EP 16
1118 Words
กัญญาวีร์พยายาดิ้นรนเอาตัวรอดด้วยการใช้ส้นเท้าจิกลงไปบนที่นอน เพื่อยันตัวเองให้เลื่อนขึ้นไปไหนก็ได้ ที่ไม่มีกายอันหนักอึ้งทาบทับ เพราะให้เกลียดชังร่างของชายที่ตัวเองเพิ่งจะเคยเห็นหน้าแค่สองครั้งอย่างที่สุด
แถมไม่รู้จักที่ไปที่มาว่าเป็นใคร มาจากไหน ทำมาหากินอะไร พื้นเพครอบครัวเป็นยังไง มีลูกเมียกี่คนแล้ว เพราะใจไม่อาจจะยอมรับสภาพของตัวเองที่ว่า กำลังจะพ่ายแพ้แก่แรงชาย จนต้องเสียความสาวที่อุตส่าห์ทะนุถนอมเอาไว้ให้ชายที่ตัวเองพึงจะรักและมอบกายถวายชีวิตให้
‘แต่’
ต้องไม่ใช่ผู้ชายคนนี้ คนที่อาจจะมีประวัติไม่ขาวสะอาด ที่มาของความร่ำรวยอาจจะเต็มไปด้วยหยาดหยดน้ำตาของคนจน คนไม่มีทางสู้ คนสิ้นไร้ไม้ตอกเช่นตัวเองกับพี่ในตอนนี้ก็เป็นได้
“ปล่อย!!! บอกให้ปล่อย!!! อย่า!!! ได้โปรดอย่าทำฉันเลย ฉันขอร้อง”
“คุณน่าจะภูมิใจนะที่ได้เป็นคู่นอนของผมที่มีราคาถึงยี่สิบล้าน บอกให้เอาบุญว่าผมไม่เคยจ่ายให้ผู้หญิงคนไหนมากเท่านี้ อย่างมากก็แค่รถคันบ้านหลังเงินก้อนเท่านั้น แต่พี่คุณทำให้ผมต้องควัก เพราะฉะนั้นคุณก็ต้องตอบแทนผมให้คุ้มค่าเงินด้วย”
“ไม่!!! ปล่อยฉัน!!! บอกให้ปละ...”
กัญญาวีร์พยายามเรียกแรงเฮือกสุดท้ายที่มีในตัวเพื่อต่อสู้ เมื่อเขาไม่ฟังแล้วยังก้มลงมาปิดปากไว้ไม่ให้เปล่งคำใดๆ ออกมาได้อีก มีเพียงกายเท่านั้นที่พอจะต่อต้านเขาได้ แต่มันก็เป็นไปได้ไม่นาน เมื่อสองแขนถูกเขารวบด้วยมือเดียว แล้วกดไว้กับที่นอน
ขณะลิ้มลองความหอมหวานจากเรียวปากอิ่ม อีกมือก็เลื่อนลงไปดึงสายผูกเอวออกอย่างรวดเร็ว สาบเสื้อถูกดึงออกในเวลาต่อมา เพื่อให้ฝ่ามือร้อนได้กอบกุมอกนุ่มที่มีบราเซียร์ลูกไม้ห่อหุ้มไว้อีกชั้น แต่นั่นไม่ใช่ปัญหาสำหรับเขาที่จะสอดมือไปปลดตะขอ
แล้วดึงขึ้นจนเห็นปทุมงามที่ปลายยอดเบ่งบวมด้วยความตระหนกตกใจจนเห็นได้ชัด เขาไม่รีรอที่จะใช้นิ้วเลื่อนไล้อย่างแผ่วเบา กระนั้นกายสาวก็สะดุ้งเฮือกๆ ๆ ในทุกครั้งที่ถูกเขาจับต้อง และยิ่งสะดุ้งเฮือกใหญ่ เมื่อเขาเลื่อนต่ำลงมาครอบครองด้วยปากอุ่น
“อย่า!!! ปล่อยฉันไปเถอะค่ะ! ฉันขอร้อง! ฉันจะหาเงินมาชดใช้ทุกบาททุกสตางค์ที่พี่ชายเอาไป! ขอเพียงคุณปล่อยฉันกลับบ้านเท่านั้น”
แม้กายจะหมดสิ้นซึ่งเรี่ยวแรงต่อต้านแล้ว แต่ปากยังพอมีแรงอ้อนวอนให้เขาเปลี่ยนใจ ถึงจะพอเดาได้ว่าไม่น่าจะมีทางเป็นไปได้
“ต่อให้คุณเอาเงินมากองอีกสองเท่าตัว ผมก็ไม่สนอะไรแล้วล่ะคุณหญิง อย่าอ้อนวอนผมให้ยากเลยดีกว่าไม่สำเร็จหรอก คุณต้องเป็นเครื่องมือให้ผมใช้ทรมานพี่ชั่วๆ ของคุณไง จำเอาไว้ ไม่มีการต่อรองใดๆ อีกแล้วระหว่างเรา”
ปากอิ่มพยายามอย่างยิ่งยวดที่จะเอ่ยขอร้องอีกวาระ แต่เขากลับไม่สนใดๆ นอกจากก้มลงไปมอบจุมพิตอันหนักหน่วงให้แทน มือก็ละทิ้งบัวงามเลื้อยลงไปตามผิวขาวนวลเนียนนุ่มนิ่มกระทั่งถึงแพนตี้ลูกไม้ลายเดียวกับบราเซียร์
แล้วใช้ฝ่ามือสำรวจตรวจตราไปโดยรอบ ทักทายกายสาวอย่างเชื่องช้าทั้งนอกและในบรา ก่อนจะค่อยๆ ดึงลงไปหาปลายเท้าแล้วโยนทิ้งอย่างไร้ทิศทาง ดวงตาคมส่งประกายแห่งความปรารถนาอย่างไม่ปิดบังใดๆ เมื่อกำลังเพ่งพิศอยู่กับสิ่งซ่อนเร้นของวัยสาว
ร่างอรชรสะดุ้งเฮือกอีกวาระ เมื่อเขาพรมจูบและลูบไล้ไปตามกายสาว สองมือกำผ้าปูแน่นเมื่อถูกความซาบซ่านหวานทรวงเล่นงานเป็นครั้งแรกในชีวิต กระนั้นน้ำตาแห่งความเสียใจที่รับรู้ว่ากำลังจะเสียของรักไปให้ชายที่ตัวเองไม่รู้จัก ก็ยังไหลรินออกมาอาบหางตาลงไปหาใบหูอยู่นั่นเอง
แต่น้ำตาในเวลานี้คงจะช่วยหยุดยั้งความต้องการในตัวน้องสาวของไอ้ชายชั่วไม่ได้แน่ เพราะความแค้นที่มีมันมากมายก่ายกอง จนสั่งใจให้ทำทุกวิถีทางเพื่อให้มันเหือดแห้งลงไป และวิธีเหล่านั้นก็คือขย้ำร่างตรงหน้าให้สาสม เหมือนที่น้องสาวของเขาเคยพานพบมาแล้วเท่านั้น
“ผมหวังว่าพี่คุณคงไม่เอาน้องไปเที่ยวเร่ขายให้ใครต่อใครมากมายนัก ก่อนจะมาเสนอให้ผมนะ”
กัญญาวีร์สะอื้นไห้กับคำถากถางของเขา แต่ก็ไม่มีเรี่ยวแรงมากพอที่จะต่อปากต่อคำได้ เพราะมีความเสียใจเข้าเล่นงานจนไม่อาจจะทำหรือเปล่งคำใดๆ ได้ นอกจากนอนแน่นิ่ง ปล่อยให้ความพ่ายแพ้ของตัวเอง ฉีกทึ้งหัวใจดวงน้อยๆ จนย่อยยับคามือไปเท่านั้น
ตอนที่ 3
น้ำตาแห่งความเสียใจ กับสิ่งที่สูญหายไปแทบไม่เคยเหือดแห้ง จากสองแก้มอันบอบช้ำไปด้วยรอยจุมพิตของผู้ชายที่ตัวเองบอกได้เต็มปากในเดี๋ยวนี้ว่า
‘เกลียด เกลียด เกลียด เกลียด เกลียด เกลียด’
‘เกลียดที่สุด เกลียดชนิดที่ไม่เคยเกลียดใครมาก่อน’
ในใจก็พยายามคิดทบทวนถึงสิ่งเลวร้ายที่เกิดขึ้นในวันคืนที่ผ่านมา ว่านั่นคือฝันอันแสนโหดร้ายหรือมันคือความจริงกันแน่ แม้จะรู้ว่าความฝันไม่ได้กล้ำกรายเข้ามาเลยสักนิด แต่ใจก็ไม่อยากให้มันเป็นความจริงอยู่ดี
ความจริงที่ต้องรับรู้ว่า ตอนนี้ตัวเองไม่หลงเหลือสิ่งมีค่าใดๆ ในตัวแล้ว และกลายเป็นคนมีราคีคาวแปดเปื้อนไปแล้ว ไม่มีสิทธิ์จะไปมองหน้าชายใด หรือราชนิกุลคนไหนได้เต็มตา บอกได้เต็มปากว่าตัวเองมีคุณสมบัติของกุลสตรีอย่างครบถ้วนได้อีกแล้ว
‘คุณไม่มีสิทธิ์จะไปไหนจนกว่าพี่ชายคนจะหาเงินสี่สิบล้านมาคืนให้ผม’
‘ผมไม่เคยจ่ายให้ผู้หญิงคนไหนมากเท่านี้ แต่พี่คุณทำให้ผมต้องควัก คุณต้องตอบแทนผมให้คุ้มค่า’
หยาดหยดใสๆ ยิ่งไหลรินออกมา เมื่อประโยคเหยียดหยามดูหมิ่นดูแคลนของเขาหลั่งไหลเข้าสู่ความทรงจำ ไม่อยากคิด ไม่เคยคาดคิด และไม่เคยมีเรื่องทุเรศแบบนี้อยู่ในสมองด้วยซ้ำ
‘พี่ชายขายน้องใช้หนี้อย่างนั้นหรือ’
- Writer
