Yalnızlık, bir hastalık gibiydi çoğu zaman. Seni içten içe fetheden, düşüncelerine mızrak saplayıp kendini insanlardan soyutlamaya çalışan ve kendi mezarını elleriyle kazan illet bir duyguydu. Arven’e göre yalnızlığın tanımı buydu. Ne bir fazla ne bir eksik.
Bulunduğu durum belki de hiç etik değildi lâkin şuan için, gerçekten yalnız olmadığını hissediyordu.
Sinirliydi Juan’a ama bundan şikayetçide değildi.
En azından yalnız değildi.
“Kahretsin Les!” Juan’ın kükreyişi banyoda eko yaptığında, Arven’in yüzünde sinsi bir sırıtma olmuştu. Her şey kıssasa kıssasdı.
“Nasıl? Serinledin mi? Üzülme ya hava zaten sıcaktı.” Alayın ortam hazırladığı sesi Juan’a ulaştığında, Juan eden bulur teorisine şuan gerçekten inanıyordu. Bu kızın deli olduğuna dair düşünceler zihninin kapıları ardından onu i
