Chapter 20
1303 Words
Nakasuot siya ng damit na maraming nakikitang balat niya at pantalon.
Napatingin ako sa kaliwang braso niya na may napakagandang tattoo.
Hindi ko alam kung paano ko maipapaliwanag ang detalye o kahit kabuoan ng simbolong ito ngunit isa lang ang alam ko, napakaganda nito.
"Alam kong hindi ito magandang lugar para kausapin ka't humingi ng tawad pero, humihingi ako ng tawad, Tala."
"I'm sincerely sorry." Pagluhod niya saakin habang hawak ang aking kamay.
Hindi ko alam kung ano ba ang dapat kong maramdaman. Hindi ko alam kung ano ang dapat kong sabihin.
"I am so sorry, Tala." Ulit niya.
"I don't think I can forgive you right now, Alaine." Seryoso kong sabi. Si Valentine naman ay patuloy na sa pakikipag laban.
"I understand." Malungkot niyang wika atsaka tumayo. Gumawa siya ng kaniyang apoy atsaka sumugod kasama ni Valentine.
Pinabayaan ko silang dalawa na tapusin at pulbosin ang mga kalaban.
I don't know what I'm suppose to feel and say.
I am so mad at them because of what they've done to my body. Especially Hiro, because my mate is his brother, his twin brother and he've done that to me.
Alaine, on the other hand, I regretted that I didn't find a way to get ourselves to where we should be in the first place. Instead, I used it as an oppurtunity for my own damn reason. But that reason is for the sake of us, for the sake of the safeness of each one of here.
Why am I being a toy? Bakit parang ang tatlong magkakapatid ay may nagawa at nagagawa saaking buhay?
Magmula sakanilang panganay na si Damon, ang una kong minahal. Susunod si Jack na ang tingin ko lang sakaniya dati ay kaibigan na ngayon ay aking kapareha. Si Hiro naman na hindi ko alam kung saan ako makakahugot ng kasagutan kung bakit niya iyon nagawa.
Damn.
I kind a felt disgusted on myself right now.
If, Tracy and Jackson isn't here, am I still fighting for my love to Jack? Or I left because of the disgust I'm feeling right now.
Because if I'm being honest, I already left the moment I knew that Hiro done that to my body. It just slapped me from the reality that I am being a toy or something, and those brothers were rivals for me.
It's sad truth that I'm slowly losing my dignity because of what happened and happening till now. I wonder if I am not their Empress, do they still respect me?
"Damn it." Mahinang mura ko atsaka agad pinunasan ang nakawalang luha saaking mata. Sinuot ko rin agad ang telang naalis kanina nang ako ay nakikipag laban.
"Valentine." Tawag ko sakaniya na ngayon ay hingal na hingal katulad ni Alaine. Ang mga kalaban nila ay tuluyan ng naubos.
Pagharap niya saakin ay tinapon ko sakaniya ang espada. Hindi niya ito inasahan mabuti't nakagawa siya ng kaniyang lagusan at doon nalaglag ang espada. Nalaglag ang espada diretso sakaniyang kamay nang walang sugat na natatamo.
"Good work." Kalmado kong sabi atsaka umalis upang dumiretso sa kastilyo ni Haring Steven.
.
"Yes, I know. Your kingdom is in high risk because it is beside Orchian Empire which the great friend of mine is its ruler."
"So that is why I'm ordering you to make every creature here useful. Make every edge and corner of this kingdom isolated. You must be more strict who's going in or out to your kingdom."
"I understand." Pag tango niya.
"Just like the other kingdoms here, be strict. Be hands on." Madiin kong dagdag kaya ulit siya tumango.
"In addition to what I've ordered you, I want a guard, not just a mere guard but an excellent guards to look after the given task to them."
"Ano iyon?"
"Guards in air, in land, in water. In air, it must be safe to breathe. In water, it must be safe to drink. In land, it must be safe to wander on and under. Is it clear?"
"Clear." Aniko agad.
"Wai-"
"What is not as clear as what I've said?" Mas maawtoridad kong tanong.
"I am sorry, your imperial majesty, but what you meant by wander on and under is under this land?"
"Yes. Underneath. Because every part, place of this where you are is dangerous if not guarded. I repeat, you must be hands on and you should know every detail, every place even if it's forbidden, every thing revolving around you, you must know it. Now, am I clear?"
"Clear, your imperial majesty." Pagyuko niya.
...
Pagkarating ko saaking kastilyo ay naupo ako habang nakatingin sa labas.
Malakas ang kutob ko na hindi galing sa mundong ito ang mga nakalaban namin kanina ni Valentine.
"Kami ay pinababa upang kayo ay bigyan ng basbas" nagpaulit ulit saaking isipan.
Sila ay nagpanggap na mga anghel- siguro?, base na sakanilang sinabi at sa kanilang kasuotan. Kung hindi mo nga naman talaga alam ang totoong uri nila ay malilinlang ka sa kanilang itsura. Ang kanilang mata na sing inosente ng itsura ni Tracy, ang kasuotan nilang sing linis ng aking kagamitan at ni Jackson, at ang pananalita nilang katulad ng respeto ni Jack.
Kung kabaliktaran ng mga pinakita nila ang kanilang totoong uri, ibig sabihin ay nanggaling sila sa ibaba at umakyat sila dito? Ngunit saan at papaano? Saamin nga lang ba sila umaatake? Sa ibang Emperyo kaya?
Habang nakatingin ako sa labas ay may napansin akong kakaiba. Gusto ko mang gamitin ang aking usok ngunit wala na ito. Binigay na namin ang aming lakas sakanila Jackson.
Mahirap man ngunit mabilis ko itong nakakaya dahil hindi naman ganon katagal noong nalaman at nagamit ko ang aking kapangyarihan kumpara kay Jack.
Napangiti na lang ako ng maliit nang humangin at ang mga dahong nagsilagas sa mga puno ay tumama sa hindi makitang nilalang na patungo sa kung saan.
"Invisible f*****g creatures. Tsk, Mantriv." Sambit ko at napabuntong hininga dahil sa kaalamang nakalusot sila sa tatlong kaharian na sinabihan kong mag iingat.
Humugot ako ng espada atsaka ako maingat na lumabas. Medyo mahirap silang kalabanin dahil ang kakayahan nila'y hindi nakakalusot saaking paningin.
Agad kong tinira ang aking espada at biglang lumitaw sa harapan ko ang katawan ng lalaking hiwalay na ang ulo sakaniyang katawan. Bigla akong nabalot ng kakaiba at hindi magandang katahimikan na nagpakabog ng mabilis saaking puso.
"Shit."
Bago ko pa masangga ang espada ng isang kalaban ay natamaan na ako ng ilan sakaniyang kasamahan.
He's f*****g bait. s**t, I should've known.
Pinilit kong tumayo kahit sobrang dami ko ng sugat. Hindi ko na alam kung ano ang hahawakan ko saaking hiwa sa katawan dahil sa dami ng mga ito.
Napaatras ako nang makita ang mga tuyong dahon na tumutunog at gumagalaw.
Para silang anim- pito- walo-. Napatigil ako nang mabilang silang lahat.
"A dozen." Bulong ko sa hangin.
Sabay sabay silang umatake saakin kaya ko pilit na sinasangga at tinitira ang mga ito. Patuloy lang sila sa pagsugat at pag hiwa saaking katawan hanggang sa napahiga na ako sa lupa.
I can't die. I can't.
Naagaw ng atensyon ko- pati na siguro ang mga kalaban, ang isang lalaking pamilyar na naglalakad palapit saamin. Napatingin naman ako sa kasalungat niya at nakita ang isang lalaki doon na naglalakad din palapit saamin.
"You guys need to choose the same as your gender, hmm?" Wika ng isangh lalaki na may mga diyamante sa damit. Hindi ko halos maaninag ang kaniyang mukha dahil sa unti-unting pag sara ng aking talukap.
"You count them?" Tanong niya ulit.
"Yes." Sagot ng isang lalaki.
"Will, now." Utos niya kaya agad na umatake ang kasama niya.
Hindi ko magawang makita ang kanilang itsura ngunit alam kong ang isang lalaki ay may telang nakatakip sakaniyang dalawang mata, samantalang ang isa ay may diyamante sakaniyang kasutoan.
Nagkagulo sila kaya kahit nahihirapan ako'y pinilit kong makalayo ng bahagya.
- Writer
