EP 15
1160 Words
เกือบชั่วโมงถึงได้สะพายกระเป๋าออกมาโดยร่างกายมีเพียงชั้นในกับเสื้อคลุมเนื้อหนาหุ้มอยู่เท่านั้น ห้องเงียบกริบไร้ซึ่งป้าอวบอ้วน แต่เปิดแอร์เย็นฉ่ำเอาไว้ให้ ‘คงจะรอไม่ไหวเลยไปจัดการเรื่องอาหารก่อน’ นั่นคือสิ่งที่หญิงสูงศักดิ์คิด
เลยเดินไปนั่งกับตู้เครื่องแป้งค้นเครื่องประทินผิวในกระเป๋ามาทา ก่อนจะไปเปิดตู้เพื่อหาชุดมาสวมใส่ เพราะคิดว่ายังไงๆ ค่ำนี้ก็คงต้องนอนที่นี่เป็นแน่แท้ ในเมื่อยังติดต่อพี่ไม่ได้ เจ้าของบ้านก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะว่าง ไม่รู้อะไรนักหนา
ได้ชุดผ้าฝ้ายสีฟ้ามาถือไว้ กำลังจะแก้ปมสายที่ผูกเอวไว้ แล้วจะได้รีบใส่รีบออกไปข้างนอก แต่ด้วยความรอบคอบเลยชะโงกหน้าไปมองตรงประตูเป็นเรื่องแรก ก็พบว่าป้าอวบลั่นดานไว้ให้เรียบร้อยแล้ว ค่อยโล่งใจขึ้นมาหน่อย
‘แต่!!! การจะทำแบบนั้นได้ป้าจะต้องอยู่ในห้องด้วย แล้วตอนนี้ป้าไปไหน’
หญิงสูงศักดิ์รีบมองกวาดไปรอบๆ ห้อง ก็พบว่ามีเพียงตัวเองเท่านั้น ในห้องน้ำไม่มีแน่นอน ในตู้ก็ไม่รู้ป้าจะไปซุกซ่อนอยู่ทำไม หรือจะเป็นตรงระเบียงที่มีม่านผ้าไหมรูดปิดกระจกไว้อีกชั้นกันแน่ เท้าขาวสะอาดรีบก้าวไปสำรวจในทันที
“คุณ!!!”
ยังไม่ทันจะเดินถึงด้วยซ้ำ ประตูกระจกก็ถูกเลื่อนออก แล้วเจ้าของบ้านที่วันนี้หายหน้าไปทั้งวันก็ก้าวเข้ามาด้วยใบหน้าเรียบเฉย มองกวาดแขกสาวตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า แล้ววกกลับไปจับจ้องอยู่กับร่องอกที่เสื้อคลุมคลายออกจนเกือบจะเปลือยไปครึ่งอกแล้ว
“คุณเข้ามาในนี้ได้ยังไง! ใครอนุญาต!”
“ผมเป็นเจ้าของบ้าน จะเข้ามาหาสินค้าแลกกับการไถ่ถอนตั้งยี่สิบล้านบาท ต้องขออนุญาตใครด้วยเหรอ และถ้าผมเข้าใจไม่ผิด คุณน่าจะกำลังรออยู่ไม่ต่ำกว่าหกหรือเจ็ดชั่วโมงแล้ว มันจึงไร้เหตุผลหรือไร้เดียงสาไปนิดสำหรับคำถามนี้”
เจ้าของใบหน้าขาวราวสตรียืนกอดอกเอาหลังพิงประตูด้วยท่าทีสบายอกสบายใจ ขณะอธิบายอย่างไม่เห็นความจำเป็น ดวงตาที่มีแววซุกซนก็จับจ้องอยู่ตรงร่องขาวๆ ที่โผล่พ้นชายเสื้อออกมายั่วเย้าให้เจ้าลูกชายแตกตื่นไปด้วย
“คุณหมายความว่ายังไง!”
จนผู้เป็นเจ้าของรู้ตัวเลยรีบดึงสาบเสื้อให้กระชับขึ้นอย่างไม่ชอบใจ แล้วรีบหมุนตัวเพื่อหมายจะไปคว้ากระเป๋าสะพายเพื่อจะออกไปจากห้องนี้ จากบ้านนี้ จากผู้ชายคนนี้ให้เร็วที่สุด และไม่สนใจสักนิดว่าภายนอกจะมืดมิดเพียงไหน ขอให้ได้ไปให้พ้นๆ ก็เป็นพอ
“คุณจะไปไหน!”
สิงหรัฐเพียงแค่ก้าวยาวๆ ไม่กี่ก้าวก็ไปคว้าแขนเล็กได้แล้ว แต่เจ้าของแขนสะบัดออกอย่างถือเนื้อถือตัว
“ปล่อยนะ!!! หลบไป!!! ฉันจะกลับบ้าน”
“คุณไม่มีสิทธิ์จะไปไหนทั้งนั้นจนว่าผมจะอนุญาตหรือไม่ก็จนกว่าพี่ชายคุณจะหาเงินสี่สิบล้านมาให้ผม ระหว่างนี้คุณมีหน้าที่ปรนเปรอความสุขบนเตียงให้ผม และทำทุกอย่างที่ผมสั่งไม่มีข้อยกเว้น โดยเฉพาะเรื่องอย่างว่าที่คุณไม่ควรจะมองข้าม ผมไม่สนใจว่ากับลูกค้ารายอื่นคุณจะบริการยังไง แต่กับผมคุณต้องทำให้คุ้มค่าและสมราคาเงินก้อนโตด้วย แล้วผมจะ...”
‘เผียะ’
ใบหน้าขาวถึงกับหันไปอีกทางเมื่อมือบางฟาดลงไปอย่างแรง เพราะทานทนกับน้ำคำดูถูกดูหมิ่นเกียรติลูกผู้หญิงไม่ได้ และเขาเองก็ทานทนการถูกสตรีดูหมิ่นเกียรติด้วยการตบไม่ได้ด้วยเช่นกัน เลยรวบสองไหล่ไว้เต็มแรงแล้วบีบด้วยความโกรธ
“ปล่อยฉันนะ!!! คุณจะทำอะไร!!!”
“คุณไม่รู้หรือแกล้งเล่นตัวเพื่อยั่วให้ต่อมตัณหาของผมให้เต้นแรงกว่าที่เป็นกันแน่ อย่าเลย! แค่เห็นร่องอกคุณ น้องชายผมก็จะทนไม่ไหวอยู่แล้ว อย่าเสียเวลาเลย! เรามาเริ่มกันดีกว่า ผมอยากรู้รสชาตินางบำเรอยี่สิบล้านเต็มที ว่าจะดีสมราคาหรือเปล่า”
“คุณพูดอะไรของคุณ ปล่อยฉันนะ ฉันจะกลับบ้าน”
“ผมบอกแล้วไงว่าคุณจะได้กลับก็ต่อเมื่อผมอนุญาตเท่านั้น”
“อย่านะ!!! ออกไปให้พ้น!!! อย่ามายุ่งกับฉัน!!! ออกไป!!! พี่ชายจะต้อง...”
ปากอิ่มถูกฉกลงไปปิดอีกปากอย่างรวดเร็ว แต่เจ้าของปากก็ต่อสู้ทุกวิถีทาง ไม่ว่าจะใช้กำปั้นทุบ ฟาด ไปทุกสัดส่วนของเขาเท่าที่จะมีโอกาส หรือใช้เล็บจิก ข่วนไปตามคอ แขน แผ่นหลัง
“คุณขัดขืนยังกับตัวเองไม่เคยผ่านมือผู้ชายมาอย่างนั้นล่ะ อย่าเสียเวลา...”
‘เผียะ’
ฟาดบางมือลงไปตำแหน่งเดิมจนหน้าเขาหันไปอีกทาง แล้วกัญญาวีร์ไม่คิดจะรั้งรออะไรอีก นอกจากวิ่งไปหาประตูเท่านั้น แต่มีหรือที่เขาจะยอมให้เหยื่อหลุดมือไปได้ง่ายๆ
“คิดว่าจะหนีผมไปไหนได้ ในเมื่อคุณเอาตัวมาประเคนให้ถึงเตียงขนาดนี้ มานี่!!!”
“ปล่อยฉันนะ!!! ไม่!!! ฉันไม่ไป!!! ปล่อย!!!”
แม้จะพยายามขืนกายไม่ให้ถูกลากไปหาเตียงสักแค่ไหน ก็ไม่อาจจะทานแรงกายชายได้ มือบางต้องรีบคว้าชายชุดที่เปิดขึ้นไปถึงต้นขาทันที เมื่อแรงเหวี่ยงของเขามีมาก จนขาแข้งปัดไปคนละทาง
กระนั้นสาวสูงศักดิ์ก็ยังพยายามลุกขึ้นตั้งหลักเพื่อพาตัวเองหนีให้พ้นน้ำมือของเขา ที่เธอไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองถึงได้กลายมาอยู่ในสถานการณ์อันย่ำแย่ขนาดนี้
“จะไปไหน! คิดเหรอว่าผมจะยอมให้ไอ้หนูของผมผิดหวังด้วยการปล่อยให้คุณวิ่งออกจากห้องไป มานี่!!!”
เขาคว้าแขนเล็กเอาไว้อีก เมื่อเจ้าของแขนกำลังจะกระโจนลงเตียง แล้วเขาก็เหวี่ยงแขนอย่างแรงจนร่างในเสื้อคลุมผงะหงายไปที่เตียงอีกวาระ และก่อนที่เจ้าตัวจะทันได้พลิกกายเตรียมลุก เขาก็รีบขึ้นไปคร่อมไว้
“ออกไปนะ!!! อย่ามายุ่งกับฉัน!!! ไป!!! ปล่อยฉันนะ ฉันจะ...”
เขาก็โถมกายอันบึกบึนลงไปหากายเล็ก แล้วใช้มือขวาล็อกปลายคางมนเอาไว้ เพื่อให้ได้จูบอย่างถนัด ส่วนแขนซ้ายกดข้อมือขวาเอาไว้ แล้วตัดสินใจปล่อยให้มือซ้ายฟาดกำปั้นเล็กๆ ลงไปหาไหล่เขาไม่ยั้งจนกระทั่งรู้สึกเจ็บขึ้นมา
- Writer
