อนาคตกำลังไปได้สวยถึงตกอยู่ในสภาพแบบนี้

“คนนั้นใช่พี่ชายเธอแน่เหรอวิเวียน” ชาร์มมิ่งกระซิบถาม นึกถึงผู้ชายใจดีที่เคยอุ้มตน แล้วเตะสุนัขดุร้ายตัวนั้นจนร้องเอ๋งและวิ่งหางตูบหนีไป ความกล้าหาญครั้งนั้นประทับใจเธอมาก จะบอกว่าเขาคือรักแรกของเธอตอนอายุสิบปีก็คงไม่ผิด และเมื่อรู้ว่าเขาเป็นพี่ชายของวิเวียน เธอก็เริ่มมุ่งมั่นในการเรียนภาษาไทยกับแม่ของเขามากขึ้น เพราะหวังว่าสักวันหนึ่งจะได้เจอเขาและเขาจะได้พอใจในตัวเธอ แต่เมื่อได้เจอเขาจริงๆ ทำไมเธอถึงรู้สึกผิดหวังอย่างนี้นะ

“ฉันก็ไม่อยากยอมรับนะ แต่มันปฏิเสธไม่ได้จริงๆ นั่นแหละฮีโร่ของเธอ” วิเวียนกระซิบกลับด้วยสีหน้าเหนื่อยหน่าย

“ตอนนั้นฉันยังเด็ก” ชาร์มมิ่งแก้ตัว “เขาฟื้นแล้ว” ดวงตากลมโตเบิกกว้างด้วยความตื่นเต้น เมื่อเห็นร่างที่เหมือนซากศพเริ่มขยับ

“โมกข์ลูกแม่ ตื่นแล้วเหรอลูก” ปราณีรีบเช็ดน้ำตาแล้วขยับเข้าไปหาลูกชาย “แม่มาเยี่ยมแล้ว ดีใจไหมลูก”

วิโมกข์ขยับเปลือกตาอันหนักอึ้งขึ้นลง เพ่งมองสตรีที่อยู่ข้างหน้าตน “คุณแม่เหรอครับ”

“ใช่จ้ะลูก แม่ของลูกไงจ๊ะ”

“คุณแม่ครับ มีนเขาทิ้งผมไปแล้วครับ” น้ำตาลูกผู้ชายไหลออกมาเงียบๆ เมื่อนึกถึงคนรัก

“อย่าคิดมากไปเลยนะลูก เก็บความเสียใจครั้งนี้เอาไว้เป็นบทเรียนนะลูกนะ เริ่มต้นใหม่โดยไม่ต้องมีเขานะลูก ลูกยังมีแม่มีน้อง ยังมีคนงานอีกหลายร้อยชีวิตต้องดูแล ถ้าลูกเป็นแบบนี้พวกเขาจะเป็นอย่างไรล่ะลูก”

“ผมพยายามแล้วครับคุณแม่ แต่ผมก็ทำไม่ได้”

“ฉันออกไปรอข้างนอกนะวิเวียน” ชาร์มมิ่งสะกิดบอกเพื่อนแล้วเดินออกไปเงียบๆ เพราะทนเห็นสภาพของเขาไม่ไหวแล้ว

แต่ละวันผ่านไปอย่างยากลำบากเหลือเกินสำหรับวิโมกข์ ถึงแม้จะมีมารดาและเจ๊หวังคอยดูแลใกล้ชิดด้วยความรัก แต่เขาก็ยังลืมมีนาไม่ได้สักที เขาพยายามทำตัวให้เข้มแข็งขึ้น เช้าขึ้นมาก็ออกไปทำงานตามปกติ แต่พอถึงเวลาพักเมื่อไหร่เขาก็จะดื่มเหล้าแทนอาหารทุกครั้ง หน้าตาที่เคยใสสะอาดเต็มไปด้วยหนวดเครา ผมเผ้าที่เคยเข้าทรงก็รกรุงรังไร้การเอาใจใส่ คนงานต่างก็อนาถใจกับสภาพของเจ้านายยิ่งนัก แต่ทุกคนก็เข้าใจว่าที่เขาเป็นแบบนี้เพราะเพิ่งเสียบิดาไป

“คุณหนูคะ คุณทศมาหาค่ะ” บ่ายวันหนึ่งเจ๊หวังเดินมาตามชายหนุ่มถึงในฟาร์มด้วยตัวเอง

“ทำไมไม่ให้มันเข้ามาล่ะป้า”

“เขาไม่ได้มาคนเดียวค่ะ มีเพื่อนมาด้วยอีกคน แล้วตอนนี้ก็กำลังคุยอยู่กับคุณปราณีค่ะ คุณหนูรีบออกไปเถอะค่ะ”

“ครับป้า”...

ปราณีลุกขึ้นแล้วขอตัวลาจากไปเมื่อเห็นลูกชายเดินเข้ามา ปล่อยให้พวกเขาได้มีโอกาสพูดคุยกันสะดวกขึ้น

“คุณแม่จะไปไหนครับ นั่งคุยด้วยกันก่อนสิครับ” วิโมกข์เรียกมารดาเอาไว้

“ไม่ดีกว่าจ้ะลูก วันนี้แม่จะพาสาวๆ เขาไปเที่ยวในตัวเมืองหาดใหญ่สักหน่อย แม่ไปก่อนนะ”

“สาวๆ ที่ไหนวะโมกข์” บารมีสงสัย

“น้องสาวกูกับลูกสาวเจ้านายแม่กู พวกเธอปิดเทอมพอดีก็เลยขอมาเที่ยวด้วย”

“สวยไหมวะ ทำไมกูถึงไม่เห็น” บารมีตาตั้งเมื่อได้ยินดังนั้น

“น้องกูน่ะสวย ส่วนอีกคนกูรู้แต่ว่าผอมและสูงมาก”

“กูไม่น่าถามมึงเลย” สภาพจิตใจของมันเป็นแบบนี้ มันจะไปมีอารมณ์สนใจใครได้ นี่ถ้ามันไม่เคยเห็นหน้าน้องสาวมาก่อน มันก็คงตอบไม่ได้เหมือนกัน บารมีเหน็บแนมอยู่ในใจ

“เฮ้! พวกนายลืมฉันแล้วหรือไง ยังมีฉันอีกคนนะ” ‘หลุยส์ เซียะ’ เรียกร้องความสนใจจากเพื่อนทั้งสอง

“โทษทีหลุยส์ ฉันมัวแต่ตอบคำถามจนลืมทักนาย แต่ทำไมนายถึงมาหาฉันที่นี่ได้ล่ะ” วิโมกข์ถามเพื่อนรักชาวสิงคโปร์ที่รู้จักกันผ่านทางธุรกิจการซื้อขายแผ่นยางพารา เพราะครอบครัวของหลุยส์เป็นเจ้าของธุรกิจผลิตยางรถยนต์รายใหญ่ของเอเชีย และมีฐานการผลิตอยู่ที่จังหวัดแห่งนี้ และเขากับบารมีก็เป็นหุ้นส่วนอยู่ในบริษัทแห่งนั้นด้วยอีกคนละหนึ่งเปอร์เซ็นต์ ถึงแม้จะฟังดูเหมือนไม่มากมายอะไร แต่ส่วนแบ่งที่ได้รับในแต่ละปีก็มีค่าหลายล้าน “บริษัทนายเพิ่งส่งรถมารับยางจากเราไปเมื่อวานนี้เอง” เขาหมายถึงน้ำยางจากต้นยางพาราที่แปรรูปเป็นแผ่นยางดิบเรียบร้อยแล้ว

“ฉันไม่ได้มาหาเพราะเรื่องนั้น แต่ฉันจะมาเชิญนายไปงานแต่งงานของฉันต่างหาก” ถึงแม้จะรู้ข่าวจากบารมีว่าเพื่อนรักคนนี้กำลังอยู่ในช่วงอกหัก แต่เขาก็ต้องบอกข่าวดีของตัวเองให้เพื่อนรับรู้

“ฉันกำลังอกหักแต่นายกำลังสมหวังในรัก ฉันดีใจด้วยนะหลุยส์”

“ขอบใจนะโมกข์” หลุยส์ เซียะ ยิ้มรับคำอวยพร