วิมานสอยดาว

EP 17

แม้ทุกเหตุการณ์รอบกายจะสนับสนุนให้เชื่ออย่างนั้น แต่ความเป็นราชนิกุล ที่พึงมีเลือดดีๆ ความคิดดีๆ การกระทำอันดีจากบรรพบุรุษ ไม่น่าจะทำให้พี่ตัดสินใจทำในสิ่งที่ไม่น่าให้อภัยเลยตลอดชีวิตนี้ได้

เจ้าของร่างเปล่าเปลือยมีผ้าห่มพันกายที่กำลังนอนหันหลังให้อีกฟากของเตียง ปล่อยให้น้ำตาไหลอาบไปตามปลายจมูก ไล่ลงไปหาหางแล้วหยุดอยู่ที่หมอนจนเปียกปอนมานานนับชั่วโมง เพราะไร้ซึ่งเรี่ยวแรงจะลุกไปไหน

แต่ครั้นรับรู้ถึงที่นอนอันยวบไหวจากชายที่ตัวเองเกลียดที่สุดแล้วนั้น ก็พยายามหยัดกายให้ลุกขึ้นอย่างยากลำบาก และนอกจากกวาดสายตามองหาเสื้อคลุมแล้ว หญิงสูงศักดิ์ไม่แม้แต่จะชายหางตาไปแลอีกฟากของเตียง

คว้าเสื้อขึ้นมาสวมใส่ แล้วพยายามก้าวเดินไปหาห้องน้ำ เพื่อหมายจะชำระล้างรอยมลทินออกไปจากกาย แต่แม้เพียงก้าวแรกที่ลงจากเตียงไปนั้น ความเจ็บก็เรียกร้องให้หยุดยืนอยู่กับที่ทันที

ครู่ใหญ่กว่าจะฝืนกายให้ก้าวเดินไปพร้อมกับความเจ็บ สายน้ำที่โปรยปรายลงมาช่วยให้กายสะอาดสะอ้านได้อย่างที่หวัง แต่หัวใจที่รับรู้ถึงรอยด่างดำนี้เล่า กลับไม่อาจจะหลอกตัวเองได้เลยแม้แต่วินาทีเดียว และยังเฝ้าภาวนาให้เรื่องราวทั้งหมด

‘เป็นเพียงแค่ความฝัน และเป็นฝันอันแสนโหดร้ายเท่านั้น’

อาการหนาวสะท้านไปถึงขั้วหัวใจเกิดขึ้นกับร่างที่ยืนอยู่ใต้สายน้ำทันที จนต้องปิดก๊อกแล้วไขว่คว้าหาผ้าเช็ดตัวมาพันกายไว้ อาการก็ยังไม่ทุเลาเบาบางเลย เสื้อคลุมตัวหนาถูกคว้าขึ้นมาสวมใส่อีกชั้น แต่ก็ยังไม่ช่วยอะไรเลย

จึงได้คิดว่า ต่อให้มีผ้าผวยสักร้อยสักพันผืนมาโอบคลุมเอาไว้ กายก็ไม่มีทางอบอุ่นไปได้ ในเมื่อหัวใจตอนนี้นั้นช่างอ้างว้างและหนาวเหน็บเมื่อคิดถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมา

น้ำตาที่ไม่เคยเหือดแห้งหลั่งพรั่งพรูออกมาอีก กับภาพอันไม่อาจจะลบล้างออกจากหัวที่ลอยเด่นมาเล่นงานอย่างจัง จนสองขาพับลงเอาดื้อๆ ไหล่ระหงรูดลงไปตามผนังจนนั่งกองอยู่กับประตูห้องน้ำ เมื่อสิ่งที่สูญเสียไป ย้ำเตือนให้ได้คิดว่า ตัวเองไร้ค่าไร้ราคามากเพียงใด

ความหวังที่จะได้พานพบกับชายในฝัน ผู้แสนดี ผู้พรั่งพร้อม และจะเป็นผู้มาอุ้มชูสถานะภาพอันย่ำแย่ของครอบครัวให้ดีขึ้น ให้มีหน้ามีตาทัดเทียมกับญาติพี่น้องนั้นจบสิ้นลงแล้ว ไม่คิดไม่ฝันว่าความพยายามอย่างยิ่งยวดที่จะรักษาตัวให้รอดพ้นจากราคะอันพึงมีจากบุรุษเพศมาตลอดยี่สิบสองปีจะถูกปองร้าย ถูกทำลายจากคน จากสถานการณ์ที่ไม่แม้แต่จะระวังเนื้อระวังตัวใดๆ

เกียรติและศักดิ์ศรีที่เคยมี ได้สูญสิ้นไปแทบจะในพริบตา แล้วจะมีหน้าไปพานพบใครได้ ท่านแม่ผู้อ่อนแอทางด้านร่างกายและจิตใจ จะผิดหวัง จะเกลียดชังลูกคนนี้มากแค่ไหนถ้าได้รู้ความจริง พี่หญิงจะโกรธเคืองมากน้อยแค่ไหน ที่สู้อุตส่าห์ถนอมกล่อมเกลี้ยงเลี้ยงดูน้องคนเล็กเคียงคู่แม่มา เพื่อหวังให้เป็นที่เชิดหน้าชูตาให้ ‘รัตนนาวี’ ที่สูงส่ง

‘ฮื้อฮือฮือฮือ ฮื้อ!!! ฮือฮือฮือ ฮื้อ!!! ฮือฮือฮือ’

“หญิงขอโทษค่ะท่านแม่!!! หญิงขอโทษ!!! ฮือฮือฮือฮือฮือ”

ร่างเล็กนั่งกอดเข่าหนาวเหน็บอยู่อย่างเดียวดาย หากไม่นับหยาดหยดน้ำตาที่ไหลอาบสองแก้มลงมาเป็นเพื่อนยามอับจนหนทางแก้ไขเรื่องร้ายๆ ที่เกิดขึ้นในชีวิตแล้ว

“พี่หญิง!!! ช่วยหญิงด้วย ฮื้อฮือฮือฮือ ฮื้อ!!! หญิงอยากตาย ฮื้อฮือฮือฮือ ฮื้อ!!! ได้ยินมั้ยคะพี่หญิง ว่าหญิงอยากตายฮื้อฮือฮือฮือ ฮื้อ!!! หญิงไม่อยากมีชีวิตอยู่อีกต่อไปแล้ว หญิงไม่มีหน้าไปพบใครได้อีกแล้ว ฮื้อฮือฮือฮือ ฮื้อ!!! ฮือฮือฮือฮือฮือ”

มัจจุราชหนุ่มที่ตื่นนานแล้วกำลังพากายเปล่าเปลือยลุกขึ้นนั่ง แล้วเอาหลังพิงหัวเตียงฟังเสียงสะอึกสะอื้นที่ดังทะลุประตูออกมา ป่าวประกาศให้ได้รับรู้ว่าเจ้าตัวเสียใจมากแค่ไหน กับเยื่อพรหมจรรย์ที่ถูกชายอย่างเขาพรากไป แทนที่จะเป็นชายในฝัน

ซึ่งอาจจะเป็นราชนิกุลเหมือนกันได้มันไป แม้จะเสียใจอยู่บ้างกับการกระทำของตัวเอง แต่ความเสียใจที่น้องสาวมีและต้องระทมทุกข์อยู่กับมันนานนับปี ช่วยยืนยันเสียงหนักแน่นว่าสิ่งที่เขากำลังทำยังไม่ได้เสี้ยวเศษที่น้องได้รับด้วยซ้ำ

เขาจะต้องเดินหน้าขย้ำไอ้คนชั่วและคนใกล้ชิดมันให้สาสมกับสิ่งที่น้องต้องสูญเสียไป และสามสิ่งมีค่าที่เขาต้องสูญเสียไปด้วย แค่นี้มันยังน้อยไปนัก มันยังไม่มีทางเทียบกันติดแน่

และกับคนที่ไม่ได้ล่วงรู้เรื่องราวในอดีตใดๆ ของเขาเลย ก็ได้แต่นั่งจมอยู่กับคราบน้ำตา จมอยู่กับความเสียใจในสิ่งที่ไม่อาจจะเรียกคืนกลับมาได้นานนับชั่วโมง ก่อนจะค่อยๆ พยุงกายให้ลุกขึ้นไปคว้าเสื้อผ้าที่ตากไว้กับราวเมื่อหัวค่ำ ขึ้นมาสวมใส่อย่างยากลำบาก

เพราะอยากจะไปจากอเวจีแห่งนี้ให้เร็วที่สุด อเวจีที่มีมัจจุราชผู้โหดเหี้ยม ทำร้ายแม้แต่กับชีวิตน้อยๆ ที่ไม่มีสิทธิ์ได้ล่วงรู้บาปกรรมใดๆ ของตัวเองที่ได้ทำไว้ก่อนหน้าเลยสักนิด

เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาหันไปจับจ้องกับร่างที่มีกางเกงยีนกับเสื้อยืดหุ้มไว้เดินออกมาจากห้องน้ำอย่างเชื่องช้า แล้วตรงไปหากระเป๋าสะพายที่ยังวางอยู่บนตู้เครื่องแป้ง เขารีบลุกคว้ากางเกงมาใส่ แล้วแทบจะกระโดดข้ามเตียงไป

เมื่ออีกกายสะพายกระเป๋าขึ้นบ่า บ่งบอกว่าจะไปจากที่นี่ แม้ภายนอกจะมืดมิดกับเวลาเที่ยงคืนนิดๆ ต้นแขนเล็กเรียวถูกเขาคว้าเอาไว้ได้

“คุณจะไปไหน ลืมแล้วเหรอว่าคุณจะต้องอยู่ปรนเปรอเรื่องบนเตียงให้ผม จนกว่าพี่คุณจะหาเงินสี่สิบล้านมาไถ่บ้านคืน”

แม้จะไม่เข้าใจว่า ‘บ้าน’ มาเกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้ แต่ก็ไม่มีกระจิดกะใจจะคิดอะไรได้มากไปกว่าออกไปจากห้องนี้ ไปจากบ้านนี้ ไปจากจังหวัดนี้ หรือไปที่ไหนก็ได้ที่จะไม่ต้องเห็นหน้าผู้ชายที่ตัวเองเกลียดชิงมากมายคนนี้ก็เป็นพอ