EP 14
1185 Words
ต่อด้วยต้นลองกองเป็นแนวยาว มีลูกยังไม่สุกขึ้นเต็มกิ่งและลำต้นมากมาย สุดท้ายรถก็แล่นไปถึงสนามหญ้าเขียวขจีทางฝั่งซ้าย ด้านขวาเป็นต้นยางพาราที่ปลูกกินบริเวณไปจนจรดตีนเขา แล้วรถก็จอดอยู่ตรงหน้าบ้านทางไทยสองชั้นหลังใหญ่
ที่ตั้งตระหง่านอยู่เชิงเขา ห่างออกไปเป็นราวห้าร้อยเมตรมองเห็นห้องแถวฉาบด้วยปูนทาสีขาวปลูกยาวไปไม่ต้องกว่าสิบห้อง สองพี่น้องลงจากรถ สายตามองไปรอบๆ ตัวที่กว้างขวางไม่ต่ำกว่าพันไร่ ในความคิดของกันต์กวี และอยากจะเดาว่าเจ้าหนี้หนุ่มคือเจ้าของพื้นที่นี้ทั้งหมด
“เรียนเชิญด้านบนเลยค่ะ คุณเนย์สั่งไว้แล้ว ตอนนี้กำลังประชุมอยู่ออฟฟิศด้านหน้าโน้นค่ะ อีกเดี๋ยวก็คงจะเสร็จ”
หญิงร่างอ้วนวัยห้าสิบเดินลงมาต้อนรับ แล้วพาขึ้นไปบนเรือนหาน้ำท่ามาบริการอย่างรู้งาน แล้วก็หายต๋อมไป ทิ้งให้สองพี่น้องนั่งมองหน้ากันไปมาอยู่ในห้องรับแขกจากสิบนาทีเป็นครึ่งชั่วโมง ไปเป็นชั่วโมง จนน้องอดรนทนไม่ได้
“พี่ชายนัดไว้กี่โมงคะ”
“ไม่ได้ระบุเวลาแต่เขาบอกว่าบ่ายให้มาพบที่นี่ แต่ไม่ได้บอกว่าบ่ายไหน พี่ขอโทษนะที่พาหญิงมาลำบากด้วย”
“ไม่เป็นไรค่ะพี่ชาย แต่นี่จะบ่ายโมงอยู่แล้วนะคะเขายังไม่ม...” กัญญาวีร์ต้องเงียบเสียงลงเมื่อป้าอวบคนเก่าเดินเข้ามาพร้อมถาดใบใหญ่ กับใบหน้าเปื้อนยิ้ม
“คุณเนย์ยังไม่เสร็จธุระค่ะ ให้ป้ายกมื้อเที่ยงมาให้คุณก่อน เรียนเชิญที่ห้องอาหารตรงศาลาค่ะ”
คนชวนไม่สนใจจะฟังคำปฏิเสธจากแขกสักนิด ก็เดินนำไปยังห้องอาหารที่อยู่ไม่ไกลกันแล้ว ผัดไทยเส้นจันท์จานโต ถูกจัดวางไว้สองที่ สละลอยแก้วพร้อมน้ำแข็งวางอยู่ไม่ห่าง
“ถ้ามีอะไรขาดเหลือก็บอกได้นะคะ”
แล้วสาวอวบก็ออกจากไป ทิ้งสองพี่น้องไว้ตามเคย กัญญาวีร์ไม่คิดจะกิน แต่พี่ชายไม่คิดอย่างนั้นเพราะหิวตั้งแต่เที่ยงแล้ว เลยทรุดกายลงนั่งอย่างไม่เกี่ยงงอน น้องที่หิวไม่น้อยเลยทำตาม ราวครึ่งชั่วโมงป้าคนเดิมก็มาเก็บจานไป
สองพี่น้องก็กลับไปนั่งในห้องเดิม และรอคอยการกลับมาของเจ้าของบ้านตามเดิม แต่สี่โมงครึ่งเข้าไปแล้วก็ยังไม่มีวี่แววเลย สาวอวบก็หายต๋อมไปตั้งแต่นั้น นั่นทำให้กัญญาวีร์เริ่มไม่พอใจขึ้นมาแล้ว
“พี่ชายคะ นี่เรารอมาหลายชั่วโมงแล้วนะคะ เขาก็ยังไม่มาอีก ตกลงจะเอายังไงกันแน่คะ หญิงชักจะไม่ชอบแล้ว”
“ใจเย็นๆ สิหญิง เขาอาจจะยังไม่เสร็จธุระก็ได้ เอางี้นะพี่จะลองขับรถไปดูด้านหน้าก่อน ถ้าเขายังไม่เสร็จพี่จะออกไปหาที่พักใกล้ๆ ไว้ ลองเขาเล่นแง่แบบนี้ก็แปลว่าเราอาจจะต้องมานั่งง้ออีกเป็นวันๆ แน่”
“หญิงไปด้วยดีกว่าค่ะ ไม่อยากรอคนเดียว” น้องไม่ยอมง่ายๆ
“จะได้ยังไงล่ะหญิง ป้าก็ไม่รู้ไปไหน เกิดเขามาไม่เจอเราแล้วพาลโกรธจนไม่ยอมเจรจาล่ะจะทำยังไง รออยู่นี่ล่ะถ้าเขากลับมาระหว่างนี้หญิงก็โทรไปบอกพี่ด้วยนะ และถ้าทางพี่ได้เรื่องยังไงจะโทรมาบอก”
“จริงด้วยสิคะ งั้นรีบไปรีบมานะคะพี่ชาย หญิงไม่ชอบรอนานๆ”
“รับรองไม่เกินชั่วโมงพี่จะกลับมา”
กัญญาวีร์จ้องมองรถของพี่ชายแล่นลับไปกับทิวไม้ผลต่างๆ ก็ได้แต่ถอนหายใจหนักๆ แล้วเดินจากระเบียงตรงไปยังห้องรับแขกเดิม และรอคอยตามเดิม แต่หนึ่งชั่วโมงผ่านไปแล้วพี่ก็ยังไม่มา
“คุณเนย์ยังไม่เสร็จธุระเลยค่ะ พอดีไซด์งานมีปัญหา”
ป้าอวบเดินมาเปิดไฟไว้จนทั่วบ้านพร้อมคำแก้ตัวที่แขกไม่อยากฟังสักนิด แต่ดูเหมือนป้าจะไม่แคร์ เพราะเดินออกไปโดยไม่หันกลับมามองคนรอสักนิดเช่นกัน กัญญาวีร์กดมือถือไปหาพี่แต่อนิจจาไม่มีเสียงตอบรับใดๆ เหมือนไม่มีสัญญาณ
จึงนั่งทนรออีกชั่วโมงเลยตัดสินใจโทรหาอีก แต่อนิจจาไม่มีเสียงตอบรับใดๆ เช่นเดิมอีก และอีกหนึ่งชั่วโมงให้หลังก็ยังไม่มีใครมาและยังคงติดต่อพี่ชายไม่ได้ เหมือนเดิม ร่างสูงเพรียวที่นั่งจนเมื่อยเลยตัดสินใจสะพายกระเป๋าขึ้นบ่าแล้วเดินออกไปยังระเบียง
“อ้าว! จะไปไหนคะคุณ ป้ากำลังจะมาพาไปห้องพักอยู่พอดีค่ะ ค่ำมืดขนาดนี้คงไม่ได้คุยธุระกันหรอกมั้งคะ คุณเนย์ก็ยังไม่เสร็จ เลยสั่งให้คุณพักสักคืนพรุ่งนี้ค่อยคุยกัน”
ป้าอวบเดินขึ้นบันไดมาเจอพอดีเลยรีบชี้แจง
“ไม่ต้องลำบากหรอกค่ะป้า หนูจะรอพี่ชายมารับแล้วจะออกไปพักข้างนอก”
“โอย! แถวนี้หาที่พักยากนะคะ อีกหน่อยพี่ชายคุณก็คงกลับมาค่ะ ป้าจะจัดให้พักห้องติดกันเลย ทางนี้ดีกว่านะคะ อาบน้ำอาบท่าแล้วค่อยออกมากินมื้อเย็น ป้าจะจัดโต๊ะรอ แล้วจะได้รีบลงไปจัดอาหารใส่ปิ่นโตไปส่งคุณเนย์ที่หน้างานโน่นล่ะค่ะ”
กัญญาวีร์ไม่อยากทำตามนัก แต่ก็เกรงใจร่างอวบๆ ที่ต้องวกไปวนมา เลยเดินตามไปยังห้องพักที่จัดไว้อย่างหรูหราประหนึ่งรีสอร์ตก็ไม่ปาน
“คุณไปอาบน้ำก่อนดีกว่าค่ะ เดี๋ยวป้าจะเลือกเสื้อผ้าของคุณนิวในตู้ให้ใส่แก้ขัดไปก่อน มีหลายชุดที่ซื้อมาแล้วยังไม่ได้ใส่”
สาวอวบยื่นผ้าเช็ดตัวกับเสื้อคลุมส่งให้แขกที่ยังไม่รู้แม้แต่ชื่อด้วยซ้ำ ส่วนแขกก็ไม่อยากทำตามนัก เพราะหมายจะโทรหาพี่ชายก่อน แต่เมื่อถูกอีกฝ่ายรั้งแขนไปส่งถึงหน้าห้องน้ำ เลยจำต้องเข้าไปทั้งที่ยังสะพายกระเป๋าอยู่อย่างยากจะหลีกเลี่ยง
พอปิดประตูได้สิ่งแรกที่ทำก็คือกดไปหาพี่ แต่ไม่ว่าจะกดไปสักกี่สิบรอบ ข้อความสักกี่สิบครั้ง ก็ยังพบกับคำตอบเดิมๆ คือเงียบกริบ ในใจก็ได้แต่หวังว่าพี่อาจจะอยู่ในเขตอับสัญญาณเลยติดต่อไม่ได้ เมื่อไม่รู้จะทำอะไรเลยตัดสินใจอาบน้ำให้สบายตัวก่อน
- Writer
