Chapter 21
1242 Words
"Who are you? Sino kayo?" Hirap kong tanong habang nasa bisig ako ng lalaking malabo na ang mukha saaking paningin.
"Shush." Aniya.
Naramdaman ko ang malambot na higaan. Narinig ko rin ang tunog ng kanilang mga armas na inilapag nila sa lamesa.
"Marami siyang sugat, Wrick."
Narinig ko ang pagbuntong hininga ng tinukoy niyang Wrick.
"Alright. Kukuha lang ako ng mga gamot." Sambit niya bago ko marinig ang yabag niya palayo.
Nabalot kami ng katahimikan ngunit alam kong ang natirang lalaki ay nasa aking tabi na para akong tinititigan.
Nabigla ako nang haplusin niya ang aking dibdib. Kahit gusto kong gumalaw ay hindi na kaya ng aking katawan.
Hinaplos niya ang aking leeg papunta saaking mukha, ngunit naramdaman ko na lang na ang kamay niya'y hindi na umalis saaking bibig.
Kahit hindi ko ramdam ay alam kong lumabas na ang aking mga pangil dahil sakaniyang dugo.
"Here."
"She's vampire." Sabi agad ng lalaking hinawakan ako sa lalaking dumating.
"What?!" Hindi makapaniwalang tanong ng lalaki.
"Ibig sabihin ay hindi niya na kailangan ito. She just need blood." Aniya. Narinig ko ang paglapag niya ng kaniyang dala bago naupo sa higaan kung nasaan ako.
"She can't bite you, Wrick. Masyado na siyang nanghihina."
"Dinikit ko ang kamay ko sakaniyang bibig kanina ngunit ang nagawa niya lang ay palabasin ang kaniyang pangil."
"I see." Sagot ni Wrick.
After a moment I heard him groan. Naramdaman ko rin ang pagtulo ng kung ano saaking labi.
Dahil sa likidong ito ay nagagawa ko ng igalaw ang aking kamay ng bahagya.
Ilang linggo na ba akong hindi nakakainom? s**t, how about Jack? Ilang linggo na rin siyang hindi nakakainom?
For the past few months, si Jackson lang ang napapainom ko. Si Jack kaya?
Hinawakan ko ang kaniyang braso at mabilis na sumipsip sakaniyang dugo.
"Ano ba? Tama na." Irita niyang sambit kaya ako napatigil.
Pagkatayo ko ay alam kong hindi pa ako ayos. Ang mga hiwa saaking katawan ay hindi pa magaling ngunit ayos na upang hindi mabilis lumabas ang aking dugo.
"Now, you owe me." Sambit niya.
Hindi ako makapaniwala saaking nakikita ngayon. Ang dating Emperador na nakasagutan ko at ni Hiro dati ay heto.
Siya ang tumulong saakin?
"Why?" Isang salitang lumabas saaking bibig habang salubong ang kaniyang tingin. Tumalikod siya atsaka nagpunta sa mga gamot na dinala niya. Tinalian niya ng tela ang pinag kagatan ko sakaniya.
"It's because I love this Empire. If you die, how about the Empire?"
"Kung mawala ka man ay ayos lang saakin. Mababawi ko ulit ang trono sa'yo. Ngunit hindi ko magagawang makuha ang tiwala ng mga naririto dahil iisipin nilang ako ang pumatay sa'yo."
"And that leads for me not will sit on the throne." Pagtapos niya.
"Thank you." Aniko na nagpatigil sakaniya.
"By the way, he is William. But you can call him Will." Pag iiba niya. Napatingin naman ako kay William.
"He's blind. But as you have seen, he's really good." Sabi niya na nagpamangha saakin.
"Thank you, William."
"Will." Ngiti niyang sabi kaya rin ako napangiti.
"William."
"You're welcome, your imperial majesty." Aniya na nagpa ngisi at irap kay Wrick.
"Bakit niyo nalamang may mga kalaban ako? Are you following me?"
"What? No." Sagot niya agad saakin kaya natawa si Will.
"Nagkataon lang. Naghahanap kasi kami ng maaring makain at nakita ka niya." Paliwanag ni Will saakin kaya ako tumango tango.
"Salamat sainyong dalawa."
.
"Really? I didn't know he could do that."
"Yes. Ako rin naman. Hindi ko inaasahan na dahil doon ay magiging magkaibigan kami." Pagtawa ni Will samantalang si Wrick ay pinagmamasdan kami, ngunit ramdam ko ang kaniyang pagtitig saakin pag ako'y hindi nakatingin sakaniya.
"You know what? I thought you were a selfish b***h, arrogant, demanding and a cold-hearted Empress just like Wrick says. But the truth is not. Look right now." Pag iiba niya.
"Probably, some who's sitting in a higher rank can't do this. You know, ahhh.. casually talking to ordinary people just like us... me, rather. Because this guy is still a good leader to my eye even if I don't have." Aniya kaya kami tumawang tatlo.
Hindi ko inaasahan na ganito kabilis ang pagkakasundo namin. Siguro ay magkasundo kami ngayon, maaring sa susunod o mamaya ay hindi na.
Siguro kaya ganito kami at nagkakaintindihan ay dahil pareho kaming namumuno. Si Wrick ay nasubukang maging Emperador. Si Will naman ay nasubukang maging Hari sa Emperyo ng Ympra matagal na taon nang lumipas.
Noong una ay hindi ko siya gusto dahil sa pinanggalingan niya at sa ginawa niya saakin nang wala pa akong malay. Ngunit sinabi niya naman saakin na hindi niya ito sinadya dahil wala siyang makita, at naintindihan ko naman iyon, ngunit ayoko pa rin ang ginawa niya.
Sa pinanggalingan niya naman, kaya siya umalis at itinakwil ang lugar na iyon dahil hindi niya gusto ang kanilang ginagawa. Hindi niya gusto ang namumuno doon.
Tinanong ko pa siya na kung sakaling magustuhan niya sila ulit, babalik siya doon at magiging kaaway namin. Natuwa naman ako kahit papaano nang sabihin niyang mas mahal niya na ang mga nandito. Nahanap niya na ang sarili niya sa lugar na ito.
"When I was a King there, or even not, I've never talked to the Emperor nor Empress like the way I'm talking to you right now."
"Ikakababa ba nila ang pakikipag usap ng ganito? Alam ko naman ang hangganan ko, at hindi ko naman nakakalimutan kung sino sila."
"Forget about them. They are now our opponents, Will."
"I know. I'm just saying." Tamad niyang sagot.
Kapag hindi ka nakatingin sakaniya ay aakalain mong buong buo siya.
"Maari na kayong umalis. Salamat sa ginawa niyo kanina."
"You are always welcome, your imperial majesty."
"Sigurado ka bang magiging ayos ka lang dito? Pag may nangyaring masama sa'yo, ako ang masisisi." Sambit ni Wrick kaya natawa si Will.
"Yes. Go on. Makakaalis na kayo." Aniko.
Binigyan ko sila ng makakaing nasa kusina bago sila tuluyang umalis.
"Thank you again." Mahinang sabi ko sa hangin habang sila ay pinagmamasdan hanggang sa mawala na sila saaking paningin.
Napatingin naman ako saaking mga sugat na hindi pa naghihilom.
"Damn it." Pagmura ko at isasarado ko pa lang ang aking pintuan nang may marahas na tumulak saakin papunta sa pader.
Ang inaasahan kong pagtama ng aking ulo sa pader ay hindi nangyari. Imbes na sa pader ito tatama ay sa dalawang kamay ng tumulak saakin.
Napalunok ako ng bahagya nang masalubong ko ang nagniningas niyang mga mata.
"Why are you here?" I asked even if my throat is so dry.
"Who are them? What are they doing here?" His deep and husky voice almost consumed my system. I almost fell.
"We just talked. I owe them for saving my life." I almost whisper.
"Saving your life? With this? With so many f*****g wounds?"
"Please. I'm tired, Jack."
Ilang momento pa niya akong halos lusawin sakaniyang pagtitig hanggang sa nagpakawala siya ng napakalalim na paghinga atsaka ako hinalikan sa noo.
"That's why he feeds you?" Tanong niya na halos parehas kay Tracy pag siya ay naiirita at nag seselos sa tuwing si Jackson ang aming kalaro.
"Yes."
"Tsk." He smirked.
Maingat niya akong inilapag saaking higaan atsaka ulit ako hinalikan saaking noo.
"Pakakainin ka na nga lang niya, hindi niya pa diniretso." Inis niyang sambit habang nakatingin saaking mga sugat.
"Bakit, gusto mo?" Pagbiro ko. Tinapunan niya naman ako ng pagirap na halatang hindi natutuwa sa biro ko.
"Drink. You need it." Pag abot niya ng kaniyang palapulsuan.
- Writer
